Het Comité der Vaderlandse Bonden werd opgericht in 1964. Met respect voor de autonomie van elke aangesloten vaderlandslievende vereniging, brengt dit Eeklose overkoepelend orgaan hen samen om de algemene werking te optimaliseren. De door het Comité genomen besluiten worden door de voorzitter, mevrouw Marie-Louise De Boever, ter uitvoering gedelegeerd naar de heer Walter Cami, secretaris.
07-05-2011
Educatieve daguitstap naar het voormalige Kamp Vogesang, de Siegfriedlinie en de Amerikaanse militaire begraafplaats te Henri-Chapelle.
In een hecht samenwerkingsverband heeft de heer Walter Cami, namens het Comité der Vaderlandse Bonden stad Eeklo, en de heer Marcel De Loof, voor de N.S.B.-afdeling Drongen, op zaterdag 7 mei 2011 onder ruime belangstelling een educatieve daguitstap georganiseerd naar het voormalige Kamp Vogelsang, de Siegfriedlinie en de Amerikaanse Militaire begraafplaats te Henri-Chapelle. Deze wijze van samenwerking is niet aan zijn proefstuk toe en is voor de deelnemers een gekende succesformule. Niettegenstaande dient hier eerlijkheidshalve aan toegevoegd te worden dat ook dit een keerzijde heeft, terug moesten de organisatoren een aantal personen teleurstellen wegens een volzette autocar.
Onder een stralende zon werden alle deelnemers verwelkomt door kolonel op rust Herman Van Assche die op een voortreffelijke wijze de Meetjeslandse groep deskundig heeft rondgeleid op de site van de voormalig NS Ordensburg Vogelsang, bij velen beter bekend onder het Kamp Vogelsang, waarna op een even sublieme wijze de groep werd gegidst doorheen de Siegfriedlinie.
Tijdens de rondleiding, die bestond uit een in drie delen opgesplitst gegidste wandeling, gingen de deelnemers vanaf de toegangsgebouwen, Malakoff, langsheen de Redoute en de blok Van Dooren naar de eigenlijke Burg. Het geheel bestaat uit een grote hoeveelheid aan goed geconserveerde gebouwen die tot op vandaag zeer indrukwekkend zijn. Deze Burg is gelegen op de top van een helling die uitzicht geeft op een prachtige vallei met het bij velen gekende stuwmeer
NS Ordensburg Vogelsang was één van de drie nationaalsocialistische scholen die, in opdracht van Dr. Robert Ley, rijksleider van de Nationalsozialistischen Deutschen Arbeiterpartei (NSDAP) vanaf 1934 gebouwd werd met als doel de opleiding van de toekomstige elite van de N.S.D.A.P. te organiseren. De locaties voor deze drie scholen waren : NS Ordensburg Vogelsang in de Eifel, NS Ordensburg Falkenburg te Crössinsee in Pommeren en NS Ordensburg Sonthofen in Allgäu. Een vierde school was gepland in de omgeving van Marienburg in Ostpreussen. In Vogelsang verspreidde men voornamelijk de racistische filosofie van de nieuwe orde.
Op 2 mei 1936 werd Vogelsang operationeel : er waren vijfhonderd Junker (jonkheer ; dit was de titel voor deze studenten in Vogelsang). Door de bouw van de Westwall werden de werken vertraagd en na het uitbreken van de oorlog gestopt. Op 1 september 1939, als gevolg van de inval in Polen, werden de Junker naar huis gestuurd en de Wehrmacht nam er zijn intrek. In 1941 werden de lessen gegeven aan de Adolf-Hitler scholen (scholen opgericht als voorbereiding op de Junker opleiding). Vanaf 1944 verbleven er zwangere vrouwen uit het gebombardeerde Keulen. Later kwamen er zwangere vrouwen uit de omliggende Eifeldorpen om er te bevallen. In 1945 werd de NS Ordensburg bezet door militairen en gebruikt als veldhospitaal voor de gekwetsten van het Ardennenoffensief.
Op 4 februari 1945 nam het 1ste bataljon van het 4de infanterieregiment behorende tot de 9th US Division de hoogte van Wollseifen in en bezette de NS Ordensburg.
Na de oorlog bleef het kamp één jaar onbezet en werd het geplunderd door de bewoners van de omliggende dorpen. In 1946 werd het door de Britten omgebouwd tot een trainingskamp en op 1 september 1950 overgedragen aan de Belgische strijdkrachten. Dan werd het een NATO trainingskamp. In 2001 kondigde de Belgische regering aan dat het militair oefenterrein en het Kamp Vogelsang in zijn geheel zou worden teruggegeven aan Duitsland, wat uiteindelijk dan ook gebeurde in 2005. Sinds 2006 werd deze immense oppervlakte van ruim 100 ha, dit met inbegrip van alle gebouwen van het Kamp, omgevormd tot het Nationaalpark Eifel ; een locatie voor internationaal toeristische en natuureducatieve doeleinden.
In de namiddag doorkruiste de groep een gebied die een zeer belangrijke rol heeft gespeeld tijdens de Tweede Wereldoorlog en dit zowel in 1940 als in 1945. Talrijk zijn de restanten die nog aanwezig zijn van de Siegfriedlinie, of Westwall. Op verscheidene locaties liggen nog duidelijk zichtbaar in het glooiend landschap diverse rijen Drankentanden, soms overwoekerd door struiken en bomen, soms duidelijk zichtbaar doorheen de groene weiden. Uniek in het gebied waardoor de groep zich begaf, is het feit dat de Siegfriedlinie er werd aangelegd in twee relatief ver van elkaar verwijderde linies. Het ligt dan ook voor de hand dat bij het doorkruisen van dit mooie landschap met zijn markante restanten uit het verleden er heel wat deelnemers dit fotografisch hebben vastgelegd.
