7/11 Nigeriaanse moslim sterft onlangs en ziet de kracht van Jezus' bloed in de hel - Great Miracles Avenue

Geachte heer, vergeef me alstublieft. Mijn naam zal ik hier niet noemen vanwege mijn veiligheid. Voordat ik begin, wil ik dat u weet dat ik er in deze wereld niets bij te winnen heb door te zeggen wat ik nu ga zeggen. Sterker nog, dit zal me nog meer aanvallen opleveren. Maar ik moet het doen, want Jezus heeft me opgedragen alles te zeggen. Wat ik zag en zelfs nu ik nog spreek doen mijn handen beven, mijn ogen zijn vol tranen en ik weet niet eens hoe ik hierover moet beginnen. Ik wil vaak niet meer denken aan de dingen die ik heb gedaan in het verleden.

Als het mogelijk was, zou ik die herinneringen uit mijn hoofd willen wissen. Ik heb dingen gedaan die geen mens ooit zou moeten doen. Als ik daaraan denk, doet mijn hart pijn, maar ik moet erover praten. Want misschien zal één moslimbroeder me horen en veranderen voordat het te laat is. Misschien eindig je niet op dezelfde plaats waar ze me naartoe hebben gebracht. Heb ook geduld met me. Ik kan deze getuigenis niet opnemen op camera, omdat mijn leven nog steeds in gevaar is.

Ik leef nog steeds tussen moslims. Ze weten niet dat ik mijn leven aan Jezus heb gegeven. Als ze het weten, zullen ze me zeker doden. Velen van hen zijn reeds naar me op zoek. Sommigen geloven nog steeds dat ik een van hen ben. Daarom zeg ik dit met angst, maar ook met vrede, omdat Jezus me heeft gered en ik kan er niet over zwijgen. Ik ben als moslim geboren. Ik ben geboren in een dorp in de staat Cano, Nigeria. Op die plaats is bijna iedereen moslim. Als je 10 mensen ziet, is er misschien wel één christen en die ene verstopt zich altijd. Ik ben opgegroeid in een sterk moslimgezin.

Mijn vader was op hoge leeftijd imam, voordat hij stierf. Mijn moeder was ook een zeer toegewijde moslimvrouw. Dit begon toen ik jong was. Elke ochtend vóór zonsopgang maakt mijn vader ons wakker om te bidden. Hij reciteerde de Koran en liet ons hem nazeggen. Hij vertelde ons altijd dat de Koran de enige waarheid is en dat elk ander boek, vooral de Bijbel, vol leugens zit. Ik ben opgegroeid met het geloof dat Christenen vijanden van Allah zijn. Mijn vader citeerde altijd uit de Koran Soera Toba 9:5, die zegt: "Dood dan de ongelovigen, waar je ze ook vindt." Hij citeerde ook Soera al-Bakar 2 vers 191: "Dood hen waar jullie hen ook inhalen en verdrijf hen van waar zij jullie ook verdreven hebben."

Deze verzen werden gebruikt om ons te leren dat het doden van degenen die niet in Allah geloven, geen zonde is. Ze vertelden ons dat zij die ongelovigen doden, een grote beloning in het paradijs zullen ontvangen. Vanaf jonge leeftijd werd mij verteld geen voedsel van Christenen te eten. Mij werd verteld nooit hun huizen te bezoeken of met hun kinderen te spelen. Als ik ze naar de kerk zag gaan, spuugde ik op de grond. Wij gooiden soms stenen naar hun kerk. Dat was het soort training dat we kregen. Onze malam vertelde ons dat Christenen smerig zijn, dat ze drie goden aanbidden, dat ze vervloekt zijn door Allah.

Toen ik opgroeide, werd mijn hart hard. Ik haatte Christenen zo erg. Ik wilde ze niet eens zien. In onze gemeenschap was imam worden een grote droom. Een imam wordt gerespecteerd. Mensen brengen voedsel, geld, geiten en kleding naar de imam. De imam komt niets tekort. Hij wordt gezien als heilig en machtig. Dat wilde ik ook worden. Ik wilde mijn vader trots maken. Ik wilde dat mensen mij ook zouden respecteren. Dus begon ik de Koran ernstig te leren. Ik leerde veel verzen uit mijn hoofd. Ik bad vijf keer per dag. Ik vastte tijdens de Ramadan en zelfs daarbuiten. Ze vertelden ons dat als we het paradijs willen binnengaan, we goede werken moeten doen en ook moeten vechten voor Allah. Ik geloofde het met heel mijn hart.

