Initiatiefnemer, Walter Cami, is als secretaris van het Comité der Vaderlandse Bonden stad Eeklo het stadbestuur en het college Onze-Lieve-Vrouw Ten Doorn ontzettend dankbaar voor de oprichting van een nieuw monument in herinnering van ons gemeenschappelijk oorlogsverleden.  In de aanloop naar de plechtige inhuldiging van het monument welke opgericht aan de kapel van het Onze-Lieve-Vrouw Ten Doorn college in Eeklo, dit ter nagedachtenis aan de weleer tijdelijk begraven Canadese soldaten en in herdenking van het Militair Hospitaal die er was tijdens Wereldoorlog I en Wereldoorlog II, heeft de directie van de school samen met vijf leerkrachten beslist zo’n 207 studenten projectmatig te laten werken rond dit thema.

Alle werken, alle projecten waren ter inzage tijdens de opendeurdag van de school op 25 april 2010. Een ruime selectie van die werken werd er tentoongesteld op panelen terwijl drie PowerPoint versies en de door studenten gemaakte interviews op DVD konden worden bekeken.

Na afloop van de plechtige inhuldiging van het nieuwe monument werd op 7 mei 2010 een zelfde selectie van door leerlingen uitgewerkte projecten tentoongesteld voor alle genodigden.

Wat hieraan vooraf ging . . .

We schrijven juni 2005.

Tijdens hun Battlefield Tour doorheen Noordwest Europa hebben acht Canadese Aalmoezeniers een volle dag uitgetrokken voor een bezoek aan onze stad.  Het lag in hun bedoeling om in de sporen van onze bevrijders, hun militaire voorgangers, enkele markante en belangrijke locaties te bezichtigen in Eeklo en omgeving.

Niemand minder dan de heer George E. Spittael – MSM was hun gastheer en deskundige gids die zich bij deze speciale gelegenheid liet bijstaan door de heer Walter Cami, secretaris van het Comité der Vaderlandse Bonden stad Eeklo.

Niet alleen zijn er die dag vriendschapsbanden gesmeed onder alle aanwezigen ; het staat vast dat tijdens deze schitterende lentedag de warme zonnestralen garant hebben gestaan voor twee wel heel belangrijke gebeurtenissen die later mooi zouden open bloeien. Twee feiten geheel apart en toch, elk op zijn beurt, heel bijzonder en vastgelegd voor het nageslacht.

Zo was er ondermeer het bezoek aan “huize Spittael” waar de acht aalmoezeniers het levenswerk konden bewonderen van George.  Een gigantisch historisch correct werk over soldatengraven over de gehele wereld met een ontzettend groot luik als een waar eerbetoon aan onze Canadese bevrijders.

Het baarde George heel wat zorgen naar het vinden van een geschikte en betrouwbare bestemming voor die leerzame en didactisch zeer uitgebreide collectie van hem. Meer dan waarschijnlijk hebben de acht ambassadeurs van onze Lieve Heer onder Zijn toeziende blik van innige menselijkheid toen voor het eerst besloten hun Belgische vriend te helpen in zijn zielsgeluk.

Slechts enkele jaren later was het dan zo ver. Een volledige vleugel van een Militair Museum in Canada werd in beslag genomen voor het tentoonstellen van George zijn levenswerk. Tijdens de plechtige inhuldiging was George er ginds getuige van de juiste eindbestemming van zijn verzamelwerk. Zelfgenoegzaam en met een zekere vorm van innerlijke rust kon hij nadien terugkeren naar zijn geboortestad, na een reis van meer de zestig jaar was ook zijn levenswerk behouden thuis gekomen, maar dat in het overzeese Canada.

Een tweede al dan niet toevallige zonnestraal verlichtte de ingetogen gedachten tijdens een bezoek aan de campus van het Onze-Lieve-Vrouw Ten Doorn college. Na een korte introductie van de elf vrienden aan een zuster, wiens naam mij spijtig genoeg ontsnapt, begaven wij ons allen naar een perceeltje bijna achteraan op het immens grote terrein van de school. Naast dat groene grasveld staat nu een klaslokaal…

Op die locatie werden 30 jonge Canadezen tijdelijk begraven in de nasleep van de bevrijding van Eeklo (15 september 1944) en omgeving. Alle medische zorgen ten spijt lieten deze jongens het leven als gevolg van opgelopen verwondingen.  Dertig jonge mannen die hun dierbaarste bezit, hun leven hebben gegeven voor onze vrijheid.

