Ik ben myriam, en gebruik soms ook wel de schuilnaam moekeontour.
Ik ben een vrouw en woon in aartselaar (belgie) en mijn beroep is huisvrouw.
Ik ben geboren op 19/08/1949 en ben nu dus 75 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: reizen en honden.
ik ben nu het baasje van een Amber, een zwart teefje van 4 jaar oud en haar vriendje is Bamse, haar nichtje
samen op de foto
Mijn dochter Diny heeft een beige labrador. Ze noemt Bamse en is het nichtje van Amber. Hun moeders zijn zussen. Amber is geboren op 9 oktober 2001 en Bamse op 9 december 2001. Bamse is zowat ook mijn hond want ik ga dikwijls met hen samen wandelen.
verhalen en foto's van de familie met onze trouwe viervoeters
02-02-2006
Kelly past zich heel goed aan
Kelly gaat met ons een heel ander leven tegemoet. Wij gaan heel graag wandelen en zij geniet met volle teugen van die wandelingen. Daarna gaan we steeds iets drinken en ik leg dan mijn jas op de bank en tevreden valt zij in slaap. Als wij gaan slapen kiest zij nog steeds voor mijn jongste dochter. Bij haar slaapt ze op het andere hoofdkussen en als haar vriend komt gaat ze maar na veel overhalen van dat hoofdkussen af. Ze heeft dus haar plaatsje in ons gezin gevonden. Op de dag dat mijn dochter huwt is ze dan ook van de partij. Vooral s'avonds mag ze mee vieren. Het zal voor Kelly wel wennen zijn dat Diny weg is maar ja dat is effen geduld hebben. Ze kan nog altijd naar mij komen.
Op 26 november 1992 komt mijn moeder te overlijden en zij laat mij haar hondje Kelly na. Zij is nog maar 2 jaar en is een lieve schat. Kelly neemt mij direkt als haar nieuw baasje aan. Zij kent mij en de kinderen dan ook zeer goed. Tussen mij en Kelly groeit nu ook weer een heel hechte band. Mijn man en ik gaan heel veel wandelen en zij geniet nu ook van een heel ander leven dan ze daarvoor had. Mijn moeder ging met haar niet zo veel buiten. Tijdens onze wandelingen is het alsof ze nooit iets anders gekend heeft. Wanneer we na een wandeling ergens iets gaan drinken leg ik mijn jas op een stoel en zij valt dan moe op mijn jas in t'slaap. Ik dacht nooit meer nog zo een schat te hebben en nu is zij zonder moeite in mijn hart binnen gestapt. Lieve Kelly ik hoop je nog een lang heerlijk leven te geven.
Op 5 mei 1982 krijgt Sammy zijn zoveelste maagkanteling. Ik bel direct de dierenarts op en mag komen. Ik neem hem en de meisjes mee en rij zo vlug ik kan naar Wilrijk. Onderweg op de Expressweg valt mijn wagen stil. Dat ik mijn wagen nu in panne moet vallen. Ik laat de kinderen bij Sammy achter en loop naar de garage van Opel om naar mijn ouders te bellen. Mijn vader belooft direkt te komen, maar het duurt toch nog een half uur voor hij er is. We stappen over en rijden vlug naar de dierenarts. Als Sammy op de onderzoekstafel ligt zegt de dierenarts dat hij denkt dat het te laat is. Inderdaad hij kan niets meer doen om hem te redden. Terwijl de dierenarts het spuitje klaar maakt zodat Sammy geen pijn meer heeft, neem ik afscheid van hem. Ik sta met de kinderen rond hem en neem hem nog eens voor de laatste keer vast. Ik bedank hem voor de liefde die hij ons heeft gegeven en vooral voor het redden van mijn oudste dochtertje. Alsof hij voelt dat het de laatste keer is opent hij zijn ogen en neemt zo afscheid van mij. Dat ik hem nu moet verliezen door zo een stomme panne van mijn auto vind ik verschrikkelijk. We nemen hem mee naar huis en naast Grindle wordt hij begraven. Ik weet dat ik hem heel hard ga missen en ik neem mij voor nooit nog een hond te houden want de pijn van het verlies is veel te erg.
