Een scout van voetbalclub Anderlecht vertelt de trainer dat hij een fantastische jonge Irakese spits aan het werk heeft gezien in Bagdad. De trainer stapt onmiddellijk op het vliegtuig om een wedstrijd te gaan bekijken. De trainer is behoorlijk onder de indruk: de spits maakt drie mooie doelpunten. Hij laat de speler een contract ondertekenen en neemt hem mee naar Brussel. Vijf weken later: Anderlecht staat 4-0 achter tegen Brugge. Er zijn nog maar twintig minuten te spelen. De trainer brengt de Irakees op het veld. Die scoort vier sensationele doelpunten en kopt in de allerlaatste minuut het winnende doelpunt binnen. Onmiddellijk na de wedstrijd belt de kerel naar zijn moeder: Ik heb vandaag twintig minuten meegespeeld en heb al meteen vijf doelpunten gescoord! zegt hij enthousiast. De spelers en supporters dragen mij hier allemaal op handen. Tof, zegt zijn moeder. Maar ik zal je eens vertellen hoe mijn dag was. Je vader is op straat beschoten... Je zus en ik zijn aangevallen en geslagen en je broer is lid geworden van een bende criminelen... En dat allemaal terwijl jij de tijd van je leven hebt... De Irakees is onder de indruk: Ja, wat kan ik zeggen mama? Het spijt me... Het spijt je?! zegt de moeder. Het is wel voor jouw dat we naar Anderlecht verhuisd zijn, hé!
Een blondine zet zich op de vlucht naar Mallorca in eerste klas, ondanks het feit dat ze een economy ticket heeft. De hostess vraagt haar om zich te verplaatsen, maar de blondine weigert. De purser vraagt haar op zijn beurt hetzelfde, maar de blondine blijft zitten. De purser vraagt een tweede hostess, toevallig een blondine, een allerlaatste poging te wagen. De hostess fluistert de blondine iets in het oor, waarop ze naar de economy class spurt. Wat heb je gedaan, wat heb je haar verteld?, vraagt de purser. Oh, zegt de hostess, ik zei haar dat de eerste klas niet tot Mallorca vliegt.
