|
Twee graden grens
Opgegeven reserves van alle fossiele brandstofmaatschappijen geven aan dat er zeker 2795 gigaton koolstof beschikbaar is. Als we weten dat er tussen 2001en 2045 maximaal 565 gigaton mag worden verbrand om het twee graden Celsius doel te halen dan zijn die reserves dus vijf keer zoveel. De industrie heeft haar aandeelhouders beloofd dat ze van plan is om vijf keer meer fossiele brandstof te verbranden dan wat de atmosfeer van de aarde ook maar kan opnemen! De reserves aan koolstof vertegenwoordigen een bedrag van 27 biljoen dollar, 80% daarvan zou 'gestrande activa' worden. Er wordt dan ook door de olie en gasindustrie 400.000dollar per dag uitgegeven aan lobby activiteiten bij het congres en onder regering- functionarissen.
Het politieke probleem heeft dus een naam: lobbyen. We moeten het geld van de grote bedrijven uit de politiek halen en dat kan alleen door in te spelen op de angst voor het verlies van kiezers.
Het klimaatmoment moet bestaan uit de opbouw van een duurzame, faire economie, voor dat het te laat is.
Het alternatief is niet dat alles blijft zoals het is. Dat alternatief is 'rampen kapitalisme' veroorzaakt door fossiele brandstof, zakkenvullerij vermomd als uitstoot reductie, geprivatiseerde bedrijven en riskante geotechnieken als de zaken uit de hand lopen.
De ideologie van de vrije markt is een race naar de afgrond gebleken. Verander het systeem, niet het klimaat.
Het kan niet dat een bedrijf als Statoil, een firma met een meerderheidsbelang van de Noorse staat, zich opmaakt voor het oppompen van de oliereserves in het Noordpoolgebied en ook nog de teerzanden in Alberta exploiteert.
Magisch denken
De fusie van bedrijfsleven en milieubeweging.
“Ik weet dat het tegenstrijdig lijkt, maar uiteindelijk gaat het er niet om of kolengestookte centrales worden gebouwd. Als de nieuwe kolencentrales gaan draaien onder een plafond dat de totale uitstoot reduceert, zijn er ergere dingen in de wereld. Kolen zijn niet de vijand. De vijand is de CO2 uitstoot.”
-Fred Krupp, voorzitter Environmental Defense Fund, 2009-
De milieuorganisatie 'The nature Conservancy', door 'The Newyorker' de rijkste en invloedrijkste ngo ter wereld genoemd, met meer dan één miljoen leden, met bezittingen ter waarde van zes miljard dollar en actief in vijfendertig landen... is verantwoordelijk voor het verdwijnen van de Attwater prairiehoen, een bedreigde diersoort, uit één van zijn laatste broedgebieden, omdat de organisatie in dit natuurreservaat zelf aan gaswinning en het oppompen van olie doet. Het terrein behoorde vroeger toe aan Mobil ( Exxon Mobil nu) die het aan de ngo 'schonk'.
Met Al Gores 'An incovenient truth' leek de klimaatverandering eindelijk de beweging van vandaag te gaan inspireren. Maar als we nu terugkijken is het vreemd dat alle energie van een maatschappelijke toplaag bleek te komen. De klimaatdiscussie was terug een elitaire aangelegenheid, het onderwerp van 'Davos panels'. Daarachter was er echter geen echte beweging waar te nemen. Geen boze leiders, behalve een vroegere vicepresident van de US. We waren weer terug bij de herenclub waar de natuurbescherming begon: John Muir en president Theodore Roosevelt tijdens een kampeertochtje bij een kampvuur, waar Muir de president overhaalde om grote delen van Yosemite te redden.
Over emissierechten:
In India vertegenwoordigde de verkoop van emissierechten 93,4% van de totale inkomsten van een bedrijf.
CO2 uit de atmosfeer halen:
Het onttrekken van CO2 aan de lucht is razendsnel veranderd van een technologie om CO2 te verwijderen in een technologie om niet winbare oliereserves winbaar te maken. Men gaat bij deze techniek de opgevangen CO2 injecteren in olievelden die niet meer productief zijn. Op deze manier kan men de druk op een olieveld terug verhogen waardoor het mogelijk wordt deze verder te exploiteren. Deze technologie kan de oliereserves (in de VS alleen al) verviervoudigen. De bestaande reserves zijn al vijf keer hoger dan wat we veilig kunnen verstoken.
'We hebben het op de manier van Branson geprobeerd (en op die van Buffet, Bloomberg, Gates en Pickens). De omhoog schietende uitstoot cijfers spreken voor zich. Ongetwijfeld zullen er meer miljardairs hun flitsende entree maken, met nog meer plannen om het kapitalisme van een nieuwe stempel te voorzien. Het probleem is dat we eenvoudigweg niet nog eens tien jaar kunnen verliezen. De grote transitie zal niet tot stand komen door het winstmotief.
