Van 2 tot 6 februari verbleef ik in de eenheid 213 te Pellenberg. Op maandag werd ik geopereerd en kreeg ik mijn Ilizarov-fixator. De verzorging en de begeleiding te Pellenberg was perfect. Vanaf nu moet ik regelmatig mijn fixator aanpassen met twee sleutels nr. 10. Hiermee comprimeer en corrigeer ik mijn been. Mijn vrouw Bea, verpleegster, en de thuisverpleegster zullen veel werk hebben aan mijn operatiewonden en aan het reinigen van de vele pengaten. Ik heb in Pellenberg terug leren gaan met krukken en trappen leren doen. Vanaf maandag komt de kinesist elke dag.
De voorbereidingen voor een weekje volpension te Pellenberg vorderen goed. Bea heeft nu veel werk aan het maken van broeken en onderbroeken, die aan één kant open gaan en met een knoop en lint sluiten. Met een Ilizarov-fixator aan je onderbeen kan je immers geen normale broek aantrekken. De Ilizarov-naaiclub draait op volle toeren.
Hier een foto van de metalen mergnagel. Niet te geloven dat er zo een kanjer van een spil in je been zit! Drie maanden niet steunen op je been staat gelijk met leven binnenshuis in je bed en af en toe aan tafel. Na drie maanden kreeg ik een Sarmiento-brace: een kunststof mof met velcro aan het onderbeen. Maar de RX-foto's gaven een vreemd beeld: er was nog geen hechting tussen de twee beenderstukken. Vanaf nu mocht ik steunen en autorijden. Vermits we een nieuwe auto Kia Sorento en een nieuwe caravan Fendt Bianco Classico gekocht hadden, konden Bea en ik uitrusten aan de Somme, in Picardië, in Frankrijk. Dat was een verademing, maar afstanden meer dan 400 meter waren voor mij niet te doen, want dan begonnen mijn polsen en schouders pijn te doen. Thuisblijven hoefde niet meer: ik kon met beperkingen, met krukken, vanaf 22 juli gaan werken. Ik doe bureelwerk: veel heffen en stappen hoef ik niet te doen. Het beeld van de RX was echter nog steeds niet veel gewijzigd: er was bijna geen kalkvorming te bespeuren. En zo konden wij september met vakantie naar Zaragoza, Spanje. Bea had zich geëngageerd als vrijwilliger in het Belgisch paviljoen van de wereldtentoonstelling met haar kantkussen. Zij zat op de expo en ik kon rustig wat keuvelen met de Spanjaarden. Zo kon ik ook nog mijn kennis testen na twee schooljaren avondschool Spaans. De reis naar Spanje verliep héél rustig: één week heenreis en tien dagen terugreis via Frans Baskenland. Ik moest goed rekening houden met mijn motorische beperkingen. Terug thuis is terug gaan werken, weer met beperkingen. Meestal waren de dagen erg vermoeiend en er was nog steeds geen heling van mijn onderbeen. Het dagelijks leven gaat ook moeilijk, omdat ik bijna nergens kan parkeren of ik moet te grote afstanden met mijn krukken afleggen. Ik heb immers geen recht op een parkeerkaart voor mindervaliden, omdat mijn handicap niet blijvend is. Ofwel is het afzien en pijn afbijten met de krukken, ofwel is het onverrichterzake naar huis rijden. Maar er zijn ook prettige momenten in overvloed. Half oktober is onze oudste zoon Francis gehuwd met Sofie: een prachtig feest! En ik heb een schoondochtertje nu. Francis en Sofie zullen het goed maken. En nog goed nieuws: onze jongste zoon Stefan is vader geworden van Pepijn. Nu ben ik opa en Bea oma. Stefan en Britt mogen fier zijn op de jongste telg van de familie. Eind november besluit mijn orthopeed-chirurg mij door te verwijzen naar de orthopedische kliniek te Pellenberg, Leuven, naar de dienst Ilizarov van prof.dr. Lammens. Er is nog steeds geen hechting van de twee beenderhelften. Dit komt omdat de breuk op de meest delicate plek is in het menselijk lichaam. Het team van dr. Lammens in Pellenberg onderzoekt mij en ik mag in januari 2009 komen voor een opname en met een operatie zal er een Ilizarov-fixator geplaatst worden. Vanaf nu bereid ik mij voor op een nieuwe reeks maanden arbeidsongeschiktheid, thuiszitten en afhankelijk zijn van anderen. Er liggen al een hoop boeken klaar om te lezen. We gaan voldoende inkopen doen en alles in huis halen wat niet kan bederven. Want ik ga weer drie of vier maanden niet kunnen autorijden en Bea kan dit ook niet. We hebben weer geluk dat buren en vrienden bereid zijn om bij te springen.
