Maandag - 17/12/2012 - Na het onheilsbericht van vorige week, heb ik nog een positieve noot te melden. Het breien begint zijn vruchten af te werpen. Ik nam een paar weken geleden mijn breiwerk mee naar de kine. De kinesiste was zo opgetogen over mijn manier van breien dat ze het gaat voorstellen aan een andere patiënte. Bij de handoefeningen komt er ook al wat meer beweging in mijn linkerhand. Heffen kan nog niet, maar knijpen al wel een beetje. Nu is het zaak om dat vaak te doen. Niet verschieten dus, als ik je vraag om mijn linkerhand vast te nemen. Als ik mijn onderarm een beetje steun, lukt het al vrij goed. Ik heb er zaterdag mijn kapper mee verrast ! Dries houdt zich kloek. Die heeft blijkbaar een flinke portie Primobloed in zijn aderen zitten. Ik kijk ernaar uit om hem terug te zien op ons Primofeestje tussen Kerst en Nieuwjaar. Onze Jan is dan in het land (dat is een goede gewoonte aan het worden). Nu Brest voor ons moeder, op haar 82ste toch wat te ver ligt, komt hij telkens tussen Kerst en Nieuwjaar met zijn gezin naar België. Zo hebben ze een paar jaar geleden kunnen genieten van een dik pak sneeuw (dat is ongezien in Bretagne). Het jaar daarop was ik net ontslagen uit Pellenberg. Nu zal het eind februari 2 jaar geleden dat ik die hersenbloeding kreeg. Mijn blog is nu bijna 1 jaar oud en heeft de 6000ste bezoeker al gehad ! Mijn nieuwe schoenen zijn nu min of meer ingelopen en, tot verwondering van mijn kinesisten, zakt mijn enkel al veel minder door wanneer hij niet gesteund wordt. Het stappen zou nu stilaan ook wat vlotter moeten gaan. Daar gaan we binnenkort wat meer op oefenen op de loopband (volgend jaar waarschijnlijk want met die feestdagen zullen er minder kinesessies zijn in de volgende weken).
Woensdag - 11/12/2012 - Vorige week is geëindigd in mineur met
Minder goed nieuws van Dries
Wie dacht dat de familie Primo haar portie tegenslag gehad
had, komt bedrogen uit.Na de dood van
onze oudste zus, Gitta (30 jaar geleden op 23/12 naeen hersenbloeding ten gevolge van een
aangeboren afwijking), ons vader (op 23/11 14 jaar geleden aan longkanker) de borstkanker
van ons Magda (4 jaar geleden) zij stelt het nu goed, de beroerte annex
hersenbloeding van ons Lieve, ik dus, (februari vorig jaar) mijn verlamming
lijkt nu bijna banaal want niet fataal of levensbedreigend meer, komt er nu heel
slecht nieuws van onzen Dries (oudste zoon van ons Magda, slechts 28 lentes
jong en pas gaan samenwonen met vriendin Tess).Hij klaagde al een tijd over buikpijn.Na onderzoeken blijkt het nu om kanker te gaan, vertrekkende van de pancreas
(alvleesklier) met reeds uitzaaiingen in de lever.We zijn er allemaal ondersteboven van en
houden ons hart vast voor wat komen gaat.Hopelijk geeft behandeling met chemo nog wat uitstel (zodat er misschien
nog een kleine kans op levertransplantatie in zit ?)Dat hij maar begint met een stevige
vitaminekuur om zich voor te bereiden en wat extra calorietjes zullen nu ook
wel van pas komen want hij is al wat vermagerd na de kijkoperatie met biopsie die hij vorige week onderging.Carpe diem (pluk de
dag) mag nu zijn motto worden : geen enkel feestje laten voorbijgaan en zoveel
mogelijk van alles genieten wat nog kan, binnen de grenzen van het mogelijke,
uiteraard.Alle kaarsen van de wereld
mogen nu voor hem branden.Alle
heilstroom en goede intenties mogen/moeten op hem gericht worden.We zijn allemaal in gedachten en met heel ons
wezen bij hem en proberen hem en zijn familie te steunen waar we kunnen en
hopen hem nog niet te snel te moeten afgeven. Het wordt andermaal een eindejaar in mineur. Maar hij laat zijn kop niet hangen en wij dus ook niet.
Donderdag - 06/12/2012 - We hebben de 'race' tot een goed einde gebracht. Resultaat : wij bekaf en 1 paar nieuwe schoenen rijker, op dinsdagmorgen pas, die als gegoten zitten. Het zijn eerder rijglaarsjes dan bottines (zoals mijn vorige paar, die uiteindelijk toch een vol jaar dienst gedaan hebben). Nu mijn enkel goed gesteund is, sta ik minder wankel op mijn voeten maar het stappen is nog echt wennen. Vooral mijn schenen staan onder druk bij het van de trap afkomen. Ik hoop dat dat rap went want nu is het 's morgens nog pijnlijk op de trap. Marcel heeft me al gewaarschuwd om niet al zijn vrije dagen zo vol te stoppen dat er geen tijd meer overschiet voor iets leuks. Is genoteerd, schat ! Gisteren zijn we in het koor met kerstmuziek begonnen. De altpartijen vielen nog mee maar ik zet ze toch maar in Sibelius want er zijn toch een paar moeilijke trekskes in die ik echt wel moet oefenen want mijn altmaatje zingt daar niet met mij mee. Werk aan de winkel ! Danku Sinterklaasje.
Donderdag - 29/11/2012 - Ik ga binnenkort met gemak wat meer
tijd krijgen en nodig hebben om te oefenen voor het koor, (dat hoop ik
tenminste). Ik kreeg gisteren op de spellensite Zylom felicitaties dat ik
Mah Jong helemaal uitgespeeld heb (daar heb ik bijna een jaar over gedaan) en
op slag kreeg ik nog maar 1 level meer aangeboden. s Avonds op de
koorrepetitie kondigde mijn zus, de dirigente, aan dat we de volgende weken
naast het concert- ook het Kerstprogramma gaan doornemen : allemaal partituren
uit de oude doos (voor mij splinternieuw dus want ik ken alleen de
sopraanpartij daarvan).Dat wordt
blokken geblazen.Misschien kan ik nog
eens met een alt afspreken om dat samen door te nemen, dan gaat het stukken
vlotter en hoef ik niet nog eens zoveel partituren in Sibelius te zetten.
