Ik ben toch eigenlijk een rare snuiter. Nadat ik een blog gestart had in de maand april, wou ik eerst wel eens zien of er ook interesse was van andere mensen voor hetgeen ik schreef. Na enkele dagen bleek alleen mijn kleindochter Karen een berichtje gestuurd te hebben en dus liet ik alles maar voor wat het was en keek er niet meer naar om. Intussen kreeg ik van een soort controledienst een berichtje waarop ze mij aanmaanden nog wat verder te doen zoniet zou mijn blog niet blijven bestaan. Ik dacht toen: "Doe maar...Er is toch niemand die me leest." Maar tot mijn niet geringe verwondering bleef mijn blogske bestaan en toen ik, een tijdje geleden, mijn dagboek raadpleegde, stonden daar maar liefst twee lezers op die het de moeite hadden gevonden mijn teksten te lezen. Ik was die beide dames zo dankbaar, dat ik besloot om toch maar verder te doen. En nu is het zover. We zijn terug van weggeweest en hier gaan we dan.... Na het beëindigen van mijn legerdienst werd ik zo snel als mogelijk door ons Jeanneke aan de haak geslagen. Legerdienst gedaan in juni 1947, getrouwd in oktober 1947. Een beetje de zelfstandige uitgehangen maar in maart 1949 nam ik een wijs besluit : ik zocht en vond werk in een grote verzekerings- maatschappij in Leuven. Ik kwam terecht op de productieafdeling "brand" en ik bleef er tot september 1954. Ik stapte het af want ik was een koppig ventje en ze moesten mij geen smoezen wijsmaken want dan ging ik steigeren. Ik vertel even wat er gebeurd was. Ik had dus op het kantoor wel degelijk mijn stiel geleerd, ik kende een brandverzekring van binnen en van buiten en mijn ambities groeiden om een andere, meer verantwoordelijke functie te kunnen waarnemen. Daarbij kwam dat de Hoofdinspecteur, Mijnheer De Wolf, telkens hij bij ons op kantoor kwam naar mijn bureau kwam om te vragen of ik
