Ik was amper 16 jaar

Nooit van mijn leven vergeet ik dit beeld.

Vanuit Ronse werd ik door mijn sociale assistente naar Berchem bij Antwerpen gebracht. Ik heb die hele rit geschreid.

Ik zou daar mijn nieuwe thuis vinden. De zoveelste op rij. Een nieuw vake en moeke krijgen. Hoe kon dat? Ik had al een moeder die niet naar mij omzag, een moeke en papa die mij een thuis hadden gegeven en die me nu wegstuurden.

Van Ronse, de parel van de Vlaamse Ardennen met haar heuvels waar uitzichten je adem beneemt naar een overdrukke gemeente bij Antwerpen, waar herenhuizen mij de hoogte deed inkijken, maakten mij verward.

Ik en mijn sociale assistente werden door een vrouw ontvangen in een nogal donker bureau, maar voor mij heel sjiek.

Hier moest ik me wennen tussen allemaal werkende meisjes.

In mijn hart was ik boos en verdrietig en voelde me machteloos en overgelaten aan het lot. Waar was ik en wat stond me te wachten.

Ik had het moeilijk alleen al doordat ik niet meer zomaar buiten kon om met de vertrouwde gezichten te ravotten.

De directrice die zich Guido noemde, dat op zich klonk me al vreemd in de oren.

Hoe zou mijn nieuwe papa er uit zien? Misschien was hij wel gaan werken.

Eén, twee, drie dagen en nog zag ik geen papa verschijnen. Er klopte iets niet.

En Guido? Dat is toch een jongensnaam.

Ik durfde niets te vragen, had het heel moeilijk om te wennen in de nieuwe leefgemeenschap. Tot ik een meisje een beetje ging vertrouwen. Ik begon uiteindelijk vragen te stellen.

Guido? Dat is haar totemnaam, zij is leidster geweest bij de gidsen en ze heeft die naam daar gekregen. En iedereen noemde haar zo, dus ik ook. Haar echte naam is Paula.

Maar papa? Waar was die? Wanneer kwam hij eens naar huis? Hoe was hij, wat deed hij dat hij weg bleef?

Ik vermoedde al dat er iets niet klopte. Er was gewoon helemaal geen papa.

Ik voelde me bedrogen, ze hadden me toch gezegd dat ik bij een nieuw moeke en papa ging wonen. Ik was teleurgesteld en ik kon dit aan niemand vertellen, want ik had niemand die ik kon vertrouwen.

Maar ik heb me er na veel moeite over gezet. Guido was een lieve vrouw en geduldig, anders dan moeke uit Ronse maar ik aanvaarde haar nu.

Stilaan paste ik me aan aan de leefomstandigheden in de groep.

Ik voelde me een beetje als Oliver Twist.

Na enkele maanden kreeg ik het voorstel om mee in de “sportieve groep” te stappen.

Dit was echt iets voor mij, sportief zijn, op weekend gaan met de tent, de natuur in.

Binnen de groep kreeg ik de naam van “Hinde” en voelde me op die manier een stukje dichter bij Guido staan. Ik was toch een beetje aanvaard.

Mijn eerste verjaardagsgeschenk kreeg ik dus ook bij “ons Guido”, een slaapzak om mee op kamp te kunnen gaan. Het eerste geschenk helemaal voor mij alleen.

Nog draag ik Guido in mijn hart, ze heeft mij ook doen inzien dat ik in deze harde wereld een plekje mocht hebben.

Hinde