"Weet je wat leuk zou zijn in die kleine tuin van jou?" had Mariekes zus Linda gevraagd. Marieke keek Linda uitnodigend aan verder te gaan.
"Zo'n oude, grote spiegel tussen het groen." Marieke knikte instemmend. Wat een leuk idee.
Daarom liepen de zussen nu rond op de rommelmarkt. In de kille ochtendlucht liepen ze langs oude tafels, stoelen en kasten. De opkopers bij hun kacheltjes keken hoopvol op bij hun nadering. Spiegels waren er echter niet te zien. Nu ze er toch eenmaal waren, struinden ze alle loopgangen af.. Helemaal achteraf, op één van de goedkoopste plaatsen verkocht een oud dametje nepjuwelen. Op haar tafel stond een mooie, oude spiegel in een kader van gebloemd houtsnijwerk. Er waren wat zwarte vlekjes op, maar dat maakte de spiegel juist charmant. Marieke en Linda keken elkaar met schitterende ogen aan. Het vrouwtje schuifelde nader, toen de zussen bleven staan.
"Oorringen? Mevrouw? Of hier: deze prachtige ketting in halfedelsteen... Waarom probeert u hem niet eens? Mijn spiegel zal u tonen hoe hij u staat." Linda bedankte haar voor het aanbod. "Niet de sieraden, maar de spiegel interesseert ons. Is die ook te koop?"
"Mijn toverspiegel?" gniffelde het vrouwtje.
"Wat is er toverachtig aan?" mengde Marieke zich in het gesprek.
"Hij laat je zien hoe je bent en hoe jij je voelt, niet hoe jij eruit ziet", antwoordde het vrouwtje ernstig.
Linda zei vrolijk: "Op dit moment als een kind in een snoepjeswinkel, een beetje opgewonden, maar verwachtingsvol."
"Kijk dan maar in de spiegel, mijn kind."
Linda keek en keek opnieuw. Niet de wat oudere, netjes gekapte en verzorgde vrouw die ze 's morgens in haar toiletspiegel zag, keek terug, maar een jong meisje, een kind nog, met twee grappige vlechtjes en grote strikken en sproetjes om de neus keek haar guitig aan. Onwillekeurig ging haar hand naar haar neus. Iedere dag van haar volwassen leven had ze die sproetjes weggeschminkt. het leek of ze naar een foto uit het verleden keek. Hoe oud was ze toen? Een jaar of tien? En Marieke? Zag zij haar zus in de spiegel ook als kind? Een korte, zijdelingse blik op Mariekes gezicht vertelde haar genoeg.
"Een toverspiegel, inderdaad, maar verkoopt u hem?"
Na veel loven en bieden, waar Marieke zich zorgvuldig buiten hield, haalde Linda haar buit binnen.
Zus heeft zakelijk instinct, dacht Marieke, want de prijs was verrassend laag.
Het vrouwtje zei slechts:"Je kijkt beter niet in die spiegel op een voor jou slecht moment."
Linda betaalde en omklemde de spiegel in haar armen met de weerkaatsing tegen zich aan.
Over Mariekes tuin werd niet meer gesproken, waar Marieke niet aan tilde. Een spiegel zou ze nog wel vinden; het moest niet echt een 'toverspiegel' zijn.
Een week later belde Linda opgewonden op. "Marieke? Kom je? Ik wil je iets moois laten zien!"
Marieke reed naar Linda, nieuwsgierig waarom ze zo opgewonden was. Met een kop koffie en een koekje zat ze later aan de tafel. Linda haalde foto na foto. De spiegel was steeds dezelfde; het weerkaatste beeld telkens anders. "Hoe?" begon Marieke.
Maar Linda legde al triomfantelijk uit dat hun Jacques met zijn elektronicaknobbel een camera op beweging had geplaatst. Die werkte volledig automatisch en digitaal. Nu moest ze enkel voor de spiegel staan. De camera legde feilloos het spiegelbeeld vast op foto. De kleren veranderden niet, maar er waren foto's van een Linda van alle mogelijke leeftijden, behalve de leeftijd die ze had.
"Allemaal ik en allemaal mooi! Zijn ze niet prachtig?"
"O, en moet je deze zien: Onze mama die in de spiegel keek en niet wist dat ze werd gefotografeerd. Ze voelt zich nog steeds en is hier dus een meisje van hooguit 18."
En hier de foto van Jacques die de installatie uitprobeert!"
"Eh", zei Marieke, "Hij ziet eruit als de Jacques, die ik ken, enkel zijn haar is wat draderig."
"Dat bewijst het!" kraaide Linda bijna. "Een knobbel, ja, maar geen greintje fantasie."
"Kom, Marieke, ga ook voor de spiegel staan en laat je verrassen."
Een beetje onwillig, maar ook benieuwd ging Marieke voor de spiegel staan. Op de foto was ze helemaal zichzelf, maar met een poes op haar schoot, een teddybeer in haar arm en een prachtige, grote hond naast zich.
"Je bent en blijft een grote dierengek, zusje van mij" zei Linda teder. Marieke vond het tijd om te vertrekken; de foto nam ze mee; die vond ze wel lief.
Diezelfde avond belde Linda nog een keer, er klonk paniek in haar stem. "Marieke? Kan je snel komen? Er is iets vreselijks gebeurd!" Marieke was zo goed niet of ze reed opnieuw naar Linda.
Die opende de deur in een avondjurk en tranen. "Het gaat over Jean-Pierre!" Marieke loodste Linda rustig naar de keuken en zette thee. "Hier zo, drink eerst eens wat en vertel dan maar."
"We wilden naar een feestje in zijn bedrijf. Hij had zijn smoking aan. Toen keek hij in die vermaledijde spiegel. Ik heb hem nog nooit zo overstuur en bleek gezien. Pas nadat hij in de badkamer twee keer zijn tanden had gepoetst, deed hij weer wat normaal. Maar hij wilde niet kwijt wat hij in de spiegel had gezien. Hij is op bed gaan liggen en ik heb de camera nagekeken en heb jou gebeld"
Trillend haalde Linda een foto: "Hier, kijk zelf maar!". De smoking was goed te herkennen en zag er duur uit. Boven het hemd met het strikje stond haarscherp de kop van een vervaarlijke wolf met ontblote tanden en bloedvlekken in en rond de muil.
Helemaal Jean-Pierre, de elegante, gehaaide en succesrijke zakenman, mijn schoonbroer... dacht Marieke.
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
.
|
