Om het nog maar even bij kunst te houden

De patron van toen en vriend van café “De Hopduvel” in Gent, maakte enkele vrienden hun kop zot met het lumineuze idee een totempaal te maken.

Dit kunstwerk zou prachtig staan in de al reeds mooie aangelegde tuin van De Hopduvel.

Mijn vriend en ik en mijn zoon lieten ons samen met de andere vrienden overhalen.

Etienne Dewulf een bekende keramist uit Sint-Amandsberg zou ons daarbij helpen.

Wat nodig zou zijn want geen van ons allen had ooit met klei gewerkt.

Maar de uitdaging om ons creatief brein aan te spreken, trok ons over de streep.

Drie volle dagen hebben we ons ingezet om tot een prachtresultaat te komen.

Eerst moesten we natuurlijk wat oefenen om voeling te krijgen met klei, dus startten we met handopbouw. Een afrikaanse techniek. De klei had zich van ons meester gemaakt zodat we aan onze totem konden beginnen.

De mallen werden voorbereid. Dit moest echter heel precies gebeuren, want hier zou alles van afhangen.

De lieve echtgenote van Etienne “Gina” zorgde tegen de middag voor een warme maaltijd, dat gaf ons inspiratie.

De eerste aanzet was de moeilijkste, met voorzichtige hand trokken we lijnen in de klei, kwestie van evenredigheid te vinden in de uitdrukkingen die we voor ogen hadden. Intensief en vol overgave bewerkten we de klei, gaven we expressie aan onze creatie. We bewonderden elkaars vooruitgang, schertsten met elkaar. Een zotte bende bijeen. En dan kwam het moment… Het bakken.

De koppen werden gebakken en wij kruisten de duimen dat er geen enkel stuk zou barsten. Want als er in de klei luchtbellen zaten, konden we het wel vergeten.

Maar ze hebben allen de vuurproef doorstaan. Dan moesten we nog rookstoken.

Dit deden we in de achtertuin van De Hopduvel. De potten werden dan opgeboend en als de totem een plaatsje wilde in de buitenlucht en aan alle weersomstandigheden weerstaan, zat er maar één middel op. Een siliconenbad geven.

En we stonden versteld van ons werk. Nu nog sokkels gieten, zodat ze gestapeld konden worden. Nog een intensief werk waar mijn vriend wel enkele dagen spierpijn aan overgehouden had.

Op de goede afloop hebben we natuurlijk een goed glas gedronken.

Eigenaardig genoeg heb ik daarna geen klei meer aangeraakt, maar ik werd aangestoken door de kunst van de kalligrafie en ook daarvoor kon ik terecht bij Etienne Dewulf. Zijn atelier is ondertussen een welgekende galerij geworden, waar kunstenaars op erkenning kunnen rekenen. Steeds is er een zeer gevarieerd aanbod aan kunst te bewonderen, wat ik alleen maar kan appreciëren.

hinde

http://www.galerie-etiennedewulf.be