Ik ben myriam, en gebruik soms ook wel de schuilnaam moekeontour.
Ik ben een vrouw en woon in aartselaar (belgie) en mijn beroep is huisvrouw.
Ik ben geboren op 19/08/1949 en ben nu dus 75 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: reizen en honden.
ik ben nu het baasje van een Amber, een zwart teefje van 4 jaar oud en haar vriendje is Bamse, haar nichtje
samen op de foto
Mijn dochter Diny heeft een beige labrador. Ze noemt Bamse en is het nichtje van Amber. Hun moeders zijn zussen. Amber is geboren op 9 oktober 2001 en Bamse op 9 december 2001. Bamse is zowat ook mijn hond want ik ga dikwijls met hen samen wandelen.
verhalen en foto's van de familie met onze trouwe viervoeters
01-01-2007
Op terugweg van Denemarken naar huis
Na drie dagen basket-tornooi vertrekken we op 30 december terug naar huis. Ik neem weer de kustweg, om nog een fijne wandeling te maken. Nu we toch hier zijn kunnen we daar nog best wat van genieten. Gelukkig valt het weer nog wat mee. We hadden verwacht dat hier sneeuw zou liggen, maar buiten een fikse regenbui is het weer meegevallen. Na de wandeling overnachten we in Redding, waar uitzonderlijk voor Denemarken, een mobilhome parking gelegen is. Op 31 december rijden we verder naar huis, want op Oudejaarsavond zijn we liever thuis dan ergens onderweg te overnachten. In Nederland feesten de mensen al van 's morgens met vuurwerk. Het is prachtig in de verte de verschillende kleuren te zien. Vooral de kinderen genieten ervan. Om middernacht rijden we op de brug aan het Sportpaleis en wensen we elkaar "een Gelukkig Nieuwjaar". Later zet ik Diny en de kinderen thuis af en rij naar huis, naar René en Amber. Wanneer ik thuis kom ligt Amber in de zetel te slapen. Ze wordt wakker en kan niet goed vatten dat ik terug thuis ben. Het was feitelijk de eerste keer dat we enkele dagen niet bij elkaar waren. Toch is ze blijkbaar niet tevreden om mij te zien. Nee, ik geloof dat ze zelfs boos is op mij. Ze negeert mij en doet alsof ik lucht ben. Dat zal later wel overgaan hoop ik. Ik ben wel tevreden haar terug te zien.
De kust van Denemarken blijkt een lang breed zandstrand te hebben. Het is hier helemaal anders dan bij ons. Een wandeldijk vindt je hier niet. Onderweg zie je wel vele vakantiedorpen.Aan het strand van Hvide Sande houden we halt om onze beentjes te kunnen strekken. Het waait hard op het strand, daarom blijven we in de duinen. Na een uurtje wandelen smaken de boterhammetjes en het tasje thee. Na de innerlijke mens versterkt te hebben rijden we verder langs de kust naar Lemvig. Bamse ligt tevreden op het bed te slapen. De wandeling heeft haar deugd gedaan.
Op Kerstdag vertrekken we naar Denemarken. Yannick speelt er met de pupillen-jongens de Limfjorden-cup. Dit is een basket-tornooi in het Deense stadje Lemvig. Diny, Dominique, Yordi en ik rijden met de mobilhome mee. Amber blijft bij René en Bamse rijdt met ons mee. Onze eerste overnachtingsplaats wordt Oldenburg in Duitsland. De parking is een grote plek, zodat Bamse na een dagje stil zitten eens goed kan lopen en spelen met een stok.
Tot grote vreugde breidt onze familie volgend jaar nog uit met een 7de kleinkind voor mij. Het wordt het vierde kindje in het gezinnetje van Diny en Dirk, de baasjes van Bamse . We zijn natuurlijk nieuwsgierig hoe Amber en Bamse zullen reageren op de baby, maar zijn er feitelijk gerust in. Amber zal wel wat rustiger moeten worden want ze is altijd enorm enthousiast als ze de kinderen ziet. Het is wachten tot de geboorte, welke verwacht wordt in maart 2007.
Vandaag zijn we gaan wandelen aan de grote plas, Hazewinkel, van Bloso. We gaan daar dikwijls naartoe, omdat Amber daar eens lekker kan crossen en in het water spelen als ze daar goesting voor heeft. Het is vandaag wel wat frisser. De zon schijnt maar het heeft deze nacht voor het eerst van gevrozen aan de grond. Ondanks de kou gaat Amber toch het water in en rolt zich dan in het gras. Brrrrrrr ik krijg het kou in haar plaats. Na een uurtje vind ik het welletjes en stappen terug naar de mobilhome. Gelukkig heb ik de verwarming aangezet zodat het binnen lekker aanvoelt. Nu naar huis en dan in de zetel met een dampend tasje koffie.
Gelukkig wordt het beter weer. Het zonnetje schijnt en we rijden vandaag naar Flachau, het geboortedorp van Herman Mayer, de Oostenrijkse slalom-kampioen. Het is heel toeristisch. Er zijn mooie wandelingen te maken, zoals langs de Enns naar een meertje. Daar drinken we een tasje koffie met Apfelstrüdel mit Sahne en de terugweg gaat iets vlugger. Op de parking kunnen we blijven overnachten.
In februari 2004 gaan we op winterverlof naar Oostenrijk. We bezoeken het stadje Hallstätt, gelegen aan de Hallstätter See. Het is een prachtig stadje met smalle straatjes. We moeten buiten het stadje een plek zoeken om te parkeren. We slenteren wat rond en gaan iets warms drinken want het is koud buiten. Amber geniet. Als ze maar kan rennen en rollen in de sneeuw is ze gelukkig.
Op de terugreis blijven we enkele dagen in Neustift. Dit is een dorpje in het Stubaital, Oostenrijk. We nemen eerst de gondellift en vanaf het eindstation gaat het te voet de bergen in. Amber geniet, ze loopt voor, naast en achter ons. We hebben geluk dat het zonnetje vandaag schijnt want de laatste dagen was het geweldig slecht weer. We hopen dat het nog zo enkele dagen droog blijft zodat we nog enkele wandelingen kunnen doen.
We zitten nu in Kala Nera, een klein dorpje aan de kust in het Pilion gebied. Het is hier zalig. Amber en ik gaan samen in de zee en genieten daarna van het zonnetje. Het is hier geen zand- maar een keiënstrand. Ik heb gelukkig sloefkes om aan de doen, want anders doen die keiën wel pijn aan de voetjes.
Wanneer iemand in de keuken iets aan het bereiden is, springt Amber op het bed en kijkt met veel interesse wat er allemaal gebeurd. Hier bakt René pannekoeken, iets dat ze natuurlijk niet mag eten maar ze zou het wel willen natuurlijk.