Precies zoals de organisatoren hadden getimed kwam de gezellige groep met geestesgenoten aan op de Amerikaanse Militaire begraafplaats in Henri-Chapelle. Deze begraafplaats met memoriaal staat onder het beheer van the American Battle Monuments Commission. Na een vrij bezoek aan het gecombineerde bezoekers- en museumgebouw, die met een imposante zuilenrij is verbonden met de kapel, kregen de deelnemers een rondleiding op maat waarbij een aantal bijzonderheden onder de loep werden gehouden door Walter Cami, secretaris van het Eeklose Comité der Vaderlandse Bonden.
Omdat herdenken belangrijk is en de geschiedenis nooit mag worden vergeten, hebben de heren Marcel De Loof en Walter Cami als organisatoren besloten aan de hand van ondermeer het opzoekingwerk van Kolonel op rust Herman Van Assche ; aan elk van de deelnemers een onder eigen beheer samengestelde brochure te overhandigen met daarin het volledige geschiedkundige relaas van het voormalige Kamp Vogelsang, de Siegfriedlinie en de Amerikaanse militaire begraafplaats te Henri-Chapelle.
Uit de talrijke ontvangen lovende reacties is het voor ons zeer flatterend te mogen vernemen dat velen reeds uitkijken naar een volgende educatieve uitstap in organisatie van het Comité der Vaderlandse Bonden stad Eeklo en de N.S.B.-afdeling Drongen.
07-05-2011 om 00:00
geschreven door Mortui Viventes Obligant
04-07-2010
Op de Amerikaanse Militaire Begraafplaats van Henri-Chapelle (BE) liggen drie dragers van de Medal of Honor -MoH- , de hoogste militaire onderscheiding die een Amerikaanse soldaat krijgen kan op hun grafzerk werd alles in goud gegraveerd.
The Medal of Honoris de
hoogste Amerikaanse militaire onderscheiding uitgereikt aan individuen die,
terwijl die zich in het leger van de U.S.A. hebben onderscheiden door
opvallende dapperheid en moed met het risico van het eigen leven, zowel binnen
en als buitenthe Call of Duty. Elke aanbeveling voor
deze hoogste onderscheiding moet ontegensprekelijk aantonen dat het een daad
betreft van moed of zelfopoffering met voor de hand liggende risicos voor het
eigen leven. Deze onderscheiding
wordt uitgereikt in naam van het Congres en wordt gepresenteerd door de
President van de Verenigde Staten van Amerika. Oorspronkelijk
goedgekeurd door het Congres in 1861, is het soms ook welthe Congressional Medal of Honorgenoemd.
Brigadier-General Frederick
Walker Castle (14 oktober 1908 24 december 1944) was een Amerikaans hoger
officier in de US Army Air Forces tijdens de Tweede Wereldoorlog, die werd
onderscheiden met het hoogste militaire ereteken in de Verenigde Staten the
Medal of Honor- en dit nadat hij werd gedood tijdens een bombardementsmissie
onder zijn leiding.
Medal of Honor citation:op 24 december 1944 vloog Castle als
co-piloot van het formatie leidend vliegtuig van de 487th Bomb
Group, Lavenham, Engeland, tijdens zijn 30ste gevechtsopdracht.
Als gevolg van de enorme
ontplooiing van deze luchtvloot liep de missie vijftien minuten achter op het
vooropgestelde schema, waardoor het 487ste zijn rendez-vous miste
met de begeleidende P-51 jachtvliegtuigen, die op hun beurt werden opgehouden
door slechte weersomstandigheden.
De lead bommenwerper had
bij tussenpozen problemen met één van de vier motoren en werd tevens
aangevallen door de Duitse Messerschmitt ME-109 jachtvliegtuigen terwijl zij
zich nog boven Belgisch door geallieerden bevrijd gebied bevonden.
Castles bommenwerper viel
vrijwel onmiddellijk uit de formatie en hij gaf via de radio het bevel over aan
de plaatsvervangende commandant om als lead bommenwerper de verdere duur van de
missie te leiden.
Met moeite was zijn B-17
nog te controleren en belandde zodoende op enige afstand van de
bommenwerpervloot waar het tot voor kort enige bescherming genoot, in die
netelige positie werden zij terug aangevallen als een sitting duck.
Tevergeefs probeerden de
piloten terug te keren naar de formatie, maar een derde aanval zette beide
motoren van de rechter vleugel in brand.
Castle gaf het bevel aan
zijn bemanning om de bommenwerper te verlaten net voor het ogenblik dat het aan
een spinnende duikvlucht begon.
Met grote moeite konden de
piloten de duikvlucht van het toestel even onder controle houden zodat zeven
van de negen bemanningsleden parachuteerden.
Terwijl de piloot zijn
parachute aan het vasthaken was in de neus van het vliegtuig, poogde Castle nog
steeds controle te krijgen over de B-17 ; toen plots de brandstoftank in de
rechter vleugel explodeerde, waardoor zij een dodelijk spinnende beweging
maakten en crashten in de buurt van Hods, België.
Van de negen
bemanningsleden overleefden er vijf de crash
Sergeant Truman C.
Kimbro (27 mei 1919 19 december 1944) was een Amerikaanse soldaat die
werd onderscheiden met het hoogste militaire ereteken in de Verenigde Staten
the Medal of Honor- en dit voor zijn daden in de Tweede Wereldoorlog.
Medal of Honor
citation:Op 19
december 1944, in een vooruitgeschoven positie, leidde hij zijn toegewezen
sectie voor een missie die eruit bestond mijnen te leggen op een belangrijk
kruispunt in de buurt van Rocherath, België.
Bij een eerste poging om de
vooropgestelde doelstelling te bereiken, ontdekte hij dat het objectief was
bezet door een vijandelijke tank en door ten minste 20 infanteristen.
