1985 – Vrijdag 24 mei : Kermisconcert Kon. Fanfare ‘Sint-Cecilia’.

            Dit concert ging door in zaal Sint-Cecilia, begon om 20 uur en was het enige concert

            dat gesubsidieerd werd door de stad Mechelen.

            (Omzendbrief van de fanfare van 17/5/85)

1985 – Zaterdag 25 mei : Grote Finale Benelux Play-Back Kampioenschap

            Tijdens de voorbije Leestse Volksfeesten kwamen alle kandidaten voor de play-

            back wedstrijden aan bod. Uit deze voorwedstrijden werden de finalisten

            geselecteerd en die kwamen op 25 mei in het Sportcentrum tegen elkaar uit.

            Presentatie was in handen van Micha Marah.

1985 – 25 mei : Viering 40 jaar priester Frans Lornoy

Mijn roeping als priester ligt in de kerk.

“Op zaterdag 25 mei viert onze Pastoor zijn 40 jaar priesterschap met een speciale misviering en daarna receptie in het parochiehuis.

“Ja”, zegt hij, “schrijf maar dat alle parochianen  daarop uitgenodigd zijn, niet enkel degenen die in de parochiale werken ingeschakeld zijn, maar alle mensen van Leest zijn er welkom.”

Geboren in Geel, op 12 april 1921. College in Geel tot zijn 18^e jaar en dan van 1939 tot 1945 in het seminarie. Op 27 mei 1945, met 92 man, priester gewijd door Kardinaal Van Roey. De tijd van het ‘rijke roomse leven’.

“Mijn roeping als priester is eigenlijk heel stillekens gekomen, tijdens heel mijn humaniora, reeds vanaf mijn plechtige communie. Thuis baden ze er voor, een priester in de familie hebben was een eer en een genade. Maar ook de zeer degelijke en hoogstaande leraars die ik op het college had, hebben mijn roeping versterkt. En er was ook het klimaat van de kristelijke Kempen, met de Abdij van Tongerlo’.

En hoe was uw seminarietijd, gans de oorlog was je in het seminarie ?

‘Wij waren jonge mannen, hadden veel eetlust en er was weinig eten, enkel het eten van de bonnetjes, dus wij hadden dikwijls honger. Af en toe verdween er een seminarist, wat ermee gebeurde hebben wij nooit geweten. Veel last van de oorlog zelf hebben wij niet gehad, slechts 1 nacht heeft de bezetter het seminarie opgeëist, dan zijn wij bij burgers gaan slapen.’

In september 1945 wordt Frans Lornoy benoemd als leraar aan het St.Rombouts-college in het voorbereidend jaar – het 7^de zoals men toen zei. Hij blijft er 7 jaar.

In april 1952 onderpastoor in Tildonk, waar hij na 5 jaar weggaat om in mei 1957 onderpastoor te worden in O.L.Vrouw over de Dijle, 9 jaar lang.

‘Dat waren schone jaren. Ik had er de zielezorg in de Sint-Jozefskliniek : dopen, zieken begeleiden. Ik heb er veel miserie gezien, maar ook veel opbeuring en groot geloof van gewone mensen. Daar kon je echt priester zijn en ik heb er veel voldoening aan gehad.’

Op 12 juni 1966 wordt Frans Lornoy als pastoor in Leest ingehaald. Wij bladeren in het album met de foto’s : wat zagen wij er toen nog allemaal jong uit !

‘Hoe ik in Leest terecht gekomen ben. Wel je bent 40-45 jaar in de fleur van je leven. En dan kijk je uit naar een ‘pastoorschap’. Ik had zo al eens hier en daar uitgekeken, maar ik was telkens te laat. En toen kwam Leest vrij en ik werd er benoemd. Ik kende Leest niet. Ik ben er aan begonnen.’

Is de aanpassing gemakkelijk verlopen, van de stad naar de buiten ?

‘Op mijn 40 jaar priesterschap is er in de Kerk méér veranderd dan in de 400 jaar ervoor (sinds Concilie van Trente). Wij waren gevormd en opgeleid voor Mis en Sacramenten. Na de oorlog verlangde men echter dat wij de spil gingen zijn in de vele sociale organisaties en moesten wij minstens een parochiehuis bouwen.’

Zijt ge hier werkelijk graag in Leest ?

‘Ik ben hier altijd graag geweest in Leest. Ik heb de zaken niet geforceerd, stapje voor stapje ben ik altijd vooruitgegaan. Het kerkgebouw is in orde, daarvoor ben ik de kerkfabriek en ook het vroegere gemeentebestuur van Leest dankbaar : de toren en het uurwerk werden vernieuwd, een derde van het dak is ook nieuw, de stoelen, de verlichting, wij mogen zeggen dat onze kerk in orde is.’

Met het verenigingsleven liep het niet steeds van een leien dakje.

‘Neen, het bracht allemaal zijn lasten en zorgen mee. De meisjesschool die van Huldenberg moest overgenomen worden. Toch beschikt het verenigingsleven hier nu over mooie lokalen: het klooster kwam erbij en de parochiezaal werd gemoderniseerd. Ik heb meegeholpen aan het geven van kansen, van mogelijkheden voor de vele verenigingen van Leest.’

