Een interview met Patrick Meulebroek - ontleend van de website van KAVD uit de reeks 'In de sofa'...
Onze sofagast voor de maand oktober is Patrick Meulebroek. Hij is gekend als een gewaardeerd lokaal politicus maar ook als één van de stichtende leden achter de supportersclub Dender en Schelde van café Antiekens op de Oude Vest en uiteraard ook als muzikant van het toenmalige huisorkest van den avdé, Tsing-Boem. Als je met Patrick praat over de tijd van toen ontsnap je niet aan de Deiremondse bijnamen die toen gebruikelijk waren op ’t Vestje en daarbuiten. “de slinke”, “dikke Frans”, “den bleecken”, “de fikke”, “den trip”, “tsing-boem” en “de plekker” zijn namen die de oudere supporters bekend in de oren zullen klinken.
Dag Patrick, hartelijk welkom op den avdé voor dit interview. Als we het willen hebben over de supportersclub Dender en Schelde, komen we bij jou terecht.
Inderdaad, mijn vader Willy had een café op ’t Vestje en die heeft met enkele supporters een supportersclub opgericht. Dender en Schelde was een supportersclub uit de jaren ’50 die niet meer bestond en café Antiekens heeft die terug opgericht in 1972. Oorspronkelijk was het lokaal van de club in café “De vier poorten” van cafébaas “den Trip” op de Molenberg. In het bestuur zaten o.a Jef Pouillard, Daniël De Potter, Frans Claus, Benonni De Wolf en mijn vader. De peter van onze club was speler Choe De Bleeckere, een icoon uit de rijke clubgeschiedenis van den avdé. Dender en Schelde was ook lid van de nationale supportersfederatie. Net zoals mijn vader Willy de avdé-microbe had overgenomen van zijn vader, gebeurde dat ook bij mij. Mijne pa speelde in de jeugdreeksen samen met Miel Mariën maar door zijn kappersopleiding zat er geen speelgelegenheid in bij de eerste ploeg.
Wat deden jullie zoal als supportersclub.
Onze hoofdactiviteit was uiteraard het in groep bijwonen van alle wedstrijden. Op verplaatsing organiseerden wij busvervoer en wij luisterden de wedstrijden ook op met ons huisorkest Tsing-Boem. Verder hadden wij ons jaarfeest met een eetmaal voor al onze leden én de huldiging van de beste speler van het seizoen, die gekozen werd door al onze leden. Wij organiseerden ook eens een grote sportfilmavond in de zaal achter het café in 1974, wat vrij uniek was in die tijd en dat lokte massaal veel volk.
Dender en Schelde had een zeer grote aanhang.
Dat zal wel zijn, ik kan er geen ledenaantal op plakken maar het waren er heel veel, al meteen van bij de oprichting. Dat waren allemaal vaste klanten die al lid waren bij andere verenigingen die in onze café hun lokaal hadden. Café Antiekens kwam er in de oorlogsjaren, in 1940, door mijn grootvader. In 1960 is mijn vader er dan ingetrokken. Zo hadden wij een kaartersmaatschappij, een bakschietclub, een pronostiekclub, toneelvereniging Willen is Kunnen en karnavalgroep De Schensmoelen. Veel van die mensen waren avdé-supporter en sloten aan. Op verplaatsing legden wij altijd bussen in. Op een autoloze zondag waren we eens met 8 bussen, dat is wel 400 man hé. Dat waren soms verre verplaatsingen in bevordering en in derde nationale. Dat kon gaan tot Izegem, Hoei, Namen en Bas-Oha. Wij waren dan een hele dag van huis.
We hebben het al even aangehaald, Tsing-Boem, het toenmalige huisorkest van den avdé, is onlosmakelijk verbonden met Dender en Schelde en de café Antiekens.
Dat klopt, het “klein muziekske”, zoals we dat vandaag kennen, is ontstaan in de café als “Tsing-Boem” . We zijn in 1971 gestart met vijf muzikanten om alle wedstrijden van den avdé op te luisteren. Mijn vader had eerder al in 1963 de fanfare van de civiele bescherming gesticht in zijn café en van daaruit kwamen die muzikanten. Daarmee kreeg den avdé opnieuw een huisorkest nadat het allereerste orkest in de jaren dertig olv Gustje Mestag intussen was verdwenen. Het mooie was dat de voorvaderen van de muzikanten van Tsing-Boem reeds deel uit maakten van het eerste orkest. Mijn grootvader was daar tamboer en Jefke Van Damme en de Slinke waren daar ook actief. Ik ben nog de énige muzikant van de stichtende leden, de rest is overleden. Er bestaan twee avdé-marsen die geschreven werden door Marcel Kelbaert in 1923, een toenmalig bestuurslid van den avdé. Wij speelden altijd die liederen en elke supporter kende die.
