Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Op mijn feestdag kon ik moeilijk nalaten iets over mijn patroonheilige achter te laten voor blogland al moet ik het misschien precies vandaag hebben over de herdenking van beide wereldoorlogen. Ik denk dat mensen die deze gruwelijke periode, die ze aan de lijve hebben ondervonden, wel prioriteit zullen geven, en toch is er ook maar die ene dag in het jaar dat mijn naamfeest in de kijker komt. Weet je dat zelfs feestdagen in India veel méér gevierd worden dan een verjaardag. Op die dag, ik was er toevallig, wered ik met bloemenkransen overhangen, en tot op heden krijg ik nog kaarten met "Heapy Feastday" ... met de bijhorende "I'll pray for you". Maar ik ben weer eens afgeleid, mijn India toch ...
De tekst over Sint-Maarten is genomen uit : Al de dagen van ons leven.
11 november Sint-Maarten
Sint-Maarten is één van de bekende volksheiligen. Talrijke kerken, kloosters en instituten zijn naar hem genoemd en vele gebruiken werken met zijn naam verbonden. Volgens de legende sneed hij eens als soldaat met zijn zwaard zijn mantel in tweeën om hem te delen met een arme verkleumde bedelaar.
Sulpicius Deverus (363- 420), een vriend en bewonderaar van Maarten, heeft als eerste, nog tijdens het leven van de heilige, daarover geschreven.
Tijdens een ongemeen strenge winter, waarin velen onder de ijzige kou leden, zag hij bij de stadspoort vam Amiens een armzalig geklede man. Deze smeekte de voorbijgangers om erbarmen maar allen gingen hem achteloos voorbij. Maarten, die zag dat de anderen geen erbarmen toonden, wilde, gedreven door Gods geest, zelf iets voor de man doen. Maar wat? Al wat hij nog had was de soldatenmantel om zijn schouders. De rest had hij reeds bij andere gelegenheden weggeschonken. Hij trok het zwaard waarmee hij omgord was, sneed zijn mantel middendoor en gaf de ene helft aan de arne man. De andere sloeg hij zelf weer om. Vele omstanders begonnen om hem te lachen omdat hij er in een halve mantel maar potsierlijk bijliep. Maar anderen, met meer inzicht betreurden diep dat zij niet hetzelfde gedaan hadden, temeer daar zij in hun rijkdom geen naaktheid hoefden te vrezen.
In de loop van de volgende nacht verscheen Christus aan Maarten in zijn slaap. Hij droeg het deel van de mantel, dat de heilige aan de arme gegeven had. Maarten mocht Hem aanschouwen en herkende het kleed, dat hij weggegeven had. Dan hoorde hij Jezus duidelijk zeggen tot de engelenschare die Hem omringde:Maarten heeft mij met deze mantel gekleed.
Dat delen, blogvrienden, wil ik ook hier telkens opnieuw proberen en zo wil ik ook mijn naam eer aan doen in navolging van diegene die zijn mantel deelde met zoveel armen en minderbedeelden, op welke manier dan ook.
(klik maar foto open, misschien begrijp je het dan 2 x zo goed)
Elke generatie hoopt op liefde en vriendschap; ieder mens wil niets anders dan liefde, maar....wrede dingen blijven bestaan...omdat er steeds Kain en Abels leven.....Wie willen we zijn....Kain of Abel.... een eeuwig raadsel.....Een blijvend zoeken in onszelf...Een oorlog zoals vroeger is er nog steeds, met geweren, ontvoeringen, martelingen, verkrachting en moord ...ver weg van ons, denken we .... maar ook een stille oorlog, zonder geweren, leeft er nog steeds, een oorlog, in woorden, soms heel dicht bij ons, soms in ons eigen zijn, leven tussen engel en duivel, maar wij blijven geloven en hopen in liefde en vriendschap, want alléén LIEFDE is het antwoord!
Geïnspireerd op gedachten uit mijn gastenboek, een, mooie overweging waarvoor dank!
Sint-Maarten werd rond 316 geboren in het huidige Hongarije. Zijn vader en moeder waren niet christelijk. Op twaaljarige leeftijd vroeg hij, tegen de uitdrukkelijke wil van zijn ouders in, om ingewijd te worden in het christelijk geloof. Zes jaar later werd hij gedoopt. Op vijftienjarige leeftijd werd hij in het leger ingelijfd; dat hoorde zo volgens de keizerlijke bepalingen uit die tijd. Om zijn goedheid en bereidheid was hij bij de andere soldaten zeer graag gezien. Zodra hij dat kon verliet hij de keizerlijke dienst. En hij sprak tot de keizer:Tot nu toe heb ik u gediend, laat mij nu God dienen.
