Tussen 1848 en 1864 maakte von Schwind een veertigtal schilderijen die hij 'reisebilder' noemde, herinneringen uit zijn jeugd. Hij was veelal illustrator zoals bijvoorbeeld illustraties bij liederen van Schubert, werkte aan het Beierse Hof en later bij Ludwig II. Dit schilderijtje is een onderdeel van zijn "reisebilder'.

Om de stijl te schetsen moeten we terug naar de 19de eeuw in Oostenrijk. Na Napoleon verzeilde het Habsburgse Rijk in een politiestaat onder Metternich en later onder Frans Joseph. Beiden wilden maar al te graag terugkeren naar vroeger tijden van het Ancien Regime. Dat resulteerde in een Duitse Romantiek in de literatuur waar mensen het alledaagse wilden ontvluchten, veelal in de natuur. De samenleving zelf was hypocriet en vol van verstikkende omgangsregeltjes. Een hieruit voortkomende stijl is de 'Biedermeierstijl' tussen 1815 en 1848, een soort kleinburgerlijk kunst van eenvoud en zedelijkheid. En dit is wat je voelt in dit schilderij:

Het meisje is opgestaan, heeft het venster opengemaakt en kijkt naar buiten (de natuur). We zien haar met de rug naar ons. Dit noemt een 'ruckenbild'. Psychisch heeft het iets wat nieuwsgierigheid en mysterie opwekt- romantiek . Vrouwen zijn bij een 'ruckenbild' geneigd te raden naar wat ze kijkt; mannen zullen eerder de kamer rondspeuren om haar persoon te ontrafelen.

Hier dus geen erotische verwijzingen, althans niet extreem opvallend. Bovenal is de kamer netjes zoals een zedig meisje betaamt: kleedje opgevouwen op de stoel, schoentjes naast elkaar daarbij, een kaarsje dat brandt(vroomheid). Nergens is het rommelig. 
De gordijnen aan de ander kant zijn gesloten, maar we zien een silhouet. Een man? Een bloempot? Terug mysterie.
Voor het raam een tafeltje waar ze voordien naaide. Naaien en spinnen was een teken van huiselijkheid. Het hield de handen van meisjes bezig, zodat ze geen andere zaken deden. Naast het venster een vogelkooi die gesloten is. Het enige dat verwijst naar erotiek. In dit geval is het gesloten, dus geen wulpse gedachten.
Maar dat zal niet lang duren... en dat geeft de schilder ook aan:
de klok staat op 8 uur. Een derde van een dag. Het meisje is pakweg 20, dus op een derde van haar leven. Weldra komt ze in een tweede fase: de volwassenheid. Dat de ontluiking naar volwassenheid er bij het meisje is, wijst haar ene voet. De hiel is opgetild, net alsof ze de wijde wereld wil verkennen...