Deze namiddag ben ik met onze kleine Emmelie naar het kerkhof geweest om een kaarsje aan te steken bij haar mama Betty.
Ik heb haar verteld dat het morgen een speciale dag is voor mama.
Samen steken we de kaars aan in de lantaarn.
Zegt ze "oma ik vindt het jammer dat ik met mama niet meer kan knuffelen.Ik zet mij op mijn knieen naast haar en zeg"ja ik vind het ook jammer meisje,maar oma is er toch om veel te knuffelen omdat ik mama's mama ben en jij bent er omdat oma mama niet meer kan knuffelen maar wel mama's kindje"
"ik wil wel nog een zoentje geven aan mama"Ik neem de gedenkster met de foto van mama erop waar ze spontaan een zoentje op geeft.
Als ze in de late namiddag naar huis vertrekt met de papa,vertel ik het aan opa, met tranen in zijn ogen kijkt hij me weer aan.
Het zit ons hoog ,heel hoog met veel tranen die niet meer komen.
Met een bang afwachtend hart de dag van morgen afwachtend.
Morgen,eigenlijk vandaag al binnen enkele uren.
Staan we in de rechtbank.
Om het verdict te horen over haar doodrijder.
Emotioneel zullen we weer gekraakt worden om weer weken en maandenlang geestelijk te revalideren.Maar ach wie ziet die innerlijke pijn ,het gebroken zijn.
Achter als deze verhaaltjes schuilt nog meer verdriet dan hier te lezen valt.Wijlen mijn ma zei altijd als muren konden praten dan zou men er versteld van staan wat er allemaal verborgen is, die de buitenwereld nooit ziet of hoort.
Lieve meid van ons we missen jou zo enorm,help ons van hierboven jou kleine prinses te laten opgroeien in een warm nest bij opa en oma waar beschutting, liefde, tederheid altijd te vinden is.