Toen ik 23 was, stelde mijn oudere broer, die toen 38 was, me voor aan een paar mannen uit Somalië. Die mannen waren gevaarlijk en hadden weinig genade op hun gezicht. Ze kwamen van een groep genaamd Al-Shabaab. Ze zaten verstopt in het bos, niet ver van ons dorp. Een paar leiders van onze gemeenschap bouwden een geheim huis voor hen in het bos. Dat huis leek wel een trainingskamp. Ze kwamen met wapens en dingen die ik nog nooit eerder had gezien. Ze zeiden dat ze kwamen om ons te helpen vechten voor Allah. In eerste instantie zeiden ze niet dat ik iemand mocht doden.

Ze zeiden dat ze alleen maar wilden dat ik ging tellen hoeveel kerken er in onze omgeving en de volgende stad waren. Ze gaven me een groot bedrag voor vervoer. Dat geld was meer dan wat ik ooit in mijn leven had vastgehouden. Ik was zo gelukkig. Ik dacht dat ze gewoon gul waren mensen die een jongeman hielpen. Ik wist niet dat ze mijn hart langzaam maar zeker in iets slechts veranderden. Ik ging op pad en vond zes kerken. Ik kwam terug en gaf ze het rapport. Ze zeiden dat ik het goed had gedaan. Toen gaven ze me een motor en een gallon vol benzine. Toen zeiden ze dat ik twee van de kerken die dichtbij ons staan, in brand moest steken. Toen ze dat zeiden, werd ik bang. Ik had nog nooit een gebouw in brand gestoken.

Ik wilde het niet doen. Maar mijn broer zei dat ik niet bang moest zijn. Hij zei dat als ik het deed, ze me zouden promoten en naar Saoedi-Arabië zouden sturen om te leren hoe ik imam kon worden. Hij zei dat ze me zouden beschermen als de politie me zou proberen te arresteren. Toen begon ik me moedig te voelen. Toen gaven ze me iets te drinken. Het was een brouwsel. Ze zeiden dat het me sterk zou maken en niet bang zou zijn. Ik dronk het meteen op. Ik begon me vreemd te voelen. Ik voelde hitte in mijn lichaam en mijn hart begon snel te kloppen. Toen verdween alle angst. Diezelfde nacht rond 1:00 uur ging ik naar de eerste kerk. Het was klein, gebouwd met hout. Ik goot er benzine overheen en stak het in brand.

Binnen een paar minuten stond de hele plaats in brand. Toen ging ik naar de tweede en deed hetzelfde. Ik vertrok stilletjes. Tegen de ochtend was het nieuws overal te horen. Mensen huilden. Ik was bang dat iemand erachter zou komen dat ik het gedaan had, maar dat gebeurde niet. Toen ik terugging naar het bos, feliciteerden ze me en zeiden dat ik nu deel uitmaakte van de echte strijders voor Allah. Ze namen me mee naar een ritueel waar ze zeiden dat ze mijn lichaam kogelvrij zouden maken. Ze gebruikten amuletten, kruit en verzen uit de Koran.

Ze schreven verzen op een steen en wasten die in een vloeistof en ik waste me ermee. Ze zeiden dat ik soera Alfat 48:29 moest reciteren, waar staat dat de metgezellen van Mohammed sterk zijn tegen ongelovigen, maar barmhartig onder elkaar. Ze zeiden dat betekent dat we geen genade moeten hebben voor ongelovigen. Daarna gaven ze me een andere opdracht. Deze keer zeiden ze dat ik niet alleen moest verbranden, maar ook moest doden. Ze wilden dat we de resterende kerken overdag in brand zouden steken, terwijl er mensen binnen waren. We waren met 15 man.

Ze gaven ons wapens. Ze hebben ons een aantal dagen lang getraind in schieten. Ze vertelden ons dat als we tijdens de missie sterven, we rechtstreeks naar het paradijs gaan waar 72 maagden ons zullen verwelkomen. We waren er klaar voor. Die zondag gingen we naar drie kerken. We goten benzine over de kerk en staken ze in brand. Terwijl de mensen naar buiten renden, begonnen we te schieten. Die dag heb ik 17 levens geëist. Ik zag overal bloed. Vrouwen, kinderen, zelfs de dominee. De dominee probeerde weg te rennen, maar werd betrapt. Een van onze mannen slachtte hem af als een dier. Dat beeld laat me nooit meer los.

Toen we teruggingen, vierde de groep ons. Ze zeiden dat we Allah hadden blij gemaakt. Dan deden ze een ander ritueel voor ons. Ze zeiden dat kogels vanaf nu niet meer in ons lichaam zouden komen. We begonnen te geloven dat we onaantastbaar waren. Vanaf die dag werd ik harder. Ik begon doden als normaal te beschouwen. We bleven Christenen aanvallen. Soms gingen we bussen in, keken wie Christen was en schoten deze neer. De Somalische mannen bleven wapens en geld brengen. Later begonnen mensen van IS en Iran ons ook te steunen. Ze gaven ons training in het maken van bommen en het in een hinderlaag lokken van de politie. Ik werd een topvechter.

