Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Wie met open ogen door het leven gaat, kan het niet ontgaan hoeveel lijden en nood er is. Ook wijzelf blijven er niet van gespaard. Wanneer we onrecht, lijden en nood ondervinden door toedoen van onze chefs, van vrienden of zelfs van familieleden, dan is het gevaar groot dat woede en uiteindelijk ook haat bezit nemen van ons hart. Ik bid dagelijks om kracht opdat dit mij en ook anderen niet zou overkomen. Ik wil strijden tegen het onrecht en lijden en nood verzachten overal waar ik kan. Haat mag in geen geval mijn leven bepalen en het uiteindelijk vergiftigen, maar dat wisten jullie wellicht al.
Je vond me niet ... is weeral 'gisteren' maar ondertussen was het een waterdag bij dit mooie weer. Water en mooi weer vraagt u zich af ?! Jawel, door dat mooie herfstweer, ook al was het minder warm, hebben mijn handjes een ergo ondergaan die nog nooit zoveel resultaat opleverde. Pink bereikte terug normale grootte en goed voor de bloedcirculate, beter dan alle wiselbaden. Het begon met de vaatwas over een grondige reiniging van het relatief grote terras (ook al vertelden de menen van familiehulp dat er hier weinig te kuisen viel?!) naar terug een twede vaatwas (met de handen, wat meteen de geest ook al laat werken - beter dan alle automaten!) tot het lappen van de ramen aan de achterzijde (had ik eigenlijk ook in de voormiddag gedaan),dus het lappen en zemen van alle ramen aan zowel voor- als achterkant op eerste étage (voor hen die nog altijd denken dat ik "slechts" in een studio of zo woon.). Lappen en zemen ... ik moet hier nog altijd voor mezelf goede woordkeuze zoeken of gebruken, of zelfs onderscheid vooor zowel Nederlanders al Vlamingen helpen op te lossen. Help me dus maar. En ééns water, overal water. Vrouwen zullen dat begrijpen. Gelukkig kon ik na het waterplezier me verkwikken in een zalig bad ... dat ook op zich terug moet gereinigd worden. Men vraagt dan waar vandaan die mooie handjes komen! Lang voorspel hé om te zeggen dat ik eindelijk aan bloggen ben toegekomen. het kon ook eerder, maar heb nog de glazen van bezoekers willen afwassen. Zie je, een echte waterdag. En een waterdag én wat zon doet een mens blijkbaar herleven. Dit alles uit het blogvuistje, en toch kom ik tot mijn ware zelf. Lees maar en wees overtuigd van volgende:
HET MOOISTE WAT JE OOIT ZAL ERVAREN IS TE BEMINNEN EN BEMIND WORDEN EEN LIEFDE DIE JE NOOIT ZULT EVENAREN!
"DE GELOVIGE MOET WERKEN AAN ZIJN KARAKTER: NIET TE SNEL KWAAD WORDEN, OP JE TAAL LETTEN BIJ CONFLICTSITUATIES".
Voor u gelezen in een krantenartikel, maar o zo waar, en voor een gelovige is dat kwaad-worden dubbel pijnlijk; naar de andere toe zéker, maar het verdriet ook de persoon in kwestie. Wellicht ligt hier voor alle bloggers een opdracht weggelegd, en gebeurt het dan toch dat we misschien eens ondoordacht te snel door de bocht gaan, laat het ons elkaar zo vlug mogelijk vergeven en en het goed maken, al was het maar door een gemeend en oprecht excuus via mail wanneer je die ander bv. enkel kent vanuit blogland. Laat het vooral niet aan je hart en ziel wreten, misschien door dat éne enkel woord ... Waar heb ik het nog eerder geschreven! Ieder heeft zijn karakter, ook ik, maar dat mag voor niemand een excuus zijn; dus niet snel kwaad worden is de boodschap vandaag, ook voor morgen. Tot straks, Maarten.
p.s. Sommigen beschouwen mij misschien als een naiëve dromer. Maar wat doet dat er eigenlijk toe? Ik heb door mijn schrijfsels en gedachten soms bij anderen een hart onder de riem gestoken. Dat is toch wat telt,hé. Waar het op aankomt, is dat mensen zich in deze ruwe tijd tegenover elkaar wat milder en zachter gedragen.
