OPSTIJGEN
NAAR
HET
LICHT .
Ik vermoed, dat vooraleer men kan beginnen opstijgen langs de trappen die voeren naar het overheersende licht wat je bemerkt de tekening - dat voor de trap een grote ronde platte steen staat. Deze steen kan een rad zijn als symbool van de eeuwigdurende beweging, van het permanent in of onevenwicht zijn dat een proces toelaat waarbij alle leven kan ontstaan en groeien. Dat is bepalend voor elke actieve materie, maar ook voor de geest, en door telkens nieuwe impulsen en inzichten toe te voegen aan de geest zal ook deze zich verder ontwikkelen.
Deze steen is een oud, restant van een oeroude beschaving, dat ons confronteert met het ingebeitelde "monster" of "gedrocht", dat duidt op het" primitieve" het "instinctieve" en het" materialistisch gerichte" dat in elke mens aanwezig is, of niet soms? En dat dient overwonnen of beheerst te worden, willen wij ons aards bolletje laten verder leven.
Wanneer bvb, weer volgens mij de overgave er is, wanneer de wil er is . Zou het dan nog kunnen dat wij voorbijgaan aan het zó elementaire bestaan van de Zon? Kan het dan nog, dat er geen verwondering groeit of is, of een vonk ontstaat die ons aanzet om in alle respect ons te offeren en ondergeschikt te maken aan al wat leeft, daar wij danken zij de "Zon" mogen leven?
De planten en bloemen die overweldigend groeien, hebben de trappen voor ons opengelegd. Het is een uitnodigende natuur die onze leidraad en gids is en waarop wij kunnen vertrouwen indien wij bewonderend en respectvol hun oerharmonisch en ritmisch leven willen navolgen en toelaten dat onze geest daardoor inzicht en kennis verwerft.
De treden zijn soms afgebrokkeld. Ook met moeilijkheden, ontmoedigingen, onbegrip, eenzaamheid en angsten kunnen wij geconfronteerd worden, en deze kunnen zo erg zijn dat wij terugvallen, sterven of definitief ophouden te al levend te evolueren?
Deze uitnodiging stelt ons voor een keuze: luisteren wij met zijn allen naar de stille diepe roep in ons hart om deze te volgen: ofwel willen wij ons verder verloochenen. Is het geen kiezen tussen ons aardse zijn en blijven om zonder vrees voor verlies aan egowaarden het stoffelijk materiële gedurfd te verlaten?
Hoe hoog de trappen reiken is een geheim. Zij tonen niet waarheen zij "reëel" leiden. Wij hoeven geen vooraf gemaakte verwachtingen te koesteren. Er worden ook geen vage of valse geloof of religieuze beloften gedaan. Het" Opstijgen naar het Licht" is een zuiver individueel gebeuren waarbij de bewonderende liefde VOOR de natuur' en de onnoembare kosmische grootheid ons kennis en inzicht kunnen geven in de oer- en universele wetmatigheden. Al kunnen wij deze nu nog niet bevatten, zij kunnen wel groeien naargelang wij ons openstellen en kijken hoe de natuur op zich leeft.
Is het niet de keuze van ieder van ons, die op zich een "levenskunstenaar" is, in vrijheid, zonder schijn, deel wenst te nemen aan een intens begeesterend leven? Is het niet iets om er fier op te zijn een doel te hebben in dit leven dat hogerop leidt? Is het daarbij niet nuttig de blik steeds hoger te richten dan de horizon van ons begrijpen?
Frans Croes
|