In zijn jeugd droomt men over wat men later worden wil. Althans dat wordt beweerd. Ik droomde over andere dingen, over postzegels geloof ik. Ja, dat is wat anders dan brandweerman worden of piloot willen worden. Piloot was wel duidelijk. Ik was geen hoogvlieger op school. Bovendien klein van stuk. Dus aan het bestrijden van hete vuren zou ik zeker ook niet toekomen.
Zoals velen nu nog hebben is het probleem de keuze die men moet of kan maken. Ik was ook nog een kleurloos figuur met een onmogelijk brilletje dus u voelt de bui al hangen. Een lange weg van twijfel lag voor mij open.
Maar plots ging het licht schijnen. Ja, etaleur dat was het. Iets creatiefs bleek diep in mij te zitten. Toen begon het dromen over mijn toekomst pas echt. Etaleur... een prachtig en interessant woord. Voor degenen die niet weten wat het is: het heeft niets met de Eta te maken. Die etaleren wel maar passen de principes onjuist toe. Ergens heeft het wel met leuren te maken maar in het algemeen wordt dat wat negatief voorgeschilderd. Nee, etaleren is het creatief uitstallen van verkoopartikelen in etalages en wel zodanig dat men de getoonde waar ook koopt. Enige kennis van dieptepsychologie is wel gewenst. Je mag het ook beduvelen noemen. Kijk maar in etalages met damesmode. Niet één vrouw voldoet in werkelijkheid aan de maat tenzij men aan anorexia lijdt. Men moet dus eningszins gewetenloos zijn.
De etaleurs lopen als kunstenaars rond in de etalage. Meestal lopen ze op sloffen. Ja, ze zijn heel omzichtig bezig met het materiaal.
Tijdens de opleiding tot etaleur wordt men geacht stage te lopen in de etalage. Ik mocht op eigen verzoek een dag als etalagepop spelen. Het had wel wat voeten in aarde daar er heel wat aan mij opgekalefaterd moest worden eer ik voor het publiek toonbaar kon zijn. Ik moest wel genoegen nemen met een plaats achterin de etalage. Alles was uit de kast gehaald om mij er sportief uit te doen zien. Zodoende verscheen ik na koffietijd pas achter het raam.
Nou, ik heb de Nederlander voorbij zie komen. Dat heeft natuurlijk wel iets..een soort koninginne-gevoel. Of commandant van een legeronderdeel.
Als u de Nederlander wilt leren kennen is een dagje etaleuren een uitkomst. Ik vertel u niets nieuws als ik zeg dat men meestal niet in de etalage kijkt. Men kijkt merendeels naar zichzelf om te zien of het haar goed zit. De spiegeling van het raam is dus van vitaal belang. Men etaleert zichzelf aan dood materiaal wat daar ligt of staat te pronken. De Nederlander is dus vooral ijdel. Dat wist ik natuurlijk van mijzelf al...
Een andere vorm van etalagekijken is vooral bij mannen opvallend. Men ziet ze haastig voelen of de gulp wel dicht zit. Ook staan ze even stil om eens flink in de neus te peuteren. Mannen zijn niet zo geïnteresseerd in wat er binnen te zien is. Toch is een groot deel van de voyeurs van oudere leeftijd. De verstokte rokers met de etalagebenen. Voor hen is het een uitkomst om een pauze te nemen maar staan vaak met de rug naar het raam toe in een houding die aangeeft: ik wacht hier op mijn vrouw die binnen is. Zij is wel ten prooi gevallen aan de verleidingen. Ik niet, denkt wellicht de oude baas.
Eens komt dan de tijd dat de einde van de opleiding in zicht is. Gebruikelijk is dat men een werkstuk in elkaar flanst. Het zoeken naar een thema is niet eenvoudig. Het moet een bijdrage zijn aan de etalurgie. Na veel vijven en zessen werd mij als provinicaaltje toegestaan het etalagewezen in Amsterdam te gaan onderzoeken op couleur locale en ambiance. Ja, die termen waren toendertijd in de mode. Op mijn verkenningstocht met rolmaat en kladblok in de hand door Amsterdam kwam ik door bepaalde straten waar het een enorme drukte was. Naast Nederlanders (al dan niet met dialect) trof ik daar opvallend veel buitenlanders aan (Belgen en Zeeuwen). Straten vol met grote ramen en in de etalage echter weinig assortiment(dit is een vakterm). En ook de kleur van de verlichting was zeer eenzijdig: een wat getemperd rose. Opvallend was dat voor sommige ramen de gordijnen dicht waren en dat het geen invloed had op de drukte in de straten. Een ideale plek om een werkstuk te maken.