Ik kan niet eens tellen hoeveel Christenen ik heb gedood. Maar ik weet dat het er zo'n 120 tot 150 zijn. Begin 2022 werd ik uitgenodigd om me aan te sluiten bij de provincie Islamitische Staat West-Afrika. Ze zeiden dat ik trouw en sterk was. Ze gaven me een onderscheiding, wat geld en een nieuw wapen. Ik was trots op mezelf. Dat jaar, werden we naar de staat Uno gestuurd. We vielen daar een kerk aan. Veel mensen stierven. Het nieuws sprak over ongeveer 40, maar ik weet dat het er meer dan 50 waren. Daarna gingen we naar Kaduna en doodden we ongeveer 35 christenen. Daarna Benui, waar we er 37 doodden tijdens een zondagochtenddienst.

Ik kende geen genade. Ik dacht dat ik de wil van Allah deed. Maar alles veranderde een maand daarna. Ik zat op een motor met een van onze mannen. We gingen naar een andere stad om de kerken daar te tellen voor onze volgende aanval. De weg was vrij. Plotseling zag ik een heel fel licht in mijn ogen flitsen. Het was niet zoals zonlicht. Het was scherp en pijnlijk. Ik kon niet meer zien. Ik verloor de controle en de motor sloeg hard op de grond. We reden op de weg. De man achter me verloor een hand en een been. Hij was op slag dood. Ik verloor ook mijn linkerbeen. Overal was bloed.

Ik probeerde te schreeuwen, maar mijn stem was weg. Toen werd alles donker. Ik zag mezelf in een diep donker gat. Het was stil. Ik was bang. Toen opende de grond onder me zich en viel ik in een heel lange en donkere tunnel. Ik viel snel, sneller dan ik kan beschrijven. Ik schreeuwde, maar niemand hoorde me. Toen landde ik op een grond die heet was als vuur. Toen ik opstond, zag ik een groot meer voor me, maar het was geen water. Het was vuur, dik als gesmolten ijzer. De stank daar was verschrikkelijk, als brandend vlees. Terwijl ik daar stond, zag ik een paar wezens.

Ze leken op engelen, maar hun gezichten waren kwaadaardig. Ze waren donker en sterk. Ze kwamen eraan en duwden me in het vuur. Toen ik naar binnen ging, schreeuwde ik. Ik zag veel mensen in het vuur huilen en schreeuwen. Ik zag mijn vader en ik zag ook mijn moeder. Ze zijn allebei 5 jaar geleden overleden. Ik zag veel imams en malams. De mensen die ik zag, waren allemaal moslims die ik eerder kende. Ze riepen Allah Akbar, maar niemand antwoordde hen. Sommigen waren stom, hun monden gesloten. Het vuur verbrandde ons allen.

Ik huilde en schreeuwde dat Allah moest komen en mij moest redden. Ik herinnerde hem aan al mijn offers, al mijn gebeden, al de moorden die ik voor hem had gepleegd. Ik zei: "Allah, gedenk mij alstublieft. Ik heb U gediend mijn hele leven lang. Laat me hier niet achter." Maar gebeurde er niets. De mensen die stom waren, keken me aan en zeiden: "Het is zinloos. We roepen al meer dan 100 jaar. Niemand komt. Er is hier geen Allah." Ik raakte in de war. Hoe kan het zo zijn? Allah moet er wel zijn. Maar ze zeiden: "We zijn hier allen moslims. We stierven als moslims, maar we zijn hier in dit vuur. Niemand kwam voor ons." Toen zeiden ze: "Maar af en toe komt er een vreemde man hier langs.

Zijn gezicht straalt van vrede. Hij kijkt ons met medelijden aan. We zien bloed in Zijn handen. Telkens wanneer hij voorbijgaat, houden onze pijnen even op. We voelen vrede. Maar wanneer Hij weggaat, begint de kwelling opnieuw." Ik vroeg hen: "Is dat de man Mohammed?" Ze zeiden nee. Is dat Allah? Ze zeiden nee. Ik begreep het niet. Ik bleef om Allah huilen. Ik schreeuwde nog steeds toen ik plotseling een licht van ver zag komen. Het licht was zuiver wit. Het kwam dichterbij. Toen zag ik een man in een wit gewaad met een gouden sjerp over Zijn borst. Zijn gezicht was vol liefde. Zijn ogen straalden zoals ik nog nooit een mensenoog heb gezien.