Na even zoeken op die spellensite en in- en uitloggen, kreeg
ik uiteindelijk toch weer 3 levels (de moeilijkste gelukkig) om mee verder te
spelen. In de namiddag kwam er dan een telefoontje van Gasthuisberg dat
ze toch nog een nieuwe CT-scan moeten maken omdat de firma die de prothese voor
mijn schedel maakt nog met een paar onduidelijkheden zit waar ze die nieuwe
scan voor nodig hebben. Maandagnamiddag wordt die scan genomen. De
soap was daarmee nog niet gedaan want 's avonds kwam er dan nog een telefoontje
dat die scan een uurtje later moest gebeuren dan eerst gezegd omdat die met een
ander apparaat moet gemaakt worden. Ondertussen hadden ze ook al contact
opgenomen met het ziekenfonds om te informeren hoe het staat met de aanvraag
voor tussenkomst en dat was lopende dus dat komt in orde. Gelukkig heeft
Marcel voor december alle maandagen en dinsdagen al verlof gevraagd en gekregen.
Ik kon dus gerust toezeggen dat het O.K. was. Als je zo à la minute moet
klaar staan, is dat wel even een meevaller. Deze toestand geeft ons
tegelijk ook de verzekering dat de zaak in het ziekenhuis goed wordt
opgevolgd. Maandag zal Marcel geen tijd krijgen om uit te rusten (behalve
in de wachtzaal) want 's morgens moeten mijn schoenen binnen gebracht worden
bij de orthesist om die beugel te laten overzetten op mijn nieuwe
schoenen. Die moeten we dan nog voor 17 uur kunnen gaan ophalen want die
scan is uiteindelijk gepland om 15.40u. Of we daar tijdig klaar gaan zijn
om die schoenen dan nog te gaan halen, valt nog af te wachten. Ik zal
alleszins op mijn sloefen naar Gasthuisberg moeten want reserveschoenen waar ik
mee kan gaan heb ik nu niet. Met de rolstoel zal dat wel lukken, denken
we. Dat wordt me het dagje nogal !!! Dinsdag heb ik dan een
afspraak met de homeopaat. De jeuk is al iets gemilderd maar nog niet weg.
Dan heb ik mijn schoenen wèl echt nodig want die heeft enkele trappen naar zijn
voordeur. Ik had ook nog een afspraak geregeld met de pedicure voor 's
morgens maar die heb ik gelukkig kunnen verplaatsen naar 's avonds. Goed
dat ik maandag eens niet naar de kine moet... Het zal op Marcel zijn
eerste vrije dag al druk genoeg zijn ! Hopelijk blijft het hierbij voor
volgende week. Ziekte'verlof' kan je dit moeilijk noemen, eerder
ziekte'race' !!! Goed dat we nog fris en jong genoeg zijn om deze klus te
klaren. Wordt vervolgd.
Donderdag - 22/11/2012 - Nog even iets over Christine : zij
koos voor euthanasie voor zichzelf en haar hond. Moustache was al oud en
zou het erg moeilijk krijgen in een ander gezin. Haar fysieke toestand
was uitzichtloos geworden en ze had toch niet zo'n goed contact met haar
familie waardoor ze wat vereenzaamde. Ook het onophoudelijk worstelen met
de administratiemolen en een paar mislukte operaties hadden haar
verbitterd. Haar veerkracht en energie waren op. Spijtig dat het zo
moest lopen natuurlijk. Ze leek me nog zo sterk vorig jaar en ik keek er
al naar uit om haar terug te zien. We hadden nog een afspraak gemaakt
maar haar broer belde die af zonder veel uitleg. Vorig weekend kwam dan
het bericht van haar overlijden. Dat sloeg in als een bom !
Gisteren mocht ik dan mijn nieuwe schoenen gaan halen maar dat bleef beperkt
tot passen omdat de beugel die nu op mijn linkerschoen gemonteerd is, moet
overgebracht worden op de nieuwe en dat lukt niet op een uurtje. (dat
wist de secretaresse blijkbaar niet). Die beugel moet 5 jaar dienen terwijl
ik jaarlijks nieuwe schoenen mag laten maken . Dat zal ook wel nodig zijn
als ik zie hoe snel mijn vorige paar versleten zijn. Zo'n lamme voet
heeft heel veel steun nodig, een gewone schoen kan dat duidelijk niet
aan. Ik kan er echter niet bij dat ze me niet onmiddellijk orthopedische
schoenen aangeraden hebben in Pellenberg. Ik heb gelukkig al kunnen
aanwijzen dat de hakken niet hoog genoeg waren (dat had ik vorige keer ook al
gezegd maar de orthesist had dat blijkbaar niet goed begrepen). Als die
hakken te laag zijn, staat mijn verlamde been niet goed en overstrekt mijn knie
altijd naar achter. Dat is zeer sletig voor die knie ! De hakken
van de schoenen waar ik in Pellenberg mee leerde stappen, waren nòg
hoger. Toen liep ik bijna op mijn tenen (óók niet goed voor de tenen
blijkbaar, vandaar misschien die hamerteen ?). Nu zijn mijn hakken toch
al een centimeter lager. Hopelijk gaat het nu goed en heb ik mijn
schoenen begin december. Zo blijven we wel bezig... Ik begin mij af
te vragen of ooit alles in orde komt. Of wordt 2013 mijn geluksjaar
ondanks zijn ongelukkige naam ? Dan is het nog wachten op een aangepaste
woning (2014 ?). Ondertussen wachten we nog op de laatste papieren van
mijn manuele rolstoel. Daar zullen we waarschijnlijk nog een opleg voor
moeten betalen omdat het ziekenfonds daar niet meer voor tussenkomt. Ik
heb al een scooter terugbetaald gekregen en daar blijft het dan bij. Voor
die manuele rolstoel komt het Vlaams agentschap nog wel tussen maar slechts
gedeeltelijk. Maar goed dat ik vroeger zo goed kon sparen anders zou dit
nu een probleem kunnen worden. Voorlopig zitten we nog safe.Maandag kwam er nog iemand langs van de
Thuisbegeleiding.Daar zaten ze
blijkbaar met een wachtlijst waardoor ze niet vroeger konden langskomen.Zij worden betoelaagd naargelang het aantal
huisbezoeken.Gelukkig bevalt de nieuwe
begeleidster mij beter.Met de vorigen klikte
het niet en hield ik die boot wat af.Ze
hadden me ook niets verteld over die wachtlijst en die regeling en als het niet klikt, valt dat
allemaal toch moeilijker.
Maandag - 19/11/2012 - We zijn donderdagavond naar een
lezing geweest over Bruno Gröning, een duitser die overleed in 1959 en na de
tweede wereldoorlog bekendheid kreeg door zijn leer over genezing langs
geestelijke weg. Hij genas 1000den mensen vanop zijn balkon. Dat
kwam toen uitgebreid in de pers. Ik heb daar eigenlijk niets nieuws
gehoord. Roel, mijn neef, vertelde mij net hetzelfde toen ik nog in het
ziekenhuis lag. Een sjamaan avant la lettre dus. Er bestaan nu nog
wereldwijd afdelingen van zijn vriendenkring die mensen in kennis stellen van
zijn gedachtegoed. Een heel goede zaak want de moderne mens raakt het
noorden kwijt in deze moderne wereld. Vorige zaterdag werd een vriendin
van mij begraven. Ze was 5 jaar jonger dan ik en heeft vroeger nog in ons
koor meegezongen. We zaten toen dikwijls naast mekaar en werden zo
vriendinnen. Vele jaren geleden verhuisde ze naar de kust om dichter bij
haar ouders te gaan wonen. Zij had een ongeneeslijke reuma-aandoening in
de hersenen. Deze diagnose kreeg ze pas enkele jaren geleden.
