- de bruine kikker - (2007/16/03) De bruine kikker is één van onze amfibieën die het vroegst naar het voortplantingswater trekt. De afgezette eiklompen zijn aanvankelijk niet groot maar zwellen aan in contact met het water en worden zeer omvangrijk. Ze bevatten zo'n 700 tot 4500 eieren en worden vooral in ondiepe waterpartijen afgezet.
enkele sfeerplaatjes vanuit het Zammels' Broek te Geel
- de grote lisdodde - (2007/03/16). De grote lisdodde biedt schuilplaats aan vele slootdieren, welke tussen de wortels veiligheid zoeken: veel waterinsekten en spinnen willen in de holle stengels overwinteren.
op stap om reeën te fotograferen in het Zammels Broek/Geel
06.00 uur - 14 maart 2007. Voor dag en dauw begeef ik me op weg naar het plaatselijke natuurgebied in de hoop enkele reeën te kunnen waarnemen en met een beetje geluk, ze te kunnen fotograferen... Eerdere pogingen zijn al falikant afgelopen maar ditmaal gaat het zeker lukken! Frank, de weerman, gaf voor vanmorgen negatieve temperaturen en er is niks zo erg als kou te moeten lijden als je jezelf er niet op voorzien hebt. Negen lagen kleding en nog wat thermisch ondergoed, samen met een muts en handschoenen moesten mij behoeden voor wat koude rillingen... het vastsjorren van de nestels van m'n bottinnen ging plots heel wat moeizamer! Na een zeer vluchtig ontbijt spoedde ik mij in het halfduister naar de vooraf uitgekiende locatie om daar de reeën staan op te wachten (lees: al zittend op te wachten). Een stoeltje en een stevig statief behoren immers tot de basisuitrusting samen met de lange télélens. Ditmaal neem ik de schuiltent niet mee omdat de nevels mijn aanwezigheid verhullen en eenmaal ter plekke op mijn stoeltje zou ik heel stilletjes de gebeurtenissen afwachten.... Een ree ZIET immers heel slecht maar compenseert dit anderzijds door heel goed te ruiken! Geen nood, denk ik nog, ik heb me vanmorgen niet met zoveel zeepjes gewassen... Terwijl ik het zo allemaal overdenk stijgen m'n slaagkansen - om een ree voor de lens te halen - mét de minuut. M'n broer, die vlakbij op het hoogste punt aan de rand van het Zammels Broek woont, verzekerde me dat ze daar elke ochtend omstreeks 08.00 uur passeren. Alles zit snor! Klokslag 07.00 uur komt de zon als een rode bol boven de horizon maar al veel vroeger was de tjiftjaf naarstig zijn territorium aan't afbakenen. Sinds een week zijn deze trekvogeltjes 'terug van weggeweest' en met hun typische zang proberen de mannetjes de aandacht van elk overvliegend vrouwtje te trekken. Enkele weken voor de komst van de zwaluw doet de tjiftjaf me een echt lentegevoel geven! Ook een jagende sperwer doorkruist in een flits m'n werkradius op zoek naar een ontbijt. Enkele fazanten houden zich op in het volgende weiland en eentje zoeft zelfs rakelings langs me heen om achter een wilgebosje voorgoed uit mijn zicht te verdwijnen. Op de achtergrond hoor ik tot 3 keer toe een sirene van een auto afgaan en blaffen uitgelaten honden de hele goegemeente wakker. Ondertussen wordt het 8 uur en heb ik nog geen glimp van een ree waargenomen... in het naar hier wandelen heb ik nochtans verse pootafdrukken gezien... Even later boort de zon zich al volledig door de nevelslierten en slaat het diffuse licht om in een eerder 'hard', contrastrijk licht. Als er nu reeën zouden tevoorschijn komen moet ik tevreden zijn met minder fotografische omstandigheden. M'n optimisme ruimt plaats voor een zekere wanhoop en omstreeks 09.30 uur besluit ik, met de staart tussen de benen, op m'n stappen terug te keren.
- de huismus - 2007/03/11 - is een heel algemene standvogel
De huismus is 14 tot 16 cm lang en weegt maximaal 30 gram. Het mannetje heeft een grijze kruin en een zwarte bef, terwijl het vrouwtje een gestreepte rug heeft met een effen lichte borst. Beide seksen hebben een oogstreepje.