Pijn of angst kun je niet delen. Ieder mens afzonderlijk kan zijn eigen pijn of angst voelen, maar lichamelijke en geestelijke gewaarwordingen zijn nooit zo exact over te dragen als ze zijn. Hoe je ook je best doet, het gevoel dat jezelf hebt, de pijn die je voelt en het verlangen dat je voorstuwt zijn zaken die strikt privé zijn. De angst of de pijn of het liefdesverdriet of de lustgevoelens van een ander kun je uitsluitend begrijpen als je je in een volkomen identieke toestand bevindt. Wil je weten hoe het voelt een been te breken, breek dan een been. Maar hoe voelt het om burn-out, depressief te zijn, een ander te zien aftakelen. Angst lijk me daarbij véél erger dan pijn. Maar wanneer je verneemt dat iemand die zijn been heeft gebroken of je hoort dat iemand voor langere tijd in een ziekenhuis is opgenomen, dan hebben wij als mens een ingebouwde reflex die persoon te willen bezoeken, ook al weet ik dat slechts weinigen graag op ziekenbezoek gaan. Aan de andere kant raakte ik even het private karakter aan van de zielstoestand. Ook dat ligt soms heel gevoelig, zeker wanneer de ziekte niet zichtbaar is. Wellicht hebben ook anderen jullie ooit al gezegd dat er geen zelfklever op je voorhoofd prijkt wanneer je voor langere tijd thuis bent zonder dat de omgeving hoeft te weten dat je ziek bent. Anderen vertellen het dan wél graag als een bevrijding. Nog anderen willen dat écht niemand weet van hun ziek-zijn, ook al zijn ze al langer opgenomen in een ziekenhuis. In laatste geval kan weliswaar begrip voor opgebracht worden, maar dan kan de kans zich voordoen dat een goedbedoeld ziekenbezoek (want familie, buren en kennissen zijn al lang op de hoogte van de afwezigheid van die persoon) a.h.w. wordt aangevoeld als in indringen in de privésfeer, gewoon nog maar door de kamerdeur te openen. En zo worden alle kansen tot ontmoeting ineens ontnomen en voelt de bezoeker zich van een kale reis thuiskomen. Er zijn inderdaad mensen die soms op bezoek gaan uit pure nieuwsgierigheid, maar wanneer de afwezigheid te lang duurt is er ook een groot verlangen de medemens in zijn ziek-zijn te gaan bezoeken. Bezoeken is hier ondertussen misplaatst want die bezoeker is al die tijd een bekommerd iemand geworden, die soms zelf gaat meelijden in het meeleven, en dus niets anders kan dan toch maar aan te kloppen bij die persoon die uiteindelijk ten diepste wél verlangt naar contact en het uitspreken van Dit maakte ik gisteren mee; maar blijkbaar wachten ook bloggers op bezoek. Bij deze, groet ik u! Maarten
p.s. Voor het slapengaan las ik ergens een antwoord naar mezelf toe of ik er nu wel goed aan gedaan die persoon te gaan bezoeken.Ik kon in rust beamen wat geschreven stond:
Ik kijk uit over mijn balkon en bedenk dat tegenwoordig iets uitsluitend nog bestaat als het zichtbaar is. Dat wil men me toch doen geloven. Wat moet ik dan met de pompoenen en halloWEEN?! Ja, we zijn in een tijd beland waar het er geen tijd meer is voor het verborgene of het verzonkene; dat is pas wenen of is er toch nog hoop zoals in het lied over ons landje "waar men de Heer nog mag loven". Ik verkies dan ook voor een ander plaatje dan de wenende ajuinen ... doordenkertje. maarten
De dag begint over mij heen te zakken. In te dalen. De herfstdag. Die warme herfstdag. Die buitengewoon warme herfstdag half oktober. Alsof het weer zomer is. Alsof we door te tijd enkele maanden zijn teruggereisd. De geuren van bomen en zomer; ze zijn terug ... Op die dag vierden we met zijn allen feest ter gelegenheid van de verjaardag, van zowel moeder als vader. Allen uitgedost, maar dan op zijn zomers. Geen warme pannekoeken of wafels achteraf, maar lekkere ijs als versnapering na een deugddoende maaltijd, en voor de liefhebbers een échte verwenkoffie! En dan, terug thuis, in de avond rustig afsluiten bij een concert "omtrent de Bachcantate" ... AUS DER TIEFEN RUFE ICH, HERR, ZU DIR BWV131. De herfst kan zo mooi zijn ...
