Je hoort over moederdag veel... maar "commercieel" is nooit goed. Je hebt moeders die het geluk hebben "gelukkig" te zijn en dus bovenop een gelukkig jaar, er ook nog een schitterende "dag" bijkrijgen. Je hebt moeders die niet "gelukkig" zijn en er dus bovenop nog maar een in trieste dag bijkrijgen. Laat al "die dagen" varen en laat gelukkige mensen, gelukkig zijn en laat hen die veel te verwerken hebben en veel verdriet gedaan worden tenminste die ene dag om te proberen er weer bovenop te komen. Maak de pijn niet erger door hen met hun neus op de feiten te duwen.
Wie iets goed te maken heeft zal er zelf wel zijn dag voor uitzoeken en het zal meer uit het hart komen.
Over verdriet moet veel gras groeien. Twee jaar geleden was er een zee van tranen en toen niets meer...Enkel een dood hart en dorre grond. Gras kon op die dorre grond niet groeien. En toch... langzaam groeit het, weliswaar is het wild gras. Het voordeel van dat zelfkiemende gras is, dat het de nog overkomende verschroeiende vallende stenenregen laat gebeuren en deze stenen meteen worden overgroeit. Ja want dat gras mag groeien, zijn eigen weg gaan. Die overgroeiende stenen zijn de woorden en de littekens in mijn hart.Wie veel heeft meegemaakt is met dat gras over het verdriet heel tevreden. Al is het wild gras. Ik denk aan de woorden van mijn zoon "je moet nu als oma nu aan de kleinkinderen tonen, dat je op elk moment in je leven, wie of wat je ook bent, oud of jong, tonen dat je een nieuwe wending aan dat leven kunt geven, dat je kunt tonen, ik ben iemand... Ik was altijd iemand maar ik was iemand van mijn tijd. Ik liet over mij walsen en nu niet meer..." Ik heb veel om gelukkig te zijn, maar het zijn steeds zij die mijn geluk uitmaken die mij terug het hart dichtknijpen. Maar ook daar begint het gras te groeien...
Hallo
