De wonden zijn niet geheeld. Ze voelen als rauw vlees. Na vijf jaar was ik er "bovenop".Nu nog een jaar later zit ik dieper dan ooit !
Alles ten spijt gaat het niet ! Ik verdrink in mijn tranen. Wat moet ik doen. Afstand nemen. Maar ik ben tè mededogend en tè gevoelig. Ik kan niet leven oog om oog, tand om tand. Toch moet ik mij harden, het is een kwestie van "overleven". Ik zal (proberen) een muur op te trekken om mij heen. Alleen naar het positieve kijken. Mijn kleinkinderen zien mij graag. Ze kennen me beter dan wie ook (dat merk ik aan hun reacties). Wat kan mij dan nog de rest schelen ? Ik weet wie ik ben, ik weet wie ik ben...Dat alleen telt !!!