We hebben het schiereiland Mani bezocht en vinden aan de overkant van de beroemde grotten van Pirgos Dirou aan het strand van Aréopoli. Het is hier heerlijk plonzen in het water samen met Amber.
Het is vandaag heel warm. Eerst gaan we de vesting van Koroni bezichtigen. Daarna mag Amber zich wat opfrissen in het water en of ze er van geniet. We spelen wat met haar en goed opgefrist gaat ze met ons mee naar de mobilhome. Opweg naar de volgende stopplaats
In Vonitsa maken we kennis met een koppel uit Merksem. Wij vertellen hen wat we in Monodendri met onze Smalle hebben meegemaakt. Ook zij hebben zo een ervaring gehad maar hebben het hondje wel meegenomen. Zij zijn op terugweg naar huis en hopen het hondje over de grens te krijgen. Ik betwijfel of het hun gaat lukken. Ik denk aan onze Smalle, maar geloof dat ik de juiste beslissing heb genomen. Zij was te goed verzorgd om geen echt baasje te hebben. Het is nu eenmaal hier de gewoonte om de honden los te laten lopen, waarom zouden ze het niet doen in die kleine dorpjes. De auto's kun je hier op twee handen tellen. Toch zal ik nog dikwijls aan haar terug denken.
We staan op een dijk aan de baai van Amoudia. Hier gaan we met Amber mee het water in. Ook ik ga mee en dat is voor haar een verrassing. Ze zwemt van mij naar René en terug. Ze heeft er echt plezier in dat we met haar mee het water in gaan. Na de zwempartij zitten we rustig naast de mobilhome te genieten van het zonnetje
Amber en Smalle lopen lekker naast elkaar. Als we aan het water komen springt Amber het water in maar Smalle durft er niet achter spingen. Ze drinkt alleen een beetje en blijft dan nieuwsgierig naar Amber kijken. Het is zo een lief hondje. We denken dagelijks nog aan haar.
We gaan in Noord-Griekenland een wandeling maken in de Vikos-kloof. Op weg naar Monodendri maakt Amber kennis met een hondje. Eerst is het bang van Amber maar naar een tijdje beginnen ze samen te spelen. Wij geven het hondje een naam "Smalle". Ze gaat met ons mee op wandel. Ze heeft wat schrik van onze wandelstok maar na een tijdje komt ze zelfs een koekje uit ons hand halen. Na de wandeling stapt ze mee naar de mobilhome, maar ze kan niet bij ons blijven. René gaat met Amber verder en ik ga met Smalle terug naar Monodendri. Daar probeer ik de eigenaar van haar op te zoeken. Tevergeefs, dan laat ik wat koekjes op de grond liggen maar die list lukt niet. Smalle komt met een kwispelende staart terug naar mij. Ik zie een jongen van een jaar of 14 en vraag hem of ze soms van hem is. Hij begrijpt geen Engels maar knikt nee. Dan nog maar wat koekjes op de grond en nu blijft Smalle ze opeten. Ik stap vlug de andere kant op en ze komt mij niet achterna. Nieuwschierig ga ik toch nog eens kijken want ik hoor haar janken. Dan zie ik de jongen met een waterpistool naar haar schieten. Daarom volgt ze mij niet. Ik ga streng naar de jongen en zeg dat hij haar gerust moet laten en draai terug om. Ik loop verder met tranen over mijn gezicht. Ik hoor haar nog janken, maar ik moet haar achterlaten. Ze heeft hier haar thuis en misschien is er een kindje dat veel van haar houdt. Je kunt zo maar niet een hondje, dat er verzorgt uitziet niet meenemen hoe lief je het ook vindt.
21/05/2006 We bezichtigen de Romeinse ruïnes van Salona. Amber loopt natuurlijk met ons mee. Ze vindt haar weg tussen de vele sarcofagen die hier verspreid liggen. Plots stringt ze over een muurtje en als ik haar volg zie ik een grote zandadder zich rechtop zetten en uithalen naar Amber. Ik probeer Amber weg te jagen maar ze is zo nieuwschierig naar dat diertje. Zo iets heeft ze nog nooit gezien. Gelukkig heeft de slang niet veel goesting door de warmte en ze kruipt weg onder een steen. Wat ben ik opgelucht want een beet van een zandadder is heel giftig. We stappen nu heel voorzichtig verder en kijken heel attent rond, maar er komt gelukkig geen andere confrontatie met een slang. Na de wandeling gaat Amber uitgestrekt onder tafel liggen. Gelukkig begrijpt ze niet waar ze aan ontsnapt is.
We gaan vandaag nog een wandeling maken in een Nationaal Park. Dit keer in Krka. Eerst doen we een rondvaart naar de grote watervallen. Amber heeft er helemaal geen probleem mee in de boot plaats te nemen. Ze legt haar direkt neer aan mijn voeten. Het is toch prettig dat ze zo rustig is wanneer het nodig is. Daarna wandelen we door de verschillende meren, waar in ze op haar beurt een bad neemt. De wandelwegen zijn hier met houten balken aangelegd, dat stapt iets gemakkelijker.
Op de camping van Stevi Filip i Jacob in Kroatië geniet Amber van het zonnetje in het gras. Daarna komt ze hijgend binnen, natuurlijk dat het veel te warm is in de zon.
Na een grote wandeling in het Nationaal Park Paklenica komen we moe aan de mobilhome. Amber legt haar te slapen onder de tafel. Na een tijdje legt ze haar op haar rug. Hoe ze zo kan slapen weet ik niet maar zo blijft ze een uurtje liggen. Ze moet dus wel moe zijn.
Hier in Kroatië kun je geen gesneden brood kopen, dus moet René het brood zelf snijden. Als hij de broodplank neemt en het mes dan springt Amber het bed op en houdt hem goed in de gaten. Dan gaat haar kop van de ene naar de andere kant om te zien of hij het wel goed doet. Het is lachwekkend en tevens vertederend haar te zien dus krijgt ze iedere keer wel een stukje brood.
25/05/2006 We hebben Amber iets geleerd. Ze lust heel graag een stukje brood en als ze haar korrels rustig opgegeten heeft dan vragen we aan haar "en nu?" en dan springt ze op het bed. René zegt dan dat ze iets achteruit moet zitten en dan doet ze als of ze naar achter schuift. En dan komt haar beloning: een stukje brood.
10/05/2006 We bezoeken vandaag de Plitvice-meren. Gelukkig mag Amber het park mee binnen. We moeten haar natuurlijk wel aan de lijn houden. Plots springt ze toch in het water en ze trekt René bijna mee. De mensen in de buurt hebben er wel lol in. Zij begrijpt natuurlijk niet dat ze hier het water niet in mag. Leg ze dat maar eens uit. Hier mag het niet maar aan de zee wel. Die mensen maken het haar ook niet gemakkelijk.
