Hoofdstuk 4

Toen gaf de Heilige Maagd mij ook in het Frans de Regel van een Nieuwe Religieuze Orde.

Na mij de Regel van deze nieuwe religieuze Orde te hebben gegeven, hervatte de Heilige Maagd het vervolg van de toespraak als volgt:

Als ze zich bekeren, zullen de stenen en rotsen in tarwe veranderen en de aardappelen op het land gezaaid worden.

Bidden jullie goed, mijn kinderen?

We antwoordden allebei: "O nee, mevrouw, niet veel."

Ah! Mijn kinderen, jullie moeten het goed doen, 's avonds en 's ochtends. Als jullie het niet beter kunnen, zeg dan een Pater en een Ave Maria; en als jullie de tijd hebben en het beter kunnen, zeg je meer.

Slechts een paar oudere vrouwen gaan naar de mis; de anderen werken de hele zomer op zondag, en in de winter, als ze niet weten wat ze moeten doen, gaan ze alleen maar naar de mis om de spot te drijven met religie. In de vastentijd gaan ze als honden naar de slager.

Hebben jullie geen bedorven tarwe gezien, mijn kinderen?

We antwoordden allebei: "O nee, mevrouw."

De Heilige Maagd richtte zich tot Maximin: Maar jij, mijn kind, moet ze wel eens bij de Corner hebben gezien, met je vader. De man in de kamer zei tegen je vader: "Kom eens kijken hoe mijn tarwe bederft." Je vader nam twee of drie korenaren in zijn hand, wreef ze af en ze vielen tot stof. Toen je terugkwam, nog maar een half uur van Corps, gaf je vader je een stuk brood en zei: "Hier, mijn kind, eet dit jaar, want ik weet niet wie er volgend jaar zal eten als de tarwe bederft."

Maximin antwoordde: "Het is waar, mevrouw, ik herinnerde het mij niet meer."

De Heilige Maagd beëindigde haar toespraak in het Frans: Nu! Mijn kinderen, jullie zullen het aan heel mijn volk doorgeven.

De allermooiste Dame stak de beek over en op een steenworp afstand van de beek, zonder zich om te draaien naar ons die haar volgden (omdat we ons tot haar aangetrokken voelde door haar schittering en nog meer door haar goedheid die me in vervoering bracht, die mijn hart leek te doen smelten), zei ze opnieuw tegen ons:

Nu! Mijn kinderen, jullie zullen het aan heel mijn volk doorgeven.

Toen liep ze verder naar de plaats waar ik was geklommen om te kijken waar onze koeien waren. Haar voeten raakten slechts het uiteinde van het gras zonder het te laten buigen. Toen ik het kleine heuveltje bereikte, stopte de mooie dame en ik ging snel voor haar staan ​​om haar goed te bekijken en te proberen te achterhalen welke kant ze het meest op wilde; want het was met mij gedaan, ik was zowel mijn koeien als de meesters bij wie ik diende vergeten; ik had me voor altijd en onvoorwaardelijk aan Mijn Vrouwe verbonden.

Ja, ik wilde haar nooit, nooit verlaten, ik volgde haar zonder erbij na te denken en in de bereidheid haar te dienen zolang ik leefde. Met Mijn Vrouwe, dacht ik dat ik de Hemel was vergeten, ik had alleen de gedachte Haar in alles goed te dienen, en ik geloofde dat ik alles had kunnen doen wat Zij me zei te doen, omdat het me toescheen dat Zij veel macht had. Ze keek me aan met een tedere vriendelijkheid die me naar haar toe trok. Ik had me het liefst met gesloten ogen in haar armen geworpen.

Ze gaf me daar geen tijd voor. Het is onmerkbaar van de grond opgestegen tot een hoogte van ongeveer een meter of meer; en zo een heel klein moment in de lucht hangend, keek Mijn mooie Dame naar de Hemel, toen naar de aarde aan haar rechter- en linkerzijde, toen keek Ze naar mij met ogen zo zacht, zo vriendelijk en zo goed, dat ik dacht dat Ze mij in Haar binnenste trok, en het leek me dat mijn hart zich voor het Hare opende. En terwijl mijn hart smolt, verdween het mooie gezicht van Mijn goede Dame beetje bij beetje; het leek me dat het bewegende licht zich vermenigvuldigde of condenseerde rond de Heilige Maagd om me te beletten haar langer te zien.

