eigenzinnige kijk op het nieuws, onnieuws, tegennieuws en andere onzin.
http://hertevreter.blogspot.com/
01-04-2011
integratie kristendom en moslimcultuur
Hartevreter was benieuwd om te weten hoe het met de integratie van de westerse (kristelijke) en moslimcultuur gesteld was.
Omdat het 1 april is, besloten wij om de ludieke toer op te gaan. Wij hebben aldus een bericht gepost op het Facebook. Wij maakten een tijdelijk e-mailadres op naam van een fictieve moslim aan (ablah33@yahoo.com - ablah betekent zoveel als hartevreter of pestkop) en wij stuurden een bericht naar beide netwerken.
De inhoud was als volgt:
Broeders en Zusters! Wa alaikumus-salaam.
Het Westen wil de wereld beschaven en tegelijk domineren. Dat zijn twee zaken die onmogelijk te combineren vallen. Wie de ander meer waardigheid, vorming en vrijheid wil geven, loopt het risico dat die ander zich niet langer zal laten onderwerpen. De opdeling tussen westerlingen die in welvaart leven en inheemsen die moeten overleven zonder zelfs de noodzakelijkste minima, is niet verenigbaar met de westerse waarden. En dus worden die waarden opzijgeschoven. Het is daarom belangrijk dat mensen in het Noorden veel meer de talen van de mensen uit het Zuiden leren. Integratie is geen eenrichtingsverkeer. Alleen zo kunnen we garanderen dat elke persoon die zich bijvoorbeeld in Europa bevindt allochtoon of autochtoon als een volwaardige persoon beschouwd en behandeld wordt, zonder discriminatie.
Wij vragen u eerst het Arabisch in de winkels en andere openbare gelegenheden te gebruiken om de autochtonen erop te wijzen dat integratie wel degelijk mogelijk is, maar dat het van twee kanten moet komen. Met veel geduld zullen zij tenslotte overgaan tot het leren van Arabisch als tweede taal, net zoals zij dat vroeger met het Frans en nu met het Engels doen, want het Arabisch zal binnen een generatie het Engels als wereldtaal verdringen, als de groene stroom in andere landen opdroogt en het Westen afhankelijk zal worden van onze Arabische olie. Wanneer dit bereikt is zal de schoonheid van Islam geopenbaard worden en zal het christendom, dat in vrije val is, zich uiteindelijk tot onze levenswaarden bekeren.
Was-salaam.
Deze tekst enigszins aangepast - komt uit het nieuwste boek van Amin Malouf, de Libanese schrijver die in Parijs woont. De aanhef en de laatste paragraaf zijn van ons. De koppeling naar onze blog is bedoeld om te zien of de abonnees bereid zijn hun vaste stek te verlaten en naar Hartevreter te gaan. Of met oogkleppen aan hun reacties neer te pennen. Dat geldt uiteraard ook voor Facebook zelf. De post kun je hier lezen: http://www.facebook.com/home.php#!/home.php?sk=group_194388233916518&view=doc&id=203301673025174
Wij zullen de reacties volgende week hier publiceren.
Als je de mensen vraagt wat hun provinciebestuur zoal uitspookt, zullen de meesten zich in het haar krabben of over de kin wrijven. We weten dat we sommige vergunningen aan de provincie moeten aanvragen en dat we voor provinciale musea en dergelijke toegangsgeld moeten betalen. We weten ook dat we om de zes jaar ons provinciebestuur moeten kiezen, ook als we niet weten voor wie we moeten kiezen. Bovenal weten we dat we een jaarlijkse provinciebelasting moeten betalen en een bedrijf zelfs behoorlijk veel. Ook een deel van onze onroerende voorheffing (OV) staan we aan de provincie af. Wat de provincie daarmee aanvangt weten we niet. Daarom deze bijdrage.
Een provincie is een deelgebied van een land met een eigen regionale regering. De term provincie wordt niet overal gebruikt: sommige landen hebben andere namen (Bezirk, county, département, oblast enz.) voor hun regionale bestuurslagen, andere, vooral kleinere landen hebben geen bestuursniveau tussen de staat en de gemeenten. Wanneer een land wel provincies heeft, is normaal gesproken het gehele of het overgrote deel van het land verdeeld in provincies.
Volgens de grondwet regelt de provincie wat van provinciaal belang is, alsook de haar toegewezen taken door de Gemeenschap of het Gewest. In België wordt sedert de invoering van het federalisme met het ontstaan van Gewesten en Gemeenschappen, het nut van de provincies sterk in twijfel getrokken. Er werden al politieke initiatieven genomen om de provincies op te doeken, maar dat is niet gelukt.