Je weet van jezelf niet over welke eigenschappen of hoe je karakter precies in elkaar zit, al zal laatste wel al langzaam duidelijk geworden zijn, ook al zie ik niet graag de donkere kantjes en leer je soms door toevalligehden toch wat beter hoe dat karakter vorm kreeg. Wat me echter de laatste maanden wél heel duidelijk geworden is voor mezelf en wat ik ondertussen in alle bescheidenheid mag (h)erkennen is de ontplooing van een talent, noem het gave, die ik hier volop gestalte mocht geven door het schrijven (wat we gemeen 'bloggen" noemen). Oké, ik plaatste het al onder mijn foto dat corresponderen mensen tot elkaar brengt, maar wat ik gaandeweg ondervond door de aandacht en de waardering die ik hier mag proeven, met af en toe een "Je hebt het weer eens goed ver- woord", is dat ik blijkbaar wel talent heb om iets over te brengen in een taal die aanspreekt. Heb ik zo een middel gevonden dat me in staat stelt in zekere zin te overleven, door te gaan met deze manier van zijn, te getuigen soms en misschien zelfs iets méér ... of maak het mezelf maar wijs dat ik een bepaald talent heb, of heb ik integendeel nog meerdere talenten waardoor het leven de moeite waard wordt, voor mezelf en voor de anderen?! Ja, ik heb het misschien zelf verteld aan anderen of anderen hebben het me verteld. En zo is er iets ontstaan als het verhaal van 'mijn gave'. Dat schept natuurlijk verwachtingen naar mezelf maar vooral door anderen die mij deze gave, dit talent toeschrijven. Deze gave, dit talent verdwijnt niet en ik zal proberen er nog meer aandacht aan te besteden, in de eerste plaats voor mijn zelfontplooiing, maar evenzeer voor elke lezer. Niet dat ik er nu speciaal zal gaan op letten, maar ik zal me er wel meer op concentreren, zowel hier als in het leven met anderen doorheen een geschreven woordje. Eigenlijk op datgene waar ik goed in ben, of waarvan anderen zeggen en denken dat ik er goed in ben, zoals die mensen die in mij willen geloven. En wat zo achteloos begon - zie eerder op dit blog - krijgt plots een geur naar succes, en dat is vreemd, héél vreemd en toch dankbaar meegenomen. Succes komt op je af als een beloning en op een gegeven moment meen je er zelfs recht op te hebben, maar ik weet dat dit niet op eigen kracht is bereikt, want wie enkel schrijft voor zichzelf zal het niet lang volhouden. Er moet ten minste een klankbord zijn. Winnaar zijn kan dan wel aangenaam zijn, maar daar breek ik mijn hoofd niet over. Ik wil van dit talent en deze gaven gewoon zélf een beter mens worden. Ik die het liefst thuis zit en vooral talentvol ben wanneer ik thuis ben en deze gaven koester, dankbaar voor zoveel. Maar ergens voel ik ook een gevoel van schaamte over me komen, want, ik citeer: "Niemand heeft waar dan ook genoeg talent om wat dan ook te winnen, hoewel de enorme hoeveelheid prijsuitreikingen anders doet vermoeden.".