Daardoor raakte ze steeds zwaarder gehandicapt. Ze kon nog zelfstandig
wonen dankzij haar assistentiehond, Moustache, met wie ze in haar aangepaste
woning woonde. Door haar aandoening raakte ze geregeld buiten
bewustzijn. Moustache voelde aan wanneer ze een aanval kreeg en bracht
haar dan een kussen, haar gsm en drukte een alarmknop in waardoor er iemand
verwittigd werd dat ze hulp nodig had zodat ze niet al te lang zonder hulp
bleef. Ze was een heel dappere vrouw die in haar eentje al haar
administratie regelde, haar huis liet bouwen en actief was in de
mutualiteit. Daar doe ik mijn hoed voor af ! Vorig jaar kwam ik terug in contact met haar
toen we een weekje vakantie namen inhet revalidatiecentrum Ter Duinen in
Nieuwpoort.We hebben toen een
rondleiding gekregen in haar huisje.Proficiat
Christine, goed gedaan ! Met mijne Marcel naast mij voel ik mij een
verwend nest in vergelijking met haar. Spijtig dat het
gehandicaptenbeleid in Vlaanderen zo stroef in mekaar zit. Als ik dat
vergelijk met de voorzieningen voor kankerpatiënten... Die krijgen van in
het ziekenhuis een trajectbegeleider. Geen overbodige luxe in hun
situatie. Spijtig genoeg zijn gehandicapten niet zo goed omkaderd.
Wij zijn afhankelijk van de kundigheid van verschillende sociaal assistenten,
die niet allemaal even kundig zijn en niet allemaal echt thuis zijn in de
toestanden die voor iedereen anders zijn. Dat is me in Pellenberg vooral
opgevallen. Niet iedereen kreeg dezelfde raadgevingen mee en toen ik
thuis kwam, na 6 maanden revalidatie moesten we nog zelf één en ander opstarten
en aanvragen in dat onoverzichtelijke kluwen van voorzieningen. We hebben
nog het meest gehad aan de CM. Die sociaal assistent heeft ons nog het
best geholpen. Terwijl we dat eerder verwachtten van de
Thuisbegeleidingsdienst. Die kwam echter pas veel later langs toen we al
één en ander zelf hadden uitgevlooid. Ik zou toch eerder verwachten dat
die je naar huis begeleiden i.p.v. enkele maanden nadien eens te komen zien hoe
het met je gaat. Zondag was er gelukkig geen fietstraining vanwege het
slechte weer. Volgend weekend is het hopelijk droger.
Maandag - 12/11/2012 - Ik heb even gewacht met mijn indrukken van onze week aan zee neer te pennen. Het was er zo druk ! Er was net die week ook een groep van Ziekenzorg uit Zuid-West Vlaanderen op vakantie. De eetzaal zat eivol. Buiten het geroezemoes van zovele mensen, het af en aanlopen van zaalpersoneel, waren er ook bij elke maaltijd de mededelingen ivm het dagprogramma van Ziekenzorg. Met alle begrip voor die groep mensen. Ik ben blij dat ik eens ervaren heb hoe het eraan toegaat op bij Ziekenzorg. Nu weet ik dat dat niks voor mij is. Altijd alles in groep. Elke dag op uitstap en op wandeling (de meesten zonder dekentje in hun rolstoel, terwijl het toch geen al te best weer was). Wat wel leuk was, waren de aanmoedigingen die ik daar te horen kreeg omdat ik niet alles met de rolstoel deed. De afstanden zijn daar veel groter dan thuis en toch ging ik altijd te voet naar de eetzaal : 140 stappen van de kamer tot aan de lift, 220 stappen van de lift naar de eetzaal en evenveel terug uiteraard en dat 3 keer per dag, dat maakt : 1080 stappen per dag. Als voorbereiding op mijn hernieuwde staptraining vanaf volgende week kan dat tellen ! Woensdag, 21/11, is het zover. Dan wordt de beugel van mijn oude op mijn nieuwe schoenen overgezet. Dat vraagt een beetje tijd want ik moet om 13.30u al daar zijn. Ik heb ook eindelijk een operatiedatum gekregen voor mijn cranio-plastie : 07/02/2013 is D-day voor mij. Dan wordt mijn carrosserie hersteld. Eerst was het dat de prothese niet tijdig klaar zou zijn. Daarna was het : wachten op de goedkeuring van het ziekenfonds (dan is het gratis, anders kost het 9000 euro !). Terwijl ze al van in september weten dat deze operatie nodig en geen zuiver esthetische ingreep is ! De organisatie van Neuro-Chirurgie is ook niet wat het zou moeten/kunnen zijn. Gelukkig zijn ze wel heel bedreven in dit soort operaties hoewel ze me nog steeds niet kunnen garanderen dat ik daarna pijnvrij zal zijn. Het wordt een Costum Bone van de firma Codman (ziet er heel blits uit op internet zegt Marcel). Zie : http://www.jnjmedical.nl/pagina/58/Codman (in het Nederlands - een Franstalige versie zal ook wel te vinden zijn, denk ik). Dat Costum Bone vergroeit blijkbaar met de schedel, klinkt goed hè ? Ik neem aan dat dat vergroeien te voelen zal zijn zoals het resorberen nu, maar daarna kan ik me moeilijk indenken dat dat pijn blijft doen eens het vergroeid is. We hopen er natuurlijk het beste van ! Het zal toch wel eens een keer gaan meezitten, hoop ik. Daarnaast hoop ik ook dat de winter net in die periode aantreedt. En ik hoop dat alles vlot verloopt zodat ik het concert van Canzonetta kan meedoen eind februari. Dat het net die week stenen uit de grond vriest en sneeuwt zodat ik niet teveel fietstrainingen hoef te missen omwille van de kou en mijn herstelperiode na de operatie. Ik blijf sowieso oefenen op de hometrainer. Binnenkort gaan we een fietstest doen met Join2Bike via de 'fit in 12 weken actie' van provincie Vlaams Brabant. In het nieuwe werkjaar gaan we op hartslag leren trainen. Dat is toch altijd wat veiliger met zo'n groep amateurs. Dan krijgen we een trainingsschema en medische begeleiding. Ben al benieuwd wat dat wordt. Het mijne zal er heel anders uitzien dan dat van Marcel omdat ik dagelijks train en hij maar wekelijks (hoewel hij toch ook wel naar zijn werk fietst als het niet regent !). Dat zullen we bij de test nog moeten melden want dat ben ik vergeten bij de inschrijving.
