De reisverhalen van Marc en Yvette

Verslag reis naar West-Maleisië.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

KUALA-LUMPUR – CAMERON HIGHLANDS – GEORGETOWN – KUALA TERENGGANU – KUANTAN – TAMAN NEGARA – KUANTAN- TIOMAN – MALAKKA – KUALA-LUMPUR

Vertrek op 22 september 2002 met Royal Jordanian via Amman en Calcutta. Terugkomst op 12 Oktober 2002 eveneens via Amman na een tussenlanding in Calcutta.

Wij vliegen met een Airbus 310-300 van Zaventem over Amman (Jordanië) naar Kuala-Lumpur (KL). Als we in KL toekomen zijn we 21 uur onderweg. Het luchthavengebouw is enorm groot en supermodern. Je komt bij aankomst in het midden van de ‘Satellite Building’ terecht. In het midden van dit gebouw bevindt zich achter glas een stuk oerwoud. Van de Satellite Building moet je een monorail nemen om je koffers op te halen en de luchthaven te kunnen verlaten. Het is een prachtig gebouw.

Wij wisselen ons geld, wij nemen een ticket voor de taxi aan een balie en we vertrekken richting KL. De prijs van een taxirit is vrij duur (ongeveer 22.00 euro). Binnenkort zal men per spoor van de luchthaven naar KL kunnen reizen. De luchthaven zou een verdeelpunt moeten worden voor allerlei luchtvaartmaatschappijen in Zuid-Oost Azië. Er was berekend, dat KLIA (Kuala Lumpur International Airport) zo’n 25 mio passagiers per jaar zou kunnen afhandelen, maar langzamerhand trokken enkele luchtvaartmaatschappijen zich terug en verlieten KLIA. Het is sindsdien een rustige luchthaven geworden.

We logeren in het Sungei Wang Hotel aan de Jalan Bukit Bintang, pal in het centrum van de stad, vanwaar wij morgen alle bezienswaardigheden te voet kunnen bezichtigen. De folder over het hotel is mooier dan de kamer die wij betrekken. ’s Nachts is er veel straatlawaai, maar na zo’n lange reis, slapen we al vlug in.

Op mijn verjaardag, 24 september, bezoeken wij de Petronas torens, 452m hoog en momenteel de hoogste van de wereld. Met de lift gaan we tot aan de loopbrug. Vandaar hebben we een mooi uitzicht over de stad. Toren 1 werd gebouwd door een Japanse onderneming en toren 2 door het Koreaanse Samsung. Men zegt dat de beide torens klaar waren in 2 jaar; ik kan het nauwelijks geloven maar het is een prachtig gebouw mede door zijn rondingen die duidelijk de islamitische invloed weergeeft. Het gebouw is overal vanuit de stad te zien. Aan de voet van de Petronas torens bevindt zich een ultramodern shoppingcentrum van 6 verdiepingen en op de 6^de verdieping bevindt zich een klein museum van de Petronas-oliemaatschappij. Je komt in Maleisië vele Petronas-benzinestations tegen.

De KL-Tower (telecomtoren van KL) is net iets hoger want die is gebouwd op een heuvel en reikt met zijn mast net boven de Petronas-torens uit.

Het is in KL 32° warm en de luchtvochtigheid bedraagt 84%. Het is even wennen en het is zweten geblazen.

’s Avonds bezoeken wij de Chinese Wijk en lopen wij naar het busstation om onze tickets voor onze verplaatsing naar de Cameron Highlands te kopen. De bediende van het loket is weg en dus moeten we terug komen. Plots begint het te regenen. Gedurende een klein uur komt de regen met bakken naar beneden. Wij vluchten naar het winkelcentrum en eten in een van de restaurants. Op de menukaart wordt de Stella, de Witte van Hoegaarden en de Leffe geprijsd aan ongeveer 3,80 euro; dat is niet niks voor een pint van eigen bodem. Ik drink een pils van Maleisische makelij.

