eigenzinnige kijk op het nieuws, onnieuws, tegennieuws en andere onzin.
http://hertevreter.blogspot.com/
31-03-2011
de provincie
Als je de mensen vraagt wat hun provinciebestuur zoal uitspookt, zullen de meesten zich in het haar krabben of over de kin wrijven. We weten dat we sommige vergunningen aan de provincie moeten aanvragen en dat we voor provinciale musea en dergelijke toegangsgeld moeten betalen. We weten ook dat we om de zes jaar ons provinciebestuur moeten kiezen, ook als we niet weten voor wie we moeten kiezen. Bovenal weten we dat we een jaarlijkse provinciebelasting moeten betalen en een bedrijf zelfs behoorlijk veel. Ook een deel van onze onroerende voorheffing (OV) staan we aan de provincie af. Wat de provincie daarmee aanvangt weten we niet. Daarom deze bijdrage.
Een provincie is een deelgebied van een land met een eigen regionale regering. De term provincie wordt niet overal gebruikt: sommige landen hebben andere namen (Bezirk, county, département, oblast enz.) voor hun regionale bestuurslagen, andere, vooral kleinere landen hebben geen bestuursniveau tussen de staat en de gemeenten. Wanneer een land wel provincies heeft, is normaal gesproken het gehele of het overgrote deel van het land verdeeld in provincies.
Volgens de grondwet regelt de provincie wat van provinciaal belang is, alsook de haar toegewezen taken door de Gemeenschap of het Gewest. In België wordt sedert de invoering van het federalisme met het ontstaan van Gewesten en Gemeenschappen, het nut van de provincies sterk in twijfel getrokken. Er werden al politieke initiatieven genomen om de provincies op te doeken, maar dat is niet gelukt.
De meeste provincies in Nederland en België vormen de voortzetting van de autonome gewesten uit de federatieve Republiek der Zeven Verenigde Nederlanden. De bestuurlijke verantwoordelijkheid van de gewesten is na de Franse tijd niet hersteld, daar het nieuwe Koninkrijk der Nederlanden zich naar richtlijn van het Congres van Wenen als eenheidsstaat moest ontwikkelen. De huidige indeling van de Belgische provincies volgt in grote lijnen de grenzen van de departementen van de Nederlanden die de Franse revolutionairen na de verovering van de Oostenrijkse Nederlanden in 1794 op het grondgebied van het huidige België inrichtten. Bij de hereniging met Nederland in 1815 werd de indeling grotendeels overgenomen. In België werden negen provincies ingericht met aan het hoofd de gouverneur. De gouverneur zat de Gedeputeerde Staten voor, die instond voor het dagelijkse bestuur van de provincie, en ook de Provinciale Staten, bevoegd voor materies als belastingen, toezicht op ondergeschikte besturen, enz. De Belgische Grondwet bevestigde in 1831 de provincies en in 1836 richtte men met de Provinciewet de Provincieraden in.
Met de vierde staatshervorming werd de provincie Brabant vanaf 1 januari 1995 opgesplitst in drie delen: Vlaams-Brabant, Waals-Brabant en het hoofdstedelijk gebied van 19 gemeenten, het Brussels Hoofdstedelijk Gewest. Hierdoor werd het aantal provincies van negen naar tien gebracht. De vijfde staatshervorming droeg vrijwel de hele bevoegdheid over de organisatie en inrichting van de provincies over naar de Gewesten, behalve de afspraken die in de zogenaamde Pacificatiewet van 1988 werden vastgelegd om de taalminderheden te beschermen. In Vlaanderen volgde daarop het Provinciedecreet dat op 29 december 2005 in het Belgisch Staatsblad verscheen.
De Belgische provinciën zijn verdeeld per deelstaat. Vlaanderen is onderverdeeld in de provinciën Antwerpen, Limburg, Oost-Vlaanderen, Vlaams-Brabant en West-Vlaanderen. Wallonië is onderverdeeld in de provinciën Henegouwen, Luik, Luxemburg, Namen en Waals-Brabant.
Lees door
Als je de blogbijdrage SOCIAAL VERZEKERD hebt gelezen, zul je hebben vastgesteld dat wij wat terughoudend stonden in verband met het zozeer geroemde Belgische sociale zekerheidsstelsel, dat wij als een rem op de creativiteit en innovatie beschouwden.
Wij hebben over daar niet verder uitgeweid en daarom dit aanhangsel.
Hoe zit het de invloed van onze sociale zekerheidstelsel op onze internationale uitstraling? We weten dat werkzoekenden, als ze het goed aan boord leggen, tot het einde van hun loopbaan uitkeringsgerechtigd kunnen blijven.
Het moet niet gezegd worden dat, wie de strijd opgeeft en zich bij de groeiende schaar van permanente werklozen voegt, zijn dynamiek inruilt voor een vast inkomen dat hem nergens naartoe leidt. Al zijn energie gaat dan op in het overleven.
Daar zitten ook mensen tussen die wellicht iets in hun mars hebben, die met een interessant, zelfs veelbelovend plan rondlopen, maar door de samenleving uitgestoten worden, en paradoxaal door de schuld van de sociale zekerheid. Zelfs hun identiteit wordt ze ontnomen; ze verdwijnen uit de statistieken.