Ik bel s'avonds naar de dierenarts en mag haar komen halen. Ze slaapt nog maar ik mag haar toch meenemen. Als ze de nacht doorkomt is ze gered. Maar dat gebeurt niet. Zonder haar ogen te openen overlijdt ze en ze is pas 5 jaar. De meisjes hebben veel verdriet en gaan huilend naar de school. Voor mij is het ook niet gemakkelijk ik heb weer een vriend verloren. Ik neem Sammy in mijn armen en samen treuren we om onze vriendin. Mijn ex man komt haar begraven in de tuin en s'avonds leggen de meisjes bloemen op haar graf en nemen we samen afscheid van haar.
In 1980 gaan mijn man en ik uit elkaar en de kinderen en honden blijven bij mij. Het is voor mij wel zwaar maar ik zou niemand zowel mijn kinderen als mijn honden kunnen missen. Op 1 mei krijgt Fenja na haar maaltijd een geweldige dik buik en ik weet al hoe laat het is. Sammy heeft ook al verschillende keren een maagkanteling gehad, en nu is het Fenja die het zelfde heeft. Ik zoek vlug de dierenarts van wacht op, bel naar hem en mag direct komen. Ik weet dat het iets van minuten kan zijn en rij dan ook vlug naar de dierenarts. Deze gaat haar direct opereren. Van avond weet ik dan de uitslag. Het wordt een zenuwslopende dag.
Het wordt winter en het sneeuwt. De meisjes willen met slee spelen en vragen of ik ze wil vooruit trekken. Al spelend zeg ik we zullen Fenja laten trekken. Zo gezegd zo gedaan en inderdaad ze laat de koord aan haar halsband vastmaken en trekt de kinderen met de slee vooruit. De meisjes hebben zo een pret en Fenja natuurlijk ook.
Het is zo ver. We mogen haar gaan halen. Ze is nu 3 maanden oud en staat heel slunnelig op haar poten. Het is mooi om te zien hoe ze met de meisjes omgaat. Ook de kinderen zijn stapel gek op haar, en ze spelen dan ook veel samen in de tuin. Op een dag gaan we wandelen en de honden lopen los. Ook de kinderen lopen voor ons en plots komt een auto van de andere kant. Ik roep de kinderen toe dat ze naar de kant moeten gaan en Fenja duwt ze samen tegen een geparkeerde auto tot de tegenligger voorbij. Dan laat ze de meisjes terug los. Het is echt lief te zien hoe ze de kinderen beschermd.
Het verdriet om Lucky is zo groot dat we besluiten nog een hond bij de nemen. Sammy is al een 7 jaar oud en hij ligt nu het liefst naar de verwarming. We besluiten een Duitse Dog te kopen daar een kennis van ons die honden kweekt. We gaan bij hem thuis eens kijken en worden door 3 doggen verwelkomd. Als je het formaat van een dog kent dan kun je geloven welke verwelkoming we krijgen. Het zijn echt lieve honden en als je ze ziet stappen is het echt op een koninklijke wijze. Binnen drie maanden heeft hij een nieuw nestje en we bestellen al een teefje. Nu is het afwachten en aftellen.