Maleisië telt 19 à 20 mio inwoners. Het symbool van de eenheid vinden we terug op de nationale vlag van de federatie Maleisië. 14 horizontale roodwitte strepen en 14 sterpunten vertegenwoordigen de 13 staten en het stadsgewest Kuala Lumpur. Om de 5 jaar wordt een van de 9 sultans koning. Maleisië werd in 1957 onafhankelijk.

Onze gids schrijft dat de gebouwen in KL veel gezichten heeft. De gebouwen van voor 1930 zijn gebouwd in de renaissancestijl of ze zijn een inferieure imitatie van de Indische ‘mogolstijl’ van Britse architecten. Daarna overheerste de koloniale bouwstijl totdat K.L. in 1972 uitgroeide tot een economische metropool. Toen de stad in 1974 gescheiden werd van Selangor en binnen de federatie bestuurlijke soevereiniteit verwierf leidde de economische boom tot een ongekende bouwwoede die talrijke futuristische gebouwen deed ontstaan. Ondertussen zijn deze gebouwen alweer naar de achtergrond verdrongen door nieuwe prestigeobjecten met een zogenaamde Maleisische stijl doorspekt met islamitische elementen. Oriëntaalse en tegelijk ontzagwekkende huizen staan midden in de gigantische kantoorkolossen en ultramoderne warenhuizen die de skylines van Singapore en Mahattan imiteren. Ze staan voor het zelfbewustzijn van het jonge industrieland. De bekoring van K.L. ligt ongetwijfeld in deze contrastrijke architectuur, maar nog meer in de bonte mengeling van mensen die alleen volgens officiële berichten in de beste harmonie leven.

We bezoeken het Mahkamah Tinggi. , het gerechtsgebouw aan de Jalan Raja. We proberen er binnen te geraken maar de toegang wordt ons ontzegd. Terecht, men gaat zo maar geen gerechtsgebouw binnen zonder uitnodiging. Ook in de Masjid (moskee) Jamek, de vrijdagmoskee gebouwd in 1909, opgetrokken in rode bakstenen met witte randen, kan men niet binnen. We bezoeken het Merdeka Square ( het Vrijheidsplein ). Aan de overkant staat de Royal Selangorclub. Op het terrein van deze club werd in 1957 de Union Jack neergehaald en vervangen door de Maleisische vlag, die wappert aan de langste vlaggenmast ter wereld (100m). Vandaar uit gaan we richting ‘Central Market’. Ze wordt vergeleken met de Covent Garden in Londen, maar wij vinden dat die vergelijking niet opgaat. De overdekte markt heeft twee verdiepingen. Er heerst hier een gezellige drukte en het is er heerlijk fris door de airco. Vroeger verkochten ze hier vooral vis, nu zijn dat souvenirs en andere prularia.

‘s namiddags bezoeken wij een Hindoeïstische tempel, de Godenberg, genoemd en het station van Kuala Lumpur. Het station is een kunstwerk op zich. Het is een voorbeeld van Indische-islamitische architectuur, gebouwd van 1892 tot 1911. Het station doet, door de talrijke torentjes en koepels eerder denken aan een reis naar de wereld van duizend-en-een-nacht.

We hebben het warm! De wandeling naar het station heeft meer tijd en energie gevraagd dan verwacht en wij besluiten terug naar het hotel te gaan om te douchen. We nemen een taxi.

De naam Kuala Lumpur betekent ‘modderige rivier’ en is gegeven door de mijnwerkers, die hier rond 1860 een nederzetting stichtten. Mijnwerkers en handelaars, op zoek naar tin, bouwden hun huizen, waar de Gobak rivier en de Klang rivier samenkomen. De hoofdstad van Maleisië heeft ca 2 miljoen inwoners.

De autobusrit van K.L. naar de Cameron Highlands duurt 4 uur. Het laatste uur van de rit is een bochtrijke bedoening. De bus slingert zich door 600 bochten tijdens de laatste 60 km. De bus stopt in het dorp Tanah Rata en iedereen stapt uit, na een tocht van 210 km. Tot onze verbazing delen hoteluitbaters folders uit. Wij besluiten, na overleg, in te gaan op de voorwaarden van de uitbater van de ‘Hillview Inn’. We stappen in z’n minibusje en een vijftal minuten later bevinden we ons aan de balie van zijn hotel. Het blijkt een gezellig hoteltje, op een heuvel en het is er rustig.

