Afscheid nemen van 2013 is voor mij afscheid nemen van een heel zwaar jaar.

Er is zoveel gebeurd, zoveel dat ingrijpend was en dat voor de rest van mijn leven.  Het lijkt alsof ik tot op het niets ben afgebroken om me nu stilaan en met kleine pasjes terug opgebouwd te worden.

wie ben ik" is zeker op zijn plaats. Ik heb me nooit kunnen voorstellen dat kanker zoveel  impact kan hebben in iemands leven. Het dieptepunt voor mij kwam toen mijn benen mij niet meer konden dragen. 

Als ik nu in de spiegel kijk staat daar iemand anders... en toch... ik ben het. Vernieuwd, heropgebouwd, 20 jaar verouderd en 40 kg minder. Er was niet alleen een fysieke afbraak maar ook mentaal en psychisch. Kan jij je voorstellen dat je zoveel vergeet, dat je niets meer kan onthouden, dat je geen fatsoenlijke zinnen meer kunt schrijven om nog niet te spreken over het schrijven zelf dat ook al niet meer ging. Het was een gekrabbel dat men met moeite kon lezen. Ik wou het wel maar het ging niet meer.  

2013, was ook het jaar waarin ik mij om deze tijd van het jaar een nieuwe auto kocht en veertien dagen na aankoop te horen kreeg dat ik 'kanker' had. De dokter verzekerde dat ik er van op aan kon dat ik er nog mee zou kunnen rijden, en ja, eind juni reed ik er de eerste keer mee. De hele tijd had hij in mijn garage gestaan. Nu en dan ging ik eens kijken en deed de motor draaien...

Op 12 oktober kwam er nog een verhuis bij. Een verhuisfirma en mijn kleinkinderen deden het werk, ik stond te kijken en gaf aanwijzingen vooral in mijn nieuwe woning om aan te geven hoe en waar alles moest staan. Ondertussen is mijn gelijkvloers appartementje gezellig ingericht en ik begin me hier stilaan te wennen. Ik woon nu dichter bij mijn familie: vooral mijn dochter en kleinkinderen zijn daar heel blij om.  

Door wat je hierboven gelezen hebt merk je dat vorig jaar voor mij vooral gekenmerkt is geweest door ziekte, doorgaan en hopen. De woorden van de dokter: 'alle kanker is uit je lichaam verdwenen' klonken ongelooflijk in mijn oren. Hij toonde mij de foto's opdat ik het met mijn eigen ogen zou zien. De chemo pakte aan maar moest tot het einde gegaan worden. De twee bijkomende kreeg ik niet, mijn bloed is niet in orde en dit liet niet toe om ze nog bij te krijgen. Volgende maand is er opnieuw een bloedcontrole, ik hoop dat mijn bloed verbeterd is anders volgt er een beenmergpunctie en daar ben ik heel bang van. Hoop... daar hou ik mij aan vast. Hoop is die hele tijd belangrijk voor mij geweest, het leek alsof dit het enige was dat ik nog had.  

Het is niet allemaal kommer en kwel hoor, het is een tijd geweest van liefde en vriendschap, van helpen en geholpen worden. Van bewondering voor de dokters die elke dag klaar staan voor ieder van hun patiënten, elk met hun eigenheid, hun sterkte en hun zwakheid. Bewondering voor de vriendelijkheid waarmee het verplegend personeel klaarstaat. Het is hard werken en ik ben hen allen dankbaar.

2013, een jaar van verandering, zo kan ik het wel stellen en ik besef heel goed dat ik door die grote en soms heel moeilijke tijd van verandering de mogelijkheid en de kans krijg, om bijna uit het niets een nieuw leven op te bouwen. 

Ik sta met het begin van 2014 aan het begin van mijn nieuw leven. Mijn leven nu is een geschenk. Een geschenk dat me vrijheid en verantwoordelijkheid geeft. Het is aan mij om er iets van te maken. Liefde moet een grote plaats hebben in dat leven want daar gaat het om!

Groetjes, filosoofje