Vrijdag - 2/11/2012 - Op de valreep nog een berichtje (met
mijn excuses voor de Franstaligen, die dit later zullen ontvangen) met een
beetje teleurstellend nieuws : mijn schedelreconstructie wordt een maand
uitgesteld. De prothese zal niet klaar zijn voor nieuwjaar. Nog een
maand langer hoofdpijn betekent dit. Maar volgend jaar kan ik er dan weer
volop tegenaan. Ik voel me nu wel niet meer zo veilig in mijn hoofd (Is
er nog bot genoeg over voor een maand extra ? Nu mag ik zeker nergens
tegen stoten !) Ik hoop nog op consultatie te kunnen gaan, voor het zover
is, om deze vragen te stellen. We zullen er maar weer het beste van
proberen te maken. Uitgesteld maar niet verloren ! Mochten er
complicaties zijn na de operatie dan lig ik tenminste niet in het ziekenhuis
met de feestdagen. We gaan een rustige Kerst en eindejaar tegemoet.
Dat is ook niet slecht. Nu eerst een week naar zee, daarna mijn nieuwe
schoenen inlopen, dan feesten en daarna een nieuwe 'carrosserie' (=schedeldak).
Ik begin stilaan op de missing link met de neanderthalers te lijken met die
wenkbrauwboog boven mijn rechteroog ! Nog even inhangen en hopelijk is
mijne kop daarna voorgoed in orde en kunnen we weer verder. Mijn kinesist
heeft mij bevestigd dat mijn hersenen 8 jaar nodig hebben om nieuwe
verbindingen aan te maken die de beschadigde zenuwbanen kunnen vervangen. Mijn
verlamming zal dus grotendeels van voorbijgaande aard zijn maar dat vraagt nog heel
veel geduld, oefeningen en doorzettingsvermogen. Een opdracht om U tegen
te zeggen, vind ik dat. Daar was de Galibier oprijden niks tegen, maar
dat was wel veel plezanter !
Dinsdag - 30/10/2012 - Gisterenmorgen, heel vroeg, telefoon van de orthopedist, dat mijn schoenen volgende week klaar zullen zijn ! 't Was te denken, dan zit ik met Marcel en ons moeder aan zee, natuurlijk. Een week langer wachten geblazen, dus. Maar vanaf dan sta ik weer in de startblokken om het stappen weer op te nemen. Te beginnen met 10 min. per dag en dan elke week weer 5 minuten erbij. De gedwongen rustperiode is dan eindelijk voorbij !!! Ik ben toch al weer dagelijks 12 km aan het fietsen, mijn conditie is niet nul om te beginnen stappen. Hopelijk kan mijn enkel het verdragen. Onder begeleiding van mijn kinesistes zal dat wel lukken, hoop ik. Gelukkig heb ik mijn muziekopdracht aan de laptop al af en heb ik zo tijd voor wat anders. Zondag werd mijn schoonzus, de oudste zus van Marcel, 65 jaar. Dat hebben we gevierd met een verrassingsfeestje in de taverne van één van zijn nichtjes. Veel hapjes en taart. Maandag werd ik verwacht op een etentje met het groepje van het freepodium van het koorweekend. Iedereen moest zorgen voor tapas voor 4 personen. Dat was beter voor 2 geweest want we hadden weer teveel eten, maar het was allemaal heel lekker en leuk en gezellig ! Daarmee lag ik later in mijn bed dan gewoonlijk maar ik heb goed geslapen, dus we kunnen er weer tegen. Vanavond blijf ik thuis en morgen is er weer koorrepetitie. Vorige week was er nog eens een stemcoach en die complimenteerde ons met onze mooie koorklank. Dat deed deugd, zie. Ik zou nu al reclame willen maken voor ons concert van februari : heel mooie muziek van Scarlatti, Handel, Mozart, Byrd, Tallis en Purcell voor koor en orkest. We hebben al een kamerorkest dat wil meedoen. Warm aanbevolen, dus ! Als je ons nog niet gehoord of gezien hebt, is het nu het moment om eens te komen luisteren. Het wordt prachtig, al zeg ik het zelf.
Maandag - 22/10/2012 - Vrij rustig weekend achter de rug met
een bewogen start op vrijdagmiddag. Na het bezoek van mijn huisarts ben
ik gevallen. Dat was heel lang geleden (van december 2011) en was
waarschijnlijk te wijten aan de losgekomen hak van mijn linkerschoen. Die
is destijds half doorgezaagd om er een beugel (voetheffer) op te kunnen
monteren.Mijn kinesiste had dat al een
week eerder opgemerkt maar aangezien ik toch nooit achteruit stap en ik er nog
perfect mee kon stappen, dacht ik dat dat eigenlijk geen kwaad kon. Tot
vrijdag blijkbaar. Ik had iets willen opruimen en zette daarbij een pasje
achteruit; mijn linkerschoen haperde en mijn rechtervoet wou corrigeren maar
bleef steken op de rand van het tapijt waardoor ik mijn evenwicht verloor en
achterover viel. Gelukkig stond daar de driezitsbank van ons salon die
mijn val brak. Ik had alleen wat pijn aan mijn linkerarm en verder
niets. In een mum van tijd waren Marcel en mijn huisarts weer
boven. Blijkbaar produceer ik nog genoeg volume als ik val want ze hadden
me horen roepen tot aan de voordeur. Marcel is dan zaterdag met mijn
schoen naar de schoenmaker getrokken om die hak te laten plakken. We (ik,
Mattias en mijn moeder) kwamen er verder met de schrik vanaf. Wim kwam
zaterdag nog langs om zijn 29ste verjaardag te gaan vieren met Robbe en enkele
vrienden. Mattias moest die nacht weer werken en kon dus spijtig genoeg
niet mee.