Iets wat vele supporters zich zeker zullen afvragen en graag zouden willen weten is waar in hemelsnaam de alom gekende naam “Tsing-Boem” vandaan komt.
Tsing-Boem was eigenlijk de bijnaam van “de Fikke” , de man die op de groskes speelde. De Fikke moest het ritme aangeven waarbij eerst met de cimbaal (tsing) en dan met de trom (boem) geslagen werd. Mijn vader leerde min of meer de Fikke spelen en in begin had die wat problemen met de volgorde want hij klopte steevast eerst met de trom en dan met de cimbaal waarop mijn vader ne keer zei “Fikke, gij doet altijd boem-tsing maar tis tsing-boem da ge moet doen”, en de naam van ons orkestje was geboren.
Zowel uit al thuis brachten jullie veel volk op de been en zorgden jullie voor de ambiance.
Op verplaatsing was KAVD altijd met de meeste supporters. Alle ploegen sloegen steeds hun inkomprijs op als wij langs kwamen. Met ons was er ambiance gegarandeerd want wij speelden ook in de kantine na de match. Bij onze thuiskomst was het steeds bal populaire in de café, ook afhankelijk van het resultaat uiteraard, maar het kon daar wel eens lang duren, de zondagavond. Vooral voor onze muzikanten was dat steeds een lange dag. Op zondag voormiddag kwamen ze op café, dan moesten ze snel naar huis gaan eten om om één uur terug te verzamelen om naar de match te vertrekken. En na de match werd er nog nagepraat en gespeeld en gedronken in de café. De laatste wedstrijd van het befaamde seizoen ’73-’74 in bevordering waarin we kampioen werden zonder nederlaag, moesten wij naar Zwevegem en wij waren daar aanwezig met 6 bussen. In de laatste minuut maakte de Choe nog gelijk zodat wij het seizoen zonder verlies konden afsluiten. Een van onze leden had toen vuurwerk beloofd als dit zou gebeuren en zodoende werd ’s avonds een prachtig vuurwerk afgestoken op ’t Vestje aan de café. In de glorieperiode vertrokken wij bij thuiswedstrijden met het orkest te voet van aan de café op ‘t Vestje naar de match, in stoet over de brug. En na de match gingen we terug, maar vaak gingen we dan nog niet direct naar Antiekens. Onderweg durfden wij al eens te stoppen. In café Au Pont vooraan de Kasteelstraat was onze eerste stop, om daarna te stoppen in de Veerstraat bij Pee Verschueren. Wij waren pas rond 20u terug in Antiekens. Bij thuiswedstrijden deden wij al spelend onze ronde op het veld, vóór de wedstrijd, met vooraan de vaandeldrager met onze vlag en in ons zog de leden van onze supportersclub. Later liepen daar ook nog leden van Hand in Hand achter ook, een andere supportersclub. Wij hadden dan onze vaste stek op de gradins rechts van de hoofdtribune.
Zijn er zo grappige momenten die je zijn bijgebleven.
De jaren ’70 en ’80 zijn natuurlijk van een heel andere tijdsgeest als nu. Wij hebben ongelofelijk veel plezier gemaakt en er zijn veel mooie en grappige momenten geweest. Wij moesten eens naar Union Doornik, in bevordering. Wij winnen daar die wedstrijd en na de match werd onze groskes kapot gestoken door een thuissupporter. Wij hadden dat eerst niet gezien maar die franstalige supporter was zo zat dat hij zichzelf had verraden. Hij zong altijd maar “groskes cashé” en Charel Den Bleeken had die kerel direct vast. Met heel dienen bus en den dader naar het plaatselijk politiebureau, en alles in het frans, dat was me daar ne cinema maar die kerel heeft de herstelling toch kunnen betalen en zelfs dubbel en dik want we konden met dat geld ook nog enkele andere trommels herstellen.