Hoe zit het werklozensysteem in andere landen? We nemen als vergelijkingspunt een euroland dat ongeveer hetzelfde aantal inwoners heeft als België (10 miljoen).
Tsjechië, Portugal, Griekenland hebben ongeveer onze populatie, maar dit zijn nauwelijks landen waar we ons mee gaan vergelijken. We nemen liever een welvarend land, dat dichter bij ons aanleunt en dat is Zweden.
Zweden heeft circa 9 miljoen inwoners, een vooruitstrevende sociale zekerheid, maar doet er tegelijk alles aan om de arbeidsmarkt te stimuleren. Er is geen kans om er permanente werklozen te kweken.
De arbeidsparticipatiegraad bedraagt in Zweden 72,9%. België hinkt met zijn 59,6% vijf procentpunten achter op het gemiddelde voor de Europese Unie en blijft ruim tien procentpunten verwijderd van de Lissabon-norm: 70% werkgelegenheid in 2010.
Van de oudere werknemers (55-64 jaar) is in België slechts 28,1% aan de slag, een Europees dieptepunt. De Stockholm-norm schrijft voor dat we in 2010 50% moeten halen. Zweden is de kampioen met 68,6%. Zweden gaan gemiddeld vijf jaar later op pensioen dan Belgen. Lees ook de blogbijdrage BELGIE, RIJK LAND.
De Belgische overheid is erin geslaagd om meer dan 3 miljoen landgenoten uit het arbeidscircuit te stoten.
Erg belangrijk is ook de nadruk die de Scandinavische landen leggen op de opleiding van ouderen. In Zweden krijgt 30% van de 55-plussers een opleiding, in België is dat slechts 6%. De beroepsmobiliteit op oudere leeftijd is in Scandinavië dan ook veel hoger. Mobiliteit is een goede graadmeter voor de efficiëntie van de arbeidsmarkt.
Lees door
Commentaar op het interview met Etienne Vermeersch in De Morgen van zaterdag.
Tot Vermeersch zijn eigen verbazing is het aantal mensen sinds zijn geboorte met 3, 4, 5 miljard toegenomen. Blijkbaar is hij nog maar net wakker geschud in zijn academische ivoren toren. Hij vertelt dat hij in de jaren zestig met studenten over geboorteregeling discussieerde. Zij waren ervan overtuigd dat een verhoogde levensstandaard gepaard zou gaan met aangepast conceptiegedrag. Anders gezegd: een behoorlijke levensstandaard zal een evenwicht tussen geboorten en sterfgevallen doen ontstaan. Hij was daarmee niet akkoord. Toen al.
Wij citeren: als de bevolking stijgt tot 10 miljard, dan betekent dat ook stijging van de productie. Denk eens wat de gevolgen zijn: uitputting van grondstoffen, vervuiling en uitroeiing van ecosystemen.
Die 10 miljard lijkt een soort magisch getal te zijn, zoiets als het jaar 1000, toen paniek uitbrak omdat de wereld zou vergaan. Duizend jaar later blijven we het nog altijd rustig aandoen op deze planeet, die blijkbaar meer aankan dan wij met onze paniekzaaiende eco-rampscenarios kunnen bedenken.
Nu is de milieukwestie iets waarvan ik vermoed dat Vermeersch daarmee in de eerste plaats op de proppen komt als dramatische bewijsvoering. Maar er zijn nog altijd geen sluitende wetenschappelijke bewijzen dat het erg gesteld is met onze natuur. Belgen en Nederlanders, beiden levend in dichtbevolkte gebieden, lopen niet met ontsmettingsmaskers rond en onze miljoenen autos blijken niet zoveel vergif in de lucht te spuiten dan we eerst dachten. Greenpeace, groene politieke partijen en zakelijke belangen trekken aan de alarmbel. Maatregelen tegen de klimaatwijziging helpen niet zolang de overbevolking niet wordt afgeremd.
De uitputting van de grondstoffen is een typisch stokpaardje van de groene doemdenkers. Maar dat zal niet zo een vaart lopen. Als alle landen meewerken, zullen nieuwe grondstoffen kunnen gevonden en aangeboord worden. Nu is enkel de meest biedende de begunstigde partij dus alles naar zich toetrekt (we houden het op het Westen). Wat de energievoorziening betreft, zijn de meeste mensen toch maar opgelucht dat de tijd van de huishoudsteenkool voorbij is ten voordele van elektriciteit. Ook olie en gas die onderwerpen zijn van zoveel conflicten zullen uiteindelijk plaats moeten maken voor nieuwe brandstoffen. Terwijl we dit lezen worden nieuwe energieën ontwikkeld die een einde kunnen maken aan de nefaste geopolitiek, zoals bio-energie, geothermische energie, zonne-energie, windenergie, waterenergie,
Op onze maan ligt helium 3 voor het rapen, dat een einde zal maken aan de radioactiviteit van kernenergie. Bioethanol staat voor een gezonde landbouw. Het lijstje is eigenlijk eindeloos, en sommige van die toepassingen zijn nu al enige decennia in gebruik. De toekomst is veelbelovend.