Teruggedreven door
vernietigend vijandelijk vuur, ondernam Technician 4th Grade Kimbro
nog twee pogingen om zijn sectie naar het kruispunt te leiden, maar elke
benadering werd voorzien door intensief vijandige beschietingen.
Hoewel hij werd
gewaarschuwd door zijn eigen manschappen omtrent de betrokken ontzettend
gevaarlijke situatie, bracht hij zijn sectie op een veilige positie en kroop
hij alleen doch voorzien van de nodige mijnen in de richting van het bewuste
kruispunt.
Bij de benadering van zijn
doel werd hij zwaar gewond, niettegenstaande sleepte hij zichzelf vooruit en
plaatste de mijnen op de geplande locatie.
Toen hij probeerde terug te
kruipen vanuit het objectief naar zijn in veiligheid ondergebrachte sectie,
werd zijn lichaam doorzeefd met geweer- en machinegeweer vuur.
De mijnen gelegd door zijn
daad van ontembare moed, vertraagde de oprukkende vijandelijke pantser met
ondersteunende infanterie en voorkwam zodoende dat de achterhoede tijdens de
terugtrekkende beweging kon worden aangevallen door de vijand.
Private First Class Francis
X. McGraw (29 april 1918 19 november 1944) was een Amerikaanse soldaat
die werd onderscheiden met het hoogste militaire ereteken in de Verenigde
Staten the Medal of Honor- en dit voor zijn daden in de Tweede Wereldoorlog.
Medal of Honor citation:op 19 november 1944 bemande hij een zwaar
machinegeweer opgesteld in een schuttersput in de buurt van Schevenhutte,
Duitsland, toen de vijand een felle tegenaanval lanceerde.Tijdens de één uur durende intensieve
voorbereidende barrage trotseerde hij de oprukkende troepen en behield zijn
positie waarbij hij met accuraat vuur de vijand deed vertwijfelen en tot
stilstand bracht.
In een poging hem te
neutraliseren vuurden de vijandelijke troepen met machinegeweren hevig op zijn
positie, hun verbazing was groot toen hij zich blootgaf en met zijn pistool
opgeheven moedig opstond uit zijn schuttersput waarbij hij één Duits
machinegeweer uitschakelde.
Een mortier sloeg in op
zijn positie, doch hij behield stand en bleef vuren.Hij slaagde erin om een tweede machinegeweer uit te
schakelen.Meermaals doorkruiste hij
het open terrein om zich van bijkomende munitie te voorzien.
Tijdens deze hoogst
gevaarlijke interventie raakte hij pijnlijk gewond doch negeerde zijn blessure
en behield zijn post ; zijn wapen werd onder de modder bedolven toen een
mortiergranaat rakelings bij hem insloeg.
In het midden van deze
strijd profiteerde de vijand van zijn hachelijke situatie en rukte naar hem op,
beheerst maar snel reinigde hij ondertussen zijn wapen om het onmiddellijk
terug in te zetten en de aanvallers terug te drijven.
Hij bleef de vijand onder
vuur nemen tot zijn munitie op geraakte.Met een ongekende wilskracht de vijand te stuiten pakt hij ten leste
zijn karabijn, doodde één vijandelijke soldaat, verwonde een ander en tijdens
het wanhopig laatste vuurgevecht trof hij nog een derde waarna hijzelf dodelijk
werd getroffen door een machinepistool.
De buitengewoon onverschrokken
heldenmoed betoont door Private First Class McGraw was een belangrijke factor
om zijn kameraden te inspireren de tegenaanval aan te vatten.
04-07-2010 om 00:00
geschreven door Mortui Viventes Obligant
03-07-2010
Een reis als eerbetoon aan het verleden, naar een gebied waar tijdens de Eerste Wereldoorlog een wrede strijd werd gestreden.
Als secretaris van het Comité der Vaderlandse Bonden heeft Walter Cami niet alleen bij regelmaat educatieve daguitstappen voor grote groepen georganiseerd, hij heeft tevens verschillende
interessante excursies uitgetekend op maat van een kleinere samenstelling aan geïnteresseerde deelnemers.Deze dagreis met enkele geestesgenoten staat volledig in het teken van
de Eerste Wereldoorlog en heeft onder meer als bestemming het slagveld van
Pozières, het Thiepval Memorial en Beaumont-Hamel.Tot op vandaag werd onder deze formule reeds meerdere malen kleine groepen
door de secretaris begeleid naar dit en andere historische zeer waardevolle gebieden.
Pozières is een dorpje in de Somme, Frankrijk, gelegen op een heuvelrug
tussen Albert en Bapaume.Tijdens de
Eerste Wereldoorlog werd het dorp volledig verwoest tijdens wat later zou
uitgroeien tot de Slag bij Pozières, in 1916, die deel uitmaakte van de Slag om
de Somme.
Het dorpje dat na de oorlog werd heropgebouwd, is nu de site van een aantal
oorlogsmonumenten.In erkenning van de
vele offers die de ANZACS brachten op het Slagveld van Pozières wappert daar
nog steeds de Australische vlag.De
Australiërs die er hevig strijd hebben geleverd, samen met Britse en andere
Strijdkrachten van de Gemenebest, leden hier meer dan vijfduizend slachtoffers
(doden, gewonden en gevangen genomen). De Slag bij Pozières was een twee weken durende strijd om het Franse
dorp en de heuvelrug waarop dat gelegen is.Terwijl de Britse divisies in actie waren tijdens de meeste fasen van de
gevechten, zal Pozières steeds herinnerd worden als een Australische
strijd.De slag eindigde met Britse
troepen die bezit hadden genomen van het plateau ten noorden en ten oosten van
het dorp en in die positie een bedreiging vormden voor het Duitse bolwerk aan de
achterzijde van Thiepval.De kostprijs
aan mensenlevens was enorm.In zijn
verklarende woorden liet de Australische officiële historicus niet de minste
twijfel bestaan, hij omschreef deze hevige gevechten om de heuvelrug bij
Pozières : dat deze dichter bezaaid is met Australische offers dan enige
andere plek op aarde.