Jaren geleden heb ik reeds in een korte proza beschreven hoe diep de liefde voor de natuur en de fotografie me ingebakken zit... Ik licht er een klein stukje voor jullie uit!
"de terugkeer van de verschillende broedvogels uit overwinteringsgebieden wil ik niet missen, in de hoop enkele soorten vanuit een schuilhut te kunnen fotograferen.... of de eerste voorjaarsbloeier in een diffuus voorjaarslicht of straffe wolkenformaties in maart en april. Ook de minder romantische kantjes neem ik graag voor lief: een chronisch slaaptekort omdat weer die wekker in het holst van de nacht geprogrammeerd stond... maar de meeste sfeer snuif je op bij het kantelen van de nacht wanneer de vogels al zenuwachtig worden nog voor de zon aan de einder verschijnt. Onderkoelde libellen en waterjuffers kan je zonder veel problemen beeldvullend voor de lens brengen maar 'vroeg uit de veren' is echt wel de boodschap! Mijn ervaring met sprinkhanen is dan weer van een heel andere aard; die fotografeer ik het liefst op het heetst van de dag want dan zijn die beestjes ook het meest actief... helaas niet alleen deze laatsten maar ook muggen en dazen moet zich nu volvreten om in opperste conditie te komen... De natuur ontgoochelt me nooit: de kleuren en de geluiden van de seizoenen, de nevelslierten van een kille ochtend waardoor je de omgeving niet alleen ruikt maar ook voelt, je zintuigen die op scherp staan om geen enkele beweging te missen. Zelfs wanneer er helemaal niets te fotograferen valt ontdek je nog allerlei; je ontdekt vooral jezelf en een oneindige eerbied voor de natuur rondom je. Het werkt therapeutisch en tegelijkertijd verslavend maar zonder schadelijke nevenefffecten.. Nu weet ik het wel zeker ... de natuur is mijn grote minnaar!"
- maansverduistering - 2007/03/04 om 0u54!!! Bij een maansverduistering verdwijnt de maan door de schaduw van de aarde die op de maand valt. Tussen 22.30 uur en 2.30 uur was de maansverduistering compleet.
mezelf in actie - herfst 2006- tijdens het fotograferen van eikenboleten, helaas werkte ik toen nog op analoge wijze en zijn deze paddenstoelen nog niet ingescand. Deze hou je nog van me tegoed!
Mijn naam is Lieve Geens, een jonge vijftiger, woonachtig in de Antwerpse Kempen. Sinds m'n prille jeugd heeft de natuur me altijd gefascineerd en die verwondering werd alsmaar groter toen ik ook Jan leerde kennen. Jan is, zoals men noemt, 'een groene jongen' (ondertussen al 27 jaar ook m'n man) en bijna elk weekend trokken we er samen met de natuurvereniging 'de Wielewaal' op uit om naar de natuur te kijken. Hier heb ik dan ook het meeste geleerd... aan de zang van vb een vogel, z'n gedragingen, de keuze van z'n biotoop, de vliegwijze, het uitzicht van zijn bek, staart en veren... kan je vrij vlug opmaken om welke vogel het gaat. Ook het plantenrijk werd regelmatig onder de loep genomen. Het is zoals met alles 'een soort van training' en veelvuldig met je verrekijker de natuur intrekken. Toen pas veel later de mogelijkheid zich voordeed om met een geleend téléobjectief een ijsvogel beeldvullend te fotograferen... tja, toen was het hek helemaal van de dam. In de jaren negentig heb ik me een heel arsenaal aan lenzen aangeschaft om die natuur zoveel mogelijk op beeld vast te leggen. Ik kon echter geen keuze maken want alles droeg m'n interesse weg: de macro-lens moest het 'hele kleine' kunnen vastleggen terwijl een groothoek-objectief weer zalig was om landschappen te vereeuwigen. Als allerlaatste schafte ik me een zwaar télé-objectief aan om daarmee vanuit schuilhutten (of auto) het meest schuwe leven, zoals vogels en zoogdieren te fotograferen. En Jan... hij liet me maar begaan, nee erger nog, hij moedigde me zelfs aan! Nu ik sinds vorige herfst overgestapt ben van analoge naar digitale fotografie kan ik nauwelijks wachten op de ontluikende natuur om hiermee te experimenteren...