Lees door
OLIE
Troepen van de Libische leider Muammar Gaddafi hebben opnieuw de aanval ingezet om steden en olie-installaties te heroveren op de opstandelingen.
Bij het horen dat olievoorraden werden bedreigd, schoot de NAVO in actie. Met een simpele streek van de pen werd de Libische no-flyzone uitgebreid tot militaire zone. Er ontstaat een nieuw soort concept: de oil control zone, die verder gaat dan de no-fly zone. Die namelijk de weg opent naar militaire grondoperaties. En dan krijgen we echte oorlog, zoals die in Afghanistan en Irak plaats heeft gehad. Hetzelfde scenario, dezelfde misdaden tegen de mensheid. En de mensheid zwijgt, of zit geïnteresseerd naar de CNN-show te kijken terwijl het zijn snack eet, en enkel begint te janken als de autobrandstof weer eens duurder wordt.
De inmenging van het westen in de problemen van Libië hebben weer eens aangetoond dat het westen de soevereiniteit van de naties aan zijn schoenen lapt.
Even uitweiden wat soevereiniteit betekent: soevereiniteit is het recht van een politieke entiteit zijn macht uit te oefenen. In het internationaal recht is soevereiniteit een belangrijk concept, daar het gaat om het respect voor elkaars grenzen en het recht om gezag uit te oefenen binnen de grenzen van een nationale staat (het zelfbeschikkingsrecht). Dit betekent dat een andere staat niet het recht heeft zich te bemoeien met de binnenlandse aangelegenheden en dat zij zich onthoudt van agressie tegen de soevereine staat. Soevereiniteit betekent ook dat een soevereine staat geen enkel gezag over een andere soevereine staat uit kan oefenen.
In de charter van de Verenigde Naties lees je dat de VN als uitgangspunt heeft dat volken soeverein kunnen leven, dat soevereine staten op voet van gelijkheid met elkaar om kunnen gaan en dat de VN de rechten van volken die nog geen eigen staat hebben waarborgt (artikel 73).Waar haalt het westen het recht om de soevereiniteit van Libië te schenden? Het is aan de Libiërs om te bepalen welk bewind ze willen voeren, ook als dat ten koste van een burgeroorlog gaat. Zijzelf moeten uitmaken wat ze willen, niet een duistere coalitie van belangengroepen. Als het westen het land binnenvalt, zal het daar ook blijven, omdat anders de olieproductie niet gecontroleerd kan worden.
Met de nogal doorzichtige argumenten als humanitaire hulp en democratie, daarbij geholpen door het machtige propaganda-apparaat van de Verenigde Staten, wordt in landen zomaar binnengevallen en door achttienjarigen, opgevoed met shooters games, aan diggelen geschoten. Als soevereiniteit zomaar verbroken kan worden, wie is dan de volgende op de viseerlijst?
Lees door
De hetze die de vrt deze dagen ontketent over de Fukushima 1 (Dai-ichi ) kernreactor aan de Noordoostkust van Japan doet alweer het debat over kernenergie opwaaien. Omdat de vrt-nieuwsdienst ook aan kijkcijfers moet denken, hebben ze er belang bij om de zaak op te blazen zodat de kijker niet naar een andere concurrent zapt. Er worden beelden vertoond vanop een veilige afstand, experts worden opgevoerd die niets meer te zeggen hebben dan wat ze vroeger al gezegd hebben, en special bulletins op onverwachte tijdstippen worden losgelaten. Er wordt vooral gezorgd dat er een paniekreactie ontstaat en dat het VRT-nieuws regelmatig over de lippen blijft komen. Lees ook de bijdragen NEUWS IS GEEN NIEUWS en DE MEDIA.
Intussen zijn er al 17.000 doden en vermisten geteld sinds de aardbeving en tsunami, maar de nieuwsgaring blijft zich enkel op de kerncentrale focussen.
Als de atoomwolk overgetrokken is, zal ook deze zaak bij gebrek aan nog meer negatief nieuws uitdoven. Maar intussen hebben de media met hun sensationele, onverantwoorde en zelfs amorele nieuwsgaring paniek gezaaid en ernstige schade aan de geloofwaardigheid van de kernenergie toegebracht, en moet die weer hersteld worden na veel PR en lobbywerk dat handenvol geld kost. Intussen moeten de centrales ook blijven werken want anders krijgen we geen elektriciteit meer.
Lees door
De eindeloze gang van onderhandelaars, bemiddelaars en informateurs richting paleis is ons, na meer dan 250 dagen aanslepende communautaire twisten, zeg maar stammenoorlogen, genoegzaam bekend. Hoe komt het dat we geen eind aan het politiek gekibbel kunnen maken? Dat België een stuurloos land is geworden, dat vierkant begint te lopen en door het buitenland als een bananenland wordt aangezien, geregeerd door apenkoningen?