Allereerst maakte ik een studie van de getoonde objecten. Wel ik kan zeggen buitengewoon. Hier stonden dames geëtaleerd. Levende koopwaar. Ongelooflijk. En vriendelijk dat ze waren... Heel uitnodigende gebaren. Ik kon mijn ogen niet geloven. Na wat studie van verschillende etalages zag ik toch wel een verschil tussen de dames. De maten van de dames liepen sterk uiteen. Ook de huidskleur was niet overal gelijk. Maar gemeen hadden ze wel iets: overal stonden de kachels te hoog zodat de dames schaars gekleed gingen. Ik zou dit later aan de ARBO-dienst melden, dacht ik.
Ik moet erkennen dat mijn interesse voor de uitstallingen toenam naarmate ik wat dieper inging op de materie. Ik begreep al snel dat ik geen rolmaat nodig zou hebben. Hier is sprake van inschatting op een wat lager gelegen niveau.
Omdat wij op school ook de interviewtechniek hadden geleerd sprak ik een aardige dame aan. Ze klopte zelf op het raam, dus het kostte geen moeite om iemand te vinden.Tot mijn stomme verbazing vroeg ze hoe ik het wilde hebben. Nou gewoon een interview over deze bijzondere etalagetechniek, antwoordde ik opgewekt. Op zijn grieks vroeg ze? Dat kost jou 100 euro. Mevrouw, antwoordde ik, ik spreek geen Grieks en mijn zakgeld is niet toereikend. Naar buiten jij, schreeuwde ze en duwde mij de deur weer uit. Tot op heden is het mij niet duidelijk geworden waarom men zo met belangstellenden omgaat en dat het toch zo druk blijft in deze straten. Mijn werkstuk werd uiteindelijk afgekeurd. Ik had er wat foto's in opgenomen. Zowel van de etalages als bekende voorbijgangers.
In de Zak van Zuid-Beveland, een gebied ten zuiden van Goes wordt door de stichting "De Kerststal voor alle Gelovigen" op de tweede zondag van januari (de feestdag van Franciscus de Afwezige) iedereen uitgenodigd samen te komen in een prachtige boerenschuur. Het was een komen en gaan van beminde gelovigen. Op afstand konden we al waarnemen dat er veel katholieken op de kribbe waren afgestoven. Het autoblik schitterde ons al van verre toe in het Zeeuwse zonnetje. Maar daar aangekomen was het een drukte van jewelste. Andere gelovigen waren te voet gekomen. Bij hen heerst nog het verbod op mechanisch vervoer op de zondag.
Nu moet ik zeggen dat er wel erg veel rekening is gehouden met niet-katholieken. Jozef en Maria waren in geen velden of wegen te bekennen. Het kindje Jezus was vervangen door een ongekend aantal lammetjes. Zodoende bleef er een schuur vol schapen over.
Daartegenover stond wel dat er aan de innerlijke mens goed was gedacht. Koffie, thee met cake en zelfs de erwtensoep ontbrak niet. Ook kon men proeven van de schapenkaas. Maar dat waren zulke kleine blokjes dat er tandenstokers bijgeleverd werden. In colonne liepen we langs de stal met schapen. Hier en daar stonden vrijwillige herders klaar om toelichting te geven. Allemaal toch wel van het zogenaamde geitenwollensokken-type.
Een deskundige die mee liep in de stoet vertelde mij dat de schapen zeer egoïstisch van aard zijn. Bij het voederen dachten de volwassen dieren eerst aan zichzelf en later pas aan hun kroost. U begrijpt al, hier hebben we te maken met een soort dat niet veel onder doet voor de mens. Ikzelf bleef lang staan voor een lammetje met een poot in het gips..Ja dacht ik, niets menselijks vreemd.
Veel mensen konden de stank niet aan van deze schapen. Zij onderbraken hun rondleiding vooraleer zij alles gezien hadden. Zodoende misten zij wel erg veel educatief materiaal dat ter bezichtiging was uitgestald. De tas van de herder, de schoenen van de herder, de stok van de herder, de fluit van de herder maar ook een roodgekleurde deksteen voor de rammen. Deze steen hing wel enigszins terzijde maar ontging toch niet aan het oog van langgejurkte gelovigen. Een enkeling maakte heimelijk een foto daarvan. Bij de uitgang stond er een collectebus..U snapt wel dat wij daar met een boog omheen liepen. Ja , je aard verloochen je niet.