02/05/2006 We zijn in Novigrad, een mooi stadje in Kroatië. We wandelen wat rond en daar het nu zo een warm weer is laten we Amber wat zwemmen in het water. Ze vindt het niet zo lekker van smaak maar het verfrist haar wel. Je ziet aan haar snuit en ogen dat ze geniet. Ja, ze is nu eenmaal een labrador.
01/05/2006 We zijn in Koper aangekomen en nu schijnt de zon. Hier kunnen we langs de zeepromenade wandelen. Er is veel volk op de been, maar ja het is dan ook een feestdag vandaag. Na een flinke wandeling rusten we wat uit op een muurtje.
29/04/2006 Wat een rotweer!!! Het regent nu al sinds we vertrokken zijn. We hadden gehoopt naar het goede weer te reizen maar ik geloof dat we nog wel een tijdje zullen moeten wachten. Ook Amber loopt er maar triestig bij als ze buiten moet.
31/08/2006 Oef, we zijn terug thuis. We hebben een lange reis achter de rug. Amber heeft ook genoten van de reis. Vooral de kust van Kroatië en Griekenland vond ze prachtig, alleen het zoute water vond ze niet zo lekker. Nu kan ze weer wat rusten terwijl ik mijn blog "moekeontour2" over de reis naar Kroatië en "moekeontour3" over de reis door Griekenland als dagboek in typ. Ik zal nu ook hier regelmatig onze belevenissen weer geven.
Inderdaad, het heeft deze nacht gesneeuwd tot vreugde van Amber. Als René haar deze morgen uitlaat kan ze haar pret niet op. We rijden in de voormiddag richting Monschau en onderweg stoppen we om in de buurt een wandeling te maken. Het is prachtig met dit laagje sneeuw. Gelukkig schijnt de zon weer en is het zalig wandelen. Amber loopt haar te pletter en komt af en toe naar ons om ons mee te laten genieten van haar pret. Ook het koekje dat ze dan krijgt wordt in dank aanvaard. Het is voor allemaal weer een prachtig dag geweest.
Vandaag gaan we een grote wandeling maken in het bos. Het is hier prachtig en onderweg komen we nog enkele wandelaars tegen. Het is nog altijd droog maar wel koud. Ik geloof dat er sneeuw in de lucht zit. Voor ons niet gezellig maar voor Amber de hemel op aarde want daar speelt ze graag in. Het is natuurlijk afwachten.
We gaan voor een paar dagen naar Eupen om te wandelen rond het stuwmeer. Het is koud maar gelukkig droog. Op de grote parking is plaats genoeg om te overnachten. De wandeling rond het stuwmeer duurt toch enkele uren. Dus komen we moe terug aan de mobilhome aan. We rijden dan naar het stadje Eupen om boodschappen te doen. Amber ligt moe maar tevreden op het bed. Het heeft haar weer deugd gedaan en ons ook natuurlijk.
Amber en Bamse zijn gewoon om in de wagen in de bench te zitten. Als we klaar staan om te vertrekken staan ze te kwispelen en als de kofferdeur opgaat springen ze vlug in hun bench, leggen hun neer en doen een dutje. Ze rijden allebei graag mee met de wagen, liever uren in de auto dan thuis te zitten. Op een dag kruipt Yordi bij hen in de bench wat een mooie foto opleverde. Spijtig dat Amber door haar zwarte vacht zo moeilijk te zien is maar ze zit er wel bij.
Ik ga regelmatig met de twee wandelen in het Bloso oefenterein voor kanovaarders, zeilers en surfers, de Hazewinkel. Ze kunnen daar goed rondcrossen en vooral zwemmen. Het is mooi om ze met hun tweeën bezig te zien. Als ik een stok of bal in het water gooi dan springt Amber er achter en zwemt er naartoe. Bamse blijft aan de oever zitten tot Amber dichter bij is en dan springt ze ook het water in. Zij neemt dan de stok of bal over en brengt hem naar mij. Dat is nu echt samenwerken. Het is eigenaardig dat het iedere keer gebeurt. Zo zie je maar dat ze zoals in een roedel ieder hun job hebben.
Kertmis 2002 vieren we in de Ardennen. In een klein dorpje, Belvaux aan de Lesse in de buurt van Han sur Lesse huren we een gite.Hier kan men lange wandelingen maken zonder iemand tegen te komen. De kinderen komen ons bezoeken en samen maken we grote wandelingen langs de Lesse. Amber en Bamse genieten van het water en worden het maar niet moe stokken uit de snelstromende rivier te halen. Zo zwemmen is goed voor hun spieren en voor de groei van hun gewrichten. Na de wandeling liggen ze beiden lekker uitgestrekt naast de zetel, maar wanneer het etenstijd is zitten ze allebei klaar om hun portie brokken te verorberen.
Afscheid van Kelly doet pijn. We laten haar cremeren in het crematorium van Boom zoals we met Dipsy hebben gedaan. Nu staat er een grote en kleine urne bij ons op de kast naast hun foto's. Amber loopt wat verloren rond want ze mist duidelijk haar vriendje. Nu heeft ze alleen Bamse nog om mee te spelen. Gelukkig dat ze veel bij elkaar zijn en zo samen kunnen opgroeien.
Ik heb vandaag afscheid moeten nemen van Kelly. Gisteren had ze een klein hartinfarctje gedaan maar daarna was het beter. Deze voormiddag krijgt ze stuipen, heb ik de dierenarts van wacht opgebeld en ik mag direkt komen. Mijn dochter brengt mij, ondanks het feit dat haar dochtertje verjaart en haar feestje heeft met heel de familie, naar de dierenarts. Deze moet vaststellen dat het heel slecht gaat met haar hartje. De enige oplossing is Kelly te laten inslapen. Het is een moeilijke beslissing, want met haar sterft ook het laatste wat ik nog van mijn overleden moeder heb. Bij haar overlijden heb ik Kelly op tweejarige leeftijd bij ons genomen en nu moet ik haar ook afgeven.Ik heb haar nog 11 mooie jaren gegeven en dat is een troost voor mij.
Het is vandaag 9 juni en Bamse wordt 6 maanden. Dat wordt gevierd met voor ieder hondje een been en voor de kindjes een taart. Dat vinden ze natuurllijk allemaal fantastisch.
Thuis kunnen mijn twee schatten het heel goed met elkaar stellen. Zelfs een echte knook wordt naast elkaar afgekluift. Regelmatig veranderen ze van kluif zonder dat ook één haar lip optrekt of haar kluif verdedigt. Dit vind ik fantastisch, zo heb ik altijd graag twee honden gehad en nu komt mijn wens uit. We gaan nu regelmatig ook wandelen, nog niet ver want Amber is nog te jong en Kelly is dan ook te oud, maar allebei genieten ze toch van de wandeling. Ik zie dat Kelly wel met de dag achteruit gaat en vrees dat ze het niet lang meer gaat trekken. Ik ga naar de dierenarts en ook zij zegt dat haar hartje zo goed als versleten is maar dat ze misschien toch nog enkele maanden kan leven. Zo lang houden we het dan toch nog vol, want we geven haar niet graag af.