Wij hebben blijkbaar nood aan een leider, een krachtfiguur die al dat bakkeleien met een handgezwiep van tafel veegt en een stabiele regering vormt. Wij, Vlamingen houden van sterke leiders, Jan Breydel en Pieter De Coninck achterna. Niet voor niets is Vlaanderen centrumrechts (92 zetels op 124). We hebben er blijkbaar niets op tegen om een gemengde dictator te kiezen (type Dehaene) - zie daarover verder.
De roep om een leider. We gaan eens onderzoeken wat een leider is. En ook hoe een leider dictatoriaal kan of moet optreden.
Eerst buigen we ons over de vraag:
Wat is een leider eigenlijk?
Een leider is iemand die over leiderschapsvaardigheden beschikt.
Wat is leiderschap eigenlijk?
De leider kan zijn volgelingen aanzetten tot verandering. Leiden is doen willen wat de leider wil. Het leiderschap is een samenspel van een aantal vaardigheden:
analytisch vermogen
overtuigingskracht
sociale vaardigheid
motiverend vermogen
Geleerde woorden! We zullen ze stuk voor stuk bespreken.
Analytisch vermogen: het systematisch ontleden van een complex probleem in zijn elementen. Analytisch denken is nauw verwant aan kritisch denken. Je maakt duidelijk onderscheid tussen hoofd- en bijzaken, tussen symptomen en oorzaken, tussen feiten en opvattingen. Je bepaalt eerst de hoofdlijnen en detailleert later. Je ziet trends en patronen in ogenschijnlijk losstaande gegevens. Je gaat logisch en methodisch te werk.
Overtuigingskracht: instemming verkrijgen voor een mening, aanpak of visie door het gebruik van goed onderbouwde argumenten, door de dialoog en het overleg aan te gaan, door het gepast aanwenden van autoriteit (bevoegdheid en deskundigheid) en door het uitbouwen van gepaste strategieën.
Sociale vaardigheid: hier bedoelt men doorgaans de menselijke eigenschap goed met je medemens te kunnen omgaan. Deze vaardigheid wordt geleerd doorheen opvoeding en onderwijs.
Motiverend vermogen: het stimuleren van medewerkers wordt doorgaans als een van de belangrijkste taken van het management gezien. Immers, gemotiveerde medewerkers presteren beter dan ongemotiveerde. Een gemotiveerde medewerker zet net dat stapje extra, een ongemotiveerde loopt er de kantjes van af.
Iemand die dit allemaal kan, noemen we de charismatische leider. Het is een type dat vooral in de westerse democratie populair is, of in elk geval gewild. Wie al die eigenschappen bezit moet wel over bovennatuurlijke krachten beschikken
Laten we het maar op haalbare targets houden:
Belonen en complimenten geven waar dat maar enigszins op zijn plaats is;
Gemaakte fouten helder, met de direct betrokkenen, benoemen;
Problemen onmiddellijk oppakken en tackelen wanneer ze zich voordoen;
Liefst niet en anders mild straffen (wie goed wil presteren, maar weet dat hij een fout heeft gemaakt heeft zijn straf al gehad);
Niet altijd belonen (dan wordt het een gewoonte en verliest het zijn effect);
Vertrouwen geven (dus zo minimaal mogelijk controleren);
Verantwoordelijkheid geven aan medewerkers.
Het soort leider dat zich hierin herkent, of in elk geval in enkele van de eigenschappen, kunnen we in drie types opdelen:
Lees door
De godsdienstbeleving in de moslimgemeenschap is een bloedserieuze zaak. Dat weten we onderhands al. Moslims die zichzelf vernietigen in naam van Allah, die de sharia voor de Ummah, de wereldwijde moslimgemeenschap, verplicht willen maken, die de Koran en de woorden van de Profeet als enige leidraad in hun leven accepteren. Ze zijn niet allemaal zo, natuurlijk. De migrantenkinderen nemen een deel van de westerse cultuur over en voelen zich daar goed bij.
Hebben de moslims dan geen gevoel voor humor?
Iedere mens heeft behoefte aan lachen, maar uitlachen is een andere zaak, vooral als het geviseerde doelwit zich niet kan verdedigen.
De confrontatie met de harde, cynische en niets ontziende westerse bijtende humor is een echte cultuurschok voor de moslims. Ze kunnen moeilijk weerwerk bieden tegen de enorme vloed van anti-moslim humor, die hun eigen heel wat mildere humor in de verdrukking plaatst.
We weten dat de moslims zich daar erg druk over maken, maar hun geloof verbiedt ze op dezelfde manier van adequate repliek te dienen. Hun gefrustreerde reacties halen de media niet.
Het is belangrijk te begrijpen hoe de moslimgeest werkt. Daarvoor gaan we ons licht eerst opsteken bij wat we sharia noemen. Enige passages uit wat Wikipedia ons vertelt over sharia.
De sharia (letterlijk: het pad naar levengevend water) is eigenlijk de islamitische Wettelijke Traditie, ook wel de islamitische Wet genoemd, die over alle aspecten van het leven van een Moslim handelt, van dagelijkse activiteiten tot spirituele zaken, strafrecht, economie, ecologie.
