Veel dingen in mijn leven, zou ik t liefst geen aandacht willen geven. Maar helaas is dat bij mij niet het geval. Ik beland van het eene uiterste in het andere, en val dan weer in een diep dal. Ik voel het negatieve in mij sluipen, maar ik moet omhoog om er weer uit te kruipen. Het kost me dan ook veel energie en alle krachten. Omdat ik weet dat ik verder moet,want ik heb kinderen die dat van mij verwachten. Het is dan ook heel moeilijk om zo verder te gaan. Want achter mijn lach,schuilt ook dan nog een grote TRAAN.