Na zes dagen ziekenhuis te Auxerre (Frankrijk) mocht ik met liggend vervoer naar huis dank zij de diensten en voordelen van de Christelijke Mutualiteit, reisbijstand via Eurocross. De voorbereidingen hiertoe waren niet vlot verlopen, omdat er een communicatieprobleem was tussen Eurocross, de verzekering van de auto en caravan (deze moesten naar huis met een chauffeur) en het ziekenhuis. Eenmaal thuis zette ik mijn kinesitherapie verder door o.a. duchtig te stappen met krukken. Onthutsend was de eerste raadpleging bij mijn belgische chirurg-orthopedist. Deze bekeek de radiografieën en stelde vast dat er geen "vijzen" ter vergrendeling van mijn been aangebracht waren. Ondertussen stelden wij vast dat mijn voet "naar buiten" stond. In medische termen heet dat exorotatie. De ijzeren spil is inderdaad niet voldoende om alles op zijn plaats te houden, er moeten twee bouten door het bot om afwijkingen in stand en as tegen te gaan. Enfin, ik mocht hoegenaamd niet meer steunen op mijn been en vanaf nu zat ik met een groot probleem. Sommige dokters dachten dat er geen correctie nodig was, want het corrigeren van een reeds aangegroeid bot is niet eenvoudig. Ik zou wel waggelend kunnen stappen en met wat kinesitherapie zou ik al voortkunnen. Andere dokters en kinesisten wezen mij op het effect van exorotatie: gewrichtsproblemen, slechte heup en rug en uiteindelijk niet echt goed kunnen stappen. Ik ben een wandelaar. Mijn chirurg-orthopedist heeft me dan de verlossende beslissing aangeboden: een osteotomie: het bot doorzagen en het been rechtzetten met behulp van een plaat en vijzen. Zo onderging ik op 16 januari 2008 opnieuw een operatie en werd mijn tibia doorgezaagd en werden er vijzen en een plaat aangebracht. Ik mocht gedurende drie maanden niet steunen op mijn linkerbeen.
De eerste dag vakantie met de caravan brachten we door op de camping municipal te Tonnerre, Bourgondië, Frankrijk. We waren net vertrokken voor vier weken Zuid-Frankrijk. Ik ging de ochtend voor het vertrek uit Tonnerre nog even een wandelingetje maken rond de camping. Ik gleed uit in de modder en mijn linkervoet bleef in de klei steken. De rest van mijn lichaam maakte een torsiebeweging en na mijn valpartij zag ik mijn linkerbeen in een haak liggen. Al kruipend en strompelend begaf ik me naar de parking en riep om hulp. De "sapeurs pompiers" waren er snel met hun ziekenwagen. Zij pakten mijn been in een speciaal toestel en reden met mij naar het ziekenhuis te Auxerre, hoofdstad van het departement Yonne op een afstand van zowat 40 kilometer. Daar aangekomen werd alles in gereedheid gebracht voor een operatie: RX-foto, gesprekken met vele zorgverstrekkers. Gelukkig dat ik redelijk frans versta en spreek, want hoe kon ik anders mee beslissen over een halve of volledige verdoving? Na de operatie vertelde de dienstdoende arts mij dat er een mergnagel "Grosse & Kempf" in mijn scheenbeen (tibia) geplaatst is en dat zowel tibia als "péroné" (kuitbeen) gebroken waren op moeilijk te herstellen plaatsen. Na twee dagen moest ik onder begeleiding van de kinesist terug leren lopen. Wat een ervaring! De verzorging was prima en de maaltijden waren feesten, maar de pijn en de last was groot.
De voorbereidingen voor een weekje volpension te Pellenberg vorderen goed. Bea heeft nu veel werk aan het maken van broeken en onderbroeken, die aan één kant open gaan en met een knoop en lint sluiten. Met een Ilizarov-fixator aan je onderbeen kan je immers geen normale broek aantrekken. De Ilizarov-naaiclub draait op volle toeren.
De eerste dag vakantie met de caravan brachten we door op de camping municipal te Tonnerre, Bourgondië, Frankrijk. We waren net vertrokken voor vier weken Zuid-Frankrijk. Ik ging de ochtend voor het vertrek uit Tonnerre nog even een wandelingetje maken rond de camping. Ik gleed uit in de modder en mijn linkervoet bleef in de klei steken. De rest van mijn lichaam maakte een torsiebeweging en na mijn valpartij zag ik mijn linkerbeen in een haak liggen. Al kruipend en strompelend begaf ik me naar de parking en riep om hulp. De "sapeurs pompiers" waren er snel met hun ziekenwagen. Zij pakten mijn been in een speciaal toestel en reden met mij naar het ziekenhuis te Auxerre, hoofdstad van het departement Yonne op een afstand van zowat 40 kilometer. Daar aangekomen werd alles in gereedheid gebracht voor een operatie: RX-foto, gesprekken met vele zorgverstrekkers. Gelukkig dat ik redelijk frans versta en spreek, want hoe kon ik anders mee beslissen over een halve of volledige verdoving? 
