Een schilderij dat voor Alfred Stevens de doorbraak betekende in zijn carrière. Het werd tentoongesteld op de Salon in Parijs in 1855.

We zien een tafereel dat zich toen in Parijs afspeelde: een vrouw met twee kinderen, die landlopers zijn, worden door soldaten begeleid naar de conciergerie waar ze zullen worden opgesloten. Een rijke dame probeert de soldaten te overtuigen om het niet te doen. Een soldaat wijst haar commentaar af. Een andere oudere man heeft het zelfs al opgegeven. In enkele details benadrukt Stevens de wantoestand: de vogels die kruimels zoeken in de sneeuw op straat en tegen de grijze muur een affiche voor een bal.

Toen Napoleon III het schilderij zag, moet hij gezegd hebben 'dit zal nooit meer gebeuren' en kort daarop werd verordend... dat ze in gesloten koetsen werden afgevoerd naar de conciergerie, kwestie van geen aanstoot te geven aan de betere klasse.

Hoe moeten we het werk inschatten? De jaren 1840-1850 waren zeer woelig in West Europa, zowel politiek als maatschappelijk. Het zou tot revoluties leiden rond 1848. Veel kunstenaars hadden maatschappijkritiek als thema in hun kunst. Denken we maar aan 'Les Misérables' van Victor Hugo. En in die rage deed de 32-jarige Stevens mee als beginnend schilder in Parijs. Echter, eenmaal na de doorbraak van dit schilderij, zullen zijn thema's snel veranderen. Hij krijgt toegang tot de mondaine wereld van Parijs en zijn maatschappijkritiek zal als sneeuw smelten onder de zon...