Het kleine mollige puppy wordt wat groter. Grote wandelingen maken zit er nog niet in. Ze wordt wel gewoon aan de lijn, dat heeft wel lang geduurd. Toen ik met haar ging wandelen ging ze altijd zitten en alleen met een koekje kon ik haar verleiden verder te lopen. Tijdens de oefeningen op de puppyschool doet ze het goed. Ze luistert naar haar naam, gaat zitten en liggen en nu zijn we ze aan het leren van te volgen. Ze moet leren naast mij te lopen en niet te trekken. Op dit ogenblik trekt ze niet maar je kunt niet weten als ze groter wordt.Alle dagen is het oefenen en zolang het een koekje opbrengt doet ze alles met veel inzet.
Wie kan er nu weerstaan aan zo een lief snuitje, dat bedelend naar je op kijkt om eens lekker geknuffeld te worden. Bamse is zo lief en het liefst speelt ze met een tennisbal. Het is eigenaardig maar tijdens oefeningen blijkt dat Amber alles doet voor een koekje en Bamse voor een bal. Bamse lust wel hondekoekjes maar laat die liggen als ze een bal ziet. We gaan nu met allebei naar de puppyschool en ze leren iedere keer steeds bij. Amber gaat al zitten en liggen op bevel, flinke hondjes he
Nu dat Amber Bamse heeft om mee te spelen laat ze ons Kelly meer met rust. Alleen als er iets te eten valt komt Kelly er bij, anders slaapt ze veel in haar mandje of in de zetel. Je ziet dat ze meer last begint te krijgen van haar leeftijd, maar zolang ze geen pijn heeft lukt het nog. Ze wordt volgende maand 13 jaar, dat is toch al mooie leeftijd voor een hondje.
Amber wordt vandaag 4 maanden oud. Ze groeit op als een mooie lieve puppy. Ze is speels, sociaal en open. Ze heeft alles wat Dipsy miste. Nu zien we maar eerst het verschil tussen beide hondjes, maar toch ben ik blij dat ik het toch heb geprobeerd met Dipsy en dat ik mij niets moet verwijten.
Amber speelt het liefst met mijn pantoffels en ze ligt graag in Kelly's mand, al is ze veel te klein voor haar. Ze is al goed ingeburgerd en ze probeert met Kelly te spelen, maar Kelly is daarvoor toch iets te oud. Soms gaat Amber in haar mand liggen om bij haar te zijn, maar daar is ze toch niet zo gelukkig mee. Voor de rest klikt het wel goed met die twee samen.
Bamse is thuis en zij wordt uitgebreid verwelkomd door de kinderen en ook besnuffeld door Kelly en Amber. Amber en Bamse zijn opslag goede vrienden, hoe zou het ook anders kunnen. Als ze wakker zijn spelen ze konstant met elkaar en daarna vallen ze letterlijk en figuurlijk op elkaar in slaap. Het is echt een belevenis zo twee kleine pups samen te zien opgroeien. In de roedel staat Bamse op de onderste trap maar ze geeft er niet om.
De kleinkinderen spelen graag met Amber en zouden ook graag zo een lief hondje hebben. Ik ga met de toestemming van hun ouders een ander hondje, maar een blonde kopen. Ik bel naar de kweker van Amber en er blijkt dat de zus van Amber's moeder ook een nestje heeft. Het zijn allemaal blonde pups, waarvan 3 teefjes en 3 reutjes. Ook dit is het eerste nest voor de teef. Wij mogen naar het nestje komen kijken. Diny en Dirk zijn direkt verlieft op een klein lief teefje, het is een zacht wit bolleke hond. Begin februari mogen we haar ophalen. Ze gaat de naam Bamse krijgen. Diny heeft die naam op internet gevonden en betekend beertje in het noors. Amber en Bamse dat klinkt mooi vinden we en het eigenaardige is dat Amber op 9/10 en Bamse 9/12 geboren zijn, dus verschillen ze maar twee maanden.
Met een kleine puppy in huis weet je wel wat doen. Er gebeuren een paar ongelukjes maar Amber heeft het vlug door waar ze haar plasje moet doen.Kelly gaat steeds mee als of ze haar goedkeuring moet geven en dan trippelen ze beiden samen naar binnen. Ik ga met Amber naar de dierenarts om Amber te laten chippen en tevens de noodzakelijk inspuitingen te geven. De dierenarts is blij dat ik toch heb beslist een andere labrador te nemen en zij verklaart Amber heel gezond.Ik heb een grote bench gekocht zodat ze steeds veilig zit tijdens een autorit. Ze is heel tevreden en slaapt steeds vanaf de motor aanslaat. Ik kan nu het verschil zien tussen Amber en Dipsy. Amber heeft een zacht vriendelijk karakter en begroet iedereen met een kwispel. Het is een opgewekte puppy en is altijd tevreden. De dood van Dipsy doet nog wel pijn maar nu bezef ik dat ik ze heb laten inslapen om ongelukken te vermijden. Weer blijkt dat sommige kwekers zich niet houden aan de regels en alleen maar naar hun winst zien en niet naar het verdriet van de toekomstige eigenaars.
Amber wordt al groter en ze is echt een kapoen. Ze komt ook regelmatig Kelly vragen om met haar te spelen maar Kelly is niet zo te vinden om te spelen. Zij is nu ook al bijna 13 jaar oud en wordt het liefst gerust gelaten. Haar gezondheid gaat achteruit maar met de medicatie die de dokter voor geschreven heeft voor haar hartje gaat het nu iets beter.
Hier boven zie je ze mooi naast elkaar liggen in de zetel
Het is zo ver, mijn dochter rijdt mee om onze Amber op te halen. Wanneer zij het hondje ziet, zegt ze dat ik een kapoen heb uitgekozen, maar ze vindt ze wel lief. We vertrekken en moeten aan de vrouw wel beloven nog eens terug te komen met Amber want ze wil haar hondjes nog wel terug zien. Dat doen we zeker en tevreden rijden we met onze aanwinst naar huis. In de auto maakt Kelly kennis met haar nieuwe vriendje en dat gaat heel goed, Kelly kwispelt en je ziet dat ze de puppie direkt aanvaardt. Voor de "inprentingsfase" ga ik met Amber overal naartoe, zodat ze vertrouwt wordt met verschillende omstandigheden en niet opschrikt van lawaai.
Amber is 3 maanden oud, hier ligt ze in het gras van mijn tuin. Ze heeft een lief snoetje en luistert al goed naar haar naam.Haar inprentingsfase is voorbij en ik ben blij dat ik het gedaan heb. Ze is zo gemakkelijk en schrikt van niets. Nu nog met haar naar de puppyschool gaan om haar te leren omgaan met andere hondjes en naar de nodige bevelen te luisteren.