De belangrijkste bronnen van de Sharia, zijn als volgt en in die volgorde:
De Koran
De Sunnah van de Profeet Mohammed (zijn leven en zijn uitspraken)
Ijma (consensus) onder Islamitische geleerden
Ijtihad (de opinie van Islamitische geleerden op basis van hun kennis en onderzoek)
De "kerk" waartoe men behoort, is daarbij niet essentieel, wel of men het goede gedaan heeft. Een goede Christen of Jood kan volgens de Islam dus ook naar de hemel gaan, terwijl een Moslim die zich misdraagt in de hel kan terechtkomen. Het is dan ook een kolossaal misverstand te denken dat de Islamitische Wet zou inhouden dat elk inwoner van een Islamitische Staat zich moet bekeren tot de Islam. Integendeel, de Islamitische Wet garandeert aan alle inwoners volledige godsdienstvrijheid. Volgens de Islam kan een mens immers niet oordelen over het geloof van een ander, maar komt dit alleen God toe.
In het Islamitische model staat het gedrag centraal.
In een land waar de sharia geldt, moeten Moslims zich daaraan houden. Niet-moslims kunnen voor zaken als familierecht echter kiezen wel of niet onder de sharia gevonnist te worden. Volledigheidshalve voegen we hieraan toe dat wanneer Moslims zich in een niet-islamitisch land bevinden, zij geacht worden zich te houden aan de Wetten van dat land.
Lees door
De internationale vrouwendag (zie onderaan) noopt ons om ons licht te doen schijnen op vrouwen en politiek en specifiek door de vraag te stellen in hoe belangrijk het aandeel van de vrouwelijke politici is voor de levenskwaliteit van een land.
De vrouwelijke impact op het politieke leven en het geluksgevoel (synoniem met levenskwaliteit) kunnen we een beetje aflezen uit de beschikbare statistieken.
We hanteren het quotum (verdelingsstelsel): op elk van de verkiezingslijsten mag het verschil tussen het aantal kandidaten van elk geslacht niet groter zijn dan één. De eerste twee kandidaten moeten van een verschillend geslacht zijn. Dit werd voor de eerste maal toegepast bij de federale verkiezingen van 2007.
Ondermeer dankzij de quotawetgeving neemt het aandeel vrouwen onder de gekozenen stelselmatig toe. Dit is de toestand sinds de verkiezingen van 2010:
Europa
35% vrouwen in het Europees Parlement
(laatste verkiezing 2009)
Federaal: 39% vrouwen in het Federaal Parlement
42% vrouwen in de Federale regering
(laatste verkiezing 2010)
Vlaanderen: 39% vrouwen in het Vlaams Parlement
44% vrouwen in de Vlaamse Regering
(laatste verkiezing 2009)
Hoewel er toename is, is het quotum nog altijd niet bereikt, rekening houdend met het feit dat er meer vrouwen dan mannen zijn (in elk geval toch in de welvaartslanden). We nemen 21 eurolidstaten onder loep in de vorm van een tabel, die als volgt gelezen moet worden:
1 is het percentage vrouwelijke parlementairen
2 is het percentage vrouwen op ministersposten
3 is het gemiddelde tussen beide, of anders gezegd de globale politieke inbreng
4 is de mediaan (de grootste groep met gelijksoortige kenmerken) en het coëfficiënt ten opzichte van het gemiddelde (23,63%).
5 is het rangnummer ten opzichte van de mediaan
6 is de plaats in de orde van het geluksgevoel.
Hier gaan we dan.
Lees door
ViA (Vlaanderen in Actie) is een initiatief van CD&V en wil zich profileren als het toekomstproject van Vlaanderen. Het doel van ViA is om Vlaanderen tegen 2020 naar de top vijf van Europese regio's te leiden. In de rangschikking van Europese regios per BBP (Bruto Binnenlands Product) uitgedrukt, staan we op de 33ste plaats van 131 Europese regios (lees ook onze blogbijdrage BELGIE, RIJK LAND). Dat moet beter, hebben de hoofdrolspelers besloten. Dat zijn de Vlaamse overheid, het bedrijfsleven en de werknemersorganisaties. De Vlaamse overheid heeft 335 projecten op stapel en daarvoor ruim 43 miljoen euro veil. En dat moet tegen 2020 nog verhoogd worden door een intensieve reclamecampagne dat georchestreerd wordt het Antwerpse Communicatiebureau Germaine, dat instaat voor de communicatiestrategie. Erg origineel lijkt me hun crossmediaal en interactief communicatieconcept niet: radiospots, affiches, bierviltjes (?), Libelle (??), een ViA-roadshow (???)
Hun website blijkt nog in ontwikkeling, maar toont al aan hoe marketing kan raaskallen. Benieuwd hoeveel van het ViA-budget door Germaine afgesnoept zal worden.
Om terug te keren naar ViA. Dat is dus kennelijk een denktank, die gaat uitdokteren wat er met dit land moet gebeuren. Denktank is slecht Nederlands voor think tank. Het leest cooler dan denkgroep of werkgroep, wat het in de grond is.