Maarten vertrok naar Poitiers in Frankrijk, naar bisschop Hilarius. Hij bouwde zich buiten de stad een kluizenaarswoning. Om de armen in de omgeving te kunnen helpen, liet hij bewust de kans op een rijke carrière voorbijgaan en ging hij steeds eenvoudiger gekleed.
In 371 werd hij door de meerderheid van het volk en van de geestelijken, tegen zijn eigen wil in, tot bisschop van Tours verkozen.
Niettemin bleef hij zijn levensstijl van eenvoudige monnik verder handhaven.
Bisschop Maarten is de geschiedenis ingegaan als de zelfvergeten beschermer en helper van het arme volk. Reeds kort na zijn dood in 397 begon het volk hem als een heilige te vereren. Ook vandaag nog vinden wij sporen van deze heilige in bepaalde volksgebruiken.
Ik heb nooit zoveel aandacht besteed aan de omkadering van dit blog al gaf ik wel meteen aan wie er achter deze schrijver zit. Vandaag misschien eens de gelegenheid in te zoomen op een paar afbeeldingen, links en rechts. Laat ons beginnen met wat we aan de rechterkant zien. India natuurlijk met een afbeeding van hoe daar de misviering wordt voorgezeten; let zowel op de lotushouding alsook op de oranje kledij die haast volledig afwijkt van onze litutgische gewaden. Zo heeft men getracht heel dicht bij de mensen te staan, inculturatie zoals men dat heet. Het beeld daar juist onder is een Ashram, een bezinningshuis voor religieuzen, maar ook voor mensen die even tot rust willen komen of die daar in de leer gaan, temidden een groene oase. Er is op heden veel vraag naar nieuwe Ashrams. Ik was blij dat mijn vriend-missionaris daar een drijvende kracht was. Dan wellicht een grote bocht van India naar Koen Wauters, maar ik ben éénmaal liefhebber van de teksten en de zang van de broerkes, zonder heftige fan te zijn. Wie echter beter luistert hoort vaak een indringende boodschap. En hoe kon het anders, daar is Sint-Maarten, mijn patroonheilige. De afbeeldingen kreeg ik o.a. van "den bompa" via SeniorenNet waarvoor dank! Bij deze doe ik een oproep aan onze schildervrienden of er iemand onder jullie is die een mooies Sint-Maarten kan afwerken, zou ik graag zien hangen in mijn living. "De schreeuw", en zelfs meerdere malen, dateert van mijn beginperiode als blogger toen ik het een uitwxeg zocht uit de duisternis naar het licht. Daarvoor moet je misschien even terug naar het archief, maar dan eerder tussen de regels. De schreeuw ook, die ik hoor bij blogvrienden of kennissen, de stille kreet die ik zelfs hoor bij heel jonge mensen, zoekend naar echte vriendschap en genegenheid. Verder een foto van Moskou, één van de meest deugddoende reizen die ik gemaakt heb. Ontvangen awards bewaar ik ook dankbaar. Aan de linker zijde zie je een roos; rozen zeggen soms meer dan vele woorden en ik stuur ze graag naar één of andere blogvriend als teken van vriendschap of bemoediging. "De denker", ja, dat ben ik dus ook, soms te veel een denker. ik heb er zelfs een afzonderlijk album over aangelegd. En dan bemerk ik dat ik niet alleen ben die nadenk over dit leven, over zijn tegenheden, maar ook over het goede en schone. En hier eindig ik terug bij af. De Christusfiguur, in mozaïek te zien in een groot seminarie te Bangalore, ook hier weer in een soort Boedahouding met de doek om zich heen geslagen. Eigenlijk ook uitdrukking gevend aan mijn eigen geloof hier via het bloggen. Vandaar dat het gebed mooi is gevat tussen Onze-Lieve-Vrouw van Lourdes en de foto van Dadizele, bedevaartsoord en mijn geboortedorp. De fiets brengt me overal heen, soms als 'eenzame fietser', anders als het lastdier waar ik niet zonder kan. Overige zijn een aantal kunstfoto's omdat ik een liefhebber ben van fotografie kijken. Met laatste als verpozing sluit ik dan meestal mijn dag af voor het slapen gaan met het gebed: "Aanvaard me met alles wat nuttig en nutteloos was, met alles wat dor en vruchtbaar in mij is, mijn edelmoedigheid en mijn ikzucht. Vergeef mij mijn fouten en tekorten. Neem mij aan en bewaar me deze nacht in liefe en vrede". Toeval of niet dat dit gebed eindigt 'in vriendschap en vrede', waar het blog gaat over "IN LIEFDE EN VRIENDSCHAP"!? Genegen, Maarten