De Thiepval Memorial is een groot oorlogsmonument dat is opgetrokken ter
ere en ter nagedachtenis aan de 72.195 vermiste Britse en Zuid-Afrikaanse
mannen die stierven in de Slag om de Somme tijdens de Eerste Wereldoorlog en
die allen tot vandaag rusten in een onbekend veldgraf.Op dit grote monument zijn zestien stenen
lauwerkransen aangebracht met daarop gebeiteld de veldslagen die hier worden
herdacht en deze zijn : Ancre Heights, Ancre, Albert, Hoge Hout, Delville Wood,
Morval, Flers-Courcelette, Pozières Wood, Bazentin Ridge, Transloy Ridges,
Ginchy, Guillemont.
De Thiepval Memorial is tevens een Anglo-Frans oorlogsgedenkteken die de
nadruk legt in de verbondenheid van hun troepen gedurende hun strijd tegen een
gemeenschappelijke vijand tijdens het offensief van 1916.Op deze militaire begraafplaats zijn
driehonderd graven van de Britse Gemenebest en driehonderd graven van de
Fransen ; zij liggen in twee ereperken aan de voet van het gedenkteken.Veel van de soldaten die hier zijn begraven
zijn onbekend.De graven van de Britse
Gemenebest zijn opgetrokken in witte grafzerken, terwijl de Franse graven
grijze stenen kruisjes hebben.Op de
Britse grafstenen is het opschrift gebeiteld A Soldier of the Great War /
Known unto God.De Franse kruisjes
zijn daarentegen voorzien van het opschrift Inconnu.Het centraal geplaatste Cross of Sacrifice
draagt een inscriptie die de gezamenlijke Britse en Franse bijdrage erkent.
dat de wereld zich het
gemeenschappelijk offer mag herinneren van twee en een half miljoen doden, die
hier zijn gelegd naast elkaar, Soldaten van Frankrijk en van het Britse Rijk in
eeuwige kameraadschap
De Ulster Tower is een gedenkteken voor de mannen van de 36ste
(Ulster) Division.Het is zeer nabij
gelegen aan de beroemde Schwaben Redoubt (Feste Schwaben), waarvoor zijn werden
aangevallen op 1 juli 1916.De Schwaben
Redoubt gelegen ten noord-oosten van waar nu de toren staat ; was een driehoek
van loopgrachten met een sterk verstevigde frontlijn van driehonderd meter, een
werkelijk angstaanjagende Duitse vesting die een strategisch uizicht gaf op het
slagveld.
De frontlijn lag aan de rand van Thiepval Wood, vandaag te situeren ten
zuid-westen van de weg tussen het Thiepval Memoriaal en de Ulster Tower.Troepen van de 109de Brigade
doorkruisten ongeveer 400 meter in niemandsland, en bleven
doorgaan Ze namen de Schwaben Redoubt
in en vorderden verder richting Stuff Redoubt, zodoende zowat één mijl
terreinwinst te hebben en dit ten koste van zware verliezen.Aan de linker zijde, in de buurt van
Thiepval, waren de vorderingen van de 108ste Brigade succesvol,
alhoewel ze verder verwijderd waren van de rivier Ancre.
De 107de Brigade steunde hen, maar toch hielden de mannen van
de 36ste Divisie stand tegen door de Duitser georganiseerde
tegenaanvallen, en toen die hun voorraden van bommen en andere munitie zagen
slinken vielen deze terug ; hier en daar bleven kleine afgezonderde
groepjes van Duitsers nog in hun frontlinies.De slachtoffers op 1 juli geleden door de 36ste Divisie
bedroegen meer dan vijfduizend manschappen in totaal, bijna de helft van hun effectief.
De Ulster Tower is een kopie van de Tower Helens in County Down, waar
de mannen van de 36ste Divisie werden opgeleid.De toren alsook het kleine gezellige
cafeetje in de onmiddellijke nabijheid, wordt bemand door leden van de Somme
Association dat gevestigd is in Belfast, het is een aan te raden vriendelijke
plek om even halt te houden tijdens de Battlefield Tour.
Het Beaumont-Hamel Memoriaal is een gedenkplaats in Frankrijk gewijd aan
de herdenking van de Dominion of Newfoundland gevallen soldaten die er werden gedood
tijdens de Eerste Wereldoorlog.
Het relatief goed bewaard gebleven slagveld (300.000 m²) is nu een park
dat de gronden omvat waarover de Newfoundland Regiment hun mislukte aanval
maakte op 1 juli 1916 tijdens de eerste dag van de Slag om de Somme. De Slag om de Somme was voor het regiment als
het ware de vuurdoop, tijdens een aanval die ongeveer een half uur duurde was
het Regiment zo goed als uitgeroeid.
De inwoners van Newfoundland kochten de terreinen in 1921 om het als
ongerepte herdenkingsplaats te vrijwaren voor het nageslacht.Beaumont-Hamel is vandaag het grootste
Memoriaal van het Bataljon op het Westelijke Front, het is tevens het grootste
gedeelte dat bewaard is gebleven van het Slagveld om de Somme.Samen met de oorspronkelijk loopgraaflijnen
zijn er een aantal gedenktekens aangebracht alsook zijn er binnen de site
enkele begraafplaatsen van de C.W.G.C.