Nadat ik verschillende keren, ook met mijn dochter, naar het nestje ben gaan kijken, krijg ik een telefoontje dat ik mijn hondje mag komen kiezen. Ze zijn nu oud genoeg om een gedacht te krijgen hoe ze later zullen zijn. Het is geweldig moeilijk om uit negen kleine puppies die allen rond je benen lopen die ene ware te kiezen. Eén puppie komt altijd naar mij terug, zelfs als de kweker ze oppakt en terug op de grond zet, komt ze snel naar mij gewaggelt. Dit wordt mijn hondje, ze heeft een klein wit plekje onder aan haar rechtse voorpoot. Ik knuffel haar en ze likt mijn gezicht als of ze wil zeggen "wij horen bij elkaar". Met de belofte om haar volgende week af te halen stap ik in de auto. Kelly, die in de auto op mij wacht komt op mijn schoot zitten en legt haar kopje tegen mij aan. Tevreden rij ik naar huis terug, nu nog een week wachten.
Ik kan de dood van Dipsy moeilijk verwerken en mijn dochter stelt voor om een andere labrador aan te kopen. Daarvoor bel ik wel eerst naar de Belgische Labrador Vereniging. Die stellen mij een goede bonafide kweker voor in St Lenaarts. Ik bel naar de "of Clay Diggers"kweker en krijg te horen dat ik naar een nestje zwarte puppies mag komen kijken. Als ik daar kom wordt ik vriendelijk ontvangen en komen de honden mij uitgebreid verwelkomen. Dan ga ik naar een kamer waar twee teefjes liggen met een nest. De puppies zijn een 4tal weken oud en zo lief. Het zijn beide blonde teefjes, maar een heeft alleen 11 zwarte puppies, waarvan 2 reukes en 9 teefjes. In het andere nestje zijn de puppies allemaal blond. De twee reukes zijn al verkocht aan de Vlaamse Blinden Vereniging, om ze op te leiden tot blinde geleide hond. Dat geeft mij meer vertrouwen in het karakter van de honden. Als zo een organizatie hun vertrouwen schenkt aan de kweker dan moet het inderdaad een bonafide kweker zijn. Ze leidt met rond en laat mij de vader zien van mijn toekomstig hondje. Het is een knappe zwarte reu, Boy, genaamd en heeft een volledige engelse stamboom. De moeder is een zes jarige teef en het is haar eerste nestje, want ze heeft daarvoor altijd aan kampioenschappen meegedaan en is verschillende keren kampioen geweest. Ik spreek met de dame af dat ik zoveel mag komen kijken als ik wil. Dat ga ik in ieder geval zeker doen. .
Ik ben met haar naar de dierenarts geweest en hij was niet akkoord dat ik ze naar het dierenaziel zou doen. Ik moet mijn verantwoordelijkheid nemen en ik zou inderdaad niet graag hebben dat ik in de krant lees dat ze iemand heeft aangevallen of gebeten. Met pijn in mijn hart laat ik haar dan ook een spuitje geven. Het doet werkelijk pijn, ik heb mij zo aan haar gehecht ondanks alles hield ik van haar. Als dierenvriend vind ik het verschikkelijk dat ik zo een beslissing moet nemen. Wij gaan haar laten cremeren zodat ik dan toch nog iets van haar heb. Hier in Boom is zo een dierencrematorium en ik mag ze na drie dagen terug komen halen, dan wel in een potje. Het zal thuis zo stil zijn, ik ben er bang voor.
Ik blijf problemen hebben met Dipsy. Ik ben rassend kwaad dat door een kweker zonder skrupeles ik een hond heb die gevaarlijk is. Iedere dag loop ik mee meer blauwe plekken rond. Iemand vraagt mij hoe ik aan die grote blauwe plek op mijn been ben gekomen. Ik durf niet te zeggen door mijn hond en zeg maar dat ik gevallen ben. Tot hiertoe heeft ze het altijd op mijn gemund maar van morgen beet ze mijn man ook in zijn arm. Ik denk dat ik maar naar de dierenarts ga om te vragen wat ik moet doen. Ik heb al vele boeken gelezen en met haar naar dierenpsychologen geweest en geef haar nu Bach Bloezems maar het lukt niet. Ik heb er zo een spijt van want het is een prachtige hond en ze kan als ze wil heel lief zijn. Ik wacht nu maar af wat de dierenarts gaat zeggen.
Ik probeer langs de kweker van Dipsy te weten te komen wat er met haar fout is. Nu blijkt dat haar vader een dominante duitse labrador is en waar mee vele kwekers een nieuwe bloedlijn wilden krijgen. Men raad mij aan om Dipsy voor twee weken naar een dierenpsycholoog in Diksmuide te doen. Ik ga terwijl een weekske skieën want zo lang zonder haar vind ik moeilijk, maar ik bezef dat er iets moet gebeuren. Wanneer ik haar na die weken ga halen is ze heel gelukkig om mij te zien. Ik ben benieuwd hoe het met haar is. De dierenpsycholoog zegt mij dat ze beter luistert en geeft mij verschillende aanwijzingen hoe ik haar nu moet behandelen. Gelukkig ga ik met haar naar huis. Ik hoop dat de problemen nu voorbij zijn.
Voor het ongeluk hadden we al problemen met Dipsy omdat ze heel dominant was maar nu wordt het toch iets erger. Ik ga met haar naar een dierenpsycholoog en hij geeft mij enkele goede tips om terug boven haar te staan. Ik hoop dat het mij gaat lukken, want ze heeft mij deze morgen weer in mijn been gebeten.
Ik bel naar de dierenarts en hij melt mij dat ze drie tenen hebben moeten verwijderen. We mogen haar gaan ophalen want ze is al goed wakker. Dipsy kwispelt als ze ons terug ziet, maar de dierenarts zegt dan zij nog niet op haar poot mag staan. Mijn man draagt haar dan ook naar de auto. We moeten nu driemaal in de week naar de kliniek komen om haar poot te laten verzorgen
Kelly en Dipsy worden al vrienden. Als we gaan wandelen en Kelly kan niet volgen wacht Dipsy ze op. Zo ben ik Kelly tijdens een wandeling op de linkeroever in Antwerpen verloren en roep luid haar naam. Dipsy gaat haar dan zoeken en vindt haar enkele meters verder in het struikgewas. Samen komen ze naar mij gelopen. Ik ben blij dat het beter gaat tussen hun. Mijn dochter beslist dan ook dat Dipsy voor goed bij mij mag blijven, want tussen Dipsy en de kindjes gaat het niet meer zo goed. Dipsy blijkt nogal dominant te zijn en kan niet veel meer verdragen van hen. Dipsy is dan ook welkom bij ons en Kelly. Op een dag komen we terug van een wandeling en ik stap uit en open de deur en zet Kelly eerst binnen. Dan ga ik terug naar de auto en voor ik haar bij de laisse kan nemen spring Dipsy uit de auto maar loopt dan naar de straat. Het is 17h en heel druk op straat en zij wordt dan ook met haar rechtse poot door een auto gegrepen. De auto rijdt gelukkig niet snel maar haar poot ligt toch open. Mijn man neemt haar snel bij hem en ik ga naar de eigenaar van de auto. Hij heeft geen enkel schade maar is wel geschrokken. Ik vraag dan ook om ons te verwittigen als er iets aan zijn wagen is maar hij verzekert mij dat er geen schade is. Wij rijden dan vlug met Dipsy naar de dierenkliniek in Antwerpen, die gelegen is in de Bosduifstraat. Daar wordt ze direkt verzorgt en het blijkt dat enkele nagels moeten verwijderd worden. Zij moet daar blijven want dat moet gebeuren onder volledige verdoving. Morgen mogen wij haar terug ophalen. Met tranen in de ogen ga ik weg van haar, mijzelf verwijtend dat ik haar niet hebben kunnen tegenhouden. Nu is het afwachten tot morgen.