Paul, de man van mijn zus Magda is vorige week verkozen in
het gemeentebestuur van Haacht ! Hij wordt tweede schepen en is bevoegd
voor ruimtelijke ordening en milieu. Het was een woelige formatie want
blauw had eigenlijk gewonnen en Paul is bij groen. Maar door samen te
spannen met enkele andere kleine partijen hebben ze de macht naar zich toe
getrokken. Het moet er hevig aan toe gegaan zijn want Magda was nogal
onder de indruk. Och arme. Ik heb hen nog niet gesproken want
zondag was er niemand thuis. We zijn dan maar in de buurt een pintje gaan
drinken omdat de zon er eindelijk doorkwam
en zo hadden we een goed excuus nu het geen zin had om naar Tildonk te gaan want
er was niemand thuis. Marcel was 's morgens alleen gaan fietsen met
Join2Bike. Met die sombere, vochtige lucht vond ik dat niet erg. Ik
fiets nu weer alle dagen 12 km op de hometrainer. Dat brengt mij meer op
dan op de tandem omdat ik dan de inspanning zelfstandig moet doen en niet
zomaar wat meetrap met Marcel. Bij gebrek aan kine in het weekend heb ik
dan toch wat beweging zonder gesaboteerd te worden door het weer. Mijn conditie
mag tegen volgende zomer trouwens wat beter zijn want dan trekken we met
Join2Bike naar Oostenrijk om de Gletsjerstrasse te gaan doen. Dat is een
pakske straffer dan de col du Galibier. Spijtig genoeg had ik zondag een warme
winterbroek aan waardoor ik precies in de sauna zat. Ze geven voor de
volgende paar dagen nog mooi, warm weer (20 °C), dus heeft Marcel die warme
broek maar vervangen door een lichter exemplaar. Volgend weekend wordt
het gevoelig frisser, zeggen ze, dan kan ik die broek beter gebruiken.
Eind volgende week vertrekken we voor een week naar een revalidatiecentrum aan
zee. Mijn moeder gaat dan mee zodat ze daar al eens geweest is. Als
ze dan binnen afzienbare tijd haar tweede knie moet laten vervangen, kan ze
daar gaan revalideren.Nu ik haar niet
meer kan helpen, lossen we dat zo op. Het wordt zeker een gezellige
scrabbleweek want dat doen we alle drie graag ! Verder plannen we nog een
shoppingmoment in Nieuwpoort en een bezoekje aan een gehandicapte vriendin, met
aangepaste woning in Bredene. Die zijn we vorig jaar in december al eens
gaan opzoeken toen we ook een week in Nieuwpoort op vakantie waren in dat
revalidatiecentrum. Ik kan daar kine krijgen want die heb ik nu echt nog
wel nodig. Ik ben benieuwd of de kinesiste van vorig jaar daar nog
werkt. Dat was een frisse jongedame waar ik toen een goed contact mee had
en verandering van spijs doet nog altijd eten. Een welkome afwisseling
van de dagelijkse routine waar we nu inzitten dus !
Donderdag - 18/10/2012 - Gisteren was een goed gevulde dag. We begonnen met onze afspraak met de SWAL Sociale Woningbouw Arrondissement Leuven. De adjunct-directeur leegde ons uit hoe de planning van de verschillende sociale woningbouwprojecten van Leuven in mekaar zit. Daar zit een type woning in dat voor ons interessant kan zijn en dat
zijn de gelijkvloerse parkwoningen op de Centrale Werkplaatsen aan de
Diestse steenweg hier in Kessel-Lo. Deze hebben een berging, tuintje
met berging, 3 slaapkamers, badkamer maar geen garage. Er is wel
een staanplaats voorzien voor de woning en/of in een ondergrondse garage
in de buurt (niet handig voor een rolstoelgebruiker). Het kwam er vooral op neer dat er inderdaad geen aangepaste woningen voor rolstoelgebruikers voorzien zijn (die waren er oorspronkelijk, in 1975, wel maar door de veranderde normen voldoen deze al niet meer en worden ze ook niet meer aangeboden, hoewel er tot nu toe maar 6 kandidaten zijn en er meer parkwoningen gepland zijn). Dit project staat echter het laatst in de planning (na 2014) en men kan ons niet garanderen dat we daar terecht gaan kunnen. Telkens er een fase afgewerkt is, worden alle kandidaat-kopers uitgenodigd om een keuze te komen maken of hun kandidatuur in te trekken. De eerste fase is gelukkig Vlierbeekveld. Na de verdeling hiervan krijgen we een nieuw volgnummer en zal de wachtlijst al ingekort zijn. We kunnen echter niet riskeren van hier niet op in te gaan omdat we geen optie kunnen nemen op een parkwoning en als we daar naast grijpen, staan we nog nergens. Dus als we op Vlierbeekveld, hier achter de hoek, een stukje grond (de prijs aan sociaal tarief wordt ons nog meegedeeld) of een woning met een gelijkvloerse slaapkamer kunnen krijgen, zullen we dat zeker niet afslaan. Zomer 2014 is de streefdatum en in afwachting daarvan gaan we dan toch maar beginnen met de aanpassing van onze badkamer met een inloopdouche voor ons eigen gemak. Dat zal ons huis later voor kandidaat-kopers trouwens veel aantrekkelijker en interessanter maken. Onze traplift is momenteel defect maar Marcel hoopt hem nog te kunnen herstellen zodat hij nog een paar jaar mee kan zodat we nu nog geen nieuwe lift hoeven te laten plaatsen. Zo lang zullen we er hier dan nog het beste van maken en blijven uitkijken naar iets anders in de buurt. Wordt vervolgd ! In de namiddag zijn we het zwembad van het Balanske in Tielt-Winge gaan uitproberen. Dat is een jaccuzi met tillift annex sauna. Dat richt zich tot gezinnen met gehandicapte kinderen maar ik mocht er ook in. We dachten die tillift niet nodig te hebben maar het leek ons toch niet veilig om het zonder te doen. Nu een half uur proberen, hebben we dan toch maar hulp ingeroepen zodat we uiteindelijk toch nog een halfuurtje in het bad hebben gelegen (lekker relax in water van 37 °C, eindelijk alle spieren ontspannen) met een relaxmuziekje op de achtergrond en onderwaterbeelden op de muur, een kwartier in de sauna en een warme douche om af te sluiten. Volgende keer beter ! Geen kine voor een keer maar wel nog koorrepetitie 's avonds. Ik was echt doodmoe toen ik eindelijk in mijn bed lag. Vandaag blijft het rustig. Iedereen naar zijn werk en ik het rijk voor mij alleen ! Mag ook wel eens. Straks alleen nog kine en een avondje voor de buis.