Buigen we ons dus eens over de denktanks.
Definitie en officieuze uitleg
Een `denktank` is volgens het lexicon een organisatie van adviseurs, wetenschappers of commentatoren die zich in een bepaald onderwerp verdiepen en daarover publiceren. Soms gaat het om een kleine groep van vrijwilligers en soms gaan er grote belangen mee gepaard en zijn er forse budgetten beschikbaar. Seminaries en congressen brengen vertegenwoordigers van verschillende denktanks samen die een paar dagen komen debatteren.
Dit is de officiële uitleg. Maar er gaat heel wat meer onder die vlag schuil. We breiden de definitie uit. Een denktank trekt mensen aan van verschillende strekkingen, die samen het concept onderschrijven. Het is dus in feite het verzamelpunt van de beheerders van een netwerkorganisatie.
Als dit netwerk zijn tentakels kan uitstrekken, kan het gaan lobbyen. Het kan de politiek en het bedrijfsleven bewerken en daardoor een stempel op het algemene beleid drukken. Soms gaan ze in tegen de werking van het systeem of andere belangengroepen en moeten ze hun activiteit uit het openbare leven onttrekken. Ze werken dan achter de schermen. Soms lukt het ze erin een politieke kandidaat voor te schuiven. Bekend voorbeeld is de Amerikaanse president Bill Clinton. Ook Silvio Berlusconi, de moderne Mussolini, is het product van dit lobbywerk.
Er zijn heel wat soorten denktanks. Een denktank van een politieke partij of van lobbyisten zien we niet meteen als bedreigend. Maar als hun doelstellingen regelrecht indruisen tegen de democratische principes, krijgen ze het karakter van geheime genootschappen. We beginnen met deze eerste vorm, zakken dan af naar het Europese lobbywerk om te besluiten met de Vlaamse politieke partijen.
Lees door
De gerechtsdeurwaarder (GDW's) is de schakel tussen de schuldeiser en de schuldenaar. Het is zijn taak om achterstallige schulden op te vorderen. Deze taak neemt het grootste deel van zijn werk en zijn inkomsten in beslag. Vooral met de toenemende schuldenberg die de zwakke consument door de stijgende energiekosten opbouwt, blijft hij druk in de weer. Sinds hij van de wet meer bevoegdheden heeft gekregen (hij mag ook incassokantoor spelen en acties zonder tussenkomst van de rechter uitvoeren), is het hek van de dam. Hij mag alle mogelijke scenario's aanwenden om de vordering in handen te krijgen, van intimidatie tot regelrechte schending van de privacy waarbij hij tegelijk als inbreker en heler optreedt. De GDW heeft dus enorm veel macht en kan deze ook misbruiken. Het slachtoffer staat er hulpeloos bij, kan/mag zich niet verweren. Het spreekt vanzelf dat vooral de grote spelers duchtig gebruik maken van GDW's. Zelfs als het om een belachelijk gering bedrag gaat, zullen ze toch alle middelen gebruiken om het op te eisen. De GDW fungeert daarbij als hun dommekracht, de man die de kastanjes uit het vuur moet halen, de man die blind is voor het leed dat hij mee veroorzaakt. Bevel is bevel, ik doe enkel mijn plicht, zou zijn lijfspreuk kunnen zijn. Vanzelfsprekend doet hij dat niet voor niets. Hij is, na de notaris, de rijkste magistraat. Het is een beroep met veel afwisseling.
We zijn van plan om daar eens een doekje over open te doen, vooral wat de misbruiken en flaters betreft. Intussen kunt u de voortreffelijke roman EXPLOTEN lezen, een semi-autobiografisch verhaal over onbekwame rechters, corrupte advocaten, machtsgeile procureurs en hebberige gerechtsdeurwaarders. Het is te koop bij Amazon Kindle als e-boek en uitgegeven door de vereniging De Gedupeerden. Een aanrader!
Lees door
Voor we de materie bespreken eerst wat terminologie om misverstanden te vermijden.
Verkeersongevallen en slachtoffers.
Ongeval: een ongeval tussen twee of meer weggebruikers wordt beschouwd als één ongeval.
Aard van het ongeval: de aard van het ongeval heeft betrekking op de eerste aanrijding.
Dode: Elke persoon die overleed ter plaatse of binnen 30 dagen na de datum van het ongeval.
Zwaargewonde of ernstig gewonde: elke persoon die in een verkeersongeval wordt gewond en wiens toestand zodanig is dat een opname voor meer dan 24 uur in een ziekenhuis noodzakelijk is.
Licht gewonde: elke persoon die in een verkeersongeval wordt gewond en op wie de bepaling van dodelijk of zwaargewonde niet van toepassing is.
Weekendongeval: ongevallen die gebeuren tussen vrijdag 22u00 en maandag 5u59.