Zo nam het licht de plaats in van de lichaamsdelen die voor mijn ogen verdwenen; of anders leek het alsof het lichaam van Mijn Vrouwe in licht veranderde terwijl het smolt. Zo steeg het licht in de vorm van een bol langzaam op in de juiste richting. Ik kan niet zeggen of het lichtvolume afnam naarmate het opsteeg, of dat het de afstand was waardoor ik het licht zag afnemen naarmate het opsteeg; Wat ik wel weet, is dat ik met opgeheven hoofd en mijn ogen gericht op het licht bleef, zelfs nadat dat licht, dat steeds verder terugtrok en in volume afnam, eindelijk was verdwenen.

Mijn ogen waren los van het firmament, ik keek om me heen, ik zag Maximin naar me kijken, ik zei tegen hem: "Mémin, het moet de goede God van mijn vader zijn, of de Heilige Maagd, of een andere grote heilige." En Maximinwierp zijn hand in de lucht en zei: "Ah! Had ik het maar geweten!"

Hoofdstuk 5

Op de avond van 19 september gingen we iets eerder naar huis dan gewoonlijk. Toen ik bij het huis van mijn meesters aankwam, was ik druk bezig mijn koeien vast te binden en alles in de stal op orde te brengen. Ik was nog niet klaar, toen mijn meesteres huilend naar me toe kwam en zei: "Waarom, mijn kind, kom je me niet vertellen wat er met je op de berg is gebeurd?" (Maximin, die zijn meesters, die zich nog werkten, nog niet had gevonden, was naar mijn meesters gekomen en had alles verteld wat hij had gezien en gehoord.)

Ik antwoordde: "Ik wilde het je vertellen, maar ik wilde eerst mijn werk afmaken." Even later ging ik het huis binnen en mijn meesteres zei tegen me: "Vertel me wat je hebt gezien: de herder van Bruite (dat was de bijnaam van Pierre Selme, Maximins meester) vertelde me alles."

Ik begon, en ongeveer halverwege het verhaal kwamen mijn meesters van hun velden. Mijn meesteres, die huilde toen ze de klachten en dreigementen van onze tedere Moeder hoorde, zei: "Ah! Je wilde morgen het graan gaan oogsten: zorg ervoor, kom luisteren naar wat er vandaag met dit kind en met de herder van Selme is gebeurd." En zich tot mij wendend, zei ze: "Herhaal alles wat je me hebt verteld."

Ik begin opnieuw; en toen ik klaar was, zei mijn Meester: "Het is de Heilige Maagd, of een grote Heilige, die van God is gekomen; maar het is alsof God Zelf was gekomen: we moeten alles doen wat deze Heilige heeft gezegd. Hoe ga je dit aan al zijn volk vertellen?" Ik antwoordde: "Jij zult me ​​vertellen hoe ik het moet doen, en ik zal het doen." Toen voegde hij eraan toe, terwijl hij zijn moeder, zijn vrouw en zijn broer aankeek: "Jullie moeten erover nadenken." Toen ging ieder naar zijn werk.

Het was na het avondeten. Maximin en zijn meesters kwamen naar mij toe om te vertellen wat Maximin hun had verteld en om te weten wat er gedaan moest worden: "Want," zeiden ze, "het lijkt ons dat het de Heilige Maagd is die door God is gezonden: de woorden die zij heeft gesproken, doen ons het geloven. En zij zei dat ze het aan al haar volk moesten doorgeven; misschien zullen deze kinderen de hele wereld over moeten reizen om bekend te maken dat iedereen de geboden van God moet naleven, anders zullen ons grote ongelukken overkomen."

Na een moment van stilte zei mijn meester, zich tot Maximin en mij richtend: "Weten jullie wat jullie moeten doen, mijn kinderen?" Morgen vroeg opstaan, allebei naar de Pastoor gaan en hem alles vertellen wat jullie hebben gezien en gehoord, hem goed vertellen hoe het is gebeurd; hij zal jullie vertellen wat jullie moeten doen. »

Op 20 september, de dag na de verschijning, vertrok ik vroeg met Maximin. Toen we bij de Pastoor aankwamen, klopte ik op de deur. De bediende van de Pastoor deed open en vroeg wat we wilden. Ik zei tegen haar in het Frans (ik had het nog nooit gesproken): "We zouden graag met meneer de Pastoor willen spreken." — "En wat wilt u hem zeggen?" vroeg ze ons. "We willen hem vertellen, Mademoiselle, dat we gisteren onze koeien hebben gehoed op de berg van de Baisses, en na een diner, enz. enz. hebben we haar een groot deel van de toespraak van de Heilige Maagd verteld.