Donderdag - 11/10/2012 - Gisteren heb ik een interessante ontmoeting gehad. Ik had een afspraak voor manicure en pedicure gemaakt in een schoonheidssalon hier in de buurt. Ik noem haar gemakshalve Carmen, naar de naam van haar salon. Ze was uitermate vriendelijk, halverwege de 40, denk ik, en heeft op haar 38ste een hersentrombose gehad. Zo was het bij mij ook begonnen op die rampzalige 28/2/2011. Bij mij volgde daar eerst een lichte en later een zware hersenbloeding op, bij haar gelukkig niet. Zij is rechts verlamd geweest en heeft opnieuw moeten leren spreken en lopen. Gelukkig is ze linkshandig en nu volledig hersteld. Ze heeft me een oppepper van formaat gegeven en aangemoedigd om toch zoveel mogelijk te oefenen (niet alleen stappen en fietsen). "Elke dag zonder oefenen, is een verloren dag", zei ze. Toevallig heeft mijn kinesiste gisterenmiddag handoefeningen met mij gedaan die ik dan 's avonds zelf hernam, en met succes ! Ik voel me weer helemaal opgekrikt en klaar om er tegenaan te gaan. Net op tijd want dinsdagavond ging het me even niet goed af. Ik kreeg het idee dat mijn toestand niet veel meer zou verbeteren en ik, bij wijze van spreken, levenslang gevangen zit in een half verlamd lichaam. Ik betwijfelde of ik dat wel ga kunnen volhouden. Normaal gebeurt zoiets 20 jaar later. Met het succes van die handoefening ben ik dat idee weer een beetje kwijt en zit ik weer te popelen om verder te gaan. Misschien kan ik die hand toch weer functioneel krijgen als ik dagelijks oefen ! Als je het idee hebt dat je dat zelf in handen hebt en niet gewoon moet afwachten wat er gaat komen, voel je je een stuk minder machteloos en slachtoffer van wat je is overkomen. Ik geniet, van het idee alleen al. We kunnen weer verder !
Vrijdag - 05/10/2012 - Wat een rustige week had moeten zijn, is heel anders uitgedraaid : 3 avonden op rij op stap (leuke repetitie, gezellig etentje, filmavond Join2Bike). Een raar soort conditietraining als je gewoon bent van om 22.30u te gaan slapen na een avond voor de buis (gelukkig moet ik er nooit vroeg uit). Maar wel goed voor de batterijen ! Woensdag op bezoek geweest bij een nieuwe vriendin die ik leerde kennen in Pellenberg. Jonge moeder met 2 zoontjes. Zij is er erger aan toe dan ik. Stappen zit er voor haar voorlopig nog niet in. Ik hoop voor haar dat dat nog komt maar het zal zwaar werken zijn. Komaan, Inge, inhangen he ! Zij heeft ook alle dagen kine. Via politieke weg zijn we nog op het spoor gekomen van een mogelijke gelijkvloerse woning in Blauwput (Kessel-Lo), nieuwe wijk in aanbouw op de Centrale Werkplaatsen maar die zou pas in 2014 klaar zijn, de aanpassingen zouden we wel nog zelf moeten doen (begrijpe wie kan !?). Zo gauw we daar meer zekerheid over hebben, zal ik daar natuurlijk uitvoerig over berichten. Ondertussen heb ik hopelijk wat minder hoofdpijn. Nu ik minder pijnstillers slik, is dat wel wat gebeterd maar ik heb nog steeds dagen met hoofdpijn waarop ik geen pijnstiller mag nemen omdat ik er de vorige dag al 1 genomen heb. 3 dagen per week is echt niet veel hoor, dan schieten er nog 4 over. Je leert er wel mee leven en relativeren (intensiteit, oorsprong, duur). Meestal is het toch schedelpijn. Dat botluik verteert niet ongemerkt. Ik zal blij zijn als het eruit is. Ik heb wel van mijn huisarts vernomen dat ik de bloedverdunners niet mag onderbreken voor die operatie. De cardioloog vindt het te riskant zolang mijn been verlammingsverschijnselen vertoont ! Hoe ze dat gaan doen, is mij een vraagteken ! Als ze me rechtop zetten tijdens de operatie, is het bloedverlies misschien nog vrij beperkt. Enfin, ze zullen wel weten wat ze doen zeker. Zorgen voor later maar ik ga er zeker nog uitleg over vragen voor het zover is. Mijn verlamming weegt in totaal 34 kg. De helft van mijn totaal gewicht dat nu door de rechterkant alleen gedragen moet worden. Geen wonder dat ik 's middags een siësta nodig heb !
Maandag - 01/10/2012 - Wat een weekend van uitersten ! Van een feest (met mijn collega's) naar een begrafenis in familiekring (nonkel Sus is na 47 dagen ziekenhuis op 77 jaar overleden), naar een eerste fietstraining, met als afsluiter een val, in slow motion (zachte landing zonder erg), en pannenkoeken om af te sluiten. Veel mensen teruggezien en veel schouderklopjes gekregen. Dat heeft me heel veel deugd gedaan. Blijkt dat toch zo ongeveer de helft van mijn familie deze blog leest. Tijdens de fietstraining, onder een stralende zon, is onze tandem gedoopt tot Marcel-express (toepasselijker kan bijna niet met Marcel aan het stuur). Aan de koffietafel (met flink wat zware regenbuien) hebben wij onszelf omgedoopt tot tandem vermits we nu, nog meer dan vroeger, alles samen doen. Het heeft ons deugd gedaan maar het was ook wel vermoeiend. Gelukkig heb ik een kalme week voor de boeg, om te bekomen. Komt dus dik in orde. Voor wie het nog niet gezien heeft : deze blog is bijna een jaar oud ! Een jaar vol verrassingen (leuke en minder leuke), een jaar vol verbazing (heb ik dat allemaal geschreven en ik ben nog niet uitverteld !) en verwondering (waar haal ik dat toch vandaan ?) een doorzetter ben ik altijd wel geweest maar zoveel praat heb ik nooit gehad (ik was altijd de stilste van de groep). Ik wist niet dat ik dat in me had. Ik heb vooral peptalk voor mezelf geschreven (uiteraard) maar ik hoop dat ik hiermee ook anderen een duwtje in de rug kan geven. Kop op, moeilijke dagen gaan ook voorbij ! Morgen schijnt de zon wel weer. Er valt nog heel wat te beleven !
Vrijdag - 28/09/2012 - We hebben een opwindende week achter de rug. Maandag ben ik voor een eerste pas van mijn nieuwe, orthopedische schoenen mogen gaan. Daarbij mocht ik dan een model kiezen. Daarna was het haasten naar de kine en daarna zijn we naar een huis zonder trappen gaan kijken in Wijgmaal. Ik was er direct weg van maar uiteindelijk na veel wikken, wegen en rekenen, zijn we tot de conclusie gekomen om
toch geen bod te doen . Om het wat
rolstoelvriendelijker te maken, zouden we met 100.000 extra nog niet
toekomen en dan is de investering op onze leeftijd toch wat te zwaar.
Om de badkamer te toegankelijk te maken = vergroten, moeten we de keuken
uitbreken en in de leefruimte installeren. Om plaats te
winnen in de leefruimte moeten we de patio volledig opnemen in de
veranda, de radiators vervangen door vloerverwarming (daar kunnen we een
warmtewisselaar op aansluiten die we in de voortuin (zuiden) kunnen inwerken.
Het tuinhuis vervangen door een groter exemplaar met carport omdat we de
garage nodig hebben voor onze fietsen en scooter en reserverolstoel.