MAAR, MIJN TALENT HEEFT ME HIER GEBRACHT, MIJN TALENT MOET IK VOLGEN! En tdaarom ben ik heel blij en dankbaar dat ik dit medium mocht vinden om me in taal uit te drukken, en via deze taal jullie te mogen leren kennen, in werderzijdse VRIENDSCHAP!
De eerste vrouwelijke straaljagerpiloot van de Franse luchtmacht en aankomend astronaut, Caroline Aigle, zou deze maand 33 jaar zijn geworden. Drie weken voor haar verjaardag overleed zij aan de gevolgen van kanker. Heel Frankrijk reageerde geschokt op haar dood, die zij zelf verkoos om het leven van haar kind te redden.
Caroline Aigle was vijf maanden zwanger toen zij half juli hoorde dat zij kanker had. Haar artsen adviseerden haar een snelle behandeling die echter ernstige gevolgen zou hebben voor haar nog ongeboren kind, dat daarom geaborteerd diende te worden.
In overleg met haar man, Christophe Deketelaere, eveneens piloot, besloot zij haar tweede zoon een kans te geven. Begin augustus kwam hij ter wereld, drie en een halve maand te vroeg. Volgens artsen maakt hij het goed.
In een interview zei Christophe; Zij kon het leven dat zij vijf maanden had gedragen niet beëindigen. Zij zei mij: Hij heeft het recht dezelfde kans te krijgen die ik heb gekregen.: Volgens haar echtgenoot was de zwangerschap haar laatste strijd en zij heeft gewonnen. Vlak voor haar dood, twee weken later, heeft zij haar zoon verschillende keren gezien en vastgehouden.Zij was zo dapper tot het einde, aldus Deketelaere.
Caroline Algle werd in 1974 in Montauban geboren. Als veertienjarige begon zij aan de militaire school van Saint-Cyr. In mei 1999 werd zij straaljagerpiloot.
De uitvaart werd gedaan door pater Pierre Demoures, zelf een oud-jachtvlieger. In zijn preek kenschetste hij Caroline als iemand die mensen naar Christus leidt met "haar kwaliteiten, vriendelijkheid, bereidwilligheid en passie". Hij prees haar keuze voor het leven van haar kind te kiezen voor wie zij een een dringende behandeling uitstelde.
De priester herinnerde eraan dat Caroline en Christophe hem uitkozen voor hun huwelijksvoorbereiding. Zij vroegen hem een boek dat niet ging over de liefde voor elkaar, "maar eerder over de liefde die ons openstelt om anderen lief te hebben".
"De grote les die Caroline ons leert, is de noodzaak lief te hebben. Niet de noodzaak te vrezen, maar de vitale noodzaak te weten dat alleen liefde leven geeft."
Gelezen in KN vrijdag 5 oktober 2007 - met dank aan Krelis voor deze bijdrage! -
"En gelijk gij wilt, dat u de mensen doen, doet gij hun evenzo". Ken je die zin? Jezus heeft dat zo gezegd en het is een goede regel, hij gaat vandaag nog steeds op!
Omdat ik het al vele malen en onder verschillende vormen heb gelezen bij bloggers (zeg maar medemensen!), maar omdat ook ik er soms deel van uitmaak en onder een masker doorging, stel ik vandaag heel bewust deze vraag: "Jij zegt dat ik leef, maar hoe weet ik dan dat ik écht leef?" Mensen we kennen allemaal het antwoord, maar soms moeten anderen ons helpen, ons een duwtje geven, en dan ligt het antwoord voor jouw voeten, het leeft al heel die tijd IN jou ... alleen die durf ontbreekt. We zijn meer dan ons masker! Het antwoord: "Ja, le leeft wél, maar onder een schaal. Ik zal hem van je afpellen, ik zal jou tevoorschijn halen, ik zal je laten zien aan de héle wereld!"
Goeie vrienden, ik wil op mijn manier en via dit medium JOU tevoorschijn halen, want doorheen jouw blog wéét ik dat jij leeft! Nu nog samen die schaal verwijderen! Dit is mijn weekendwens voor jou, en jou en jou ... en af en toe voor mezelf!