De kinderen zijn stapelzot van Dipsy. Vooral de jongste Yordi die haar overal achterna zit. Zij kan dan ook zeer veel van hem verdragen. Hij kruipt haar overal achterna. Tussen Kelly en Dipsy gaat het niet zo goed. Kelly is bang van Dipsy en loopt dan ook steeds van haar weg. Ik denk dat we wat geduld moeten hebben en dat het dan wel zal gaan.
In 1999 gaan we in september naar Oostenrijk in verlof. Als de wandelingen te zwaar zijn zet ik haar in de rugzak. Daar blijft ze dan rustig zitten en rond te kijken. Dit verlof wordt dan ook een succes en we willen dat later nog eens overdoen. Als we thuis komen zegt Diny dat zij ook een hond gaan kopen. Haar man is heel veel weg voor zijn werk en dan is ze vooral s nachts veel alleen. Zij zou graag een labrador hebben en we vinden een kweker in Putte tegen Mechelen. Hij heeft juist een nest van enkele zwarte labradors en nog twee teefjes. We rijden er naar toe met heel de familie en kiezen er eentje uit. Ze wordt Dipsy genoemd, want de Teletuppies zijn nu heel populair en de kindjes vinden dat een leuke naam. Zo nu is het weer aanpassen voor Kelly want met zo een puppie is er toch leven in huis.
Mijn dochter Nadja is de eerste die een kindje verwacht. We zijn allen zeer nieuwschierig hoe Kelly op een klein kindje gaat reageren. Dat valt gelukkig heel goed mee. Daarna volgen Yannick en Xander, die ook door haar worden besnuffeld en aanvaard. De meisjes Dominique en Shari maken dat het aantal van meisjes in de familie groter wordt en als laatste wordt Yordy geboren. Als de kindjes wat groter worden en ze lopen achter haar komt ze wel bescherming zoeken bij mij, maar dat is normaal wat zou je zelf doen als zo een bende achter je aan loopt en je een klein hondje bent.
Kelly gaat met ons een heel ander leven tegemoet. Wij gaan heel graag wandelen en zij geniet met volle teugen van die wandelingen. Daarna gaan we steeds iets drinken en ik leg dan mijn jas op de bank en tevreden valt zij in slaap. Als wij gaan slapen kiest zij nog steeds voor mijn jongste dochter. Bij haar slaapt ze op het andere hoofdkussen en als haar vriend komt gaat ze maar na veel overhalen van dat hoofdkussen af. Ze heeft dus haar plaatsje in ons gezin gevonden. Op de dag dat mijn dochter huwt is ze dan ook van de partij. Vooral s'avonds mag ze mee vieren. Het zal voor Kelly wel wennen zijn dat Diny weg is maar ja dat is effen geduld hebben. Ze kan nog altijd naar mij komen.
Op 26 november 1992 komt mijn moeder te overlijden en zij laat mij haar hondje Kelly na. Zij is nog maar 2 jaar en is een lieve schat. Kelly neemt mij direkt als haar nieuw baasje aan. Zij kent mij en de kinderen dan ook zeer goed. Tussen mij en Kelly groeit nu ook weer een heel hechte band. Mijn man en ik gaan heel veel wandelen en zij geniet nu ook van een heel ander leven dan ze daarvoor had. Mijn moeder ging met haar niet zo veel buiten. Tijdens onze wandelingen is het alsof ze nooit iets anders gekend heeft. Wanneer we na een wandeling ergens iets gaan drinken leg ik mijn jas op een stoel en zij valt dan moe op mijn jas in t'slaap. Ik dacht nooit meer nog zo een schat te hebben en nu is zij zonder moeite in mijn hart binnen gestapt. Lieve Kelly ik hoop je nog een lang heerlijk leven te geven.
Op 5 mei 1982 krijgt Sammy zijn zoveelste maagkanteling. Ik bel direct de dierenarts op en mag komen. Ik neem hem en de meisjes mee en rij zo vlug ik kan naar Wilrijk. Onderweg op de Expressweg valt mijn wagen stil. Dat ik mijn wagen nu in panne moet vallen. Ik laat de kinderen bij Sammy achter en loop naar de garage van Opel om naar mijn ouders te bellen. Mijn vader belooft direkt te komen, maar het duurt toch nog een half uur voor hij er is. We stappen over en rijden vlug naar de dierenarts. Als Sammy op de onderzoekstafel ligt zegt de dierenarts dat hij denkt dat het te laat is. Inderdaad hij kan niets meer doen om hem te redden. Terwijl de dierenarts het spuitje klaar maakt zodat Sammy geen pijn meer heeft, neem ik afscheid van hem. Ik sta met de kinderen rond hem en neem hem nog eens voor de laatste keer vast. Ik bedank hem voor de liefde die hij ons heeft gegeven en vooral voor het redden van mijn oudste dochtertje. Alsof hij voelt dat het de laatste keer is opent hij zijn ogen en neemt zo afscheid van mij. Dat ik hem nu moet verliezen door zo een stomme panne van mijn auto vind ik verschrikkelijk. We nemen hem mee naar huis en naast Grindle wordt hij begraven. Ik weet dat ik hem heel hard ga missen en ik neem mij voor nooit nog een hond te houden want de pijn van het verlies is veel te erg.
Ik bel s'avonds naar de dierenarts en mag haar komen halen. Ze slaapt nog maar ik mag haar toch meenemen. Als ze de nacht doorkomt is ze gered. Maar dat gebeurt niet. Zonder haar ogen te openen overlijdt ze en ze is pas 5 jaar. De meisjes hebben veel verdriet en gaan huilend naar de school. Voor mij is het ook niet gemakkelijk ik heb weer een vriend verloren. Ik neem Sammy in mijn armen en samen treuren we om onze vriendin. Mijn ex man komt haar begraven in de tuin en s'avonds leggen de meisjes bloemen op haar graf en nemen we samen afscheid van haar.