Toen Hij dichtbij kwam, hield het branden om me heen op. Er stak een koele wind op. Hij keek me aan. Toen Zijn ogen de mijne ontmoetten, wist ik meteen wie Hij was, ook al had niemand het me verteld. Het was Jezus. Ik kon Zijn naam niet uitspreken, maar in mijn hart zei ik: "Jezus", en Hij hoorde me. Hij strekte Zijn hand naar me uit. Ik zag Bloed in Zijn handpalm. Een druppel van Zijn Bloed viel in mijn hand. Toen raakte dat Bloed me meteen aan. Het vuur verdween. De demonen vluchtten weg. Ik stond buiten het vuur naast Hem. Ik begon te huilen. Hij keek me aan en zei: "Waarom heb je Mij vervolgd en Mijn kinderen gedood?"

Ik viel op de grond en zei: "Vergeef me alstublieft." Ik wist het niet. Ik dacht dat ik God diende. Hij tilde me op en zei: "Je hebt nu de waarheid gezien. Er is geen andere God dan Mijn Vader, de God van Abraham, Isaak en Israël. Allah bestaat niet. Allen die Hem volgen, zijn verloren. Maar Mijn Bloed werd vergoten om zelfs jou te redden. Als je naar het paradijs wilt komen, moet je berouw tonen en in Mij geloven. Toen omhelsde Hij me. Toen voelde ik een vrede die ik niet kan verklaren. Al mijn angst verdween.

Toen zei hij: "Ga terug en vertel het de anderen. Vertel ze dat Ik echt ben. Zeg ze dat ze moeten stoppen met moorden en zich tot Mij moeten wenden voordat het te laat is." Ik werd meteen wakker in het ziekenhuis. Mensen schreeuwden. De verpleegsters zeiden dat ik bijna 30 minuten dood was. Het schokkende was dat als ik had gewacht met het terugkeren naar het leven, ze me diezelfde dag hadden begraven. Maar dankzij Gods genade duurde deze hele ontmoeting ongeveer 30 minuten en kwam ik weer tot leven. Ze stonden op het punt me te bedekken toen ik weer begon te ademen.

De persoon die bij me was bij het ongeluk was reeds begraven, maar God gaf me weer leven. Ik keek naar mijn lichaam. Mijn been was weg, Maar mijn ziel was vol vrede. Sinds die dag heb ik mijn leven aan Jezus gegeven. Ik bid niet meer tot Allah. Ik ga niet naar de moskee. Ik bid in het geheim tot Jezus want als ze erachter komen, zullen ze me vermoorden. Maar het kan me niet meer schelen. Jezus is de ware Redder. Ik heb spijt van alles wat ik gedaan heb. Ik kan de mensen die ik gedood heb niet terugbrengen. Maar ik bid dat God genade voor me zal hebben.

Deel dit alstublieft met mijn broeders die moslim zijn. Luister alstublieft naar me. Ik smeek je. Ik zeg dit niet om je te beledigen. Ik zeg dit omdat ik de waarheid heb gezien met mijn eigen ogen. De hel is echt. Het vuur is echt. Allah zal jullie niet redden. Mohammed zal niet voor jullie komen. Ik heb hem nergens gezien. Alleen Jezus heeft macht over dat vuur. Alleen Zijn Bloed kan redden. Je zou kunnen denken dat ik lieg, maar bedenk dat ik er niets bij te winnen heb door dit te zeggen. Sterker nog, mijn leven loopt gevaar door dit te zeggen, maar ik kan de waarheid niet verbergen.

Jezus gaf me nog een kans. Velen van jullie krijgen die kans misschien niet. Jullie zouden plotseling kunnen sterven en het is dan te laat. Alstublieft, mijn broeders en zusters, stop met het vermoorden van Christenen. Stop met het volgen van leugens. Jezus houdt ook van jullie. Hij stierf voor jou. Zijn Bloed is echt, en dat Bloed kan je zonden wegwassen. Nu leef ik stilletjes, verborgen, maar elke nacht bid ik dat ik op een dag vrijuit Jezus kan aanbidden zonder angst. Ik bid dat mijn volk in heel Nigeria, de waarheid zullen kennen. Mijn hart breekt als ik hoor dat moslims nog steeds doden en denken dat ze God dienen.

Ik wou dat ze konden zien wat ik zag. Ik wil dat dit verhaal overal verspreid wordt. Laat het gedeeld worden op alle moslimplatforms. Laat het degenen bereiken die nog steeds vechten voor Allah. Laat hen weten dat er geen beloning is voor het doden. Alleen het hellevuur wacht hen. Maar Jezus kan hen redden, net zoals hij mij heeft gered. Deel alsjeblieft mijn verhaal. Laat de wereld weten dat er kracht schuilt in het Bloed van Jezus.