Welkom! Op deze blog staat mijn verzameling teksten. Kopiëren mag, maar vermeld dan aub mijn naam. Meermin volstaat. Dank je.
Nieuwe lezer? Meermin in het kort: - vrouw - geboren 1953 - provincie Luik (B) - germaniste - gepensioneerd - zoon (heeft katers Mike en Grisou geadopteerd) - poezen Moira en Molly - eenhandig na trombose - met nadruk op handig - intelligent - lachebek - gezonde levenshonger
Fotoalbums:
Na het downloaden van het album kan je op de 'fotolijst' klikken in de linkerbenedenhoek. om de foto's op eigen tempo en in willekeurige volgorde te bekijken.
De kieren in het rolluik lieten voldoende licht door om in het schemerduister de vrouw op het bed te zien. Door een vreemde speling van het licht leek het smalle, bleke gezicht van binnenuit te stralen. De man legde zijn vingertoppen op de halsslagader en schudde de vrouw licht bij de schouder. Het haar voelde vochtig aan. Er was geen hartslag en geen reactie.
Officier van wacht Stevens trok het rolluik helemaal omhoog, zag nu de pillendoosjes en het glas water op het nachttafeltje, nam zijn gsm en belde het parket. Bondig meldde hij wat hij gevonden had. "Blanke vrouw, leeftijd 45 jaar, naam Lore Leyers, met een y niet met een i, vermoedelijke zelfmoord, in die nieuwe wijk, ja, met de namen van rivieren. Rijnlaan 7, vlakbij die gevaarlijke bocht."
Voor het parket arriveerde, luisterde Stevens naar wat de buren te vertellen hadden. Dat Lore reeds langer ziek was, maar na maanden in een ziekenhuis in Leuven naar huis was teruggekeerd. Dat de buren geregeld bij haar langs gingen voor de boodschappen en de medicijnen of gewoon voor gezelschap, meneer, want ze zat hier zo alleen, maar ze was altijd aan het neuriën. Geertrui, dat is Gertje hier, meneer, had een sleutel. Lore was bang dat haar iets zou overkomen en dat de deur dan zou ingebeukt worden.
Stevens luisterde geduldig, dacht "De deur inbeuken? Een slotenmaker bellen, ja", maar hij zei niets.
Hij hoorde een auto stoppen. De bel ging. Twee mannen stonden aan de deur.
Stevens herkende zijn vriend Corans van het parket. De andere man, lang, slank en gebruind met witte haren, kende hij niet. Corans stelde hem voor als de wetsdokter Vanberg.
Stevens ging beide mannen voor naar de kamer waar Lore lag in nu onverbiddelijk helder licht. Vanberg boog zich over het lichaam en raakte de haren aan.
"Deze vrouw is gestikt. Is het u niet opgevallen, Stevens, dat de haren klam zijn? Bijna alsof ze in het water gelegen heeft. En aan de kleverigheid te oordelen eerder zout dan zoet water." Stevens bromde iets wat de dokter met wat goede wil als bevestiging kon opvatten. Vanberg wreef zijn vingertoppen over elkaar, rook aan het haar, bekeek het grondiger. Hij kon de verrassing niet uit zijn stem houden: "Het is ZAND!"
De lijkwagen reed voor. De mannen tilden het lichaam op. Op het kussen waarop het hoofd gelegen had, lagen twee schelpjes. Vanberg borg ze op in een plastic zakje.
Stevens kon vertrekken; zijn werk hier zat erop. Maar Stevens vertrok niet; hij ging nog eens met de buren praten. Vooral Gertje droeg het hart op de tong.
"Vijf ongelukken, meneer, in de laatste maand en allemaal in deze bocht. Een nieuw aangelegde weg, meneer, het is toch je reinste schande!" Stevens knikte, bij drie ervan was hij opgeroepen. "Vertel eens wat meer van Lore?" Voor Gertje was dat aanmoediging genoeg.
"Ze noemde zichzelf Sirene, meneer, u weet wel als ze op haar pc praatte. Niet dat ik daar iets van afweet, meneer, maar dat was wat Lore vertelde. En dat ze op zware momenten een schaal met zand en schelpjes dicht bij zich zette. De aanblik en geur kalmeerden haar, meneer, dat was wat ze zei."
Tien dagen later dronken Stevens en Corans samen iets in hun stamcafé. Corans een pintje en Stevens een koffie, zoals hun gewoonte was.
"Is er nog iets speciaals uit het onderzoek naar die vrouw uit de Rijnlaan gekomen? vroeg Stevens.
Corans knikte "Maar niets abnormaals. Die vrouw had een zware hartkwaal. Dat verklaarde ook de medicijnen. Ze is gestikt door het water op haar longen."
"En dat natte haar?"
"Vanberg heeft het naar het lab gestuurd voor onderzoek. Het water was inderdaad ...zout. Weet je wat het was? Tranen! Wat moet die vrouw gehuild hebben om haar haren zo te doorweken. En Vanberg beweerde in een noot bij zijn lijkschouwingsverslag dat er zich tussen haar tenen vliesachtige aanhangsels bevonden. Je zou van een dokter toch wat meer ernst verwachten... bij het vinden van een portie teenkaas, maar we hebben er smakelijk om gelachen bij het parket. Alleen dat zand en die schelpjes zijn wat raadselachtig...Hoe heette die vrouw ook weer?"
Stevens nam een bierkaartje en noteerde iets, toen zei hij wat Gertje verteld had..
"Mooi!" lachte Corans, "Dat raadsel is dan opgelost."
Daarna liet Stevens hem zien wat hij opgeschreven had, maar hij merkte niet dat zijn duim de laatste letters bedekte en Corans las: Lore Ley
Uitzonderlijk dronken de mannen er nog eentje. Corans een pintje en Stevens een koffie, zoals hun gewoonte was.
Reacties op bericht (7)
Je blijft
me verbazen, Meermin. Ik hoop dat er in de toekomst meer verhalen uit jouw duim op je blog komen Ik vond het een leuk verhaal!
, Verhuizer
talent
ferm
, antoon
talent
ferm
, antoon
talent
ferm
, antoon
Een dinsdag groetje vanuit Noord-Holland
Uw blog en onderwerp komen bezoeken en lezen.
Een fijne Hemelvaartsdag.
, Patricia
Mooi gevonden
en prachtig geschreven
, ms
...
Wat een prachtig verhaal! Dat zou ik wel willen bewaren als het mag.
Ik vond het een leuk verhaal!
