't is zover! Ik mocht de 62ste mijn verjaardag vieren. Vorig jaar was het mij niet duidelijk of ik er dit jaar nog zou geweest zijn.

Zoveel veranderd! Bijna een nieuwe geboorte meegemaakt. Bijna volledig afgebroken door de chemo tot het moment dat mijn eigen benen het weinige gewicht dat ik nog had mij niet meer konden dragen. Geen kracht meer, zelfs mijn handen wilden niet meer mee om te schrijven... en hier ben ik nu ... terug... als een verrijzenis. Dag aan dag bouwt mijn lichaam en geest zich terug op. Stap voor stap.

Dit is een groot geschenk voor mij: blij kunnen zijn om het leven dat me gegeven is. Een leven dat ik bewust wil beleven.

Is het een nieuw leven? In vele opzichten is dit zo, een verhuis, nieuwe omgeving, nieuwe mensen en/of andere uitdagingen. Afscheid nemen van het oude en het mooie meenemen en koesteren. Maar ook het nieuwe leven van elke dag omarmen, het leven kan mooi zijn, zelfs als het moeilijk is.

Weet je wat me zo deugd heeft gedaan met mijn verjaardag? Dat zijn de mensen van Bierbeek, ze zijn me ginds nog niet vergeten net als ik hen meedraag en niet vergeten ben. Van sommigen mocht ik een verjaardags-wens, een bloemetje, een zonnestraaltje ontvangen. Soms wou ik dichter bij hen zijn. De afstand is te groot zodat je niet zomaar eens over en weer rijd. Als ik bij de dokter in gasthuisberg moet ga ik steevast langs bij Germaan, naar de woning en omgeving waar ik iets meer dan vijf jaar gewoond heb. Een stukje van mij is ginder nog, er is een plaatsje voor in mijn hart. Het is spijtig dat die ziekenhuisbezoeken altijd op een woensdag zijn. Soms zou ik op een zondag daar willen zijn om er de eucharistie mee te maken en de mensen nog eens terug te zien. Eens doe ik het, dat neem ik me voor. Ik ben iedereen dankbaar die aan me dacht, dit is een heel mooi geschenk.

Zo’n kleine gebaren doen zoveel goed.

Ik kijk er naar uit om terug deel te nemen aan die activiteiten die ik vroeger ook volgde: de samenkomsten van de alleengaanden, de weekenden van de leesgroep, de stiltedagen en wie weet welke ik in de toekomst nog zal kunnen meemaken, het zijn dingen die inhoud aan het/mijn leven te geven, om mensen terug te zien én te ontmoeten. Je medemensen zijn zo belangrijk… soms heb ik daar niet genoeg bij stilgestaan, nu is me duidelijk hoe belangrijk dit is. Ik neem me voor om zo attent mogelijk te zijn, een klein gebaar kan zoveel goeds teweeg brengen, dat weet ik nu. Is dit iets dat bij het ouder worden hoort, is het omdat je meer tijd hebt om aan die dingen meer aandacht aan te geven of is het iets dat sommigen moeten leren?

Dank aan ieder die in mijn leven aanwezig is, mijn dochter en kleinkinderen, mijn broers en zus, Germaan, alle mensen van Msc en de vele andere mensen die ik van dichtbij of van op afstand ken. Teveel om op te noemen. Ze zijn allemaal schakels in mijn leven, mensen als mijn buur waar ik regelmatig van op afstand naar kijk en zwaai, ook zij zijn een schakel, mooi om steeds meer naar het grote geheel te zien.

Er staan zoveel uitdagingen, mooie dingen, te wachten

Ik wens iedereen een mooie dag toe, een vergeet jullie treinkaartje voor vandaag niet. (zie het geheim van tevredenheid)

Groetjes, filosoofje