De Britse Veldmaarschalk Earl Haig opende in 1925 officieel deze
gedenkplaats, het is één van slechts twee Nationaal Historische Sites van
Canada gelegen buiten haar grondgebied.De monumentale site in Beaumont-Hamel is er gekomen door de deelname van
de Newfoundland Regiment aan de Eerste Wereldoorlog.Als direct gevolg hiervan is het inmiddels uitgegroeid tot een
symbool van de gebrachte offers door Newfoundland en is het een bron
identiteit.
03-07-2010 om 00:00
geschreven door Mortui Viventes Obligant
07-05-2010
Massale belangstelling voor de plechtige inhuldiging van een nieuw monument aan de kapel van het college Onze-Lieve-Vrouw Ten Doorn
Initiatiefnemer, Walter Cami, is als secretaris van het Comité der Vaderlandse Bonden stad Eeklo het stadbestuur en het college Onze-Lieve-Vrouw Ten Doorn ontzettend dankbaar voor de oprichting van een nieuw monument in herinnering van ons gemeenschappelijk oorlogsverleden. In de aanloop naar de plechtige inhuldiging van het monument welke opgericht aan de kapel van het Onze-Lieve-Vrouw Ten Doorn college in Eeklo, dit ter nagedachtenis aan de weleer tijdelijk begraven Canadese soldaten en in herdenking van het Militair Hospitaal die er was tijdens Wereldoorlog I en Wereldoorlog II, heeft de directie van de school samen met vijf leerkrachten beslist zon 207 studenten projectmatig te laten werken rond dit thema.
Alle werken, alle projecten waren ter inzage tijdens de opendeurdag van de school op 25 april 2010. Een ruime selectie van die werken werd er tentoongesteld op panelen terwijl drie PowerPoint versies en de door studenten gemaakte interviews op DVD konden worden bekeken.
Na afloop van de plechtige inhuldiging van het nieuwe monument werd op 7 mei 2010 een zelfde selectie van door leerlingen uitgewerkte projecten tentoongesteld voor alle genodigden.
Wat hieraan vooraf ging . . .
We schrijven juni 2005.
Tijdens hun Battlefield Tour doorheen Noordwest Europa hebben acht Canadese Aalmoezeniers een volle dag uitgetrokken voor een bezoek aan onze stad. Het lag in hun bedoeling om in de sporen van onze bevrijders, hun militaire voorgangers, enkele markante en belangrijke locaties te bezichtigen in Eeklo en omgeving.
Niemand minder dan de heer George E. Spittael MSM was hun gastheer en deskundige gids die zich bij deze speciale gelegenheid liet bijstaan door de heer Walter Cami, secretaris van het Comité der Vaderlandse Bonden stad Eeklo.
Niet alleen zijn er die dag vriendschapsbanden gesmeed onder alle aanwezigen ; het staat vast dat tijdens deze schitterende lentedag de warme zonnestralen garant hebben gestaan voor twee wel heel belangrijke gebeurtenissen die later mooi zouden open bloeien. Twee feiten geheel apart en toch, elk op zijn beurt, heel bijzonder en vastgelegd voor het nageslacht.
Zo was er ondermeer het bezoek aan huize Spittael waar de acht aalmoezeniers het levenswerk konden bewonderen van George. Een gigantisch historisch correct werk over soldatengraven over de gehele wereld met een ontzettend groot luik als een waar eerbetoon aan onze Canadese bevrijders.
Het baarde George heel wat zorgen naar het vinden van een geschikte en betrouwbare bestemming voor die leerzame en didactisch zeer uitgebreide collectie van hem. Meer dan waarschijnlijk hebben de acht ambassadeurs van onze Lieve Heer onder Zijn toeziende blik van innige menselijkheid toen voor het eerst besloten hun Belgische vriend te helpen in zijn zielsgeluk.
Slechts enkele jaren later was het dan zo ver. Een volledige vleugel van een Militair Museum in Canada werd in beslag genomen voor het tentoonstellen van George zijn levenswerk. Tijdens de plechtige inhuldiging was George er ginds getuige van de juiste eindbestemming van zijn verzamelwerk. Zelfgenoegzaam en met een zekere vorm van innerlijke rust kon hij nadien terugkeren naar zijn geboortestad, na een reis van meer de zestig jaar was ook zijn levenswerk behouden thuis gekomen, maar dat in het overzeese Canada.
Een tweede al dan niet toevallige zonnestraal verlichtte de ingetogen gedachten tijdens een bezoek aan de campus van het Onze-Lieve-Vrouw Ten Doorn college. Na een korte introductie van de elf vrienden aan een zuster, wiens naam mij spijtig genoeg ontsnapt, begaven wij ons allen naar een perceeltje bijna achteraan op het immens grote terrein van de school. Naast dat groene grasveld staat nu een klaslokaal
Op die locatie werden 30 jonge Canadezen tijdelijk begraven in de nasleep van de bevrijding van Eeklo (15 september 1944) en omgeving. Alle medische zorgen ten spijt lieten deze jongens het leven als gevolg van opgelopen verwondingen. Dertig jonge mannen die hun dierbaarste bezit, hun leven hebben gegeven voor onze vrijheid.
Op die plaats waar niets daaraan herinnerde, op die plaats aan de rand van dat groene grasveld, werd heel even een ogenblik van bezinning gehouden in nagedachtenis aan hen. Op dat eigenste ogenblik had Walter Cami een gevoel van gemis aan een welbepaalde vorm van tastbare herinnering. Hoe kan het dat sinds onze bevrijding hier al duizenden leerlingen hebben gelopen en niets herinnert aan dat kleine perceeltje met witte houten kruisjes ?
Gelukkig is er de gift van George en Ria en staan de dertig namen voor eeuwig gebeiteld in witte marmer naast hun Soldaat en het Meisje ; een beeld als monument die zij hebben geschonken aan de tijdgenoten van toen, aan alle komende generaties op Belgische en Canadese bodem. Maar niets, onder welke vorm dan ook, herinnert ons aan de heel bijzondere menslievende rol van het Onze-Lieve-Vrouw Ten Doorn college tijdens die dagen van verwarring, gedurende die dagen van bevrijding.
