jaren geleden al gaf ik mij voor
het eerst over aan het
verlangen naar poëzie. waar ik mijn
inspiratie haalde, wie zal het
vertellen ? van Ostaijen
trok mij aan, en misschien ook
wel Marsman. tenslotte zocht
ik het veel verder, en zo belandde
ik in Weimar. onder het
alziend oog van deze
grootmeester evolueerde mijn
schrijven tot wat het nu
geworden is. beperkt blijft
het dichterlijk publiek, maar aan allen
die er van genieten, dank.
misschien
schrijf ik ooit nog wel eens ... een meesterwerk.
ja, ik wil jouw stem nog
horen, hernieuwd geboren uit een
diep verleden, waarheen ik ze verbande in mijn onwetendheid,
bewusteloos verloren in negativiteit van een onbegrepen wereld.
jaren zijn voorbijgegaan
in het verdwalend lezen van een werkelijkheid, die
ik niet vatten kon.