Na afloop van de rondgang was in een nabij gelegen kapel een mogelijkheid tot ontmoeting. Ook hier natuurlijk alles neutraal ingericht. Wel moesten we een trap op alsof we gezamenlijk de hemel introkken. Maar zoals u weet is dat niet mogelijk. In de hemel is de integratie nog in een beginstadium. Men wacht daar nog op enige deskundigen op ministerieel niveau uit de Nederlanden. Enfin, boven in de kapel aangekomen waren er maar liefst drie altaren. Een voor koffie en thee enz. (niet gratis). Maar ook was er een altaar waar men lokale miswijnen kon kopen. Deze laatste werd door alle soorten van gelovigen zeer druk bezocht.
Op weg naar huis deelden we onze ervaringen. Maar we hadden ook oog voor het landschap. Meerdere malen werd er geroepen: "In de zomer, ja, dan is het pas mooi hier. Alsof een landschap in winterse rust geen schoonheid kent."
In familieverband werd bij een schoonzus erwtensoep opgediend. Ieder stoof daar op af. Men mocht na een eerste bord zelf verder opscheppen. Het gaf een zeer voldaan gevoel. Maar daar bleef het niet bij. Ook een stapel pannenkoeken werd aangerukt en ieder was blij verrast dat het nog niet afgelopen was met de maaltijd. Enige lieden konden zich niet beheersen. Al snel bleek dat niet de pannenkoek in trek was maar de siroop. Ik moet eerlijk bekennen dat ook ik ongeremd raak bij zo'n overvloed. Mijn buurvrouw was weliswaar met de mond bescheiden maar ook daar bleek de maag groter dan het redelijk verstand.
Ook nu bleek weer dat we veel gemeen hebben met schapen. Diepgang was er in de gesprekken niet te bespeuren. Er werd wat afgeblèrd. Eerlijkheidshalve dient vemeld te worden dat vooraf Glühwein uit Goes (Aldi) was ingeschonken. Het ging er dus niet om of men elkaar begreep. Neen, de gezelligheid stond voorop.....en die was er.
Vandaag heb ik de grote eer een edel mens te ontmoeten. Alhoewel klein van stuk, straalt hij, ja het is een hij, iets uit dat slechts weinig mensen is gegeven nl. wijsheid met de grote W.
Na jaren van proberen om een vraaggesprek te hebben met deze persoonlijkheid is het uiteindelijk , door bemiddeling van de majesteit, gelukt hem hier nu te treffen in het atrium, de binnenplaats van zijn sober optrekje.
Ik stel u voor de wereld-vermaarde wijsgeer, Rhami Geslotie uit India.
Julius: Met welke titel behoor ik u aan te spreken?
Rhamie: Zeg maar Slotie, ik hou van eenvoud
Julius: Ik val maar direct met de deur in huis, hoe bent u zover gekomen zoals u nu bent.?
Rhamie: Ik heb mijn bril afgezet en ben gaan denken. Ik ben gestopt met denken en ging voor me uit zitten turen Toen ging het licht schijnen. Ik zag ineens alles wat ik niet nodig had en liet toen een kringloop-winkel mijn spullen ophalen. Ja, ik hecht aan de kringloop-filosofie en als ik het later mis, komt het wel weer terug. Sindsdien wordt er voor mij gezorgd door mijn talloze leerlingen. Je ziet ze daar mij allemaal mij smachtend aankijken, mooi he?
Julius: Geachte Slotie, de vraag waar nagenoeg de hele mensheid mee worstelt is de vraag: wat is de zin van het leven. Men komt daar niet uit en men moet men alles geloven wat de religies ons vertellen? Mag ik uw mening daarover hebben ?
Rhamie: Beste Julius, die vraag had ik niet verwacht van jou,
Julius: Ja, neemt u mij niet kwalijk, ik zit hier niet voor mijzelf maar voor onze grote groep onwetende lezers.
Rhamie: Juist, dan zal ik maar van start gaan. En daar heb ik direct de koe bij de horens gevat , men gaat van start Men steekt de sleutel in het stopcontact en de auto start (meestal) Dus zodra we geboren zijn gaan we van start, hangen wat jaren aan moeders rokken, leren daarna alles dat we niet nodig hebben. Leren het vervolgens weer af om toch nog iets aan ons leven te hebben en dan komt ineens de prangende vraag:
-Wat is de zin van het leven.-
Nu kan men verschillend met het woord "zin" omgaan........
A) ik heb zin in een appel B) een zin met woorden C) ik heb er geen zin in D) het woord "zijn" wordt soms in dialect als "zin" uitgesproken.
Je ziet dat er met het woordje "zin" nog al wat mogelijkheden zijn.
Het gaat er dus niet om de vraag: wat is de zin van het leven. De vraag is voor welke betekenis van het woord "zin" kiest men De Hedonisten kozen voor de zin: ik heb trek in een appel, genieten dus....net als de Brabanders dus en een enkele Zeeuw
Jouw vrouwelijke lezers zullen zich al gauw kunnen vinden in het gezegde: ik heb er geen zin in.....