Tijdens een besloten slotviering in de kapel van het Onze-Lieve-Vrouw Ten Doorn stonden de acht Canadese aalmoezeniers in een cirkel opgesteld hand in hand, zeven mannen en één vrouw, hun begeleidende gids, samen met die vriendelijke gastvrije zuster en de twee Eeklose vrienden, George en Walter. Op dat specifieke moment, tijdens zijn aanblik op alle aanwezigen in een spontane gebedsdienst, tijdens dat ogenblik beloofde Walter werk te zullen maken in een poging naar het tot stand brengen van een gepast monument ter herdenking aan dat kostbare verleden.
Wat later werd zijn initiatief positief onthaald tijdens een bestuursvergadering van het Comité der Vaderlandse Bonden, waarna de stad werd aangesproken en vervolgens de directie van het Onze-Lieve-Vrouw Ten Doorn college. Ontzettend dankbaar zijn wij dat beide overheden de krachten hebben gebundeld en ideeën lieten uitwerken in het tot stand brengen van dit herdenkingsmonument gelegen net voor de toegangspoort van de kapel van het Onze-Lieve-Vrouw Ten Doorn.
In de maanden welke voorafgingen aan de inhuldiging van het monument hebben tweehonderd en zeven leerlingen, jongens en meisjes, in afzonderlijke groepjes met veel overgave gewerkt aan hun project ter ondersteuning van de ons zo dierbare nagedachtenis.
Het resultaat is verbluffend, zoveel inzet waaruit blijkt dat dit het talrijke jonge volk niet onberoerd heeft gelaten. Het is niet enkel de verdienste van de directie en de betrokken leerkrachten, maar het is zeer zeker ontroerend te mogen vaststellen hoe elke leerling zich werkelijk betrokken heeft gevoeld naar een nooit te vergeten verleden
De vereeuwiging van dit geheel aan nagedachtenis wordt van nu af aan gedragen door dit gepaste herdenkingsmonument wat is ontworpen en uitgewerkt door een lokaal kunstenaar, de heer Eric Overmeire.
Naar mijn oprechte mening kan ik niet beter besluiten, als een waar eerbetoon, dan met het citeren van enkele opeenvolgende indrukken zoals recent neergeschreven door verschillende leerlingen : We gaan hier elke dag naar school, maar beseffen niet dat onze school een echt oorlogsverhaal of verleden heeft. Het grasplein voor de boerderij, waar nu een boomgaard is, is een begraafplaats geweest. Waar nu appelbomen staan, stonden vroeger kruisjes. Ik zal de school nu altijd met andere ogen bekijken en nog eens terug denken aan de gruwel van toen Het is onmogelijk voor te stellen, maar zonder discussie fantastisch en bewonderenswaardig, hoe deze school een plaats van dood, verdriet en angst, maar vooral ook van hoop, liefde en vooral geloof heeft voorgesteld voor al die mensen
07-05-2010 om 00:00
geschreven door Mortui Viventes Obligant
25-04-2010
Eeklose delegatie aanwezig op ANZAC-day 2010
Naar
jaarlijkse traditie heeft de secretaris, Walter Cami, een beperkte delegatie
vanuit Eeklo meegenomen om deel te nemen aan ANZAC-day in Zonnebeke. Tijdens deze plechtigheid worden de Australische
en Nieuw-Zeelandse gesneuvelden herdacht die zijn gevallen langsheen de Belgische
frontlijn tijdens de Eerste Wereldoorlog. Om zes uur s morgens werd met de herdenkingsplechtigheid aangevat
onder de vorm van een Dawn-Service op de Buttes New Cemetery.Een indrukwekkende ceremonie bij het ochtendgloren
25-04-2010 om 00:00
geschreven door Mortui Viventes Obligant
11-11-2009
De voorzitster van het Comité der Vaderlandse Bonden stad Eeklo, mevrouw Marie-Louise De Boever, ontvangt de Koninklijke felicitaties uit handen van Burgemeester Koen Loete, Schepen Ann Van den Driessche en de secretaris van het Comité, Walter Cami
Het voorbije jaar was voor velen een jubileumjaar, een jaar van herdenking en huldebetoon naar aanleiding van de 65ste verjaardag van de bevrijding door de geallieerde troepen in hun opmars tegen Nazi-Duitsland. Het zou nog duren tot 8 mei 1945 vooraleer en sprake kon zijn over Victory in Europe.
Tevens is dit jaar het Comité der Vaderlandse Bonden reeds 45 jaar actief in de stad Eeklo. Vijfenveertig jaar van onafgebroken samenwerking met talrijke Vaderlandslievende organisaties en diverse instanties, maar zeer zeker was er gedurende deze hele periode een vruchtbare samenwerking met het Eeklose stadsbestuur.
Dit is inderdaad de verdienste van velen, ware het niet dat zo hier en daar een bijzonder iemand toch kan zorgen voor een meerwaarde en de noodzakelijke stimulans.
Op 16 oktober 1998 werd het Comité der Vaderlandse Bonden pijnlijk geconfronteerd met het overlijden van zijn voorzitter en moesten wij afscheid nemen van de alom gekende en zeer aimabele Paul De Dycker
Met inbegrip van een respectvolle rouwperiode heeft het Comité der Vaderlandse Bonden op 17 april 1999 met veel vertrouwen een nieuwe voorzitter mogen aanduiden ; een voorzitter die de ontzettend moeilijke taak zou krijgen zo mogelijk steeds weer met haar voorbeeldig werkende voorganger vergeleken te worden.
