Ik heb in deze rubriek al meermalen de nefaste invloed van Vande Lanotte (door mij ook Vande Lala genoemd) aangetoond. In de weekeindeditie van De Tijd schrijft nu ook Kaaiman, de politieke humorist bij uitstek, een vernietigende column over de man en daarin herhaalt hij niet alleen e.e.a. dat ik er al over geschreven heb, maar beschuldigt hij hem, misschien wel terecht, als dé oorzaak van ondergang van de SP.a. Het lijkt een beetje plagiaat, maar ik heb er nog e.e.a. aan toegevoegd en het kan niet genoeg herhaald worden.
In zijn verhaal schrijft Kaaiman, ook terecht, dat het Vlaams socialisme compleet is weggeveegd en alleen overleeft in onze media, waar 80% van de journalisten nog links is. Terwijl men krampachtig zoekt naar de oorzaak ervan, ligt het antwoord simpelweg in de etalage te blinken: Johan Vande Lanotte!
Vande Lanotte heeft eerst Sabena en de NMBS mee om zeep geholpen en daarna – met zijn Zilverfonds – ons aller pensioen. Verder heel wat economische troeven van Oostende (denk maar aan o.m. Electrowinds), een huwelijk of drie en daarna – als kers op de taart – zijn partij, de SP.a. Bij de verkiezingen van 2007, na de regeringen Verhofstadt, waarin Vande Lala minister van Begroting was, verloor de SP.a 35% van haar kiezers. Toen vertrok hij als partijvoorzitter en benoemde hij, zonder enig overleg, Caroline Genez als opvolgster. Met de komst van Genez viel de partij verder uiteen, zeker nadat ze de naam ervan wou veranderen om Bert Anciaux aan te trekken! Nadat Genez op haar beurt vertrok om in Mechelen de afbraak van de partij verder te zetten, zorgde Vande Lanotte er wat later voor dat haar opvolger, Bruno Tobback, een stap opzij moest zetten voor zijn protegee John Crombez. Wat die ervan terecht gebracht heeft, weten we ondertussen, al vertrekt die niét na de zoveelste nederlaag en dit ondanks het feit dat hij dat in het vooruitzicht had gesteld.
Mocht Vande Lala, samen met ‘den John’ nu ook de burgemeestersjerp kwijtspelen in Oostende – waar hij zelfs niet meer durfde opkomen onder de naam SP.a – dan zou dat, althans volgens Kaaiman, de kers op de taart zijn.
In Duitsland wonen naar schatting drie miljoen Turken, de meeste met de dubbele nationaliteit. Tijdens een recent bezoek van sultan Erdogan heeft deze zijn landgenoten opgeroepen zich niét in de Duitse samenleving te integreren, maar in de eerste plaats Turk te blijven. Men kan zich dan afvragen waarom die daar dan nog de Duitse nationaliteit nodig hebben. Daarmee is nl nogmaals open en bloot bewezen dat het gros van die mensen nooit zinnens geweest zich te integreren. De weinigen die dat wel gedaan hebben zijn de uitzonderingen die de regel bevestigen. Het feit dat Erdogan in Duitsland bij elk bezoek grote massa’s Turken op de been krijgt, bevestigt bovenstaande. Dat bezoek was wel vóór de Landeswahl in Beieren. Vraag is alleen hoeveel procenten het AfD nog moet bijwinnen vooraleer de uitgebluste Merkel en haar partij het zullen begrepen hebben. Tijdens de gezamenlijke persconferentie die Erdogan en Merkel gaven op het einde van het laatste bezoek van eerstgenoemde, werd een Turks journalist, die een T-shirt droeg met daarop – in het Duits én het Turks – ‘vrijheid voor journalisten’, door de (nota bene: Duitse) bewaking afgevoerd. Geen woord van protest van Mutti, die wezenloos toekeek.
