Het Kerstkribje

De vlammen stonden bevend en bedeesd
te branden in de kerstboom, en daaronder
eerbiedig aangetreden om het wonder
de ezel en de os, het brave beest.

En Jozef ook, misschien het allermeest
verwonderd over wat er met en zonder
hem was gebeurd, maar blozender, haast blonder
en blijer dan hij ooit nog was geweest.

Maria in Mariablauw en wit,
de wijzen uit het oosten met geschenken.
zou iemand aan iets lelijks kunnen denken
bij zoveel moois en liefelijks als dit?
Er blonk een ster. Herodes was te vroeg.
Het kindje had nog heel wat voor de boeg.

Kees Stip

 Stille nacht, tovernacht 

Een kerstverhaal over ware vriendschap

Het was koud, die nacht.

Een ijzige wind joeg de sneeuw op en de mensen

die nog buiten waren haastten zich.

Thuis brandde het vuur in de haard.

De tafel was gedekt, de kaarsen waren aangestoken.

Het was kerstnacht.

Nog maar één enkele man liep door de verlichte straten.

Zijn rug was gebogen en hij liep maar voort door de sneeuw en de kou,

zonder zelf te weten waarheen hij ging.

Niemand wachtte op hem. Riton had geen familie en geen thuis.

De mensen keken naar hem als hij voorbij ging.

 Hij lette er niet op.

Zonder achterom te kijken, vervolgde hij zijn weg.

Hij floot zachtjes voor zich heen en de sneeuwvlokken

bleven in zijn baard hangen.

Toch was hij niet alleen in die ijzige nacht...

Een hondje liep achter hem aan.

Waar kwam hij vandaan?

Om zijn nek had hij een halsband met een ster.

Toen Riton het hondje zag, begonnen zijn ogen te stralen.

"Ben je verdwaald? Dan kunnen we beter bij elkaar blijven."

De hond keek hem aan.

Beschut onder de takken van een grote spar pakte Riton

een stuk brood uit zijn rugzak en sneed het in tweeën.

"Hier!" zei hij met een glimlach.

"Het is een mager maaltje voor een avond als deze,

 maar meer heb ik niet."

Omdat het Kerstmis was vertelde hij een verhaal

dat hij als kind heel mooi had gevonden.

Daarna floot hij nog wat. Ook de wind floot.

Steeds luider en luider, steeds kouder en kouder.

"Kom," zei Riton.

Hij zette de kraag van zijn oude, versleten winterjas op.

 "Laten we schuilen in die hut."

Ze zaten daar een hele poos, lekker warm in het stro.

 Toen klonk er opeens een stem: "Schrik niet en luister.

Ik ben geen hond. Ik ben een tovenaar."

"Jij? Een tovenaar?" zei de oude man verbaasd.

"Vanavond heb ik mezelf in een hond veranderd,

omdat ik degene die goed voor me zou zijn wilde belonen," zei de tovenaar.

"En jij bent de enige die goed voor me was.

 Om je te bedanken zal ik je liefste wens vervullen.

Vertel me wat die wens is."

"Ik wil geen grote dingen en ik heb niets nodig," zei Riton.

"Maar ik heb altijd al een hond gewild."

De tovenaar dacht lang na. Was dat Ritons liefste wens?

Toen besloot hij dat hij graag de beste vriend van de oude man wilde zijn.

 En hij gaf voorgoed zijn toverkracht op.

Heel vroeg de volgende ochtend verliet de oude man de hut om verder te trekken.

En zijn vriend, de hond, volgde hem.

* * * EINDE * * *

Bouwwerk

Mijn bouwwerk gaat verzakken

van schedeldak naar hakken

soms doet het mij weer snakken

naar menig tienerjaar

Mijn volblozende wangen

zijn richting hals gaan hangen

een hamster kan verlangen

naar zo een reservoir

Mijn bovenarmen drillen

het lome vel blijft trillen

als ik iets op wil tillen

kletst het mijn oksel rood

Mijn leeggelurkte gevel

wring ik met lichte wrevel

in een baleinen knevel

tot een potsierlijk bloot

Mijn buikwand blijft maar bollen

met spek verdeeld in rollen

een piercing, zonder dollen,

is nu echt van de baan

Mijn achterham gaat blubben

met pukkelige schubben

ik word, als ik blijf scrubben

een blauwbilbaviaan

Mijn ooit gespierde kuiten

doen spataders ontspruiten

geen kerels meer die fluiten

naar steunkousen met rek

Mijn bouwwerk gaat vervallen

mijn omvang niet versmallen

'k laat het me welgevallen

't is slechts een tijdgebrek .

Ballade op een hopeloze huisvrouw.

Hoe komt het toch dat bij sommige mensen

Precies alles gaat zoals ze dat wensen

Zoals mijn vriendin met haar groene vingers

Zij hoeft maar te wijzen naar een varen of wingerd

En ze weten niet hoe hard ze moeten groeien

Als kolen schieten ze omhoog en maar bloeien

Doch als mijn persoontje liefjes tegen die krengen praat

Gaan ze subiet de pijp uit, de een na de ander vergaat

Ook heb ik nog een tante in Den Haag

Haar kookkunst is werkelijk een lust voor de maag

Het vlees, de groente, ’t is magnifiek

Maar als ik wat braad is de hele familie ziek

Als troost hoor je dan weleens: ’t smaakte best!

Maar ach, die citroengele gezichten verraden de rest

En dan die beruchte naaldkunst van mij

Nou daar is Frans Molenaar helemaal niks bij

Als ik een broek voor manlief heb versteld

Auteur onbekend.

 
Niet dat je weg puur over rozen gaat,
dat je nooit tranen van spijt voelt
of je dagen zonder pijn en smart zijn,
nee, dat alles wens ik je niet toe.
Maar wel is mijn wens
dat je mag groeien in wie je bent,
met de gaven die God je gegeven heeft.
Dat ze het hart van je geliefden
met blijheid mogen vervullen.
Ik wens dat je in vreugde en smart
Gods nabijheid blijft zoeken,
en dat Hij je mag zegenen
overvloedig en rijk .

Ierse zegenbede voor een pelgrim

Tranen

Soms heb je zo'n dag.
Zo'n dag dat er veel tranen vloeien.
Tranen die je diepste emoties vrij laten.
Maar na die tranen komt er ook weer een lach.
Een bevrijd gevoel,
Een gevoel van wezenlijkheid,
Een gevoel van leven voor de toekomst.
Want ook na zo'n emotionele dag,
Waarin je jezelf in de spiegel zag,
Zal je moeten verder gaan.
Met een opgeheven hoofd,
De wereld versteld laten staan.
Tranen zijn goed.
Omdat een mens eens huilen moet................................