De Cameron Highlands zijn de grootste en de meest gecultiveerde van alle bergresorts in Maleisië. Het bevindt zich in het noordwesten van Pahand op een hoogte van 1500-1800 meter. De Cameron Highlands werden ontdekt door William Cameron in 1855. In die dagen realiseerden Britse planters zich, dat dit berggebied erg vruchtbaar was. Omdat thee in de Britse koloniën een duur artikel was, besloten ze thee te gaan verbouwen op de hellingen van de Cameron Highlands. Britse families, die in Maleisië gestationeerd waren, kwamen naar de hooglanden om te ontsnappen aan de hitte van de stad. De Cameron Highlands hebben zich ontwikkeld tot een favoriete reisbestemming van pas getrouwde, Maleise paartjes. De koele, frisse temperatuur in de hooglanden is eveneens een verademing voor de inwoners van K.L., die wegvluchten van het lawaai en de vervuiling van de stad.

Wat inderdaad opvalt is dat de warmte en de luchtvochtigheid verdwenen is. Hoog in de bergen is de temperatuur aangenaam.

Er staat heel wat op het programma vandaag. Eerst bezoeken we de Sam Poh-tempel in Brinchang, met levensgrote, gouden standbeelden. Het is een Boeddhistische Chinese tempel.

De uitstekende klimatologische omstandigheden van de Cameron Highlands, hebben de Engelsen ertoe aangezet om mooie theeplantages te ontwikkelen. Wij bezoeken een uitgestrekte plantage. Het is gelegen in een zijdal van de Bohrivier. Nadien gaan we het verwerkingsproces bekijken in de Boh-fabriek. We nemen een thee. Het is lekkere thee. We vernemen dat de Engelsen Tamil-arbeidskrachten vanuit Zuid-India naar het schiereiland geïmporteerd hebben om in de theeplantages te werken. Vandaag worden vooral arbeidskrachten vanuit Bangladesh aangevoerd.

De chinezen hebben op hun beurt de Cameron Highlands ontdekt en houden zich vooral met de groenteteelt bezig. Op deze vruchtbare gronden worden bloemkolen andere koolsoorten, aardbeien en tomaten geteeld.

De volgende bestemming is een rozentuin, een vlinder- en insectenpark en een honingboerderij. Wij ontdekken enkele prachtige vlinders die slecht een 4-tal dagen leven. Wij zien een caucasus en verschillende schorpioenen.

Naast Tanah Rata bevindt zich Brinchang. Daar waren vele ‘echte’ koloniale Tudor Inns te vinden en een golfterrein.

Wat hebben wij vandaag geleerd en gezien: Dat een Leaf Frog een bladkikker, een leaf insect een bladinsect en dat een stick insect een stokinsect is.

Vandaag wordt het een lange dag op de bus. Wij volgen de volgende reisweg: Cameron Highlands-Tapah (60km), Tapah-Ipoh (80 km), Ipoh-Penang (160 km). Totaal : 300 km.

Wij rijden Penang, via Butterworth binnen en vanuit de bus gezien is Butterworth een oninteressante industrie- en havenstad op het vasteland Wij rijden vervolgens over een 13,5 km lange brug, de langste van Zuid-Oost-Azië en op twee na de langste brug ter wereld, om Georgetown te bereiken. Het begint eerst zachtjes te regenen, om kort nadien te stortregenen. In de bus halen we onze regenvesten te voorschijn, want het einde van de busrit dient zich aan. Op het moment dat de bus zijn terminus binnenrijdt, stopt het met regenen. Een meevaller. Wij hadden het Orientalhotel uitgekozen en de keuze van dit driesterrenhotel is al bij al niet slecht. Het bevindt zich in het centrum en dicht bij de kust. Wij hebben ondertussen honger gekregen en wij eten in het restaurant op de hoek bij een inwijkeling van het Afrikaanse Burkina Faso. De baas heet Felix.

