De bomen laten hun laatste blaren los,
het graan ligt in de schuren
eenjaar ging voorbij,
het is november geworden.
Met armen vol chrysanten
gaan we naar het kerkhof
en tooien het als een verrijzenistuin.
Kinderen hebben verdriet
bij het graf van hun ouders,
ouders verbijten tranen bij het kruis
waar hun kind begraven ligt.
Familie, vrienden en kennissen
liggen in lange rijen.
Zijn deze kille stenen dan het einde ?
|
Ida