Bij ons is dat al niet veel beter, zeker niet in Limburg waar heel wat Erdogan hardliners ervoor uitkomen en dat zelfs in onze politiek bevestigen. En dan hebben we het nog niet gehad over de Grijze Wolven, Erdogan’s politieke stoottroepen, waarover ik het reeds had in mijn blog van 4 dezer (‘De splinter en de balk’) en waarbij deze groepering volgens Wikipedia in het Westen bekend staat als fascistisch en racistisch. Shoarnaatje Almaci zou zich daar beter eens over informeren alvorens met haar grote bek het VB van dergelijke zaken te blijven beschuldigen, zoals o.a. gebeurd is tijdens het voorzittersdebat over de verkiezingen op de VRT, waardoor ze nu een gerechtelijke aanklacht aan haar Turkse broek heeft.
In mijn blog van 15 september (‘Dromen en nachtmerries’) had ik het reeds over de problemen waarmee Elon Musk, de geniale en visionaire ondernemer, oprichter en CEO van o.m. de elektrische Tesla wagen en het Space X ruimteproject, te kampen heeft. Die problemen zijn alleen maar aan het verergeren, nu de man een minnelijke schikking heeft moeten aanvaarden met de Amerikaanse beurswaakhond SEC, waarin hij akkoord gaat af te treden als voorzitter van de Raad van Bestuur van Tesla en die functie de eerste drie jaar lang niet mag vervullen. Daar bovenop moeten Musk en Tesla elk 20 miljoen dollar boete betalen. De man mag wel CEO van Tesla blijven. De boete kwam er nadat Musk als CEO gesteld had dat hij het bedrijf, bij een bereiken van een zekere waarde, van de Beurs zou halen. Zoiets mag men niet doen in de hoedanigheid van CEO en wordt in Amerika beschouwd als fraude.
Het zit de man niet mee, al moet daarbij gezegd dat het ook niet niks is waarmee hij bezig is. Het probleem, mijns inziens, is dat hij niet alleen die grandioze ideeën heeft, maar ook de uitvoering ervan zelf in handen wil houden. Tesla is al bij al nog een relatief kleine autobouwer, die vele miljarden schulden opstapelt en nu daarbovenop ook nog de concurrentie krijgt van bestaande automerken met een jarenlange ervaring op het gebied van massaproductie. De laatste weken zijn er liefst vijf topmanagers die het bedrijf verlaten hebben, waaronder de directeur Personeelszaken, die van Communicatie en een financieel manager. Verder zijn er honderdduizenden(!) klanten die reeds in 2016 een voorschot betaald hebben op de nieuwe Tesla 3, maar nog steeds niet weten wanneer ze hem gaan krijgen.
Zolang Musk CEO kan blijven van Tesla, is er hoop dat e.e.a. nog gaat lukken. Tesla zonder hem ziet men nergens zitten. Mocht hij er ooit vertrekken, ziet het er slecht uit voor het bedrijf en al wie ermee te maken heeft. Space X, is nog steeds een succesverhaal, maar een ramp met de Tesla zou ook daarop zijn weerslag kunnen hebben. We kunnen alleen maar hopen dat de man zijn geweldige dromen toch zal kunnen waar maken, ondanks het slecht voorteken dat hij ook met drugs in aanraking is gekomen, waarvan hij zelf toegeeft dat het zijn productiviteit aantast…
De rel tussen Vlaams parlementsvoorzitter Jan Peumans en Spanje lijkt iets weg te hebben van het gevecht tussen David en Goliath. Alleen over de uitslag is er grote twijfel. Peumans heeft natuurlijk gelijk als hij aan de kaak stelt dat Spanje al meer dan een jaar democratisch verkozen Catalanen in de cel heeft zitten; enkel en alleen o.w.v. hun politieke mening. De heisa met Madrid is al enkele weken aan de gang, omdat onze kabouter zijn excuses niet aanbiedt en ook niet zinnens is dat straks te doen. Als gevolg daarvan heeft André Hebbelinck, de vertegenwoordiger van de Vlaamse regering in Madrid te horen gekregen dat hij zijn diplomatiek statuut kwijt is. Dat betekent dat de diplomatieke betrekkingen tussen Spanje en Vlaanderen verbroken zijn. Peumans heeft al laten weten dat hij zich daardoor niet laat intimideren en de Vlaamse regering schijnt hem daarin te volgen.
