De jager met een hart…..verteld.

En toen zag ik die lichte vlek uit een

heidebosje opdoemen.

De vlek bewoog en kwam tot leven

zonder enig geluid te maken.

De vlek werd groter, en was niet meer

alleen een kop, maar ook een romp en

al snel een heel lichaam en de hele

moeflon kwam tevoorschijn uit een

wildgang die ik zelf over het hoofd had

gezien. Langzaam kwam hij dichterbij,

stapvoets, al lang niet meer van slag

door de geluiden die hij even tevoren

gehoord had. Hij kwam me tegemoet,

of liever gezegd, hij zou me zo dadelijk

op schootsafstand passeren, precies

onder mijn post. Hij liep door,

onbekommerd,en schudde met zijn kop

of hij tegen de wind in wou draaien, maar

er was geen onraad, dus bleef hij gewoon

lopen, mijn kant uit.

Hij krijgt me in het oog, zei ik bij mezelf,

maar het archetypische dier zag niets en

je zou haast denken dat het volledig

maling had aan mijn aanwezigheid, er

lag een soort onbetamelijke uitdagendheid

in zijn manier van bewegen, het leek of hij

de hele wereld zei naar de duivel te lopen,

iets wat me haast kwaad maakte.

Hij kwam tot pal voor het rotsblok waarop

ik zat, koos precies de best zichtbare platte

steen, op nog geen twintig meter bij me

vandaan en bleef daar uiteindelijk staan.

Toen legde ik mijn geweer aan.

Ik richtte langdurig.

Ik had hem goed onder schot, missen

was onmogelijk.

Het was een bok van een jaar of vijf, zes,

krachtig, met schitterende horens, een

uitzonderlijke trofee. Hij strekte zijn borst,

hooghartig en zeker van zijn oppermacht,

absolute en Koninklijke heerser van het

woud, zijn horens schitterden een beetje

in de ochtendzon, zijn bonte vacht,

bruin met wit, was helder en glanzend,

het wezen was van een totale gelukzaligheid,

de dier geworden harmonie.

Ik weet niet hoe lang het heeft geduurd,

maar eindelijk draaide hij zijn kop, ik kon

duidelijk zijn twee horens afgetekend zien

tegen de achtergrond van groen, en keek

me aan. Kracht vermengd met schoonheid.

De ernst van het leven en de gratie.

We hebben elkaar zo misschien twee minuten

aangekeken.

Hij met zijn vreemde dierenogen,ik met mijn

geweer in de aanslag.

Twee eindeloze minuten, en hoeveel keer heb

ik daarin niet voor me gezien hoe hij neerviel,

in een wreed, bloederig visioen, hoe de kogels

zijn hals doorboorden, zijn spieren zich spanden,

zijn horens met woest geweld tegen de stenen

sloegen.

De dood, de dood toegebracht aan de hemelse

schoonheid, de harmonie van dit alles verbroken,

de hoog verheven pijnbomen en de gevlekte

witomrande rotsen, de geurige bosjes wilde tijm,

de blauwpaarse bergketens in de verte, de

kabbelende stroompjes die zich aarzelend een

doorgang zochten, met hem in het midden,

als een godheid, wild en plaagziek,

nog amper geboren en al tot stof vergaan,

zachtaardig en primitief. Ik keek naar hem,

in tweestrijd tussen het aloude jagersinstinct

en een bewonderende afgunst,

geprogrammeerd om te doden en bewust van

zijn ultieme grootsheid, tegelijkertijd vol

verlangen zijn hijgend verzet te breken en

verscheurd door zijn vrijheid.

Ik liet mijn geweer zakken.

Iets, diep in mijn binnenste, was geknapt.

Ik stamelde hem toe: ga weg, nu meteen.

Toen ik mijn geweer liet zakken ging er een

soort nerveuze schok door hem heen.

Ik dacht dat hij een sprong zou gaan nemen,

maar hij bleef staan, bleef me aankijken,

onrustig en belangstellend, bijna alsof hij iets

van me verwachtte, het fatale schot, of weet

ik wat voor openbaring.

'Ga', drong ik aan, 'ga, ik laat je leven!'

Hij stortte zich van de steen, met een

behendigheid die je niet voor mogelijk

houdt, sprong van het ene rotsblok naar

de andere, verdween achter een braambosje,

kwam nog één keer tevoorschijn en ging op

in het kreupelhout, voorgoed.

Het moraal van het verhaal moet jezelf maar

bedenken,respect en houden van is belangrijker

dan verliezen of winnen van de dood.