Ik ben Chantal maar ben tevens fier op mijn totemnaam ' De blijmoedige HINDE' En elk jaar opnieuw op 8 september vier ik mijn verjaardag. Ik ben mama van 2 prachtige kinderen Els en Carlo en sinds 17 november 2005 omaatje geworden van kleindochter Kiyoko. Sinds 15 augustus is de familie nog uitgebreid met een tweeling Isao en Nao, dus ben ik 3x oma en meter van Isao. Ik ben fier op mijn geboortestad Gent maar woon in Nevele. Het Meetjesland. Hobby: tekenen, schilderen, tuinieren, schrijven, kalligrafie en natuurlijk genieten van de goede dingen van het leven. Studeren is blijkbaar ook een stuk van mijn leven geworden. En u... u bent altijd welkom op mijn blog.
Augustus Keizelijke maand met recht als oogstmaand wat verwaand. Het wuiven van jouw gouden aren zacht tokkelend op dunne snaren verblindt ons oog verrast ons oor. Jou hebben wij nog steeds niet door Jac Linders
natuurlijk
18-11-2005
geen woorden
Ik heb er geen woorden voor om al dat geluk te beschrijven. Moeder worden gaf me al een speciaal gevoel, nu als grootmoeder, ja je moet het meemaken om het te begrijpen. Ze is echt een prachtige baby. Kiyoko en haar mama en papa stellen het goed. Ze stralen van geluk. En mij zoon Carlo heeft toch nog het geluk gehad om zijn petekind in zijn armen te houden want door omstandigheden is zijn vertrek naar Frankrijk met 2 dagen verlaat. Het is echt een geod gevoel om mijn familie te zien uitbreiden. Want familie heb ik toch altijd moeten missen. Dus is Kiyoko meer dan een geschenk voor mij. hinde
In 2003 startte mijn zoon voor het eerst op verkenningtocht voor zomerwerk in Maloya in Zwitserland als vrijwilliger in het hotelwezen. Seizoensarbeid.
Het bleek mee te vallen en prompt stuurde hij zijn cv naar de firma voor een vaste betrekking.
De eerste keer was het wat onwennig voor mij. Hij lijkt dan zo ver weg te zijn. Je kan niet zomaar een babbel slaan van moeder tot zoon. Het kunnen zien dat hij het goed stelt moet ik nu ook missen. De feestdagen is hij meestal aan het werk en dan als we als familie samen aan tafel zitten is er toch het gemis van mijn zoon. Zou hij zich daar niet eenzaam voelen op zon momenten? Uiteindelijk is het toch maar aanpassen aan een vreemde omgeving. Je hebt praktisch niets persoonlijks, behalve je bed en een foto op een kast.
Gelukkig bestaat het internet want schrijven is ook niet één van zijn favoriete bezigheden.
En tot op de dag van vandaag wisselt hij van Maloya, Zinal, Zwitserland naar La garde Freinet, Val dIsère, La Norma, Châtel in Frankrijk , Sicilië in Italië en binnenkort om precies te zijn 17 november gaat hij terug het winterseizoen in Châtel
Maar hij lijkt het zo goed te vinden. Hij leert er heel veel bij, komt in contact met de plaatselijke bevolking, leert er gewoontes, hij past zich gemakkelijk aan in zijn steeds weer veranderende omstandigheden.
Hij leert er de taal en sociaal omgaan met allerlei mensen.
Maar dan denk ik ook dat hij ook op die manier wat zielenrust zoekt, een zoektocht naar zichzelf. Het huis-tuin-kindjes-gevoel spreken hem nog niet aan.
Ik ben trots op mijn zoon, dat hij beslissingen kan nemen waar hij helemaal achter staat en dat hij zich daar gelukkig mee voelt.
Op de foto (op Sicilië) zie je hem met twee puppies die hij op zijn wandeling tegenkwam. Ze waren blijkbaar verloren gezet. Nog voor hij naar België terugkwam heeft hij voor deze schattige hondjes toch nog een thuis gevonden.