Peumans heeft groot gelijk. Het Spaanse politiegeweld tegen democratisch betogende Catalanen toen zij vorig jaar vreedzaam naar de stembus trokken en de aanhouding van diverse Catalaanse verkozenen is ongezien in een land dat officieel democratisch hoort te zijn. Ongeacht hoe deze netelige kwestie verder zal evolueren zou de partij van Peumans, in casu de N-VA, zich echter ook eens mogen beraden over het bij ons ingestelde cordon sanitair, dat nog steeds in stand wordt gehouden, waaraan zijn partij mee doet, ook al geeft ze toe dat dit ondemocratisch is. Gezien de opmars van het Vlaams Belang, dat bij de laatste verkiezingen meer stemmen haalde dan het Vlaams Blok destijds op de zgz ‘zwarte zondag’* en de kans dat de partij verder zal surfen op dit elan bij de volgende verkiezingen die er al over zeven maanden aankomen, zou het geen kwaad kunnen dat de partij van De Wever zich eens ernstig beraadt om daar iets positiefs aan te doen. Het gaat niet op, zoals Peumans zegt, dat de Spaanse manier van handelen tegen zijn rechtvaardigheidsgevoel stuit en dat dat niet het geval zou zijn bij het handhaven van het cordon sanitair in eigen land.
* Op zwarte zondag 1991 haalde het VB 10,3% van de stemmen, nu 13%.
Ik schrijf al jaren dat ze die provincies (én de senaat) beter zouden afschaffen. Ze zijn nog een relict van het unitaire België en bij de vloed van staatshervormingen heeft men het niet aangedurfd er een eind aan te maken. Wat dat betreft is men bij de Nationale Bank realistischer geweest. Die heeft nl haar provinciale zetels wél afgeschaft. Bij de zesde en voorlopig laatste staatshervorming heeft men toen toch het aantal provincieraadsleden tot maximaal 36 herleid. Dit heeft wel tot het typisch Belgisch resultaat geleid dat Wallonië weer eens bevoordeeld werd, want daar er met absolute cijfers gewerkt wordt en niet percentueel heeft men daar nu meer provincieraadsleden dan in het dichter bevolkte Vlaanderen. De kosten van onderhoud en de logistieke werking ervan blijven echter bijna even veel geld kosten. Er is trouwens overal nog wel een gouverneur met zijn hofhouding van ambtenaren, om de ‘bestendige deputaties’ en de arrondissementscommissarissen niet te vergeten.
De huidige provincies hebben een deel van hun taken ondertussen overgedragen aan de gemeenten en/of aan het gewest en dat geldt ook voor een deel van de provinciale ambtenaren die naar het gewest zijn overgestapt. Tekenend is wel het feit dat het openluchtmuseum van Bokrijk, zelf een relict van het oude Vlaanderen, wél bij de provincie Limburg blijft.
Een argument dat de voorstanders van het voortbestaan van de provincies hebben, is dat men beter eens zou snoeien in de haast 2.000 (!) intercommunales die net als de provincies in de eerste plaats ook maar dienen om gebuisde politici te depanneren met soms erg lucratief betaalde postjes. Daar is iets van waar, maar die intercommunales zou men eveneens kunnen afschaffen en/of reorganiseren, wat het land nóg meer zou opbrengen.
Bij de verkiezingen van zondag heeft men dus ook voor die provincieraden moeten stemmen, ook in enkele kleinere gemeenten waar maar één partij opkwam en men dus verkiezingslokalen moest installeren voor alleen maar een haast overbodige provinciale verkiezing. Men doet nu alsof de uitslagen ervan best kunnen dienen als peiling voor de komende federale en regionale verkiezingen van mei 2019. Het zou wel eens de zoveelste mislukte gok kunnen worden.