In 1980 gaan mijn man en ik uit elkaar en de kinderen en honden blijven bij mij. Het is voor mij wel zwaar maar ik zou niemand zowel mijn kinderen als mijn honden kunnen missen. Op 1 mei krijgt Fenja na haar maaltijd een geweldige dik buik en ik weet al hoe laat het is. Sammy heeft ook al verschillende keren een maagkanteling gehad, en nu is het Fenja die het zelfde heeft. Ik zoek vlug de dierenarts van wacht op, bel naar hem en mag direct komen. Ik weet dat het iets van minuten kan zijn en rij dan ook vlug naar de dierenarts. Deze gaat haar direct opereren. Van avond weet ik dan de uitslag. Het wordt een zenuwslopende dag.
Het wordt winter en het sneeuwt. De meisjes willen met slee spelen en vragen of ik ze wil vooruit trekken. Al spelend zeg ik we zullen Fenja laten trekken. Zo gezegd zo gedaan en inderdaad ze laat de koord aan haar halsband vastmaken en trekt de kinderen met de slee vooruit. De meisjes hebben zo een pret en Fenja natuurlijk ook.
Het is zo ver. We mogen haar gaan halen. Ze is nu 3 maanden oud en staat heel slunnelig op haar poten. Het is mooi om te zien hoe ze met de meisjes omgaat. Ook de kinderen zijn stapel gek op haar, en ze spelen dan ook veel samen in de tuin. Op een dag gaan we wandelen en de honden lopen los. Ook de kinderen lopen voor ons en plots komt een auto van de andere kant. Ik roep de kinderen toe dat ze naar de kant moeten gaan en Fenja duwt ze samen tegen een geparkeerde auto tot de tegenligger voorbij. Dan laat ze de meisjes terug los. Het is echt lief te zien hoe ze de kinderen beschermd.
Het verdriet om Lucky is zo groot dat we besluiten nog een hond bij de nemen. Sammy is al een 7 jaar oud en hij ligt nu het liefst naar de verwarming. We besluiten een Duitse Dog te kopen daar een kennis van ons die honden kweekt. We gaan bij hem thuis eens kijken en worden door 3 doggen verwelkomd. Als je het formaat van een dog kent dan kun je geloven welke verwelkoming we krijgen. Het zijn echt lieve honden en als je ze ziet stappen is het echt op een koninklijke wijze. Binnen drie maanden heeft hij een nieuw nestje en we bestellen al een teefje. Nu is het afwachten en aftellen.
Ons gezin wordt nog uitgebreid met twee dochtertjes
Sammy krijgt er nog twee kapoenen bij die met hem willen spelen. Dat is voor hem zeker geen probleem. In de winter van 1974 kom ik bij een familielid en zij heeft een dobberman op bezoek. Haar zoon heeft de hond meegebracht van een kennis. De dobberman, Lucky genaamd, had drie weken in een lege dancing gewoond. Haar eigenaars woonden met een andere hond op een appartement en Lucky kon er niet bij. Wij hebben een grote tuin en nemen Lucky dan maar mee naar huis. Tussen Sammy en Lucky gaat het niet zo best maar wij hopen dat het na een tijdje wel beter zal gaan. Maar wanneer de kinderen een plotse beweging maken of als ze roepen schrik Lucky en valt de kinderen bijna aan. Ik ben bang en ga dus met haar naar de dierenarts. Daar doe ik ons verhaal en krijg te horen dan Lucky door alleen in die zaal te zitten een angst voor bepaalde geluiden heeft gekregen. Ik neem ze terug mee naar huis maar moet ze wel goed in het oog houden. Na een paar aanvallen op Sammy besluit mijn man ze naar het dierenaziel in Antwerpen te brengen. Hij vertrekt met haar en wij staan allemaal te wenen aan de deur. Later in het midden van de nacht gaat hij nog eens naar het aziel en hoort haar huilen. Het is de dag voor Kerstmis en wij missen haar zo. Mijn man rijd weg en komt wat later met haar terug. We zijn zo blij om haar terug te zien en zij ook natuurlijk. Maar het probleem is daar mee natuurlijk niet opgelost. We houden de twee honden zo veel mogelijk uit elkaar maar de kinderen lopen nog rond. Na enkele dagen bezeffen we dat het echt niet kan en ik ga naar de dierenarts terug. Hij vertelt mij dat het inderdaad zo niet kan en dat ik een beslissing moet nemen voor dat er ongelukken met de kinderen zou gebeuren. Ik beslis dan in samenspraak met de arts haar een spuitje te geven. Mijn hart doet nog pijn als ik daar aan terugdenk. Zij was nog maar enkele weken bij ons maar ik kreeg veel vriendschap van haar, maar ik moest ook aan mijn kinderen denken. We hebben haar dan begraven achter in de tuin en we hebben altijd bloemen op haar graf gelegd.
Op de leeftijd van 5 jaar begint Grindle te sukkelen met de baarmoeder. We gaan verschillende keren met haar naar de dieren arts maar na enkel antibiotica kuren beslist de dierenarts dan om haar te opereren. De operatie slaagt en we zijn opgelucht dat het nu beter wordt met haar. Maar na een paar dagen gaat het met haar weer slechter. De dierenarts heeft dan ook geen goed nieuws voor ons. Die nacht overlijdt ze maar de laatse moment doet ze haar oogjes nog eens open alsof ze van ons afscheid wil nemen. Dat doet zo pijn en heel de familie treurt om haar. Ook Sammy vindt het maar eigenaardig dat hij zijn vriendje kwijt is. Wanneer ik met hem naar mijn ouders ga loopt hij er rond op zoek naar haar. Zo missen wij Grindle allemaal. Ook mijn ouders natuurlijk en zij beslissen dan om een ander poedeltje te nemen. Het wordt een grijs dwergpoedeltje die de naam van Leila krijgt, maar Grindle blijft in ons hart zoals ze was : een lief moederke voor Sammy en de kindjes.
Als ons dochtertje begint te kruipen wordt Sammy het slachtoffer. Ze kruipt naar en over hem en hij laat het steeds toe. Als ik haar weg haal gaat hij speciaal voor haar liggen. Hij is fantastisch met de kleine. Ze mag aan zijn oren trekken en aan zijn staart, maar ik hou ze wel altijd in de gaten want ge weet maar nooit. Een tante komt ons halen en heeft haar in haar armen. Sammy gaat voor onze tante staan en kijkt naar mij alsof hij vraagt of ze haar mag meenemen. Het is zo lief zijn snuitje te zien. Ik ben terug zwanger en hoop dat hij voor dit kindje ook zo lief zal zijn. Grindle heeft meer schrik van ons dochtertje. Zij werd dikwijls geplaagd door de kindjes die van school komen, maar ze doet niets maar loopt wel weg. Sammy en zij spelen nog altijd met elkaar maar ze zijn wel voorzichtig voor de kleine. Op deze foto is Sammy reeds drie jaar.