"Waarom dan terughoudend zijn om de affiche voor het raam te hangen met die mooie Maria-icoon n.a.v. 150 jaar Lourdes! Omdat "men" zal zeggen ... " Deze woorden schreef ik op 24 oktober. Het is met deze zin in het achterhoofd dat ik vandaag op stap ben geweest. Men had me naast deze affiche ook een aantal lidkaarten meegegeven om van deur tot deur te gaan als "ijveraar" van de 'Vrienden van Lourdes', eerder gebombardeerd zoals ik vroeger gemeld heb. Maar was dit alles niet het gevolg van her feit dat ik zo enthousiast was en nog ben over de bedevaert naar Kevelaer? In elk geval ben ik blij dat ik hier terug achter mijn pc zit om jullie mee te delen hoe deugddoend het was zovele verschillende mensen te hebben mogen ontmoeten. Ik geef toe dat ik niet graag van deur tot deur ga en ook geen goede verkoper ben, maar voor deze zaak wil ik dat wel met graagte doen, ook al blijft het een opgave, maar zoals een andere ijveraar me vertelde: we moeten niet altijd praten en schrijven over Lourdes, maar ook iets concreets doen, dat maakt het pas geloofwaardig. Als nieuwkomer moet een mens zich ook een beetje materieel voorbereiden en zo bv. zien dat er wisselgeld genoeg voorradig is, zeker bij de eerste huisnummers waar ik aanbellen zou, en hoe zou men mij ontvangen als nieuwkomer? Zou dit niet het moment zijn voor sommigen af te haken? Er was mij een straat toegewezen. De eerste deur waar ik aanbelde bleef lang dicht, maar toen een bejaarde dame kwam opendoen, werd ik onmiddellijk binnengelaten en dit tot in haar keuken. Ik begon meteen te beseffen dat het niet ging om de bijdrage maar veeleer voor de aanwezigheid, om het luisterend oor dat ik kon zij en ik liet de vrouw dan maar vertellen over haar leven, maar ook over Lourdes. En dit bij een dame die ik nog nooit eerder had gesproken. Ik moest zien voort te maken want ik was pas aan mijn tweede 'post' toe. Maar ook daar hetzelfde, niet aan de deur of op de mat moeten wachten zoals men lotjes verkoopt, maar ook hier binnengevraagd, en eigenlijk niet om over koetjes en kalfjes te praten - bemerk ik nu wanneer ik deze dag overschouw -, maar meteen naar de grond van de zaak gaan, ook al was het tellens anders. Neen, lidkaarten verkopen met dit doel voor ogen heeft iets meer in zich, zelfs een vanzelfsprekendheid, een al dan niet stille verwijzing naar Onze-Lieve- Vrouw of naar het echte leven van lijden, ziekte en dood. Ja, ook met laatste werd ik geconfronteerd wanneeer een vrouw vertelt over het vroegtijdig afsterven van haar man ... met daarop het nieuwe jonge leven van een peuter. Ik heb mensen ontmoet waar ik vroeger nog nooit had mee gesproken, zelfs niet eens de tijd gehad om een goeie dag te wensen, en nu was het blijkbaar voldoende dat men zag dat ik die kaart met die Maria-icoon in de hand had om overal binnen gelaten te worden zonder vragen te stellen bij het bedrag van het lidgeld. Ook al kunnen er door die vele bijdragen jaarlijks een paar Lourdesreizen worden uitgeloot, schijnen mensen het ook daar niet om te doen. Geef ik hier en nu misschien al een voorlopig antwoord op de vraag van een paar dagen geleden rond 'vocation'? Ik ben in elk geval blij dat ik overal hartelijk werd verwelkomd en dat ik mocht delen in liefde en leed; zeker een stimulans deze opdracht verder uit te dragen. Dit zijn zowat de bedenkingen van een namiidag huis aan huis, bij zowel jonge als oudere mensen, man of vrouw, praktiserend of niet kerkelijk. Ik noteer dit dan ook in alle oprechtheid en objectiviteit, maar wel met een grote voldoening. En ik wil en mag wel zeggen in alle nederigheid: Maria ter ere! O ja, bij één huisnummer kreeg ik mijn kaart niet verkocht! ... Men was in feest omwille van de honderdjarige, maar morgen moet ik zeker terug komen! Hartelijke gelukwensen!!! maarten.
