Ik ben myriam, en gebruik soms ook wel de schuilnaam moekeontour.
Ik ben een vrouw en woon in aartselaar (belgie) en mijn beroep is huisvrouw.
Ik ben geboren op 19/08/1949 en ben nu dus 75 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: reizen en honden.
ik ben nu het baasje van een Amber, een zwart teefje van 4 jaar oud en haar vriendje is Bamse, haar nichtje
samen op de foto
Mijn dochter Diny heeft een beige labrador. Ze noemt Bamse en is het nichtje van Amber. Hun moeders zijn zussen. Amber is geboren op 9 oktober 2001 en Bamse op 9 december 2001. Bamse is zowat ook mijn hond want ik ga dikwijls met hen samen wandelen.
verhalen en foto's van de familie met onze trouwe viervoeters
10-12-2006
wandelen aan de plas van Hazewinkel
Vandaag zijn we gaan wandelen aan de grote plas, Hazewinkel, van Bloso. We gaan daar dikwijls naartoe, omdat Amber daar eens lekker kan crossen en in het water spelen als ze daar goesting voor heeft. Het is vandaag wel wat frisser. De zon schijnt maar het heeft deze nacht voor het eerst van gevrozen aan de grond. Ondanks de kou gaat Amber toch het water in en rolt zich dan in het gras. Brrrrrrr ik krijg het kou in haar plaats. Na een uurtje vind ik het welletjes en stappen terug naar de mobilhome. Gelukkig heb ik de verwarming aangezet zodat het binnen lekker aanvoelt. Nu naar huis en dan in de zetel met een dampend tasje koffie.
Gelukkig wordt het beter weer. Het zonnetje schijnt en we rijden vandaag naar Flachau, het geboortedorp van Herman Mayer, de Oostenrijkse slalom-kampioen. Het is heel toeristisch. Er zijn mooie wandelingen te maken, zoals langs de Enns naar een meertje. Daar drinken we een tasje koffie met Apfelstrüdel mit Sahne en de terugweg gaat iets vlugger. Op de parking kunnen we blijven overnachten.
In februari 2004 gaan we op winterverlof naar Oostenrijk. We bezoeken het stadje Hallstätt, gelegen aan de Hallstätter See. Het is een prachtig stadje met smalle straatjes. We moeten buiten het stadje een plek zoeken om te parkeren. We slenteren wat rond en gaan iets warms drinken want het is koud buiten. Amber geniet. Als ze maar kan rennen en rollen in de sneeuw is ze gelukkig.
Op de terugreis blijven we enkele dagen in Neustift. Dit is een dorpje in het Stubaital, Oostenrijk. We nemen eerst de gondellift en vanaf het eindstation gaat het te voet de bergen in. Amber geniet, ze loopt voor, naast en achter ons. We hebben geluk dat het zonnetje vandaag schijnt want de laatste dagen was het geweldig slecht weer. We hopen dat het nog zo enkele dagen droog blijft zodat we nog enkele wandelingen kunnen doen.
We zitten nu in Kala Nera, een klein dorpje aan de kust in het Pilion gebied. Het is hier zalig. Amber en ik gaan samen in de zee en genieten daarna van het zonnetje. Het is hier geen zand- maar een keiënstrand. Ik heb gelukkig sloefkes om aan de doen, want anders doen die keiën wel pijn aan de voetjes.
Wanneer iemand in de keuken iets aan het bereiden is, springt Amber op het bed en kijkt met veel interesse wat er allemaal gebeurd. Hier bakt René pannekoeken, iets dat ze natuurlijk niet mag eten maar ze zou het wel willen natuurlijk.
We hebben het schiereiland Mani bezocht en vinden aan de overkant van de beroemde grotten van Pirgos Dirou aan het strand van Aréopoli. Het is hier heerlijk plonzen in het water samen met Amber.
Het is vandaag heel warm. Eerst gaan we de vesting van Koroni bezichtigen. Daarna mag Amber zich wat opfrissen in het water en of ze er van geniet. We spelen wat met haar en goed opgefrist gaat ze met ons mee naar de mobilhome. Opweg naar de volgende stopplaats
In Vonitsa maken we kennis met een koppel uit Merksem. Wij vertellen hen wat we in Monodendri met onze Smalle hebben meegemaakt. Ook zij hebben zo een ervaring gehad maar hebben het hondje wel meegenomen. Zij zijn op terugweg naar huis en hopen het hondje over de grens te krijgen. Ik betwijfel of het hun gaat lukken. Ik denk aan onze Smalle, maar geloof dat ik de juiste beslissing heb genomen. Zij was te goed verzorgd om geen echt baasje te hebben. Het is nu eenmaal hier de gewoonte om de honden los te laten lopen, waarom zouden ze het niet doen in die kleine dorpjes. De auto's kun je hier op twee handen tellen. Toch zal ik nog dikwijls aan haar terug denken.
We staan op een dijk aan de baai van Amoudia. Hier gaan we met Amber mee het water in. Ook ik ga mee en dat is voor haar een verrassing. Ze zwemt van mij naar René en terug. Ze heeft er echt plezier in dat we met haar mee het water in gaan. Na de zwempartij zitten we rustig naast de mobilhome te genieten van het zonnetje
Amber en Smalle lopen lekker naast elkaar. Als we aan het water komen springt Amber het water in maar Smalle durft er niet achter spingen. Ze drinkt alleen een beetje en blijft dan nieuwsgierig naar Amber kijken. Het is zo een lief hondje. We denken dagelijks nog aan haar.