Een jaar later werd ons gezinnetje uitgebreid met een dochtertje. Iedereen had gezegd dat we moesten oppassen want dat Sammy misschien jaloers zou zijn. Van af de geboorte van onze dochter hebben wij hem altijd bij ons geroepen en hem bij de baby gelaten. Haar wieg stond naast de zetel waar hij altijd in zat. Toen de baby ongeveer twee maanden oud was had ik haar eten gegeven en was ik naar beneden gegaan om de was te doen. We woonden toen in een eengezinswoning, met beneden garage en waslokaal en op de eerste verdieping de living. Toen ik beneden was begon de baby te wenen. Ik deed nog verder en ze stopte met wenen. Na een tijdje kwam Sammy naar beneden en kwam naast mij staan en blafte. Ik zei dat hij stil moest zijn want dat het kindje sliep. Toen liet hij de trap op en blafte terug en keek naar mij. Ik vond het eigenaardig en volgde hem. Hij ging in zijn zetel zitten en keek in de wieg. Ik ging nieuwschierig kijken en zag dat de baby op haar buikje was gedraaid en met haar hoofdje in haar kopkussentje lag. Ik nam ze er vlug uit en schudde met haar. Ze leefde nog maar als Sammy mij niet was komen halen was ons dochtertje er niet meer geweest. Ik heb hem toen in mijn armen genomen en bedankt. Nu nog voel ik wat er toen door mij heen ging. Ik ben hem heel zijn leven heel dankbaar geweest. Ik geloof dat hij gevoeld heeft dat er iets niet klopte en mij kwam verwittigen.
Hij was zo klein dat hij onder Grindle kon doorlopen. Zij vond dat wel fijn en liet hem maar doen. Maar hij groeide en plots ging dat niet meer. Het werd anders om, Grindle kon onder Sammy doorlopen. Op een zondag gingen we samen naar de zee. Grindle en Sammy, hij was ongeveer 4 maanden oud, renden achter elkaar op het strand. Zij was natuurlijk veel sneller dan hij. Dat vonden ze beiden prettig en ze daagde hem dan ook altijd uit. Zo liep ze naar een ondiepe plas maar vlak vóór de plas week ze uit naar rechts. Hij had die plas niet gezien en liep dan ook het water in. Dat was geen aangename kennismaking met de zee. Hij heeft inderdaad altijd angst gehad van het water. Met geen stokken of speeltjes was hij nog in het water te krijgen. Wij hadden geen handdoek bij en mijn man deed zijn jas uit en bibberend zat Sammy in de jas. Och arme, je had hem moeten zien echt een zielepoot. Grindle was zich natuurlijk van geen kwaad bewust en kwam zien waarom het spel gedaan was. Voor die dag was spelen gedaan. Toen hij later nog achter haar aan liep was hij altijd zeer voorzichtig.
Toen ik huwde bleef Grindle bij mijn ouders. Ze hadden zich ook al gehecht aan haar en ik zou haar nog dikwijls zien. Mijn man hield ook van honden en onverwachts nam hij me mee naar de Vogelmarkt. Ik was me van niets bewust, maar ging toch eens naar de diertjes kijken. Zat daar een schattig klein rood Cockerke. Ge had zijn oogjes moeten zien. Zo echt van neem mij mee. Zonder er bij na te denken kochten wij hem en plots was ons gezin met drie. Die zondag werden we bij mijn grootmoeder verwacht en mijn ouders met Grindle waren er ook. Onderweg hoorden we Samses Shaffy over "Sammy" zingen en zo kreeg het Cockerke zijn naam. Toen we binnen kwamen en Grindle zag dat ik een ander hondje vast had liep er een traan uit haar ogen. Zeg niet dat kan niet want het is waar. Ze heeft toch het nieuwe vriendje als een echte moeder onder haar vleugels of moet ik zeggen pootjes genomen. Ze was er reuze goed voor. Sammy was natuurlijk nog een deugeniet, maar hij heeft maar aan 1 zaak geknaagd, dat is een stuk van de zetel. Hij is daar voor afgestraft en heeft nooit nog iets stuk gemaakt. Ook is er maar één ongelukje gebeurd. Hij had zeer vlug door dat hij buiten moest gaan en hij liep dan zo vlug mogelijk op zijn kleine pootjes naar buiten. We woonden in een gelijkvloers appartement zodat het geen probleem gaf. De eerste nacht was ellendig. Hij huilde en jankte. Ik was van plan om hem in de living te laten slapen, maar dan bracht ik hem maar naar de slaapkamer. Het volgende was dat ik mijn hand uitstak om hem te strelen. Omdat het vermoeiend was voor mij ging mijn man een stuk van ons salon halen en daar werd hij opgelegd. Toen was hij tevreden en sliep hij als een roosje. Ge zult zeggen dat is geen goede opvoeding maar ja hij was zo lief.
We hadden allemaal veel verdriet natuurlijk. Zelfs mijn vader die geen echte hondenvriend was. Mijn ouders beslissen dan een ander hondje te kopen. We gaan eerst te rade bij een dierenarts die ons een adres van een poedelkennel doorgeeft. De kweker woonde in Pulderbos. Na een telefoontje mochten we eens komen kijken . Ze hadden 3 teefjes te koop. Nu was het kiezen tussen de drie, maar eentje kwam steeds naar mij. Die wordt het zei ik tegen mijn mama. In die tijd werd er op de BRT. een feuilleton uitgezonden "Grindle meid voor alle werk" Ik vond dat een mooie speciale naam en zo werd het poedeltje dan ook genoemd. We hadden er veel plezier mee en ze was gelukkig heel gezond. Ze groeide op tot een mooie poedel met lange oortjes. Ze werd goed verzorgd door mijn moeder, daar ik toen nog naar school ging.
Daar ik vroeger bang was van honden hadden ze mijn ouders aangeraden om er zelf eentje te kopen. Dus allen naar de Antwerpse Vogelmarkt. We liepen wat rond en bij een kraam zag ik een lief klein zwart dwerg-pincher. Ze stal mijn hart en wij naar huis. Het een leven in huis. Maar na een paar dagen bleek dat ze ziek was. In paniek naar de dierenarts en die stelde de diagnose hersenvliesontsteking. Dit kwam natuurlijk als een donderslag aan. De dierenarts heeft ze nog een 4tal weken in leven kunnen houden, want af en toe was ze beter maar toen heb ik beslist om ze een spuitje te laten geven. Dit was het begin van mijn leven met honden.
Ik ben myriam, en gebruik soms ook wel de schuilnaam moekeontour.