De feiten
In Drongen, een deelgemeente van Gent, is zaterdagavond een meisje van vijf aangereden door een auto. De bestuurder reed door, maar werd later opgepakt. Het is echter niet duidelijk of het om vluchtmisdrijf gaat. Het ongeluk gebeurde op de Halewijnkouter in Drongen. Een meisje van vijf is er aangereden door een auto. Ze overleefde het ongeluk niet. De bestuurder reed door, maar belde dan naar zijn ex-vrouw. Via haar kon de politie de man identificeren. Hij is ondertussen opgepakt. Uit de eerste vaststellingen blijkt dat de bestuurder niet sneller reed dan de toegelaten snelheid van 70 kilometer per uur, hij had ook niet gedronken. De man verklaarde dat hij gevoeld had hoe hij iets aangereden had, maar dat hij niet wist dat het om een kind ging. Het parket moet nu uitmaken of er sprake is van vluchtmisdrijf of "het niet ter plaatse blijven bij een ongeval". De man is voorlopig vrijgelaten, zijn rijbewijs is wel voor 15 dagen ingetrokken.
Prins Laurent is maandag zijn rijbewijs kwijtgespeeld. De lokale politie Brussel Hoofdstad-Elsene flitste de Fiat Punto Abarth van de prins aan 82 kilometer per uur waar 50 de norm is. Dat melden de Coreliokranten. Prins Laurent werd geflitst ter hoogte van de Vleurgattunnel aan de gelijknamige laan. De wagen werd door een mobiele patrouille tot stilstand gebracht. Nadat de parketmagistraat op de hoogte werd gesteld, moest de prins zijn rijbewijs inleveren. "Geen commentaar", zei de prins in een reactie bij Corelio. Het parket geeft geen commentaar, maar ontkent de feiten niet. Het voorval staat geboekstaafd als proces-verbaal nummer 437.181-2011 van de Brusselse politie. (belga/odbs). Prins Laurent is zijn rijbewijs even kwijt.
De politierechter heeft een man uit Berlare veroordeeld tot 3 maanden voorwaardelijke celstraf voor een dodelijk ongeluk met vluchtmisdrijf. In november 2009 reed de man een 18-jarig meisje aan in Torhout. Het meisje stak samen met haar vader en haar vriendin de Rijselstraat in Torhout over, op weg naar een feestje. Ze werd gegrepen door een wagen die met hoge snelheid kwam aangereden en enkele meters meegesleurd. Ze overleed in het ziekenhuis. De bestuurder ging ervandoor en probeerde de schade aan zijn wagen te verdoezelen door opzettelijk tegen een paal te rijden. De garagist waar hij langsging om de schade te laten herstellen, rook onraad en waarschuwde de politie. Zo kon de aanrijder, een 28-jarige man uit Berlare, worden geïdentificeerd en opgepakt. De man is nu door de rechter veroordeeld tot 3 maanden cel met uitstel, 550 euro boete en 6 maanden rijverbod voor het ongeval. Voor het vluchtmisdrijf kreeg hij 250 uren werkstraf, 5.500 euro boete en 5 jaar rijverbod. De man moet bovendien in totaal 32.300 euro aan schadevergoedingen betalen aan de familie van het slachtoffer. De rechter tilde heel zwaar aan het vluchtmisdrijf, maar sprak in zijn vonnis wel over een gedeelde verantwoordelijkheid: zowel de dader als het slachtoffer heeft de situatie verkeerd ingeschat. De aanrijder had meer aandacht moeten hebben voor de weg, maar ook het meisje had niet goed opgelet bij het oversteken.
Glenn Janssens, de vriend van Ilse De Meulemeester, heeft van de politierechter in Gent een rijverbod van drie maanden en drie weken gekregen. In 2008 knalde Janssens met zijn Bentley met hoge snelheid tegen de gevel van een huis in Zeveneken. Na het ongeval zette Janssens het op een lopen. Op 1 februari 2008 verloor de voormalige zaakvoerder van het signalisatiebedrijf Janssens de controle over het stuur. Hij ramde een betonnen paal, een distributiekast, een hek en de gevel van een huis. Zijn Bentley werd herleid tot schroot, maar van Janssens zelf was na het ongeval geen enkel spoor. Hij nam de benen velen zeggen dat hij te veel gedronken had en ging zichzelf een dag later aangeven bij de politie. Na de feiten kwam Janssens echter met het verhaal dat zijn vriendin, Ilse De Meulemeester, achter het stuur had gezeten. Zij beaamde dat verhaal, maar ze vielen later door de mand. Dat hij de benen heeft genomen, vond de politierechter nog erger. Hij veroordeelde Janssens tot een rijverbod van drie maanden en drie weken en een boete van 2.750 euro.
Lees door
De Post (bPost) staakt.
De post is afgelopen nacht niet in de postkantoren geraakt. Woensdagavond brak er een spontane staking uit aan het postsorteercentrum Antwerpen X aan de Noorderlaan. Daar wordt de post voor Limburg en Antwerpen gesorteerd. En ook Gent X sloot zich nadien bij de actie aan. De meeste brievenbussen bleven vrijdag leeg.
Volgens de christelijke vakbond ACV heeft 90 procent van de werknemers tijdens de nacht van donderdag op vrijdag het werk neergelegd. "De staking is nu al een succes", luidt het. De vakbonden bij BPost riepen op tot een algemene staking uit protest tegen het strategische plan van BPost, dat een herziening inhoudt van de organisatie van de brieven- en pakjespost. Voor zover het krantenbericht.
