eigenzinnige kijk op het nieuws, onnieuws, tegennieuws en andere onzin.
http://hertevreter.blogspot.com/
03-02-2011
de media
Eerst was er de geschreven pers. Het klinkt zo oubollig, de geschreven pers. Het woord pers stamt nog uit de tijd van Plantin en Moretus. Geschreven is ook al zoiets. Het roept een beeld op van een hand die een ganzenveer vasthoudt. Binnenkort zal zelfs het getik op het klavier moeten inboeten ten voordele van spraakherkenningsoftware.
Maar de geschreven pers blijft hardnekkig aan zijn tradities vasthouden. Het is dan ook een traditie die kan tellen. Zonder de kranten (het dagblad zoals de gangbare term is in Vlaanderen) is er geen democratie mogelijk. Vrije meningsuiting en beperking van onwetendheid, twee van de belangrijkste elementen die een democratisch bestuur uitmaken. De vinger op de wond durven leggen. Kritisch volgen van wat de bewindvoerders, de decision makers, ervan maken. Een blik op de wereld buiten ons dorp.
De geschreven pers koestert deze prestaties en verworvenheden. Ze wil die nobele overlevering voortzetten. Dat is prima, het strekt de krantenuitgevers tot eer.
Maar zij zijn blind voor de ontwikkeling van de informatieverstrekking. Of ze willen het niet weten, maar de krant is stilaan aan het verdwijnen. Een dramatische ontwikkeling die ze niet hadden voorzien. Daar staan ze nu, met hun dure drukpersen, hun dure journalisten en nieuwsagentschappen. Die moeten betaald worden, maar de inkomsten blijven jaar na jaar dalen. De kosten echter blijven stijgen.
Dit is een ontwikkeling die niet reciproceerbaar is. De krant is oubollig. De Facebook generatie vindt die drukinkt die aan je vingers blijft plakken, maar vies, en dat leesformaat is ook niet zo handig.
De weerslag daarvan zien we in de reclame-inkomsten, van oudsher de voornaamste bron naast de verkoop zelf. Ze daalden met 21% in 2009 in vergelijking met 2008. Reden: zowel tv als internet trekken adverteerders aan, en dat gaat ten koste van de krant. Er moeten dus dringend nieuwe bronnen aangeboord worden. We nemen er enkele onder de loep.
Gratis dvds en boeken. Wat hebben die met de berichtgeving te maken? Gaan ze daardoor meer klanten verwerven? I dont think so. De kopers die op deze merchandising springen zullen na de actie niet halsoverkop een abonnement nemen.
Subsidies. Een heikel onderwerp waarover de uitgevers het liefst zwijgen. De staatskas die de dalende inkomsten moet opvangen. Daar zit iets kroms in: vrije meningsuiting en tegelijk eten uit de staatsruif. Je gaat de hand niet bijten die je te eten geeft. Natuurlijk mag de staat geen perscensuur opleggen; dat zou de structuur van het beleid ondermijnen. Maar de staat kan wel de berichtgeving kanaliseren. Soms kan die berichtgeving eenvoudig niet gestopt worden, zoals met de pedofilietoestanden in de Kerk. Maar de hoofdredacteur kan een telefoontje krijgen van een of andere magistraat die hem vertelt niet verder meer te graven als het heetijzer te heet wordt.
Sensatie. Een krant drukt een titel van een hoofdpagina in reuzenletters af. Meestal gaat het om zware criminele feiten. Het belangrijke buitenlandse nieuws verdwijnt ergens in de achterhoek. Dit moet lezers lokken. Impulsaankoop. Een krant kost tenslotte niet zoveel. Er wordt verwezen naar pagina 3. Je gaat die pagina eerst niet zitten lezen voor je hebt betaald. Pagina 3 blijkt niet meer te zijn dan de hoofdtitel uitgesmeerd in een aantal kolommen. Je wordt er niet veel wijzer van. Dit is de techniek van het tabloid. Onderbuikjournalistiek. Het vechten om de gunst van de klanten. De krant als marktkramer. Of als straathoer.
Lees door
