we reden van de dokter in blankenberge naar knokke-heist,de meeste aanwijzingen die de dokter uitgelegd had om er te geraken waren we tegen gekomen,maar femke begon haar bewustzijn te verliezen .Ik praate tegen haar om haar toch maar wakker te houden.mijn man zei dat ze waarschijnlijk moe was en dat ik haar moest laten. maar ik had het gevoel dat als ze ging slapen ze niet meer wakker zou worden. we geraakten in paniek,we vonden de weg niet meer,toen zagen we een verkeersbord met politie erop,maar het bureau dat vonden we niet(ha neen,want achteraf hoorden we dat het bureau verhuist was maar het bord nog niet). totaal in paniek,zag mijn man in de verte een taxi,hij besloot dan maar in het midden van de weg te rijden en te knipperen naar de taxi.gelukkig stopte de man.we vroegen de weg naar het ziekenhuis,de man zag aan ons dat we in paniek waren en zei ons hem te volgen.we waren niet ver meer van het ziekenhuis ,maar moesten straatje in straatje uit rijden.Daar aangekomen,liepen we binnen in het ziekenhuis,mijn man vroeg ondertussen aan de taximan hoeveel ons schuld was,en die man antwoordde ."niks,haast je maar met je kindje naar spoed" Die man had het ziekenhuis en zijn baas al verwittigd dat hij met ons onderweg was.Ons femke was het bewustzijn al verloren.
Bij de dokter in blankeberge aangekomen,hij was verwittigd,gelukkig.hij onderzocht femke van kop tot teen.haar hartje,haar temperatuur,haar ogen enz... wat ons opviel aan femke was dat ze staarde,ze keek gewoon dwars door ons heen. De dokter deed dan een test bij femke,hij zette haar recht op haar poep en liet haar naar achteren vallen.normaal reageerd een klein kind door haar armen te strekken naar de persoon,maar femke deed dat niet.ze deed niks.de dokter vond het heel raar en zei dit is niet normaal.wij moesten van hem naar spoed in knokke -heist. Watte schreeuwden we uit?waar is dat??? de dokter legde uit hoe we er moesten geraken,maar door de zenuwen wisten we dat we het niet zouden vinden en vroegen aan de dokter om het op te schrijven,hij vond dat niet nodig ,we zouden het wel vinden.
Wij reden van de haan naar blankenberge,mijn man wist wel ongeveer waar het was. Daar aangekomen namen we femke mee binnen in spoed,we legden haar op de verzorgingstafel,en wat ons toen overkwam geloof je nooit. ze konden haar daar niet onderzoeken en verzorgen want zij hadden geen kinderafdeling.we geloofden onze oren niet.ze gaven gewoon femke in onze armen en verzochten ons om naar de kinderarts te rijden in blankenberge.ze gingen hem verwittigen dat we op komst waren.ja dat deden ze wel.met adres in de handen en een bang hart reden we dan maar naar de kinderarts.
op 19 juli 2001 werd femke ziek,ze had koorts,38-39°. wij dachten dat ze koorts maakte van haar tandjes die erdoor kwamen.Ik had haar al iets gegeven om de koorts te doen zakken,maar dat hielp niet.Mijn man begon een badje met lauw water te vullen ,met de bedoeling haar daarin af te koelen.Mar toen zij haar papje aan het drinken was,begon ze over te geven.Omdat wij op een camping in de haan zaten besloten we om de dokter te bellen die normaal naar de camping komt als er iets is.diene mens nam niet op.Ons femke die reageerde ondertussen niet meer,haar hartje bonke bijna uit haar borstkas en haar oogjes draaiden.de dokter had ondertussen terug gebeld en gezegd dat hij te ver verwijderd was van ons en dat we femke naar spoed in blankenbergen moesten brengen.we sleurde ons stefanie uit haar bedje (4 jaar),oharme ,ze lag zo rustig te slapen. toen vertrokken we,met een bang hartje.........
Ik ben een jonge vrouw,genaamd natalie en ben gelukkig getrouwd met patrick ,samen hebben we 2 dochters waarvan de jongste al een bewogen leven heeft gehad en zelfs nog niet gedaan is. onze oudste dochter 11 jaar noemd stefanie en de jongste bijna 8 jaar noemd femke.