Uw grootste ontgoocheling ?

‘Dat het aantal misgangers met de helft is teruggevallen. Dat zoals de Kardinaal het zegt – wij echt nog gelukkig leven met kristelijke waarden en dat voor zovelen deze waarden niets meer zeggen. Dat doet pijn, dat geluk niet meer kunnen doorgeven.’

Hoe ziet ge de toekomst van de Kerk dan ?

‘Och, ik heb gene schrik. Eerst en vooral zijn er de leken, zij zullen veel zelf moeten doen en doen het reeds in de organisaties. De priester zal er dan zijn voor 2 of 3 parochies, maar hij zal zich dan bezig houden met het echt priesterlijk werk, met het echt godsdienstige.’

Die 40 jaar vieren, is dat je afscheid aan Leest ?

‘Neen, waarom vraag je dat ? Ik wil hier graag zoalang mogelijk blijven in Leest. Volgend jaar ben ik 20 jaar in Leest. Ik wil je wel al wat vertellen wat er dan gaat gebeuren, maar ge moogt het nog niet verder vertellen. Er staat heel wat te gebeuren.’

Wij vragen de pastoor ook om een anekdote, iets speciaals dat hij tegengekomen is. Hij vindt zo niets. Hij roept de Pater om hulp.

‘Ja, dat is nu ook 25 jaar dat ik de familie Van Aken ken. Samen met mij, is ook de Pater in Leest gekomen. Dus wees er maar gerust in. Leest valt nog niet zo rap zonder priester.’

Wat betekent voor u het Pausbezoek ?

‘Ik zal het bezoek van de Paus actief meemaken. In Gent en ook in Koekelberg zal ik het geluk hebben van met de Paus de mis mee te mogen celebreren. Ook zal ik aanwezig zijn in de oecumenische dienst in de Kathedraal in Mechelen. Het pausbezoek is voor mij dus wel belangrijk.’

Het is al over de middag geworden. Wij drinken ons derde glas wijn uit. Het is de dag van de eerste communie. De kerk zat volledig vol.” (‘DB’, mei 1985)     

En die dag vierde Frans Lornoy zijn 40-jarig priesterschap in de kerk te Leest, nadien had in “Ons Parochiehuis” een receptie plaats.

De parochiale verenigingen maakten van deze gelegenheid gebruik om hun herder in de bloemen te zetten. De mis werd opgeluisterd door koor en fanfare en de homilie werd verzorgd door Kan. De Backer. De talrijke gelovigen die de mis hadden bijgewoond, trokken nadien stoetsgewijs en begeleid door de Kon. Fanfare St.-Cecilia naar de parochiezaal.

Louis Vloebergh mocht als voorzitter van het feestcomité de reeks speeches laten openen door Fons Verbruggen. De voorzitter van de kerkfabriek sprak in naam van alle parochianen zijn lof uit over hun pastoor en schetste zijn levensloop als priester : een eenvoudige sympathieke man, bezeten door een merkwaardige goedheid en liefde, vooral voor zwakken en minderbedeelden. De ziekenzorg is dan ook iets wat voor Frans Lornoy van primair belang is.

Natuurlijk hadden alle parochiale verenigingen gezorgd voor een passend geschenk. De spitsvondigheid van pater Van Aken leidde tot het ludiek onthullen van een meesterwerkje : een ikoon. Pastoor Frans Lornoy was duidelijk onder de indruk van dit prachtig geschenk.

(Gazet van Mechelen 29 mei 1985) 

Als jonge knaap liep Frans Lornoy school in het college te Geel, zijn geboortedorp.

Na zijn 18^de bracht hij 6 jaar door in het seminarie. In 1945 werd hij dan priester gewijd. Dat gebeurde in de katedraal van Mechelen door kardinaal Van Roey.

In september van datzelfde jaar werd hij benoemd als leraar aan het Sint-            Romboutscollege. Hij bleef er zeven jaar.

In april ’52 onderpastoor te Tildonk waar hij na 5 jaar wegging om in O.-L.-Vrouw over de Dijle onderpastoor te worden.

Op 12 juni 1966 werd hij pastoor in Leest en samen met hem kwam ook pater Van Aken in Leest postvatten.

Pastoor Lornoy wees er in Gazet van Mechelen (2 mei) op dat het niet alleen zijn viering was van 40-jaar priesterschap, maar tevens die van vele anderen die samen met hem werden gewijd. Velen onder hen kwamen nog regelmatig samen om hun wijding te vieren.

Ongeveer 60 priesters van het bisdom Antwerpen en Mechelen-Brussel zouden op  5 juni om 11 uur een eucharistieviering bijwonen in de katedraal te Mechelen, als dank voor en herinnering aan hun wijding 40 jaar geleden.

40 jaar priester

“Dat hij er jong en fris uitziet, het mei-seizoen verlaat hem niet.

Zijn levensloop met zijn accenten, zij hadden plaats in volle lente.
Geboren in april werd hij; zijn priesterwijding : einde mei.