Ik voel je zachte adem strelend op mijn huid plagerig verlokkend passie straal je uit
Zwoele kussen dwalen fladderend en traag mijn lichaam is betoverd beantwoordt stil je vraag. We zoeken in elkaar verleidelijke troeven en in ons samenzijn kun je ook liefde proeven. In verstrengeling gebonden steeds hoger op de tree de hemel binnen bereik liefdesdans voor twee.
Niets is beter georganiseerd dan wat de liefde ordent. Chiara Lubich
Een heel mooi citaat, maar voor bepaalde lezers hier een sterke herkenning en een weg die ze proberen te gaan in het voetspoor van die Chiara Lubich, een weg die leidt naar concrete daden Maria ter ere! ¨Wie meer wil weten over deze figuur en de beweging die rond haar is ontstaan surft maar even. Zomaar ... of juist niet.
"Natuurlijk is alleen God kunstenaar. En als wij, zoals een kleine bloem, een spoor van een schaduw achterlaten, hoe licht ook, geloven we dat we iets hebben vervaardigd".
Een gedachte van de schilder Eugène de Bie (1914-1983).
Echt iets om bij stil te staan wanneer wij soms denken hét van hét hebben gepresteerd over ons eigen kunnen via ons 'kunstwerkje' op SeniorenNet, of waar dan ook. Dat mag ons aan de andere kant ook niet laten toegeven aan een vorm van gemakzucht, want zoals in alles moet je je lezers ook verdienen, zoals elke kunstenaar, zij het een schilder of een beeldhouwer - ik denk hier in het bijzonder aan mijn broer die nu een tentoonstelling heeft lopen over eigen werk in de smeedkunst. Je moet bijgevolg je uiterste best doen opdat ze je blog nog willen openen ... een voortdurend gevecht tegen de vuilnisbak!.
p.s. voor de werken van mijn broer, klik op de link: http://friends-of.skynetblogs.be/ en dan zie je "werken van chris vanhee". Alvast dank voor een bezoekje aldaar!
Wees niet bedroefd wanneer het uur zal slaan waarop de dood mij ongemeld gelijk een grashalm velt en ik plotseling van u ben heengegaan.
Ik heb u veel te lief gehad op aard om door mijn dood uw lichtheid te verdonkren en laat uw leve ogen flonkren als toen gij nog het diepst gelukkig waart, opdat ik als ik u mogelijkk bespied u nimmer zie verduisterd door verdriet.
Voor somigen om bij te 'hallo-WENEN", en toch net voor die paar bijzondere bezinningsdagen de tijdsgeest volgen, al wil ik toch even een doordenkertje nalaten ...
"We maken ons meer vijanden door wat we zeggen dan vrienden door wat we doen" John Churton Collins (1848-1908)
« Est-ce quil y aura une vocation cette année-ci? » Deze vraag hoorde ik door een dame gericht aan een leerkracht, die jaarlijks (we schrijven 1975) met een groepje laatste jaarsstudenten de Paasdagen hielp verzorgen in een klein dorpje in het noorden van Frankrijk, waar toen al nu 30 jaar geleden er een groot priestertekort was. Die dame was zowat de rechterhand van de pastoor aldaar. Het was tijdens de repetities (ons groepje bestond uit een zestal jongens) voor het Paastriduum dat ik plotseling die vraag heel duidelijk hoorde stellen, en wat meer is, de dame richtte haar ogen op mij. Ik werd van binnen heel diep geraakt; ik kreeg het zelfs warm, en ook al had die dame me nooit voordien gezien - we waren trouwens pas aangekomen en hadden dus nog niets méér gedaan dan wat kennismaken voelde ik duidelijk dat het om mij ging. Nog meer, in zijn fluisterend antwoord tot haar kon ik uitmaken dat er een oui doorklonk en ik zag zelf zijn gezicht stralen. Wat ik hier en nu vertel herinner ik me levendig alsof het gisteren was. Ik zie nog dat kerkje, de plaatst waar ik zat en waar de priester en die dame stonden, ja daar bij die pilaar. Laat me voor alle duidelijk er onmiddellijk aan toevoegen dat er nog geen pastorale contacten waren tussen die priester en mezelf i.v.m. een eventueel engagement priester te worden, en ondertussen zullen jullie ook weten dat ik al meerdere malen via mijn blog tekende met the unblessed deacon. En toch blijft die herinnering. Een gelijkaardige gebeurtenis, dit vele jaren later, werd ik eveneens persoonlijk aangesproken net als toen, al was het ook nu niet van persoon tot persoon., maar het gevoel en de zekerheid waren er in elk geval wel! Nog meer, ik voelde dat die weinige woorden niet zomaar woorden waren , maar een echte uitnodiging, misschien wel van hierboven.