Ons gezin wordt nog uitgebreid met twee dochtertjes
Sammy krijgt er nog twee kapoenen bij die met hem willen spelen. Dat is voor hem zeker geen probleem. In de winter van 1974 kom ik bij een familielid en zij heeft een dobberman op bezoek. Haar zoon heeft de hond meegebracht van een kennis. De dobberman, Lucky genaamd, had drie weken in een lege dancing gewoond. Haar eigenaars woonden met een andere hond op een appartement en Lucky kon er niet bij. Wij hebben een grote tuin en nemen Lucky dan maar mee naar huis. Tussen Sammy en Lucky gaat het niet zo best maar wij hopen dat het na een tijdje wel beter zal gaan. Maar wanneer de kinderen een plotse beweging maken of als ze roepen schrik Lucky en valt de kinderen bijna aan. Ik ben bang en ga dus met haar naar de dierenarts. Daar doe ik ons verhaal en krijg te horen dan Lucky door alleen in die zaal te zitten een angst voor bepaalde geluiden heeft gekregen. Ik neem ze terug mee naar huis maar moet ze wel goed in het oog houden. Na een paar aanvallen op Sammy besluit mijn man ze naar het dierenaziel in Antwerpen te brengen. Hij vertrekt met haar en wij staan allemaal te wenen aan de deur. Later in het midden van de nacht gaat hij nog eens naar het aziel en hoort haar huilen. Het is de dag voor Kerstmis en wij missen haar zo. Mijn man rijd weg en komt wat later met haar terug. We zijn zo blij om haar terug te zien en zij ook natuurlijk. Maar het probleem is daar mee natuurlijk niet opgelost. We houden de twee honden zo veel mogelijk uit elkaar maar de kinderen lopen nog rond. Na enkele dagen bezeffen we dat het echt niet kan en ik ga naar de dierenarts terug. Hij vertelt mij dat het inderdaad zo niet kan en dat ik een beslissing moet nemen voor dat er ongelukken met de kinderen zou gebeuren. Ik beslis dan in samenspraak met de arts haar een spuitje te geven. Mijn hart doet nog pijn als ik daar aan terugdenk. Zij was nog maar enkele weken bij ons maar ik kreeg veel vriendschap van haar, maar ik moest ook aan mijn kinderen denken. We hebben haar dan begraven achter in de tuin en we hebben altijd bloemen op haar graf gelegd.
Op de leeftijd van 5 jaar begint Grindle te sukkelen met de baarmoeder. We gaan verschillende keren met haar naar de dieren arts maar na enkel antibiotica kuren beslist de dierenarts dan om haar te opereren. De operatie slaagt en we zijn opgelucht dat het nu beter wordt met haar. Maar na een paar dagen gaat het met haar weer slechter. De dierenarts heeft dan ook geen goed nieuws voor ons. Die nacht overlijdt ze maar de laatse moment doet ze haar oogjes nog eens open alsof ze van ons afscheid wil nemen. Dat doet zo pijn en heel de familie treurt om haar. Ook Sammy vindt het maar eigenaardig dat hij zijn vriendje kwijt is. Wanneer ik met hem naar mijn ouders ga loopt hij er rond op zoek naar haar. Zo missen wij Grindle allemaal. Ook mijn ouders natuurlijk en zij beslissen dan om een ander poedeltje te nemen. Het wordt een grijs dwergpoedeltje die de naam van Leila krijgt, maar Grindle blijft in ons hart zoals ze was : een lief moederke voor Sammy en de kindjes.
Als ons dochtertje begint te kruipen wordt Sammy het slachtoffer. Ze kruipt naar en over hem en hij laat het steeds toe. Als ik haar weg haal gaat hij speciaal voor haar liggen. Hij is fantastisch met de kleine. Ze mag aan zijn oren trekken en aan zijn staart, maar ik hou ze wel altijd in de gaten want ge weet maar nooit. Een tante komt ons halen en heeft haar in haar armen. Sammy gaat voor onze tante staan en kijkt naar mij alsof hij vraagt of ze haar mag meenemen. Het is zo lief zijn snuitje te zien. Ik ben terug zwanger en hoop dat hij voor dit kindje ook zo lief zal zijn. Grindle heeft meer schrik van ons dochtertje. Zij werd dikwijls geplaagd door de kindjes die van school komen, maar ze doet niets maar loopt wel weg. Sammy en zij spelen nog altijd met elkaar maar ze zijn wel voorzichtig voor de kleine. Op deze foto is Sammy reeds drie jaar.
Ik ben myriam, en gebruik soms ook wel de schuilnaam moekeontour.