Op West-Maleisië vormen de Maleiers, Chinezen en Indiërs een indrukwekkende culturele verscheidenheid. Je wordt geconfronteerd met verscheidenheid van taal, godsdienst en levensopvatting. 60% van de bevolking is van Maleisische afkomst met een gemeenschappelijke cultuur en godsdienst, de islam. Bijna alle islamitische vrouwen lopen hier rond met een hoofddoek. Chinezen vormen 30% van de bevolking en de Indiërs 9%. De rest zijn Arabieren en Europeanen. De Chinezen leven vooral in de grote steden. De Maleiers overheersen in de dorpen en het platteland.

Japanse en Koreaanse auto’s beheersen het straatbeeld. Ook Europese auto’s zijn er te zien. Slechts de helft van de auto’s komen uit Maleisië zelf. Het meest bekende merk is Proton.

Vermits men ons een rondrit van het eiland aanbevolen heeft, bestellen we zo’n rit. We vertrekken om 9:00 en we worden vergezeld door een Zweeds echtpaar en een Nepalees.

Vanuit Georgetown vertrekkend, komen we eerst bij de Slangentempel. Hier kan je koelbloedigheid testen door een slang uit de tempel te nemen en hem vervolgens rond je nek te draperen. De adders zijn wel degelijk giftig maar ze zijn versuft door de wierookdampen.

In het zuiden van het eiland rij je door de tropische bossen. Waar je vangnetten ziet tussen het gebladerte, mag je aannemen dat er durians worden opgevangen. Deze vreemde vruchten hebben de onaangename gewoonte om te stinken als een riool als je hun schil verwijdert, maar eenmaal in je mond smaken ze eerlijk. Met durians mag je nergens in een hotel binnen en dat is begrijpelijk.

Aan de westkust van het eiland vind je de typisch Maleise elementen terug: de dorpen (kampungs) met palmbomen, waterbuffels en steltwoningen. Wij rijden langs de bekende Batu Ferringhi. De 5-sterren hotels beheersen het straatbeeld. Wij zijn er niet geweest, maar naar het schijnt verkopen ze hier tijdens de avondmarkten gekopieerde muziek cd’s van de recentste artiesten. De prijzen van deze cd’s zouden belachelijk laag liggen. Het tijd ontbrak ons om deze avondmarkt aan te doen.

’s Namiddags bezoeken wij de indrukwekkende Wat Buppharam tempel uit de 19^e eeuw en een Birmaanse Boeddhistische tempel (Dhammikarama Burmese Temple). Niet ver daarvandaan bevindt zich de tempel van de liggende boeddha (Wat Chayamangkalaram). Het beeld is royaal verguld met een laag bladgoud en is met een lengte van 32m het op twee na grootste beeld in zijn soort ter wereld. Er mag in de tempel niet gefotografeerd worden. Vandaar gaan we naar een buitenwijk van de stad, waar zich de Kek Lok Si tempel bevindt. De tempel van de 10.000 boeddha’s werd gebouwd in 1890. Het is, naar men zegt, het grootste en het mooiste tempelterrein van Zuidoost-Azië. Het architectonisch en religieus hoogtepunt is de 30 m hoge Ban Hood Pagode van zeven verdiepingen gebouwd in 1930. Het achthoekige fundament is van Chinese oorsprong, het middengedeelte is typisch voor Thailand en het ontoegankelijk pagodepunt vertoont Birmaanse invloeden.

Een excursie naar Penang Hill is een ‘must’ voor iedere bezoeker, want boven heb je een mooi uitzicht over Georgetown en het vasteland. Een treinritje (tandradbaan) brengt je via enkele stations naar een hoogte van 821 m. Boven aangekomen is het aangenaam koel. Het hele jaar door is het 6 tot 8 graden koeler dan in de stad.

’s Avonds eten we in ‘de Kasjmir’ en nadien zoeken we naar een gezellig cafeetje ‘ De Mandarin’ in de omgeving van het Komtar-complex. We vinden het cafeetje niet en vermits wij s’anderdaags een lange busrit voor de boeg hebben besluiten wij om terug te keren naar ons hotel.