---
In de marge van bovenstaande nog dit. Het kan nóg erger voor wat de geldverkwisting met ambtenarij betreft, nl in het Brussels gewest, dat niet beschouwd wordt als een provincie, maar dat in feite wel is. Met zijn kleine anderhalf miljoen inwoners telt het 19 gemeenten, een regionale regering, twee gemeenschappen, drie gemeenschapscommissies en ook een gouverneur, die men daar de ‘Hoge Gewestelijke Ambtenaar’ noemt. Al die instellingen hebben hun ambtenaren waarbij men zich redelijkerwijs kan afvragen wat die feitelijk allemaal doen.
Toch enkele beschouwingen over de aan de gang zijnde besprekingen tussen de politieke partijen in de nasleep van de gemeenteraadsverkiezingen:
In de media doet men er verbaasd over dat in Gent de Groenen en niet de socio’s er nu het eerste woord hebben en de burgemeesterzetel opeisen. Wat is daar abnormaal aan? Ik schrijf al bijna twee weken, dat in Gent na de schandalen, waarbij in de eerste plaats de socialisten betrokken waren, het niet meer roodgroen zou zijn, maar groenrood. Het lijkt er wel op dat in onze uiteraard linkse media men het niet erg vindt dat er door rood gesjoemeld en gefraudeerd wordt, waarna ze verbaasd zijn als er verloren wordt. Ondanks alle schandalen blijft de PS trouwens ook in Brussel-stad de grootste partij.
Kijk bv maar eens naar de verslaggeving over de verkiezingen in Ninove, waar de lijst ‘Forza Ninove’ van de Vlaams Belanger Guy D’Haeseleer liefst 40% van de stemmen haalt, hijzelf meer dan 8.000 voorkeurstemmen krijgt en dus het initiatief kan nemen om een nieuwe bewindsploeg te installeren. Meteen worden er op VRT tegenstanders aan het woord gelaten die er de jaren 1930 bijhalen. De PvdA/PTP daarentegen, die de moorddadige communistische regimes van o.m. Mao, Stalin en Pol Pot goedpraten, wordt geen strobreed in de weg gelegd. Huichelaars!
Ondertussen heeft de ‘transmigrante huurder’ in Antwerpen het electorale deksel op zijn neus gekregen. Zijn eigen partij heeft nog terrein (en zetels) verloren en dat terwijl de man de ambitie had er burgemeester te worden. Meteen is ook bewaarheid wat ik hier vanaf het begin geschreven heb: de Sinjoren geven hun stem niet aan ‘’boerkes van den boiten’, ook niet als die federaal minister zijn. Dat heeft Turtelboom indertijd al moeten ondervinden en Peeters nu ook. Laatstgenoemde heeft zijn partij nog maar eens een heel slechte dienst bewezen, want als Groen akkoord zou gaan om in de koekenstad mee te regeren, dan hebben ze daar de tsjeven zelfs niet meer nodig. Gelukkig voor CD&V zijn die van Wouter de stadskabouter politiek (nog) niet leep genoeg en hebben ze blijkbaar niets bijgeleerd na de uppercut die hun partij – toen nog ‘Agalev’ – kreeg na haar eerste successen op federaal vlak.
Heel wat van de nog aan de gang zijnde onderhandelingen, zoals in Antwerpen, zouden een stuk gemakkelijker verlopen als men het Vlaams Belang erbij zou betrekken, maar ik vrees dat het ook deze keer niet zal lukken en dit ondanks het feit dat men zes jaar de tijd krijgt om het uit te zweten. Het is hier nog geen Oostenrijk.
