Als ik een rustigere plaats dan de rust in mijn hart wil opzoeken, begeef ik me steevast naar
een afgelegen begraafplaats om bijna plechtig naar de inscripties en beeltenissen te kijken van
overledenen.
In dat sereen landschap met zijn stenen zerken
rust de nagedachtenis als een heiligdom op een grens naar niemandsland
ik slenter erdoor als een levende passant
langs zij die ons voorafgingen
lichamen, vergaan in deze grond
Ik hoor mijn voetstappen in de kiezel en ga verder zonder een ogenblik stil te blijven staan.
Verderop is nog een begraafplaats van onbekenden waar geen grafzerken staan
maar wel wit geschilderde kruisen met namen ingegrift.
Een plaats perfect onderhouden uit respect voor heldenmensen uit een tragiek
van een recent verleden. Geen teken van kruidsleven.
Op een keer, toen ik er aan de trappen op een viersteense muur appelsienen at,
was een spin een web aan het maken tussen mijn fietszadel en een dichtbijzijnde struik.
Ik vroeg me af hoe ze dat deed. Vooral het begin moest moeilijk zijn.
Soms zit ik daar aan rust en stilte bezweken
te kijken naar afgestorven bladeren opgehoopt in kieren
van een brede stenen drietredentrap.