Een bijzonder krachtig beeld dat geen symbolen nodig heeft om te vertellen waarover het gaat. Het 'together alone' syndroom druipt er van af. Een huiselijke, kleinburgerlijke kamer dat weinig smaakvol, zelfs kitcherig is ingericht. Een getrouwd stel. Ze zijn samen maar er is geen interactie. Ze staan zelfs van elkaar gekeerd. Hij rookt zijn sigaar en mijmert over het verleden. Hij is voldaan over wat hij bereikte. Zij leunt op een kast en mijmert naar een foto aan de wand. Hun trouwfoto wellicht, zoals vaak gebruikelijk was. Aan de andere muur een portretje van haar uit vervlogen tijd. Uit betere tijden. Want nu is er niks meer. Alles is bereikt, alles is gezegd. De verveling (ennui) slaat toe. 

Het is wellicht een herkenbaar beeld voor koppels die jarenlang samenleven en samen oud worden. Abnormaal is het niet. Je kent elkaar door en door. En als je ouder wordt, hunker je zo al naar rust en niet al te veel beslommeringen. 
Dat maakt ook dat je in het straatbeeld vandaag, meteen kan zien als je een 'nieuw' ouder koppel ziet. Handje vasthouden, attenties tot zelfs puberaal gedrag. Het lijkt misschien wel opwindernder, maar ook die 'verveling' zoals op het schilderij heeft zijn kracht. Je maakte zoveel samen mee dat samen oud worden ook een soort band schept. Je krijgt zelf problemen met je gezondheid, maar je partner ook. Je maakt ze samen door. Liefde vertaalt zich in dit geval anders dan in handje geven en pubers gedrag. Het is zelfs veel intenser. In dat opzicht is 'ennui' een herkenbaar, maar ook een eenzijdige kijk op het leven als ouder koppel. '
Maar we leven nu eenmaal in een tijd van prestaties, waar verveling en niets doen een doodzonde is geworden. Maar op het einde zal blijken dat door louter te presteren en hun geluk na te jagen, ze enkel bestaan hebben en niet hebben geleefd.
En dat deed dat ouder koppel wel op het schilderij, want ze hebben herinneringen.