Toen luidde de kerkklok; het was de laatste slag van de mis. Pater Perrin, de pastoor van La Salette, die ons had gehoord, deed met een klap de deur open: hij huilde; hij sloeg zich op de borst; hij zei tegen ons: "Mijn kinderen, we zijn verloren, God gaat ons straffen. Ach! Mijn God, het is de Heilige Maagd die aan u is verschenen!" En hij ging op weg om de Heilige Mis op te dragen. We keken elkaar aan, samen met Maximin en de bediende, en toen zei Maximin tegen mij: "Ik ga naar mijn vader in Corps." En we namen afscheid.

Omdat ik van mijn Meesters geen bevel had gekregen om onmiddellijk te vertrekken na mijn gesprek met de Pastoor, dacht ik dat het geen kwaad kon om de Mis bij te wonen. Dus ging ik naar de kerk. De Mis begon, en na het eerste Evangelie richtte de Pastoor zich tot de mensen en probeerde zijn parochianen te vertellen over de verschijning die de dag ervoor op een van hun bergen had plaatsgevonden, en vermaande hen om op zondag niet meer te werken. Zijn stem werd gebroken door snikken en alle mensen raakten ontroerd. Na de Heilige Mis ging ik terug naar mijn Meesters. Meneer Peytard, die nog steeds burgemeester van La Salette is, kwam daar om me te ondervragen over de verschijning. Nadat hij de waarheid van mijn verhaal had vastgesteld, vertrok hij overtuigd.

Ik bleef in dienst van mijn Meesters tot Allerheiligen. Toen werd ik geplaatst als kostganger bij de Zusters van de Voorzienigheid in mijn land, in Corps.

Hoofdstuk 6

De Heilige Maagd was zeer lang en goed geproportioneerd; ze leek zo licht dat ze met een ademhaling in beweging zou zijn gebracht, maar ze was bewegingloos en goed geplaatst. Haar fysionomie was majestueus, indrukwekkend, maar niet zoals de Heren van deze wereld. Het wekte een respectvolle vrees op. Voor zover Zijne Majesteit hetzelfde respect afdwong, vermengd met liefde, trok tot Zichzelf aan.

Haar blik was zacht en doordringend; haar ogen leken met de mijne te spreken, maar het gesprek kwam voort uit een diep en levendig gevoel van liefde voor deze betoverende schoonheid die me deed smelten. De zoetheid van haar blik, haar onbegrijpelijke vriendelijkheid, was aantrekkelijk en het was als dat ze zichzelf wilde geven; het was een uiting van liefde die niet kan worden uitgedrukt met de tong of met het alfabet.

Het gewaad van de Heilige Maagd was zilverwit en glanzend. Er was niets materieels aan: het was samengesteld uit licht en glorie, variërend en schitterend. Op aarde is er geen uitdrukking of vergelijking mogelijk.

De Heilige Maagd was geheel en al prachtig en geheel gevormd door liefde; terwijl ik naar haar keek, verlangde ik ernaar in haar op te gaan. In haar pracht, net als in haar persoon, ademde alles majesteit, de pracht van een onvergelijkbare Koningin. Ze leek prachtig, wit, onbevlekt, gekristalliseerd, oogverblindend, hemels, fris, nieuw als een Maagd; het leek alsof het woord Liefde aan haar zilveren en zuivere lippen ontsnapte.

Ze leek me een goede Moeder, vol goedheid, vriendelijkheid, liefde voor ons, mededogen, genade.

De krans van rozen die ze op haar hoofd droeg was zo mooi, zo schitterend, dat het onmogelijk is er een voorstelling van te maken; de rozen in verschillende kleuren waren niet van de aarde: het was een verzameling bloemen die het hoofd van de Heilige Maagd omringde in de vorm van een kroon; maar de rozen werden verwisseld of vervangen, en toen kwam er uit het hart van elke roos zo'n prachtig licht dat het verrukte en de rozen van een oogverblindende schoonheid maakte. Uit de krans van rozen rezen als gouden takken en een aantal andere kleine bloemen vermengd met briljanten.

Het geheel vormde een zeer mooi diadeem, dat op zichzelf helderder scheen dan onze zon op aarde.

De Heilige Maagd had een zeer mooi kruis om haar nek hangen. Dit kruis leek verguld, om niet te zeggen helemaal uit goud; want ik heb soms voorwerpen gezien die verguld waren met verschillende tinten goud, wat een veel mooier effect op mijn ogen had dan een simpele gouden plaat. Op dit prachtige kruis, helemaal stralend van licht, hing Christus, Onze Heer, met Zijn armen uitgestrekt op het kruis.

