Over mijn medebroeder Werenfried Van Straeten, de Spekpater, bestaat er veel documentatie. Daarom vertel ik maar een persoonlijke anekdote.
Hij vroeg mij eens of ik niet mee kon gaan naar Ootmarsum bij Almelo in Nederland om te prediken over Oostpriesterhulp. De andere predikanten waren allemaal Nederlanders. Voor wij uit elkaar gingen dronken wij nog koffie en tot slot zei Werenfried mij: 'Ge moet de mensen daar niet vertellen dat ge geen Nederlander zijt. Dat horen ze wel.' Algemeen gegiechel was het gevolg.
Twee maanden later zag Werenfried mij op het binnenplein van de abdij. Hij kwam naar mij toe en wenste mij geluk met mijn predikatie in Ootmarsum. Na hem had ik het hoogste bedrag opgehaald. Dat hij, die het zo druk had, zich dat nog na twee maanden herinnerde en dat hij mij een compliment gaf, vond ik heel tof.
Nog een bedenking.
Het valt op dat de meeste kandidaten om in te treden in Tongerlo zich meldden in de periode van de preken van Werenfried.
Een geestelijke roeping is eerst en vooral het werk van God. Jawel, maar God slaapt nooit. Hij roept altijd. Het hangt dus ook af van het geloof en de uitstraling van mensen.
Werenfried had het geloof en de moed om na de oorlog over liefde te prediken en om hulp te vragen voor de verdreven Duitsers en later voor de gelovigen achter het ijzeren gordijn . Door zulk geloof en zulke inzet wekt God roepingen.