Op die plaats waar niets daaraan herinnerde, op die plaats aan de rand van dat groene grasveld, werd heel even een ogenblik van bezinning gehouden in nagedachtenis aan hen. Op dat eigenste ogenblik had Walter Cami een gevoel van gemis aan een welbepaalde vorm van tastbare herinnering.

“Hoe kan het dat sinds onze bevrijding hier al duizenden leerlingen hebben gelopen en niets herinnert aan dat kleine perceeltje met witte houten kruisjes ?”

Gelukkig is er de gift van George en Ria en staan de dertig namen voor eeuwig gebeiteld in witte marmer naast hun “Soldaat en het Meisje” ; een beeld als monument die zij hebben geschonken aan de tijdgenoten van toen, aan alle komende generaties op Belgische en Canadese bodem. Maar niets, onder welke vorm dan ook, herinnert ons aan de heel bijzondere menslievende rol van het Onze-Lieve-Vrouw Ten Doorn college tijdens die dagen van verwarring, gedurende die dagen van bevrijding.

Tijdens een besloten slotviering in de kapel van het Onze-Lieve-Vrouw Ten Doorn stonden de acht Canadese aalmoezeniers in een cirkel opgesteld hand in hand, zeven mannen en één vrouw, hun begeleidende gids, samen met die vriendelijke gastvrije zuster en de twee Eeklose vrienden, George en Walter. Op dat specifieke moment, tijdens zijn aanblik op alle aanwezigen in een spontane gebedsdienst, tijdens dat ogenblik beloofde Walter werk te zullen maken in een poging naar het tot stand brengen van een gepast monument ter herdenking aan dat kostbare verleden.

Wat later werd zijn initiatief positief onthaald tijdens een bestuursvergadering van het Comité der Vaderlandse Bonden, waarna de stad werd aangesproken en vervolgens de directie van het Onze-Lieve-Vrouw Ten Doorn college. Ontzettend dankbaar zijn wij dat beide overheden de krachten hebben gebundeld en ideeën lieten uitwerken in het tot stand brengen van dit herdenkingsmonument gelegen net voor de toegangspoort van de kapel van het Onze-Lieve-Vrouw Ten Doorn.

In de maanden welke voorafgingen aan de inhuldiging van het monument hebben tweehonderd en zeven leerlingen, jongens en meisjes, in afzonderlijke groepjes met veel overgave gewerkt aan hun project ter ondersteuning van de ons zo dierbare nagedachtenis.

Het resultaat is verbluffend, zoveel inzet waaruit blijkt dat dit het talrijke “jonge volk” niet onberoerd heeft gelaten.  Het is niet enkel de verdienste van de directie en de betrokken leerkrachten, maar het is zeer zeker ontroerend te mogen vaststellen hoe elke leerling zich werkelijk betrokken heeft gevoeld naar een nooit te vergeten verleden…

De vereeuwiging van dit geheel aan nagedachtenis wordt van nu af aan gedragen door dit gepaste herdenkingsmonument wat is ontworpen en uitgewerkt door een lokaal kunstenaar, de heer Eric Overmeire.

Naar mijn oprechte mening kan ik niet beter besluiten, als een waar eerbetoon, dan met het citeren van enkele opeenvolgende indrukken zoals recent neergeschreven door verschillende leerlingen :

“ We gaan hier elke dag naar school, maar beseffen niet dat onze school een echt oorlogsverhaal of –verleden heeft. Het grasplein voor de boerderij, waar nu een boomgaard is, is een begraafplaats geweest.

Waar nu appelbomen staan, stonden vroeger kruisjes.  Ik zal de school nu altijd met andere ogen bekijken en nog eens terug denken aan de gruwel van toen…

Het is onmogelijk voor te stellen, maar zonder discussie fantastisch en bewonderenswaardig, hoe deze school een plaats van dood, verdriet en angst, maar vooral ook van hoop, liefde en vooral geloof heeft voorgesteld voor al die mensen… “