Bijna aan beide uiteinden van het kruis, aan de ene kant, was er een hamer, aan de andere kant een nijptang. Christus had de kleur van natuurlijk vlees, maar hij schitterde met grote helderheid, en het licht dat uit Zijn hele lichaam kwam, leek op zeer heldere pijlen die mijn hart spleten van verlangen om in Hem te versmelten. Soms leek Christus gestorven te zijn: Zijn hoofd was gebogen, en Zijn lichaam was alsof Hij was gezonken, alsof Hij zou vallen, als Hij niet was vastgehouden door de nagels die Hem aan het kruis vasthielden.

Ik had er een diep medelijden mee, en ik had de hele wereld graag nog eens over Zijn onbekende liefde willen vertellen, en in de zielen van stervelingen de meest gevoelde liefde en de levendigste dankbaarheid willen laten doordringen jegens een God die ons niet nodig had om te zijn wat Hij is, wat Hij was, en wat Hij altijd zal zijn; en toch, o liefde, onbegrijpelijk voor de mens! Hij werd mens, en Hij wilde sterven, ja sterven, om de waanzinnige liefde die Hij voor ons koestert, beter in onze ziel en in ons geheugen te kunnen schrijven!

O! Wat ben ik ongelukkig dat ik mezelf zo arm vind om de liefde, ja, de liefde van onze goede Heiland voor ons te bevestigen! Maar aan de andere kant, wat zijn we gelukkig dat we beter kunnen voelen wat we niet kunnen uiten! Op andere momenten leek Christus levend: Hij had Zijn hoofd rechtop, Zijn ogen open, en leek uit eigen wil aan het kruis te hangen. Soms leek Hij ook te spreken, leek Hij te willen laten zien dat hij voor ons aan het kruis hing, uit liefde voor ons, om ons tot zijn liefde te trekken, dat Hij altijd een nieuwe liefde voor ons heeft, dat Zijn liefde aan het begin van het jaar 33 altijd die van vandaag is en dat die altijd zo zal blijven.

De Heilige Maagd huilde bijna de hele tijd dat ze tegen me sprak. Haar tranen stroomden langzaam naar haar kniëen toe en verdwenen toen als lichtvonken. Ze waren helder en vol liefde. Ik had haar willen troosten en ervoor willen zorgen dat ze niet meer zou huilen. Maar het leek me dat ze haar tranen moest laten zien om haar door mensen vergeten liefde beter te tonen. Ik had me graag in haar armen willen werpen en tegen haar willen zeggen: "Mijn goede Moeder, huil niet! Ik wil van je houden voor alle mensen op aarde." Maar het leek me dat ze tegen me zei: "Er zijn er zovelen die Mij niet kennen! »

Ik bevond me tussen dood en leven en zag enerzijds zoveel liefde, zoveel verlangen om bemind te worden, en anderzijds zoveel kilheid, zoveel onverschilligheid... Oh! mijn Moeder, Moeder zo mooi en beminnelijk, mijn liefde, het hart van mijn hart...

De tranen van onze tedere Moeder, verre van haar Majesteit, Koningin en Meesteres-achtige voorkomen te verminderen, leken haar integendeel te verfraaien, haar beminnelijker, mooier, machtiger, liefdevoller, moederlijker, betoverender te maken; en haar tranen deden mijn hart opspringen van mededogen en liefde.

Het is onbegrijpelijk om een ​​Moeder, en zo'n Moeder, te zien huilen, zonder alle denkbare middelen te gebruiken om haar te troosten, om haar verdriet in vreugde te veranderen! O meer dan goede Moeder! U bent gevormd uit alle voorrechten waartoe God in staat is, U hebt als het ware de macht van God uitgeput, U bent goed en vervolgens goed door de goedheid van God Zelf; God heeft zichzelf verruimd door van U Zijn aardse en Hemelse meesterwerk te vormen.

De Heilige Maagd droeg een gele schort. Wat zeg ik, geel? Ze had een schort die helderder was dan meerdere zonnen bij elkaar. Het was geen stof, het was glorie en deze glorie was schitterend en betoverend mooi. Alles in de Heilige Maagd droeg me en deed me als het ware wegglijden om mijn Jezus te aanbidden en lief te hebben in alle stadia van Zijn sterfelijk leven. Deze kettingen (omdat we de naam kettingen moeten geven) waren als stralen van glorie van grote, wisselende en glinsterende schittering.