De nieuwe voorzitster werd iemand die uit het juiste hout was gesneden. Door familiaal leed getroffen nam zij in 1987, wegens het overlijden van haar moeder die voorzitster was van de Nationale Unie der Vrouwen en Moeders van overleden Politieke Gevangenen ; de fakkel van haar over en dit tot op het ogenblik dat deze Vaderlandslievende organisatie in zijn totaliteit werd opgenomen door de Nationale Confederatie van Politieke Gevangenen en Rechthebbenden.
Als prille tiener werd mevrouw Marie-Louise De Boever geconfronteerd met de gruwelijkheden van de Duitse bezetter en de gevolgen van laffe daden van collaboratie. Amper dertien geworden verloor zij haar vader in het Nazi-Concentratiekamp van Dachau. De heer Nestor De Boever werd in Dachau vermoord en verloor er het leven op 7 februari 1945.
Die pijnlijke herinnering sinds haar jeugd, het gemis van haar dierbare vader, heeft zij weten om te buigen in een begeesterende bezieling inzake de actieve instandhouding van de nagedachtenis in het bijzonder.
Samen met enkele van haar lotgenoten, samen met een aantal gewezen Politieke Gevangenen en Oud-Strijders, heeft zij in alle sereniteit sinds de stichting in 1964 meegewerkt aan de vormgeving van het Comité der Vaderlandse Bonden stad Eeklo.
Het is uitsluitend mevrouw Marie-Louise De Boever haar bijzondere verdienste dat het Comité der Vaderlandse Bonden op voorbeeldige wijze werd geleid gedurende het voorbije decennium.
Ter gelegenheid van het herdenkingsbanket op 11 november 2009 wordt namens alle aanwezigen uiting gegeven van de oprechte erkentelijkheid voor haar verdienstelijke aanpak het Comité der Vaderlandse Bonden met vruchtbaar zicht op de toekomst en niet in het minst, als een meer dan waardig opvolger van wijlen de heer Paul De Dycker, ons als voorzitster met een steeds gepast gevoel van eer te hebben gebracht waar wij nu als organisatie staan.
Die opmerkelijk verdienste is ook niet ontgaan aan onze Vorst, Zijne Majesteit Koning Albert II, die bij deze gelegenheid Zijn schriftelijke felicitaties laat overbrengen, en ik citeer :
voor het voortreffelijk uitvoeren van uw mandaat als voorzitster van het Comité der Vaderlandse Bonden
11-11-2009 om 00:00
geschreven door Mortui Viventes Obligant
18-09-2009
De George E. Spittael's collectie werd officieel onthuld in het National Air Force Museum in Trenton Canada
Aan het einde van de Tweede Wereldoorlog had George E. Spittael zelf en
van heel nabij gezien welke de tragedies waren die meerdere levens tekenden.
Die diepe en intense herinneringen aan de zinloosheid van oorlog en de
hoogste offers die door vriend en vijand werden gebracht, leidde Spittael op
een levenslange reis die zou uitmonden in een verzameling van materiaal dat
duizenden gezinnen heeft geholpen om de soldatengraven van familieleden op de
slagvelden te vinden verspreid over de gehele wereld.
Op vrijdag 18 september 2009 werd tijdens de voormiddag een verzameld
collectiewerk officieel onthuld in het National Air Force Museum in CFB
Trenton, in Canada.Het overzeese
levenswerk stond gedurende de onthullingceremonie in het middenpunt van de
belangstelling.
Spittael, nu 85, reisde de hele wereld rond om fotos te nemen van
militaire begraafplaatsen en verzamelde informatie om mee te helpen de
soldatengraven ingeschreven als onbekend te identificeren.Hij heeft ook opdracht gegeven een kunstwerk
op te richten, dat nu erkend is als vredesmonument onder de naam de Soldaat en
het Meisje, zodoende hen te herdenken die het leven verloren in de strijd om
de vrijheid.Hij schreef over de
meedogenloze strijd langs het Schipdonkkanaal in 1940 en de wijze waarop zijn
landsgedeelte werd bevrijd door het Canadese leger in 1944.
Als eerbetoon aan de Canadezen verzamelde George Spittael talrijke items
uit verschillende militaire eenheden.Het was zijn uitdrukkelijke betrachting om dit gedeelte van zijn
levenswerk voor altijd onder te brengen in Canada.
Ik wens dat de mensen in Canada weten dat ze een ware vriend hebben
die in België woont zei Spittael kort na het doorknippen van het officiële
lint.Ik ben ontzettend gelukkig
dat mijn verzameling een nieuwe en definitieve thuis heeft gevonden in Canada.
De hoogwaardige vertegenwoordigers van het museum konden met geen
woorden beschrijven hoe waardevol deze zeer nauwgezet collectie is voor
tentoongestelde archieven van het National Air Force Museum.Dit is een prachtige dag voor het museum,
zei museumdirecteur Chris Colton.Het
werkelijke belang van deze collectie kan niet adequaat beschreven worden, het
is niet te geloven.
Gezien de grote omvang van het door George E. Spittael gearchiveerde
materiaal kon slechts twintig procent van de meer dan tweeduizend zwart-wit
beelden tentoongesteld worden van militaire begraafplaatsen over de hele wereld
en bijhorende kunstwerken.
De massale handgeschreven gegevens hebben geresulteerd in een databank
waarvoor Spittael talrijke onderscheidingen mocht ontvangen van verscheidene
overheden voor zijn humanitaire werk.Spittael begon met zijn werk in 1946 en voltooide dit in 1990.
Door zijn onverminderde inspanningen heeft hij honderden Canadese
families geholpen in het vinden van het oorlogsgraf van hun dierbaren.Ik herinner mij een vrouw uit Font Hill,
nabij St. Catharines, die mij om informatie verzocht over haar gesneuvelde
broer zei Spittael.Ik vond
het militaire graf met aan de linker zijde dat van een onbekende soldaat.
