Werken in het buitenland

 xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

In 2003 startte mijn zoon voor het eerst op verkenningtocht voor zomerwerk in Maloya in Zwitserland als vrijwilliger in het hotelwezen. Seizoensarbeid.

Het bleek mee te vallen en prompt stuurde hij zijn cv naar de firma voor een vaste betrekking.

De eerste keer was het wat onwennig voor mij. Hij lijkt dan zo ver weg te zijn. Je kan niet zomaar een babbel slaan van moeder tot zoon. Het kunnen zien dat hij het goed stelt moet ik nu ook missen. De feestdagen is hij meestal aan het werk en dan als we als familie samen aan tafel zitten is er toch het gemis van mijn zoon. Zou hij zich daar niet eenzaam voelen op zo’n momenten? Uiteindelijk is het toch maar aanpassen aan een vreemde omgeving. Je hebt praktisch niets persoonlijks, behalve je bed en een foto op een kast.

Gelukkig bestaat het internet want schrijven is ook niet één van zijn favoriete bezigheden.

En tot op de dag van vandaag wisselt hij van Maloya, Zinal, Zwitserland naar La garde Freinet, Val d’Isère, La Norma, Châtel in Frankrijk , Sicilië in Italië en binnenkort om precies te zijn 17 november gaat hij terug het winterseizoen in Châtel 

Maar hij lijkt het zo goed te vinden. Hij leert er heel veel bij, komt in contact met de plaatselijke bevolking, leert er gewoontes, hij past zich gemakkelijk aan in zijn steeds weer veranderende omstandigheden.

Hij leert er de taal en sociaal omgaan met allerlei mensen.

Maar dan denk ik ook dat hij ook op die manier wat zielenrust zoekt, een zoektocht naar zichzelf. Het huis-tuin-kindjes-gevoel spreken hem nog niet aan.

Ik ben trots op mijn zoon, dat hij beslissingen kan nemen waar hij helemaal achter staat en dat hij zich daar gelukkig mee voelt.

Op de foto (op Sicilië) zie je hem met twee puppies die hij op zijn wandeling tegenkwam. Ze waren blijkbaar verloren gezet. Nog voor hij naar België terugkwam heeft hij voor deze schattige hondjes toch nog een thuis gevonden.

Hinde