De meeste provincies in Nederland en België vormen de voortzetting van de autonome gewesten uit de federatieve Republiek der Zeven Verenigde Nederlanden. De bestuurlijke verantwoordelijkheid van de gewesten is na de Franse tijd niet hersteld, daar het nieuwe Koninkrijk der Nederlanden zich naar richtlijn van het Congres van Wenen als eenheidsstaat moest ontwikkelen. De huidige indeling van de Belgische provincies volgt in grote lijnen de grenzen van de departementen van de Nederlanden die de Franse revolutionairen na de verovering van de Oostenrijkse Nederlanden in 1794 op het grondgebied van het huidige België inrichtten. Bij de hereniging met Nederland in 1815 werd de indeling grotendeels overgenomen. In België werden negen provincies ingericht met aan het hoofd de gouverneur. De gouverneur zat de Gedeputeerde Staten voor, die instond voor het dagelijkse bestuur van de provincie, en ook de Provinciale Staten, bevoegd voor materies als belastingen, toezicht op ondergeschikte besturen, enz. De Belgische Grondwet bevestigde in 1831 de provincies en in 1836 richtte men met de Provinciewet de Provincieraden in.
Met de vierde staatshervorming werd de provincie Brabant vanaf 1 januari 1995 opgesplitst in drie delen: Vlaams-Brabant, Waals-Brabant en het hoofdstedelijk gebied van 19 gemeenten, het Brussels Hoofdstedelijk Gewest. Hierdoor werd het aantal provincies van negen naar tien gebracht. De vijfde staatshervorming droeg vrijwel de hele bevoegdheid over de organisatie en inrichting van de provincies over naar de Gewesten, behalve de afspraken die in de zogenaamde Pacificatiewet van 1988 werden vastgelegd om de taalminderheden te beschermen. In Vlaanderen volgde daarop het Provinciedecreet dat op 29 december 2005 in het Belgisch Staatsblad verscheen.
De Belgische provinciën zijn verdeeld per deelstaat. Vlaanderen is onderverdeeld in de provinciën Antwerpen, Limburg, Oost-Vlaanderen, Vlaams-Brabant en West-Vlaanderen. Wallonië is onderverdeeld in de provinciën Henegouwen, Luik, Luxemburg, Namen en Waals-Brabant.
Lees door
Als je de blogbijdrage SOCIAAL VERZEKERD hebt gelezen, zul je hebben vastgesteld dat wij wat terughoudend stonden in verband met het zozeer geroemde Belgische sociale zekerheidsstelsel, dat wij als een rem op de creativiteit en innovatie beschouwden.
Wij hebben over daar niet verder uitgeweid en daarom dit aanhangsel.
Hoe zit het de invloed van onze sociale zekerheidstelsel op onze internationale uitstraling? We weten dat werkzoekenden, als ze het goed aan boord leggen, tot het einde van hun loopbaan uitkeringsgerechtigd kunnen blijven.
Het moet niet gezegd worden dat, wie de strijd opgeeft en zich bij de groeiende schaar van permanente werklozen voegt, zijn dynamiek inruilt voor een vast inkomen dat hem nergens naartoe leidt. Al zijn energie gaat dan op in het overleven.
Daar zitten ook mensen tussen die wellicht iets in hun mars hebben, die met een interessant, zelfs veelbelovend plan rondlopen, maar door de samenleving uitgestoten worden, en paradoxaal door de schuld van de sociale zekerheid. Zelfs hun identiteit wordt ze ontnomen; ze verdwijnen uit de statistieken.
Hoe zit het werklozensysteem in andere landen? We nemen als vergelijkingspunt een euroland dat ongeveer hetzelfde aantal inwoners heeft als België (10 miljoen).
Tsjechië, Portugal, Griekenland hebben ongeveer onze populatie, maar dit zijn nauwelijks landen waar we ons mee gaan vergelijken. We nemen liever een welvarend land, dat dichter bij ons aanleunt en dat is Zweden.
Zweden heeft circa 9 miljoen inwoners, een vooruitstrevende sociale zekerheid, maar doet er tegelijk alles aan om de arbeidsmarkt te stimuleren. Er is geen kans om er permanente werklozen te kweken.
De arbeidsparticipatiegraad bedraagt in Zweden 72,9%. België hinkt met zijn 59,6% vijf procentpunten achter op het gemiddelde voor de Europese Unie en blijft ruim tien procentpunten verwijderd van de Lissabon-norm: 70% werkgelegenheid in 2010.
Van de oudere werknemers (55-64 jaar) is in België slechts 28,1% aan de slag, een Europees dieptepunt. De Stockholm-norm schrijft voor dat we in 2010 50% moeten halen. Zweden is de kampioen met 68,6%. Zweden gaan gemiddeld vijf jaar later op pensioen dan Belgen. Lees ook de blogbijdrage BELGIE, RIJK LAND.
De Belgische overheid is erin geslaagd om meer dan 3 miljoen landgenoten uit het arbeidscircuit te stoten.
Erg belangrijk is ook de nadruk die de Scandinavische landen leggen op de opleiding van ouderen. In Zweden krijgt 30% van de 55-plussers een opleiding, in België is dat slechts 6%. De beroepsmobiliteit op oudere leeftijd is in Scandinavië dan ook veel hoger. Mobiliteit is een goede graadmeter voor de efficiëntie van de arbeidsmarkt.
Lees door