De verleiding was groot om een artikel te schrijven over de gemeenteraadsverkiezingen, maar dat ga ik niet doen. Dat het Vlaams Belang zou terugkomen had ik op 12 dezer al aangegeven en dat Groen vooruit zou gaan op kosten van de SP.a was algemeen al geweten. Voor de rest kan bij een lappendeken van meer dan 300 gemeenten iedere partij claimen dat ze gewonnen heeft – dat hebben de voorzitters ook al gedaan. Het tegenovergestelde zou pas nieuws zijn. Voor de provincies was dit een overbodige verkiezing en daar kom ik bij gelegenheid wel eens op terug. Aan wie mij gisteren vroeg voor wie ik gestemd had, heb ik geantwoord: ‘Voor onze Liga Nord’. Dat had geen verdere uitleg nodig!
---
Interessant nieuws kwam er dit weekeinde over de E.U. Goed nieuws zelfs. Zo ondermeer dat Guy Verhofstadt nog altijd wel ambieert voorzitter van het Europees parlement te worden, misschien zelfs commissievoorzitter, maar dat daar weinig van in huis zal komen. Het zit er zelfs dik in dat hij niet eens zijn huidige job van liberale fractieleider zal behouden. E.e.a. werd bekend n.a.v. van een artikel in (The) Politico, een Amerikaanse journalistiek en politiek tijdschrift dat zich ook interesseert in het doen en laten van de E.U.
Reden van Verhofstadts mogelijke val (we moeten de Europese verkiezingen nog wel afwachten) is zijn stellingname om de partij van de Franse president Macron (En Marche) te integreren in de overkoepelende liberale partij binnen het Europees parlement, de Alde (en niet Aldi, zoals Kaaiman ze noemt!). Alde heeft die opdracht echter gegeven aan de Nederlandse premier Rutte en onze nationale Charel en niet aan het genie uit Gent. E.e.a. heeft te maken met de persoon van Verhofstadt die men binnen die partij zo stilaan beu is omdat hij teveel cavalier seul en eerste viool wil spelen, wat hem blijkbaar niet in dank wordt afgenomen.
Misschien weten ze nu ondertussen ook bij de E.U. wat voor schade Verhofstadt in België heeft aangericht in het begin van deze eeuw. Eerst heeft hij het spaarpotje, dat Dehaene had opzij gezet om de vergrijzingskosten op te vangen, compleet opgesoupeerd (dat ging om 6% van de begroting; we spreken hier over miljarden euro!) en is hij daarmee de grootste verantwoordelijke voor het ontsporen van de Belgische begrotingen ná hem. Daar stond niets tegenover en was zowat het tegenovergestelde van wat dezelfde Verhofstadt, toen hij daarvóór nog in de oppositie zat, zwart op wit had neergeschreven in zijn eerste drie burgermanifesten. Daarna heeft hij, samen de groenen, de snel-Belg-wet ingevoerd, waarmee iedereen bijna tussen de soep en de patatten Belg kan worden. Geen enkel land waar men sindsdien zo gemakkelijk de nationaliteit kan verwerven. Met deze wetenschap in het hoofd én daarbij de verwaandheid van de grootgrondbezitter in Umbrië, is het vrij logisch dat men de man de kans niet geeft straks ook in Europa fratsen uit te halen.
---
In de marge van bovenstaande nog dit. Frans Timmermans, in Nederland ook wel eens ‘Timmerfrans’ genoemd, nu nog Eurocommissaris, wordt volgend jaar de kandidaat van de Europese sociaaldemocraten voor de plaats van commissievoorzitter, de opvolger van Donald Tusk, zeg maar. Verboden te lachen, want die Timmerfrans had feitelijk al lang ontslag moeten nemen, zoals bv zijn collega en partijgenoot Dijsselbloem gedaan heeft, toen hun PvdA partij bij de laatste verkiezingen in Nederland zo goed als weggevaagd werd. Niet dat hij dat moést doen, maar alleen al uit eerlijke schaamte. De socio’s noemen hem nog steeds een ‘zwaargewicht’. 85 kilo?