Het was op een doodgewone zondag toen onze geliefde pastoor het had over roepingen en, denkend aan de nakende op pensioenstelling van een diaken, ergens een oproep deed naar al dan niet geëngageerde parochianen of er geen mensen waren die bereid gevonden werden de opleiding tot diaken te volgen. Op dat moment zal hij dat wel ingekaderd hebben in zijn homilie, maar het aan de andere kant zo duidelijk hebben verwoord dat ook ik voor een tweede maal ten diepste werd geraakt, want ook deze keer werden zijn ogen op een gegeven moment op mij gericht. Ik wist gewoon dat deze boodschap voor mij was al hadden we het er nooit over gehad; ik had er in elk geval nooit over nagedacht . En toch wist ik en beaamde ik in stilte, in dat uur: Ja, dat wil ik doen.
Ik heb de preister na de mis op gewacht en ik zag aan zijn ogen waarover ik het wou hebben. Omdat dit geen aangelegenheid is om zomaar op straat te vertellen heb ik hem nog diezelfde avond uitgenodigd voor een broodmaaltijd bij me thuis in de komende week. wordt vervolgd. Maarten
Waarom een mens dit pas nu neerpent? Ik zal daar morgen misschien een antwoord proberen op te geven. Stilte en rust rust zorgen voor diepgang misschien
omdat er zovele reacties waren op "wie is GOD?" een tijd terug op dit blog, en dit tot op vandaag geef ik nog een mailreactie weer van één van onze lezers, waarvoor dank!
Eén van je blogs ging over : Wie is God.
Voor mij is God ZIJN, bestaan. God is liefde en als wij dat aanvaarden dan kunnen we iedereen lief hebben. God is steun, want hij is er altijd en overal. Ik praat tegen hem wanneer ik maar wil. Vragen doe ik niet vaak iets, wel voor een ander, maar niet voor mezelf en toch helpt hij mij want vaak zit ik wat vast en stuurt hij mensen (zoals jou) op mijn pad om me weer verder te laten wandelen.
Ik ga zeker niet elke week naar de kerk, wat ik wel graag doe is een lege kerk of kapel bezoeken, bidden, kaarsje laten branden, me gewoon even nog dichter bij Hem te voelen. En tot slot : God is GELOVEN, niet weten. Ik hoef geen uitleg van wie dan ook die niet gelooft daarom heet het ook GELOVEN en niet WETEN of BEWIJZEN beter kon ik het niet gezegd hebben. maarten
Jouw hart lucht het volg het luister er naar verlies het niet te snel laat het altijd ergens vol van zijn open het voor anderen neem je geliefde er in op en ook al heeft iemand het ooit gebroken wees niet bang het weer helemaal te geven
Hoe getekend door het leven de mensen ook zijn, iedereen verlangt naar het goede en naar liefde. Eigenlijk willen alle mensen, ook jongeren, goede mensen zijn. Mensen lijden soms aan hun eigen geschiedenis, maar verlangen allemaal het goede. Op het domein van het lijden moet je de mensen omarmen, wat voor risico dat ook mag inhouden, je bij Jezus voegen in zijn lijden ten einde toe. Te midden van dit lijden moet je liefde investeren. Dan pas gebeurt er iets nieuws, aan jezelf, aan de lijdende. De blijkbaar onzinnigheid wordt omgezet in een geschiedenis van liefde. Je moet iets doen met het lijden. Ik was dan ook blij vandaag een mailbericht te ontvangen van een blogger die effectief iets heeft gedaan aan die geschiedenis en er positieve krachten heeft uitgehaald. Aan die andere bloggers die echte pijn ervaren wens ik in liefde en vriendschap moed! Want wat je kan doen is antwoorden met liefde. Lijden behoort tot de geschiedenis, maar het kan worden overstegen, aldus Mgr. Schruers. Laat ons elkaar tot steun zijn voor getekende mensen, welke littekens er ook mogen zijn aangebracht. Dat is onze roeping! Vandaar deze positieve gevoelens bij deze afbeelding en geen kruis ... al mag het.
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Mijn blog is gestart op 3/5/2005 en bestaat vandaag 7290 dagen!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Mijn blog is gestart op 3/5/2005 en bestaat vandaag 7290 dagen!
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Beste mensen,