Er zijn mensen die beweren dat er geen zin bestaat in het leven. Wel dat is natuurlijk oliedom. Vraag aan een bosneger: wat is de zin van het leven : hij zal onmiddellijk antwoorden: dobbelen . Hij doet daar niet moeilijk over.
Het probleem is dus in feite begonnen met het denken over het een en ander. Dat heeft weinig zin. Kijk naar de kosten van jullie nieuwe Betuwespoorlijn. er is geen deskundige die zich daar niet mee bemoeid heeft en wat blijkt, de lijn wordt twee keer zo duur als gepland.
Nee, de zin van het leven, zoals ik die zie en ervaar is vrij simpel: ik schrijf die zin (in de vorm van een vers) zelf en die luidt:
wacht niet tot een ander die voor jou de zin bepaalt schrijf hem zelf en hou je daar aan vast en mocht u er toch mee tobben ga naar een dichter die schrijft een zin en uw leven wordt minder belast immers hij kan u vertellen in EEN zin gevat dat de zin van het leven in uw droom is samengevat
Julius: Ik ben hier stil van geworden meester Slotie.......sprakeloos,,,,,,,,,,,U lost hier voor velen iets op dat niemand voor u heeft aangegeven........ik dank u hartelijk voor dit gesprek.
Rhamie: Ja, mijn droom is veel geld verdienen, zie ook mijn bijdrage aan de Betuwelijn, Ik stuur je nog de rekening voor deze audiëntie..
Zoals u wel door zult hebben denk ik zeer diep over de dingen na. Dit gaat zelfs zover dat ik echt aan handelen niet meer toekom. Het verbaast mijzelf dan ook, dat ik hier en nu nog tijd heb om dit met u te de delen,
Het is dus een tijdrovend en vermoeiend proces en daar gaan we al de mist in. Het is een proces en u weet, op allerlei gebieden kunnen processen lang duren. Rechtbank, ziektes enz enz. Soms lopen procedures uit in processen en dan wordt het echt een litanie van alle heiligen.
Zo buig ik mij heden over de tegenhanger van de stichting VIDO(vrouwen in de overgang) namelijk de stichting MIDA(mannen in de achteruitgang).
Ik behoor tot die mannen die beseffen dat slechts de achteruitgang het toekomstig proces is. Ja ik kom er eerlijk voor uit, ik ga achter uit.
Met een aantal gelijkgestemden komen wij om de maand te samen in ons(nog niet gesubsidieerde)verenigingsgebouw.
We bespreken onze gevoelens. Althans dat proberen wij, we weten er geen raad mee, want wat zijn gevoelens?
Onze gespreksleider Karel legt uit dat een teleurstelling na een verlies van Ajax een gevoel is.. Gretig springen de meeste mannen nu in de nabeschouwing van de laatste wedstrijd van Ajax. We praten over tactiek en de gemiste kansen. We hadden een aanknopingspunt gevonden en de emoties lopen erg op. Karel raakt de grip kwijt. Hij is Feyenoordfan en kan niet meer neutraal het gesprek leiden. Alle achterstallige en ingehouden agressie vliegt over tafel. De conciërge moet ons allen uit elkaar halen.
Toen de rust was teruggekeerd stelde Karel voor om de beleving, het ervaren van de achteruitgang maar eens in de praktijk te brengen en zou voor de volgende keer een touringcar huren.
Aldus geschiedde. Wij allen werden verzocht zodanig plaats te nemen dat we tegen de rijrichting in zouden gaan zitten, Zo konden we a) de achteruitgang echt voelen en b) als we naar buiten keken lieten we alles achter ons.
Dit maakte diepe indruk. Immers de mooie vrouwen kwamen niet meer op ons af maar we konden slechts de ruggen waarnemen van fietsters en wandelaarsters. Het werd stil in de bus... Zelfs Karel, een doorgewinterde 50 plusser, wist er geen raad mee.
Tijdens de lunch konden wij het broodje kroket niet wegkrijgen.
De buschauffeur was niet te beroerd om even langs de roze lampjes te rijden om te zien of de stemming er weer in kon komen. Het mocht niet baten, we waren afgeknapt.
In stilte gingen we allen naar huis en schoven stilletjes aan tafel bij moeder de vrouw voor het avond eten.
Kop op Piet, "je laat het er toch niet bij "hangen', ik kan nog jaren van je houden ", zei mijn vrouw.
Ja makkelijk praten dacht ik, zij gaat over en wij gaan achteruit