Zonnepanelen op het dak om het energieplaatje wat te verlichten.
Daarnaast zien onze kinderen, die voor hun studie/werk steeds naar
Leuven moeten het niet zitten om dat met de fiets te doen zoals nu. Verder ligt ons sociaal leven verankerd in Kessel-lo en zou onze ecologische voetafdruk serieus vergroten. Je
ziet er zijn voor ons teveel bezwaren om op deze piste door te gaan,
zeker aan de gestelde vraagprijs (280.000 = 320.000 notariskosten incl.). Spijtig want de omgeving sprak ons
heel erg aan. De wijk (met voortuintjes en veel hagen) gaf ons, fervente kampeerders, een waar
vakantiegevoel (je waant je op een camping). Verder ben ik met mijn huisarts tot de conclusie gekomen, mocht ik op een normale leeftijd in menopauze gekomen zijn (opvliegers/vapeurs zijn mij nog steeds vreemd) dan zou mij deze hele toestand bespaard gebleven zijn. Hoe het leven een mens soms parten kan spelen ! Eén lichtpuntje : Marcel heeft op Facebook een pagina gevonden voor partners van mensen met een NAH (Niet Aangeboren Hersenletsel) waarop iemand getuigt dat haar echtgenoot na zijn cranio-plastie verlost was van hoofdpijn ! Het kan dus maar is niet zeker. Mijn dikke bougies gaan opgebrand zijn tegen december ! Daar kunnen we weer effen mee verder. Ik hoop dat ik er goed doorkom want ik wil weten hoever ik nog kan komen met mijn linkerhand en -arm. En ik geniet van de liefdevolle zorg van mijn huisgenoten (bedankt Marcel, mijn witte prins met het gouden hart en zonen die nu nog duidelijker aarden naar hun vader) waar ik toch de 30 beste jaren van mijn leven voor gezorgd heb. Volgens mijn kinesist weegt die lamme arm zoveel als een volle emmer water. Om u een idee te geven waar ik aan sleur als ik recht sta ! Het geeft mij wel zin om mij daarvan, of toch het onderste deel ervan, te ontdoen voor mijn oude dag. Mijn schouder heeft last van subluxatie (bijna-ontwrichting) door dat nutteloze gewicht. Daardoor kan ik er ook niet op liggen en ben ik voorlopig verplicht op mijn rug te slapen. ik hoop na mijn schedelreconstructie weer minstens op mijn rechteroor te kunnen liggen, laat staan op mijn rechterzij. Vanavond is het personeelsfeest van mijn werk. Ik ben alvast naar de kapper geweest want mijn directeur heeft de gewoonte om met ieder personeelslid op de foto te gaan (dat wordt een mooie volgend jaar met een gaaf hoofd !) Ik ben weer maar eens benieuwd ! Zaterdag wordt een broer van mijn moeder begraven (zie ik de familie nog eens voor mijn operatie) en zondag beginnen de fietstrainingen van Join2Bike weer. Druk, druk, druk. Ik zal volgende week nodig hebben om uit te rusten.
Dinsdag - 18/09/2012 - Rechtzetting van zaterdag. Wim fluit mij al terug ivm dat privéonderwijs aan de KUL : "Ik denk dat je iets verkeerd begrepen hebt. We zijn zaterdag niet met 2
afgestudeerd maar met zo'n 15-tal Japanologen. Daarvan zijn er 2 die in
september met grote onderscheiding afgestudeerd zijn. In juli waren er
slechts 3 of 4 japanologen afgestudeerd, omdat de meerderheid toen nog
niet klaar was met zijn thesis. Ik heb dus geen quasi privé-onderwijs
gehad, want we waren met een 20-tal masterstudenten in Japanologie, en
met mijn keuzevakken zat ik meestal tussen 100 à 200 economiestudenten.
De Japanologie-sectie is minstens tweemaal zo groot als die van de
klassieke talen. Zeker in het eerste jaar zijn er sinds een drietal jaar
telkens meer dan 100 studenten ingeschreven." Ik heb wel eens meer last van voorbarige conclusies waardoor ik anderen al eens op het verkeerde been zet. Mijn excuses. Ik hoop echt dat die laatste schedeloperatie achter de rug is voor de feestdagen. Ik heb mijn foto's van een jaar geleden nog eens bekeken en het verschil met nu is toch wel erg groot geworden. Ik hoop dat mijn collega's niet te erg gaan schrikken en dat dat restje botluik het nog zolang uithoudt !
Maandag - 17/09/2012 - Nabeschouwing op zondag : die zwakke rug heeft dan wel een domper gezet op mijn jong leven maar heeft mij wel prima voorbereid op een nog beperktere mobiliteit zoals nu. Ik heb nooit met mijn kinderen kunnen ravotten zoals ik dat vroeger in de Chiro deed. Als ze vielen, zei ik :"Kom hier dat ik u opraap" voor ik ze kon troosten. Als ze op mijn schoot wilden zitten, moest ik eerst zelf gaan zitten (liefst in de een zetel) waarna ze op mijn schoot konden klimmen. Gelukkig kon ik nog fietsen en zwemmen met hen. We zijn dus veel op stap geweest, vooral als Marcel in de nachtploeg zat ! We hebben bij onze activiteiten altijd rekening moeten houden met mijn rug. Met enige creativiteit konden we toch nog kamperen, fietsen (5 fietsen bovenop de remorque met kampeergerief), zwemmen en wandelen. Pretparken lagen mij veel minder maar die waren toch te duur voor onze portemonnaie. Daar kwamen ze wel met vriendjes, school of jeugdbeweging en dat was dan dubbele pret omdat ze er zo weinig kwamen. Ik wil hiermee niet zeggen dat mijn huidige toestand mij niet zwaar valt, integendeel. Toen kon ik, op goede dagen, nog uit de voeten en mits de nodige voorzichtigheid en met de hulp van homeopaat en osteopaat had ik langere periodes van goede dagen. Nu zijn er zelfs geen goede dagen meer maar ik ben gelukkig niet meer aan mijn rolstoel gekluisterd zoals vorig jaar en dat is toch al heel wat ! Ik ben nog steeds benieuwd hoever ik de volgende 5 jaar nog ga geraken met revalideren dankzij de dagelijkse kine.