Spittael ontving gedurende al die jaren tienduizenden verzoeken om hulp
in deze materie van mensen over de hele wereld.Bijna allen kregen van hem een antwoord.
Toen België werd bezet door het Derde Rijk in 1940, werd hij met zijn
familie geëvacueerd uit Eeklo.George,
toen amper vijftien jaar oud, was er getuige van enkele begrafenissen van zowel
Duitse als Belgische soldaten in haastig gegraven veldgraven.Een ervaring die hij nooit heeft vergeten,
namelijk de aangrijpende gevolgen van de wreedheid van oorlog.
Eén jaar later trad hij toe tot een tak van de Belgische Weerstand om in
1944, na de bevrijding van Eeklo, als vrijwilliger toe te treden tot het
Belgische Leger.
In 1945 bezocht hij een ereveld vlakbij het dorpje van Henri-Chapelle in
de Belgische Ardennen waar duizenden soldatengraven waren van gesneuvelde
Amerikanen.Het aanblik van die zee van
witte kruisjes ontroerde Spittael heel diep, hij beloofde er om iets terug te
doen ter ere van de nagedachtenis van allen die voor onze vrijheid zijn
gevallen tijdens de Tweede Wereldoorlog.
Als onderdeel van een officieel bezoek van de voormalige Air Transport
Group, dit in 1994 ter gelegenheid van de herdenkingsplechtigheden naar
aanleiding van de 50ste verjaardag van de bevrijding, ontmoette
Chris Colton en Bgen. (or) Jeff Brace in Eeklo George E. Spittael.Eén naam bleef steeds weer opduiken en ik
realiseerde me dat George een heel bijzonder iemand was, zei Colton.
Een aantal jaren later, in 2005 namelijk, ontmoette Brace en Colton voor
een tweede keer George ; Spittael had laten weten dat hij een thuis wou vinden
in Canada voor zijn overzeese collectie.We wisten wel af van het bestaan van zijn collectie en dit geheel
was niet voorzien in de museumenveloppe, maar op hetzelfde ogenblik
realiseerden we ons hoe belangrijk die wel was, zei Colton.Na een verblijf van vijf dagen in België
keerden Brace en Colton terug naar Canada en brachten verslag uit aan de Raad
van Bestuur van het National Air Force Museum.In 2007 werden plannen gemaakt om de collectie over te brengen naar
Canada.
Om het verhuizen van de collectie enigszins vlot te laten verlopen werd
tijdens de voorbereidende fase George intensief bijgestaan door een vriend en
geestesgenoot Walter Cami.De Canadese
ploeg onder leiding van Colton hadden niet minder dan zes en een halve dag
nodig om alles te inventariseren voor de collectie kon worden verzonden.
In 1993 werd George E. Spitael als eerste niet-Canadees onderscheiden
met the Meritorious Service Medal, de burgerlijke afdeling voor uitzonderlijke
humanitaire diensten in het belang van Canadese families en dit voor zijn
onderzoek, het documenteren en lokaliseren van oorlogsgraven.
George E. Spittael werd in Trenton, Canada, op vrijdag 18 september 2009
tot Ere-Luitenant-Kolonel benoemd in de voormalige Air Transport Group door
Brace en Colton.
18-09-2009 om 00:00
geschreven door Mortui Viventes Obligant
26-07-2009
Herdenkingstreffen van voormalige Politieke Gevangenen in het Kz Flossenbürg
Tijdens de gelegenheidstoespraak beklemtoont Walter Cami, secretaris van het Comité der Vaderlandse Bonden, dat over de generaties heen de instandhouding van de nagedachtenis onverminderd dient verder gezet te worden. Tijdens het herdenkingstreffen, van 24 juli tot en met 26 juli 2009, waren niet minder dan 18 verschillende nationaliteiten vertegenwoordigd. Ruim 70 gewezen Politieke Gevangenen waren present in hun voormalig Kz Flossenbürg. Een negentig jaar oude dame bezocht dit toenmalige concentratiekamp voor het eerst sinds haar bevrijding in 1945.
België had er de grootste delegatie van alle aanwezige landen. Met 61 deelnemers, oud Politiek Gevangenen hun kinderen en kleinkinderen en talrijke vrienden, was ons kleine land groot in zijn aanwezigheid tijdens de ingetogen en actieve deelname aan de herdenkingsplechtigheid. Zowel Frans- als Nederlandstalige landgenoten stonden er broederlijk zij aan zij, met op de borst een lintje met de Belgische driekleur opgespeld en in het midden daarvan de Rode Driehoek.
Onze Getuigen en overlevenden van het voormalige concentratiekamp, vrienden die we met een groot gevoel van waardering mochten vergezellen tijdens hun herdenkingstreffen, stellen de deelname en interesse van de jongere generaties bijzonder op prijs. In het bijzonder zijn we dankbaar dat volgende voormalig Politieke Gevangenen ons op de site en in de regio hebben rondgeleid ; zij overleefden er de niet te beschrijven onmenselijkheden : de heren Charles Dekeyser, Marcel Durnez, Julien Papa en Julien Vanden Driessche.
26-07-2009 om 00:00
geschreven door Mortui Viventes Obligant
E-mail mij
Heeft u specifieke vragen of suggesties dit telkens binnen het kader omtrent de instandhouding van de nagedachtenis aan de Eerste en de Tweede Wereldoorlog en de slachtoffers ervan, aarzel niet om contact op te nemen.
Hoe groter het platform van uitwisseling van gegevens en samenwerking hiermee in verband, des te beter wij in het algemeen kunnen voorzien in een grondige informatiestroom voor elke geïnteresseerde die het algemeen belang wensen te dienen als eerbetoon aan onze kostbare vrijheid.
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