Tussen toen en nu vandaag, staat hij bij de ‘vierde’ statie;

met ‘zes jaar leraar’ op zijn maag, viel Tildonk in zijn jonge ‘gratie’.

Maar dat hij met een ‘boontje’ zat, voor die fameuze Dijle-stad,

daar kan niet aan getwijfeld. Hij keerde terug zo einde mei

in de parochie ‘Lieve Vrouwe’. Hij kon vandaar dan overschouwen,

waar hij zijn schaapsstal op zou bouwen.

’t Geschiedde zo op 12 juni zes-enzestig, dat hij in Leest als Herder werd gevestigd.
Wat in de tussentijd geschiedde, wij brengen het nu graag ter ore.
Dat ons geen leugen mocht bekoren als wij hem deze lofzang bieden.
Had al gehoord van ‘Posse Leest’ –voor ons het grootste kerk-feest-

Het was bijna begankenis, toen ’t zaterdags op 1 april, in Sint-Corneel zijn offer-til

een kieken werd gevonden; en hij onrustig met de vraag :

of volgens procédé en tijd, dat beeske zou moeten bevrijd.

Gelukkig deed de echte nar, gewetensvragen uit de war,

met het kaartje aan de poot ‘voor Sint Corneel geschie Gods wil,

doe mij niet dood; ’t is 1 april’.

Als menig stoel door ‘memel-vlijt’, ze zakten door devote poten.

De tand des tijds vond hem bereid, om toen de ‘zit-stoelen’ te kopen.

Gemakkelijk is het nu te ‘zitten’, maar zit hij nu niet met de vraag :

‘zit nu de memel in de mensen ?’

Uit het voorzicht van de kerk, verdwenen ‘kniel’ en ‘eigen’ stoelen;

Is toen daarmee “‘t geloof  gaan koelen : uit het oog, weg uit ons merg ?”

Een parochie met een zaal, betonnen vloer, en koud en kaal.
W.C. en andre watergangen had hij vrij vlug laten vervangen,

en in de zaal ne propere vloer, dat was zijn eerstvolgende toer.

In zo een zaal past dan een toog, die kwam reeds klaar voor dat hij wist

dat menig woord ’t model betwist; want…’t is voor ’t plas-lokaaltje dringend

die moet doorheen toog-hangers wringen.

Meer dan die ‘gelukten’ toog was de verwarming ‘eksteroog’.

Hij liet daarom de aardgas binnen en kan nu stoken naar zijn ‘zinnen’.

Met pastorij en kerk en zaal komt nog geen einde aan ’t verhaal;

Want ook de school en ’t nonnenklooster prijken op zijn herders-rooster.

Sinds voor elkeen ‘pensioen’ bestaat werd ’t nonnenklooster ‘toeverlaat’.

Voor kaarters en voor kinderheil, voor Vevoc en voor Boerengilde,

Voor catechese onderwijl, voor alwie er ‘bijeenkomst’ wilde.
Want zelfs de mutualiteit en Spaarkas krijgt er zijnen tijd.

Eens de Zusters ‘op en juu’ kreeg hij de school op het menu.

Moest daarbij menig-malen tellen : de centen, kindren en mazout;

en met chauffage-knoppekes spelen ; -geen tijd dus om zich te vervelen.
Dit staat wellicht niet in een boek : voor wie het werk : de kerk is,

de zieken en ook d’oude mensen, of mensen met een ‘muizenis’;

bij wie, ondanks het noen-gesuizel de avond-uil in d’ogen duizelt

en bovendien het ‘tienen’ luidt dan gaat zijn ‘dag-kaars’..poef en uit.

Is het nu bijna ook zo laat ?

We houden U vandaag niet tegen, we zeggen ‘schol’, en : ‘blijf nog even’,

Want ’50 jaren priester’ wenken, voor ‘iemand’ op een pastorij..

10 jaarkes kunnen er wel bij.
Dit wensen U, wij met ons allen, of zit Gij nog met toekomst-plannen ?”

(‘DB’, juni 1985) 

“En dan was er nog de viering van pastoor Lornoy. Gans Leest bracht hulde aan priester Frans Lornoy met een plechtige eucharistieviering ter gelegenheid van zijn 40 jaar priesterschap. Reden genoeg voor vele parochiale verenigingen en andere groeperingen om er weer eens een feest van te maken. Dat is men in Leest toch al gewoon.

Talrijke gelovigen woonden de mis bij die opgeluisterd werd door het zangkoor en onze fanfare. Het optreden was zeer geslaagd. Onze kerk heeft een fantastische akoestiek en daar maakt onze fanfare gretig gebruik van om mooie muziek te maken. Kannunik De Backer had dit ook opgemerkt en sprak alle lof uit over onze muzikanten en hun prestatie.
Na de kerkviering trok iedereen onder begeleiding van ons muziekkorps, stoetsgewijs naar de parochiezaal. De pastoor werd overstelpt met gelukwensen, cadeau’s en een reeks speeches van aanwezige prominenten. Sint Cecilia omlijstte dit gebeuren met pittige feestmuziek.”

(‘Toeters en Trompetten’, jaargang 5, nr.3)