We gaan in Noord-Griekenland een wandeling maken in de Vikos-kloof. Op weg naar Monodendri maakt Amber kennis met een hondje. Eerst is het bang van Amber maar naar een tijdje beginnen ze samen te spelen. Wij geven het hondje een naam "Smalle". Ze gaat met ons mee op wandel. Ze heeft wat schrik van onze wandelstok maar na een tijdje komt ze zelfs een koekje uit ons hand halen. Na de wandeling stapt ze mee naar de mobilhome, maar ze kan niet bij ons blijven. René gaat met Amber verder en ik ga met Smalle terug naar Monodendri. Daar probeer ik de eigenaar van haar op te zoeken. Tevergeefs, dan laat ik wat koekjes op de grond liggen maar die list lukt niet. Smalle komt met een kwispelende staart terug naar mij. Ik zie een jongen van een jaar of 14 en vraag hem of ze soms van hem is. Hij begrijpt geen Engels maar knikt nee. Dan nog maar wat koekjes op de grond en nu blijft Smalle ze opeten. Ik stap vlug de andere kant op en ze komt mij niet achterna. Nieuwschierig ga ik toch nog eens kijken want ik hoor haar janken. Dan zie ik de jongen met een waterpistool naar haar schieten. Daarom volgt ze mij niet. Ik ga streng naar de jongen en zeg dat hij haar gerust moet laten en draai terug om. Ik loop verder met tranen over mijn gezicht. Ik hoor haar nog janken, maar ik moet haar achterlaten. Ze heeft hier haar thuis en misschien is er een kindje dat veel van haar houdt. Je kunt zo maar niet een hondje, dat er verzorgt uitziet niet meenemen hoe lief je het ook vindt.
21/05/2006 We bezichtigen de Romeinse ruïnes van Salona. Amber loopt natuurlijk met ons mee. Ze vindt haar weg tussen de vele sarcofagen die hier verspreid liggen. Plots stringt ze over een muurtje en als ik haar volg zie ik een grote zandadder zich rechtop zetten en uithalen naar Amber. Ik probeer Amber weg te jagen maar ze is zo nieuwschierig naar dat diertje. Zo iets heeft ze nog nooit gezien. Gelukkig heeft de slang niet veel goesting door de warmte en ze kruipt weg onder een steen. Wat ben ik opgelucht want een beet van een zandadder is heel giftig. We stappen nu heel voorzichtig verder en kijken heel attent rond, maar er komt gelukkig geen andere confrontatie met een slang. Na de wandeling gaat Amber uitgestrekt onder tafel liggen. Gelukkig begrijpt ze niet waar ze aan ontsnapt is.
We gaan vandaag nog een wandeling maken in een Nationaal Park. Dit keer in Krka. Eerst doen we een rondvaart naar de grote watervallen. Amber heeft er helemaal geen probleem mee in de boot plaats te nemen. Ze legt haar direkt neer aan mijn voeten. Het is toch prettig dat ze zo rustig is wanneer het nodig is. Daarna wandelen we door de verschillende meren, waar in ze op haar beurt een bad neemt. De wandelwegen zijn hier met houten balken aangelegd, dat stapt iets gemakkelijker.
Op de camping van Stevi Filip i Jacob in Kroatië geniet Amber van het zonnetje in het gras. Daarna komt ze hijgend binnen, natuurlijk dat het veel te warm is in de zon.
Na een grote wandeling in het Nationaal Park Paklenica komen we moe aan de mobilhome. Amber legt haar te slapen onder de tafel. Na een tijdje legt ze haar op haar rug. Hoe ze zo kan slapen weet ik niet maar zo blijft ze een uurtje liggen. Ze moet dus wel moe zijn.
Hier in Kroatië kun je geen gesneden brood kopen, dus moet René het brood zelf snijden. Als hij de broodplank neemt en het mes dan springt Amber het bed op en houdt hem goed in de gaten. Dan gaat haar kop van de ene naar de andere kant om te zien of hij het wel goed doet. Het is lachwekkend en tevens vertederend haar te zien dus krijgt ze iedere keer wel een stukje brood.
25/05/2006 We hebben Amber iets geleerd. Ze lust heel graag een stukje brood en als ze haar korrels rustig opgegeten heeft dan vragen we aan haar "en nu?" en dan springt ze op het bed. René zegt dan dat ze iets achteruit moet zitten en dan doet ze als of ze naar achter schuift. En dan komt haar beloning: een stukje brood.
10/05/2006 We bezoeken vandaag de Plitvice-meren. Gelukkig mag Amber het park mee binnen. We moeten haar natuurlijk wel aan de lijn houden. Plots springt ze toch in het water en ze trekt René bijna mee. De mensen in de buurt hebben er wel lol in. Zij begrijpt natuurlijk niet dat ze hier het water niet in mag. Leg ze dat maar eens uit. Hier mag het niet maar aan de zee wel. Die mensen maken het haar ook niet gemakkelijk.
02/05/2006 We zijn in Novigrad, een mooi stadje in Kroatië. We wandelen wat rond en daar het nu zo een warm weer is laten we Amber wat zwemmen in het water. Ze vindt het niet zo lekker van smaak maar het verfrist haar wel. Je ziet aan haar snuit en ogen dat ze geniet. Ja, ze is nu eenmaal een labrador.
Ik ben myriam, en gebruik soms ook wel de schuilnaam moekeontour.
