Ik haalde in mijn bijdrages al enkele malen Magritte aan, waarbij hij je doet nadenken over zien en werkelijkheid. Waarnemen doen we met onze ogen en daar begint het al. Sommigen zien beter dan de ander, maar ook zien we dingen die er soms niet zijn. Denken we maar aan een wolk waarin we een gezicht zien. Onze (niet altijd perfecte) waarnemingen van het oog worden doorgeseind naar de hersenen die er dan een beeld van maken voor ons. Geraken we er niet uit, dan maken onze hersenen een alternatief wat het zou moeten zijn, ook al is het niet juist.
Denk maar aan de haartjes van de haas van Durer. Hij schilderde écht geen miljoenen haartjes en toch interpreteren we ze zo.

Zo kunnen schilders je ook misleiden. Het is te zeggen: je kunnen bepalen naar wat je kijkt op een schilderij, zoals bvb Henri de Braekeleer soms deed. Bij deze 'man in de stoel' heb je pas na een tijdje door dat de man een dwerg moet zijn. Je ogen worden eerst getrokken naar het gezicht en de grote hoed.

Hierbij in bijlage 5 voorbeelden van visuele illusies...
nr 1: een onzinnige tekst... en toch maak je er iets zinnig van.
Nr 2: lees de tekst hardop...
nr 3: zie je ook grijze bolletjes? ze verdwijnen als je ernaar kijkt en verschijnen dan elders
nr 4: kijk naar het punt in het midden en beweeg je hoofd dichter en verder van het scherm...
br 5: loopt de kat de trap op of af?