Uitgerekend dus op de laatste werkdag moeten we onze correspondentie ontberen. Het wachten op belangrijke stukken zal dus drie dagen in beslag nemen, of meer, want de postbode moet nu een dubbele lading rondbrengen. Waarvoor eigenlijk? Omdat BPost wil moderniseren? Omdat de pakjespost, die tussen haakjes verlieslijdend is, zal worden gereorganiseerd? Wat hebben u en ik ermee te maken?
De Post blijft de grootste werkgever van het land. Dat blijkt uit de jaarlijkse Trends Top 30.000, die het gelijknamige weekblad publiceert. Met 33.775 werknemers is De Post bijna dubbel zo groot als eerste opvolger Fortis, die in 2006 19.949 mensen aan het werk had. De NMBS staat op een derde plaats (18.439), voor Belgacom (13.675) en Delhaize (13.079). Carrefour (12.117), ING (10.924), Colruyt (10.445), KBC (10.230) en Electrabel (8.246) maken de top tien vol.
Lees door
Eerst was er de geschreven pers. Het klinkt zo oubollig, de geschreven pers. Het woord pers stamt nog uit de tijd van Plantin en Moretus. Geschreven is ook al zoiets. Het roept een beeld op van een hand die een ganzenveer vasthoudt. Binnenkort zal zelfs het getik op het klavier moeten inboeten ten voordele van spraakherkenningsoftware.
Maar de geschreven pers blijft hardnekkig aan zijn tradities vasthouden. Het is dan ook een traditie die kan tellen. Zonder de kranten (het dagblad zoals de gangbare term is in Vlaanderen) is er geen democratie mogelijk. Vrije meningsuiting en beperking van onwetendheid, twee van de belangrijkste elementen die een democratisch bestuur uitmaken. De vinger op de wond durven leggen. Kritisch volgen van wat de bewindvoerders, de decision makers, ervan maken. Een blik op de wereld buiten ons dorp.
De geschreven pers koestert deze prestaties en verworvenheden. Ze wil die nobele overlevering voortzetten. Dat is prima, het strekt de krantenuitgevers tot eer.
Maar zij zijn blind voor de ontwikkeling van de informatieverstrekking. Of ze willen het niet weten, maar de krant is stilaan aan het verdwijnen. Een dramatische ontwikkeling die ze niet hadden voorzien. Daar staan ze nu, met hun dure drukpersen, hun dure journalisten en nieuwsagentschappen. Die moeten betaald worden, maar de inkomsten blijven jaar na jaar dalen. De kosten echter blijven stijgen.
Dit is een ontwikkeling die niet reciproceerbaar is. De krant is oubollig. De Facebook generatie vindt die drukinkt die aan je vingers blijft plakken, maar vies, en dat leesformaat is ook niet zo handig.
De weerslag daarvan zien we in de reclame-inkomsten, van oudsher de voornaamste bron naast de verkoop zelf. Ze daalden met 21% in 2009 in vergelijking met 2008. Reden: zowel tv als internet trekken adverteerders aan, en dat gaat ten koste van de krant. Er moeten dus dringend nieuwe bronnen aangeboord worden. We nemen er enkele onder de loep.
Gratis dvds en boeken. Wat hebben die met de berichtgeving te maken? Gaan ze daardoor meer klanten verwerven? I dont think so. De kopers die op deze merchandising springen zullen na de actie niet halsoverkop een abonnement nemen.
Subsidies. Een heikel onderwerp waarover de uitgevers het liefst zwijgen. De staatskas die de dalende inkomsten moet opvangen. Daar zit iets kroms in: vrije meningsuiting en tegelijk eten uit de staatsruif. Je gaat de hand niet bijten die je te eten geeft. Natuurlijk mag de staat geen perscensuur opleggen; dat zou de structuur van het beleid ondermijnen. Maar de staat kan wel de berichtgeving kanaliseren. Soms kan die berichtgeving eenvoudig niet gestopt worden, zoals met de pedofilietoestanden in de Kerk. Maar de hoofdredacteur kan een telefoontje krijgen van een of andere magistraat die hem vertelt niet verder meer te graven als het heetijzer te heet wordt.
Sensatie. Een krant drukt een titel van een hoofdpagina in reuzenletters af. Meestal gaat het om zware criminele feiten. Het belangrijke buitenlandse nieuws verdwijnt ergens in de achterhoek. Dit moet lezers lokken. Impulsaankoop. Een krant kost tenslotte niet zoveel. Er wordt verwezen naar pagina 3. Je gaat die pagina eerst niet zitten lezen voor je hebt betaald. Pagina 3 blijkt niet meer te zijn dan de hoofdtitel uitgesmeerd in een aantal kolommen. Je wordt er niet veel wijzer van. Dit is de techniek van het tabloid. Onderbuikjournalistiek. Het vechten om de gunst van de klanten. De krant als marktkramer. Of als straathoer.
Lees door