Zondag - 16/09/2012 - Zaterdag zijn we naar de proclamatie van onze Wim (de oudste zoon) geweest. Hij is met grote onderscheiding Master in de Japanologie geworden. Zijn prof deed nog een poging om hem aan een doctoraat te helpen maar dat laat hij, na 10 jaar universiteit, toch aan zich voorbij gaan (oef). Studeren kan fijn en nuttig zijn maar hoeft ook niet te blijven duren. Hij wordt er ook niet jonger op en zijn loopbaan moet ook min. 40 jaar kunnen duren voor hij op pensioen zal kunnen. Ze waren welgeteld met 2 studenten die op dat moment in zijn richting afstudeerden ! Privéonderwijs 'avant la lettre' dus. De receptie achteraf werd natuurlijk door Alma Catering verzorgd. Daarmee heb ik ook al een paar collega's teruggezien in 'avant première' voor het personeelsfeest van 28/09. 't Was leuk, gezellig, maar zoveel lawaai dat mensen, binnen een gesloten ruimte, kunnen produceren door gewoon maar te praten ! Vooraf zijn we bij ons moeder mosselen gaan eten op het tuinfeest van het woon/zorgcentrum 'Ter Vlierbeke', waar zij nu al dik 5 jaar (van in mei) woont. Ook veel volk maar niet zo druk en lawaaierig èn lekker èn snel bediend ! Een drukke dag, dat wel. Zeker als ik mijn siësta daardoor moet uitstellen tot 's avonds. Maar ik was er graag bij. Niet in het minst toen die prof onze Wim de hemel in prees voor zijn inzet en werklust. Ja, ja, dacht ik, en dat is mijnen oudste ! Op zo'n moment is het toch zalig als je zulk resultaat ziet na 28 jaar inzet. Dat was de moeite meer dan waard. Te meer daar hij het meeste uit zichzelf heeft gedaan. Dat is nog het mooiste ervan. Ik heb er indertijd ook veel hulp van gehad. Hij was nog geen jaar toen ik aan mijn rug geopereerd werd voor een discushernia. Op zijn zesde zorgde hij reeds mee voor zijn broertjes als ik weer eens moest platliggen omwille van mijn rug. Op de duur wisten de kinderen : als moeke in de zetel ligt, moeten wij inspringen want dan heeft ze rugpijn. Dat was toen voor hen waarschijnlijk niet zo leuk maar ze plukken er nu nog de vruchten van. Hun kamers onderhouden ze al lang zelf. Vroeger volstond het dat ik hen erop wees dat als de stofzuiger boven staat het tijd was om die in hun kamer te gebruiken. Nu genieten ze mee van de diensten van onze poetsvrouw, die gelukkig laat horen dat ze niet goed kan poetsen als de vloer/hun bureau niet vrij is. Zondag stond er eigenlijk niet veel op ons programma totdat Marcel zag dat het opendeur was in het Balanske : een bezigheidscentrum voor kinderen/jongeren met een beperking. Ze hebben daar een warmwaterbad (37 °) waar ik al langer naar benieuwd was. Dit was dé gelegenheid om daar eens te gaan kijken. Het bad (jaccuzi annex sauna) is te reserveren voor max. 6 personen en staat in een supergeïsoleerd lokaal waar het ook zo warm is. Daar zal ik dus niet rillen als ik uit het water kom ! Ik heb er ook enkele mensen van de Spelotheek teruggezien, die daar al langer komen met hun kinderen, (dat was ook al weer een tijdje geleden). Het publiek van Spelotheek (uitleendienst van spellen voor langdurig zieke en gehandicapte kinderen) en het Balanske loopt zo'n beetje door mekaar. Dat had ik dus wel verwacht van daar bekenden tegen het lijf te lopen. In de spelotheek heb ik vroeger al 20 jaar meegedraaid als vrijwilliger en dat doe ik nu al weer maar op een andere manier. Na een bezoek aan het nieuwe huis (met lift) van één van hen was onze zondag toch ook weer goed gevuld. Ik voel het aan mijn enkel, mijn oude schoen voldoet zelfs niet meer om lang op te staan (moet ik in het vervolg aan denken om toch zoveel mogelijk te gaan zitten, als het kan) Weer iets bijgeleerd !
Vrijdag - 07/09/2012 - Ik heb gewacht tot vandaag om nog iets aan mijn blog toe te voegen om er het laatste nieuws in te kunnen plaatsen. Deze voormiddag hebben we de uitslag van de 3D scan gekregen. Er was goed en minder goed nieuws : het goede is dat ze de oorzaak van mijn hoofdpijn gevonden hebben, het minder goede is dat de oplossing een nieuwe operatie is. Het botluik dat ze vorig jaar op 28/02 uit mijn schedel gehaald hebben om de druk in mijn hoofd te verminderen en zo mijn leven te redden, heeft zich na het terugplaatsen op 05/05 niet meer gehecht (is er niet terug aan vastgegroeid) aan de randen van mijn schedel. Dit gebeurt uiterst zelden maar ik tref het toch maar weer ! Daardoor kreeg dat botluik geen voeding meer (wegens geen doorbloeding) en begon het langzaamaan te degenereren en af te sterven waardoor mijn hersenen weer kwetsbaar kunnen worden. Dat moet dus verwijderd worden om verdere problemen te voorkomen. Het zal vervangen worden door een kunststof, op maat gemaakt model, waardoor mijn schedel weer zijn oorspronkelijke vorm zal krijgen en ik weer op de Lieve van vroeger zal lijken en zal mijn fietshelm eindelijk weer passen. Tot daar het goede nieuws. Een operatie heeft natuurlijk zijn risico's maar gezien de situatie heb ik ook deze keer weer geen keuze. Niets doen, is geen optie, dus zullen we zo vlug mogelijk (ongeveer 3 maanden eer het kunststofluik klaar is) door deze zure appel heen bijten. Ik zal dus in december weer even met een fris kopke rondlopen (dat is wel niet de goede tijd van het jaar maar langer uitstellen is ook niet aangeraden). Hopelijk heb ik nog genoeg geluk over om ook dit zonder teveel erg door te komen (daar reken ik toch op). Doemdenken helpt mij niet vooruit dus hoop met mij op een succes (kaarsen kunnen altijd helpen) ! Ik hoop volgend jaar succesvoller te zijn dan dit jaar en ook deze opdracht tot een goed einde te brengen. Tot nu toe heb ik van veel mensen veel steun en sympathie gekregen en ik voel me daardoor bevoorrecht en gelukkig. Ge moet er wel eerst 'zware' pech voor hebben maar het doet zoveel deugd en maakt het draaglijker. Dankuwel allemaal !!! Jullie maken mijn leven,
ondanks alles, de moeite waard. De assistent-neurochirurge van dienst was heel blij mij gezien te hebben (ze had in mijn dossier gelezen dat ik de Galibier was opgefietst) : "We zien maar weinig mensen die er zo goed doorkomen en nog iets van hun verdere leven kunnen/willen maken en dat maakt ons werk waardevol maar zo zijn er niet veel, maar u bent ook nog zo jong", zei ze. "Bij oudere mensen maken we ons wel eens de bedenking : heeft dit nog zin ?"Ikke fier natuurlijk, maar ik bèn ook nog te jong om nu al te stoppen met leven en leuke dingen te doen die nog kunnen !