Branson had het één keer wel bij het rechte eind. Hij liet ons een gedurfd model zien dat kans op slagen biedt in de korte tijd die ons nog rest: de winst van onze meest vervuilende industrieën doorsluizen naar een groots en hoopgevend project. Maar wat hij ook heeft bewezen is dat dit niet op vrijwillige basis zal gebeuren of op woord van eer. Het zal wettelijk geregeld moeten worden, met strenge regels, hogere belastingen voor de grote vervuilers.
Geo-engineering
Veel van onze wetenschappers hebben lering getrokken uit eerdere technologische missers: zo hebben we de klimaatverandering niet zien aankomen.
Dit is een belangrijke reden waarom er onder biologen en klimatologen nog zoveel weerstand tegen geo-engineering bestaat. De biosfeer van onze planeet speelt een actieve rol en dat gedrag kunnen we niet voorspellen. Het is, om de exacte benaming te citeren, een “zichzelf regelend complex adaptief systeem”. Dit soort systemen kan eigenschappen ontwikkelen die niet voorspeld kunnen worden. Iedereen weet dat en toch hebben de voorstanders van geo-engineering het daar niet over. Bill Gates is één van de grootste sponsors van deze club.
Over Vulkanen:
Alan Robock, deskundige op gebied van klimaateffecten en vulkaanuitbarstingen:
Laki (IJsland 1783) en Mount Katmai (Alaska 1912). Beide waren net zo krachtig als de Pinatubo, en net als bij de Pinatubo werden ze gevolgd door vreselijke droogtes.
Betrouwbare neerslagmetingen gaan niet verder terug dan ongeveer honderd jaar maar er is één meting die al 1500 jaar wordt verricht: de waterstand van de Nijl. Gebaseerd op die meting ziet men dat de jaren na de grote vulkaanuitbarstingen een waterstand gaven die veel lager was dan normaal, met hongersnood tot gevolg. Ook in Japan en India was er sprake van abnormale droogte. Ondertussen was er in Europa sprake van extreem koude winters. (1784, Laki)
Robock zag eenzelfde patroon bij het onderzoek naar de uitbarsting van de Katmai in 1912. Weer stond de Nijl op haar laagste peil.
Als je de gemiddelden van de laatste vijftig jaar bekijkt, dan corresponderen de drie laagste neerslagcijfers met de drie grootste vulkaanuitbarstingen:
Agung in '63, El Chickon '82, Pinatubo 1991.
Met geo-engineering een Pinatubo-effect nabootsen is dus misschien niet zo'n geweldig idee. De grootste angst bij geo-engineering is dat het middel erger zal zijn dan de kwaal: “Het creëren van grote droogtes en tekorten aan water lijkt niet de juiste oplossing om de opwarming van de aarde tegen te gaan”.
Met andere woorden: het is misschien mogelijk om dit soort technologieën zo toe te passen dat de kwetsbare mensen, die ook nog eens het minst hebben bijgedragen aan de klimaatcrisis, er beter van worden, maar dat gaat dan wel te koste van de rijkste en machtigste landen. Is er iemand die geloofd dat geo-engineering zal worden ingezet om Afrika te helpen, als die hulp het risico op extreem weer in de VS vergroot? Dat is de reden waarom Afrikaanse deelnemers aan de klimaatbijeenkomsten van de VN woorden als genocide in de mond beginnen te nemen in verband met ons collectieve falen om de uitstoot van broeikasgassen terug te dringen.
Zolang er geen crisissfeer is, kan geo-engineering rationeel besproken worden. Maar om het met de woorden van Bill Gates te zeggen: “Geo-engineering is als een soort verzekeringspolis, een beetje zoals de sprinklers in een gebouw: je hoopt dat je ze niet nodig zult hebben, maar als het brand ben je toch maar blij dat ze er zijn.” (Nathan Myhrvold )
Het ENMOD-verdrag uit 1978 verbiedt manipulatie van het weer voor militaire doeleinden, een verbod dat aspirant geo-engineers nu omzeilen door te benadrukken dat ze vreedzame bedoelingen hebben, ook al zou hun werk, door miljarden mensen , kunnen worden opgevat als een oorlogsverklaring.
Mensen die gedwongen werden de giftige lucht in te ademen van nabijgelegen olieraffinaderijen, die dankzij de schimmige deals in emissierechten gewoon konden doordraaien, maar ook mensen die hun oorspronkelijk leefgebied moesten verlaten omdat de bossen waarin ze woonden gebruikt worden als compensatie voor CO2uitstoot.
|