"Hoe werkzamer de kracht, des te stiller en subtieler. Liefde is de substielste ter wereld". - Mahatma Gandhi -
Helaas maakt frustratie soms blind voor die stille kracht, maar die is wel degelijk werkzaam. Laat die weldoende kracht dan maar toe in je leven, ondanks alle tegenheden, of misschien juist dank zij ... Zomaar.
Een jonge man in de lente van zijn leven ontdekt de schoonheid van lichamelijkheid en heeft in zijn jonge volwassenheid geprobeerd een antwoord te geven op een zich verscheurende vraag rond zijn eigen sexualiteit en vindt vrede en rust, zelfs geluk zodat hij volgende schrijft aan zijn geestelijk leider:
"Zolang wij mensen met ons klein besef de grootheid van de onmetelijke almachtige alminnende God niet kunnen bevatten, dienen we slechts in te zien dat liefde van mens tot mens de meest verheven uiting van Goddelijkheid is....of we die nu begrijpen of niet! Heb uw naaste lief. En als uw naaste het fijn vindt om intiem met u te zijn en u daar niet afwijzend tegenover staat dan is dat de meest verheven uiting van liefde, liefde zoals God die bedoelt. AMEN"
Zelf vind ik dit een mooie en verheven gedachte, zeker omdat de jongen de Goddelijkheid niet vergeet in zijn poging tot antwoord waar hij blijkbaar heel goed heeft over nagedacht. Zouden meerderen moeten doen, ook volwassenen! Maar de geestelijk leider vindt het antwoord van de jongvolwassene te veel getuigen van puur lichamelijkheid en voegt er aan toe dat God niet enkel en alleen met name moet worden genoemd maar ook een echte plaats moet krijgen in een liefdesrelatie die uniek moet zijn, en dus enkel kan plaats hebben tussen twee personen. Maar de jongen heeft in elk geval toegelaten dat God kon toezien op zijn handelen wat niet kan gezegd worden van mensen die enkel streven naar lust en dan aanvoelen dat er diep van binnentoch iets fundamenteel fout is. De woorden van de vertrouwenspersoon zijn dan ook de volgende, alhoewel niet zo eenvoudig:
"Uw idee over uw belevingswereld inzake sexualiteit en intimiteite is heel mooi, doch naar mijn oordeel onvolkomen omdat jij schijnt te suggeren dat Gods liefde enkel immanent (in de wereld) te beleven valt. Mooi aan onze godsdienstbeleving is ook dat we God transcendent belijden, dit wil zeggen dat Hij al wat in de wereld is - dus ook de mooie wederzijdse liefde tussen twee mensen - ver overschrijdt. Zijn aanbidding vereist dus een diepere optie dan de aanbidding van zijn zinnenstrelende liefde. Deze diepere optie fundeert ook de zin van een gehoorzaamheid aan zijn goddelijke gebod dat mensen bijvoorbeeld afhoudt bepaalde sexualiteitsbelevingen die - ondanks hun beaming door twee of meerdere partners - toch niet wenselijk zijn (bvb. pedofilie, indien daar zelfs sprake kan zijn van beaming, buitenechtelijk avontuurtjes, enz.). Naar mijn inziens bestaat de volmaakte aanbidding van God in het respecteren van zijn immanentie én transcendentie. Dit laatste roeptt ons ook op niet evdidente dingen toch te doen als bvb. de eredienst op zondag of het in ere houden van zijn moeder en vader."
Niet alles komt uit zoals jij dat wilt. Niet alles is zoals het lijkt; maar weet dat er mensen voor je zijn, en dat die van je houden in tijd van nood en angst, vreugde en houden van.
Die luistert naar je maar je niet alles geven kan.
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Mijn blog is gestart op 3/5/2005 en bestaat vandaag 7290 dagen!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Mijn blog is gestart op 3/5/2005 en bestaat vandaag 7290 dagen!
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
