 |
|
| Julius Dreyfsandt zu Schlamm: proza |
|
|
|
| 16-04-2006 |
 de vlam in de pijp |
Ik wandel door het pittoreske Heusden, een stadje met statige huizen en romantische straatjes.
Een schitterend haventje met ophaalbrug en wat heel speciaal is. Heusden is omringd door stervormige stadswallen en heeft enkele grootse stadspoorten
Het was een druilige avond en de straatlampen gaven door de regen een mistig licht. Ik kan u zeggen dat deze atmosfeer het dichtst bij mijn normale gemoed ligt. U denkt dan direct aan somberte en zo, maar dat is het absoluut niet.
Deze sfeer is er een van geweldige romantische, poëtische en filosofische aard. Slenteren langs historie in de regen is een wonderlijke waarneming, net als met storm over een strand lopen.
Ik loop over de kinderkopjes van de belangrijkste straat en zie vanuit de huizen het licht op menig tafel schijnen
De televisies die aanstaan wil ik gewoon in dit kader niet zien, en neem ze waar als flikkerende schemerlampen.
Bij de haven aangekomen ga ik daar het café Havenzicht binnen,,,,ja een originele naam..en zet mij neer bij het raam om goed naar buiten te kijken en de schimmen van bootjes en de weinige mensen die passeren te kunnen zien.
Ik was vanavond alleen in het café en bestelde mijn zo geliefde cappuccino. Dat doe ik vooral vanwege de chocolade dat er op zit.
De ober, een gezet man, zat aan een ander tafeltje een krant te lezen. Hij was niet uit op aanspraak en ik al helemaal niet.
Hier en in stilte turen naar het regen mistige buiten, het donkere haventje en de wieken van een molen, verschaffen mij gouden momenten.
De stilte werd enigszins bescheiden opgevuld met een muziekje op de achtergrond: Nederlandstalige smartlappen.
Ik ben daar een liefhebber van. Het geeft sfeer en naar de tekst hoef ik niet te luisteren.
Op deze plek verzink ik vaak in gedachten en denk na, of wel ik laat gedachten opkomen. Ik steek mijn pijp op, dat helpt.
Ik richt mijn gedachten op de kop van de pijp tijdens het aansteken en de vlam die dan ontstaat geeft een knus openhaardgevoel. Bovendien ben ik direct geconcentreerd en wacht af welke gedachten uit de rook komen of in rook opgaan.
Ik vraag me af of u, die dit leest, met mij mee geniet. In gedachten zit u tegenover mij en zegt, net als ik, niets.
U bent prettig gezelschap, we glimlachen naar elkaar, we begrijpen immers elkaar.
Zwijgend wisselen we blikken, soms veelzeggend soms zonder inhoud, maar meestal dus met een warme glimlach.
Het is goed toeven hier. De Zangeres zonder Naam zingt over het oude kerkhof en onmiddellijk denk ik aan het oude verwaarloosde joodse kerkhof bij ons in de buurt. Niemand komt daar nog. Het onkruid groeit daar welig. Een plek waar de eeuwigheid ook is ommuurd.
Een aantal jaren geleden vroeg ik me af of ik niet beheerder kon zijn van die rustplaatsen. Ik vond het een prachtig idee, maar na bezinning, moest ik vaststellen, dat ik de ommuurde eeuwige rust met rust moest laten. Jammer, maar de Schepper wilde het zo. Ik had niet de noodzakelijke papieren.
Het heeft me wel een stukje weemoed in mijn leven gegeven. Dat vult nog steeds mijn hart.
Ik rekende mijn koffie af, in stilte nam ik van u afscheid en slenterde naar mijn auto die op de parkeerplaats buiten de vesting stond te wachten.
|
|
|
|
Reacties op bericht (0)
|