Hoelang heeft de supportersclub Dender en Schelde dan bestaan.
In café Antiekens was de supportersclub gehuisvest tot in 1980. Dan is de café overgenomen en zijn we verhuisd naar de Werf bij Jef Kerpel in café Het Brughuis voor een zestal jaar om daarna naar café Het Moleken te verhuizen. Daar is onze supportersclub dan uit elkaar gevallen. Tsing-Boem was intussen uitgegroeid tot “Het klein muziekske”, een orkestje met een grotere bezetting, en dat kon ingehuurd worden voor elke gelegenheid, los van den avdé. Tot op vandaag bestaat dit orkest nog altijd en vieren wij in 2021 ons vijftig jarig jubileum.
Alvast proficiat met het jubileum en heel erg bedankt voor deze fijne babbel.
In 1856 startten een aantal zusters van Sint-Vincentius a Paulo van Deinze in Dendermonde met een school. Ze vestigden zich in een voormalige kostschool van Franse burgerdames in de Kerkstraat. Vijf jaar later werd de zustergemeenschap in Dendermonde losgemaakt van Deinze en omgevormd tot een zelfstandige congregatie. Na de afsplitsing concentreerde de congregatie zich eerst op de verdere ontplooiing van het onderwijsapostolaat in Dendermonde. Naast kleuter- en lager onderwijs kwamen er middelbare school (1894), een fröbelnormaalschool (1898) en een technische school (1920) tot stand. De zusters gingen in Dendermonde ook aan de slag in een stadsschool en het stedelijke meisjesweeshuis (1892).
Vanaf het einde van de negentiende eeuw begon de congregatie aan een sterke geografische expansie die onder het lange bewind van algemeen overste Borromée Roegiers (1911-1956) tot een hoogtepunt zou komen. Zusters werden uitgestuurd naar Baardegem (1895), Denderbelle en Meldert (1898), Hamme-Zogge (1904), Moortsele (1909), Schelderode (1910), Lommel en Willebroek (1927), Antwerpen (1936), Lommel-Stevensvennen (1938), Ostiches (1939), Huldenberg-Ganspoel (1941), Antwerpen-Kindertehuis (1942), Melsen (1944) en Gent (1961). Onderwijs bleef het hoofdapostolaat van de congregatie, maar in sommige bijhuizen engageerden de zusters zich ook in de zorgsector. Opvallende initiatieven kwamen te stand in onder meer Willebroek en Huldenberg, waar de zusters respectievelijk in een schippersschool en een school voor visueel gehandicapte kinderen aan de slag gingen. Tussen 1922-1927 hield de congregatie ook school in het ‘Engels Kamp’ in Antwerpen, een ‘noodwijk’ in de barakken van een voormalige Britse legerbasis ten noorden van de stad.
Hoewel Dendermonde zwaar leed onder het wapengeweld van de Eerste Wereldoorlog, ontsnapten het klooster en de school van de congregatie – waar een veldhospitaal werd ingericht – aan de ergste vernielingen. Sommige zusters schreven hun geluk toe aan de bescherming van O.L.V. van Altijddurende Bijstand, met een bijzondere mariale devotie binnen de congregatie als gevolg. Tijdens de Tweede Wereldoorlog liet de congregatie een aantal Joodse meisjes onderduiken onder de andere leerlingen van de kostschool.
Naast de expansie in eigen land waagde de congregatie zich na de Tweede Wereldoorlog ook aan missieactiviteiten. Op verzoek van de paters Picpussen trokken in 1948 de eerste zusters naar de missiepost Lomela in Congo (Kasaï). Later gingen ze ook naar Dekese en Kole. De zusters bleven op post tot 1960.
In 1952 sloot de congregatie van de zusters van Sint-Vincentius van Hamme, met kloosters in Hamme, Opdorp, Sint-Gillis-Dendermonde en Hulst-Tessenderlo zich aan bij de zusters van Dendermonde. Het was de laatste grote uitbreiding van de congregatie. Vanaf de jaren 1960 noopte de daling van het aantal roepingen en vergrijzing van de zustergemeenschappen stilaan tot de sluiting van de meeste bijhuizen. In 2013-2014 verlieten de laatste zusters het moederklooster in Dendermonde. Ze vestigden zich in het voormalige clarissenklooster in de Kerkstraat dat in de jaren 1980 door de congregatie was aangekocht.