De schoenen (omdat het schoenen zijn, en zo moet gezegd worden) waren wit, maar glanzend zilverwit; er waren rozen omheen. Deze rozen waren oogverblindend mooi, en uit het hart van elke roos kwam een ​​lichtvlam, zeer mooi en zeer aangenaam voor het oog. Op de schoenen zat een gouden gesp, niet van aards goud, maar van paradijsgoud.

De aanblik van de Heilige Maagd was op zichzelf een voltooid paradijs; zij had alles in zich wat haar kon bevredigen, want de aarde was vergeten.

De Heilige Maagd werd omringd door twee lichten. Het eerste licht, dichter bij de Heilige Maagd, bereikte ons; het scheen met een zeer mooie en glinsterende schittering. Het tweede licht strekte zich iets verder uit rond de Mooie Dame, en we bevonden ons in dat ene; het was bewegingloos (dat wil zeggen, het schitterde niet), maar veel helderder dan onze arme zon op aarde. Al deze lichten deden geen pijn aan de ogen en vermoeiden het zicht in het geheel niet.

Naast al deze lichten, al deze pracht, kwamen er ook groepen lichtbundels of lichtstralen, van het Lichaam van de Heilige Maagd, van haar gewaden en overal.

De stem van de Mooie Dame was zoet; ze betoverde, verrukte, deed het hart goed, ze verzadigte, vlakte alle obstakels af, kalmeerde, verzachtte. Het leek me dat ik altijd van haar mooie stem had willen genieten, en mijn hart leek te dansen of haar tegemoet te willen gaan om in haar te smelten.

De ogen van de Heilige Maagd, onze tedere Moeder, kunnen niet met een menselijke taal worden beschreven. Om erover te spreken, zou een serafijn nodig zijn: er zou meer nodig zijn, er zou de taal van God zelf nodig zijn, van die God die de Onbevlekte Maagd schiep, het meesterwerk van Zijn almacht. De ogen van de verheven Maria leken duizend en duizend keer mooier dan de meest begeerde briljanten, diamanten en edelstenen; ze schitterden als twee zonnen; ze waren zacht, zelfs zoet, helder als een spiegel. In zijn ogen kon men het paradijs zien; ze trokken haar aan; het leek alsof Zij Zichzelf wilde geven en aantrekken. Hoe meer ik naar haar keek, hoe meer ik haar wilde zien: hoe meer ik haar zag, hoe meer ik van haar hield, en ik hield van haar met al mijn kracht.

De ogen van de prachtige Onbevlekte waren als de deur van God, van waaruit men alles kon zien wat de ziel kan bedwelmen. Toen mijn ogen die van de Moeder Gods en de mijne ontmoetten, voelde ik in mezelf een gelukkige revolutie van liefde en protest om haar lief te hebben en te versmelten met liefde.

Terwijl we elkaar aankeken, spraken onze ogen op hun eigen manier met elkaar, en ik hield zo veel van haar dat ik haar te midden van haar ogen had willen kussen, wat mijn ziel verzachtte en haar leek aan te trekken en met de hare te versmelten. Haar ogen deden mijn hele wezen zachtjes trillen, en ik vreesde de geringste beweging te maken die haar ook maar enigszins onaangenaam zou kunnen zijn.

Deze aanblik alleen al, vanuit de ogen van de zuiverste der Maagden, zou voldoende zijn geweest om de Hemel van een gezegende te zijn. Het zou voldoende zijn geweest om een ​​ziel te doen opstaan ​​in de volheid van de wil van de Allerhoogste te midden van alle gebeurtenissen die zich in de loop van het sterfelijk leven voordoen. Het zou voldoende zijn geweest om deze ziel voortdurend daden van lofprijzing, dankzegging, eerherstel en boetedoening te laten verrichten. Deze aanblik alleen al concentreert de ziel in God en maakt haar als de levende doden, die alle dingen van de aarde, zelfs de dingen die het ernstigst lijken, slechts als kinderspel beschouwen: ze zou niets anders willen horen dan over God en van wat Zijn glorie aangaat.

De zonde is het enige kwaad dat ze op aarde ziet, en ze zou sterven van pijn als God haar niet zou steunen. Amen.

Castellamare, 21 november 1878.

MARIE de la Croix, Offerziel van Jezus, geboren MÉLANIE CALVAT, herderin van La Salette.

Nihil obstat : imprimatur,

Datum Lycii ex Curia Ep.li die 15 Nov. 1879.

Vicarius Generalis, CARMELUS Arch. COSMA.