Hoe dikwijls zegt men niet tegen iemand die iets verteld: 'ik begrijp het', maar pas op het moment dat je hetzelfde meemaakt begrijp je het maar ten volle.

Zo ook bij mij.

Begin vorig jaar kreeg ik te horen dat ik kanker had.

Ik?

Kanker?

Ongeloof... dit kon toch niet?

Ik had altijd gezegd en was er van overtuigd dat ik nooit kanker zou krijgen, waar ik dit vandaan haalde, ik weet het niet, en ik wist ook heel zeker dat ik geen chemo en geen bestralingen wilde.

Dit vertelde ik dan ook met volle overtuiging aan de professor die bij mij kwam in gasthuisberg nadat me het verdict was meegedeeld.

Hij vroeg wat achter die stelling schuilde.

Wel, verteldeik, ik heb twee broers en mijn moeder verloren aan kanker. Zij hebben alle drie de weg van chemo en / of bestralingen gegaan maar zijn toch gestorven. Ik heb gezien hoe zij afzagen, wat ze te verduren kregen. Mijn moeder zei eens: R, ze verbranden me vanbinnen! Ik wil dit niet meer; maar mijn vader wou dat ze verder ging...  Dit wou ik dus niet voor mij. Ik wou niet afzien om een paar maanden langer te leven en dan toch te sterven, voor mij hoefde het niet.

Gelukkig had ik een dokter die geduldig en begripvol was waardoor ik door zijn manier van zijn, vertrouwen in hem kreeg waardoor ik uiteindelijk toestemming gaf om het te proberen. Alles is ondertussen zo veranderd en verder ontwikkeld dat men niet meer kan vergelijken, zei hij en ik kon hem geloven. We maakten de volgende afspraak: na drie toedieningen van chemo kon ik nog altijd kiezen om te stoppen of verder te gaan.

Voor mij ging, ondanks wat de dokter zei, kanker toch samen met doodgaan met hier en daar een uitzondering die de regel bevestigde. Maar afspraak is afspraak en die kom ik na, maar ik wou ook alles regelen en bespreken voor als ik niet meer zou terugkomen, want met die mogelijkheid hield ik echt rekening. Zo ben ik nu eenmaal.

Al jaren vertelde ik, wanneer dit ter sprake kwam, dat ik niet bang was om dood te gaan, dat als de dood kwam dit goed was, ik had/heb er vrede mee. Toch was ik lichtjes verbaasd dat, toen ik er schijnbaar voorstond, nog steeds zo dacht. Ik denk dat de mensen rondom mij daar op zijn minst verwonderd over waren.

Eén iemand zei me verbaasd te zijn dat ik daar zo sereen mee om ging. Ik sereen? Het is mooi dat men dit zo zag, maar voor mij voelde het aan als de normaalste zaak van de wereld.

Op de afgesproken tijd ging ik binnen om die chemo te ondergaan… Uiteindelijk weet je op dat moment niet wat je te wachten staat. Ik had geen verwachtingen meer… Ik onderging.

Laat ik het nu daar maar bij houden, mijn geschrijf wordt te lang. Toch nog één ding: had ik geen chemo gewild dan zou ik er niet meer zijn.

filosoofje