Voor onze info's en foto's op Netpiraat over/uit het Nederlandse Nieuws en de showbizz doen wij hoofdzakelijk beroep op "ZijOnline" en "Het Laatste Nieuws". Klik op onderstaand logo's. Voor diverse info's zoeken we eveneens de nodige info op binnen- en buitenlandse sites.
Ik wou dat ik een traan was.
Geboren worden in je ogen.
Leven op je wangen.
Sterven op je lippen.
BLOGJE HIER BLOGJE DAAR KLIK OP FOTO
DIER BARE VRIENDEN
NETPIRAAT
RAAR MAAR WAAR... Niet alledaags. Of toch?
08-07-2005
Nieuwe gouwheer in Limburg
Limburg hèt ne nieve gouverneur. En wà vur iene. Vroeger had men nog de politieke beleefdheid om "voor bewezen diensten" deze functie toe te kennen. Maar vandaag, zonder compleksen of schuldgevoelens direkt van partijvoorzitter naar de "neutrale" Gouwzetel en dan nog als slagroomtoetje, volgens geruchten uit de niet gecontroleerde wandelgangen van de geheimzinnige media, een zuiver politiek joppeke van naar het schijnt een miljoen belgische frankskes per maand, bovenop. Echt iets voor lekkerbekken. Maar iedereen ging, zonder één uitzondering, zweeg en was tevreden. Al de opposanten, achter de rug schaterlachend handenschuddend en enorm gelukkig dat deze al tanende stemmenraper uit de concurrentie verdween, de eigen partijgenoten, omdat een onbeholpen simpeldoende fietsrijdende groenpikkende tiran via een zijspoor weggepromoveerd werd en in Limburg een eigen politieke leegte achterlaat en gans Vlaanderen overgelukkig omdat deze ballonnetjesoplater zijn beloften niet meer moet inwilligen. Het land staat er al slecht genoeg voor, terwijl de liberale groentjes voortdurend onderlinge blauwtjes oplopen en de Limburgse Leo Milieubox-toerist, net of er niets geweest is, de kop weer stoer opsteekt omdat hij onschuldig gewaand vrijgesproken werd door "verjaring" van het beruchte tomatenplantjes-dossier. VTM-intelectuelen verenigt u. Een witte mars hebben we al gehad. En wijsmaken kunnen ze ons vandaag. Zelfs alles. Denken hoeft niet meer. We moeten alleen nog maar te slikken en te knikken. En toch, niemand durft het woord schande over de gekloven lippen laten rollen. Het lijkt wel of iedereen stront aan de knikker heeft en met hete pootjes rondloopt. Zit de schrik er dan zo diep in. Het sprookje van het dekseltje, het potje en de zwijgplicht? Zelfs ne Piet Huyzentruut heeft via het scherm op zijn Limburgse trottinette aangetoond hoe men de nieuwe gouvernementele wandelgangen van de volwassen gouwheer in de toekomst gastronomisch moet bewandelen zonder flitspalen. Belachelijker kon bijna niet. Even eigen stoom aflaten in deze web-log, maar toch voor liefhebbers van wat geestrijke voeding nog even wat Limburgse geschiedenis digitaal vastleggen met cut en past. Dus Stevy Wonder, ook wel Stunt genoemd, is vanaf klokslag nu de 15de gouverneur van Limburg. (Hierdoor is het Hasseltse burgemeesterschap en de toekomst van Willy's-dochter beklonken en opgelost). Limburgse voorgangers waren: 1995 2005 Hilde Houben-Bertrand 1978 1995 Harry Vandemeulen 1950 1978 Louis Roppe 1928 1940 Hubert Verwilghen 1919 1927 Theodore de Renesse 1894 1914 Henri de Pitteurs-Hiégaerts 1879 1894 Adolphe Goupy de Beauvolers 1872 1879 Joseph Bovy 1871 1871 Pierre de Decker 1857 1871 Theodoor de T'Serclaes de Wommersom 1843 1857 Pierre de Schiervel 1834 1843 Werner de Lamberts 1831 1834 Jean-François Hennequin 1830 1831 Frans de Loë Imstenraedt de Mheer
Pré 1980-ers: DOORLEZEN 1970-ers: LEESTWIJFELS TOEGESTAAN Na 1980-ers: VERDWIJN
Hoe is het in godsnaam mogelijk dat wij als geborenen in de 40-er/50-er/60-er jaren, nog leven? Volgens de theorieën anno 2005 zouden we toch al lang mors, mors-dood moeten zijn? Wij zaten in auto's zonder veiligheidsstoeltjes, gordel of airbag. Onze bedden en speelgoed waren geschilderd met verf vol lood en cadmium. Bovenaan de trap was geen hekje; wie te ver ging donderde naar beneden. Als je wakker werd in bed hoorde niemand dat. En als er echt iets was moest je hard schreeuwen voordat je ouders het merkten. Flessen met gevaarlijke stoffen en alle apotheekflessen konden we gewoon met onze handjes en beperkte motoriek openen. Poorten en deuren gingen gewoon dicht en als je met je vingers er tussen zat waren ze weg. Op z'n best: kloppend cameleon-blauw. Op de fiets zat je achterop met je gat op de wiebelende bagagedrager en je probeerde je vast te houden aan de schroefveren van het zadel voor je, met loshangende pootjes die af en toe wel eens tussen de spaken kwamen. Een helm kenden ze niet eens op een bromfiets, laat staan op een fiets. Water dronken we van de kraan of pomp, niet uit een bronvermeldende fles. Brood stond stijf van conserveringsmiddelen. Na twee weken was het nog net zo vers als toen we het kochten. Kleur en smaakstoffen moeten ook toen al bestaan hebben, want zo rood, groen of geel als die limonade toen was, zie ik ze nu echt niet meer. Een kauwgom legde je 's avonds op het nachtkastje en stak je 's morgens weer in je mond of plakte je een nachtje onder de keukentafel. Op school hadden ze maar één maat bank en met zo'n heerlijk gevaarlijke klep eraan. Schoenen waren meestal al ingedragen door broer, zus, neef of zo, en ook je fiets was of te groot of te klein en bestond meestal uit twee of meerdere fietsen. Een fiets had geen versnellingen en als een band kapot was leerde je vader je zo snel mogelijk om hem zelf te plakken. We gingen 's morgens weg van huis en we kwamen terug als de straatverlichting aan ging. Niemand wist in die tussentijd waar we waren en telefoneren behoorde tot een noodzakelijke uitzondering! Het weinige zakgeld dat je verbruikte kreeg je wanneer je het nodig had. Schoolreis en kermis waren de grootste slokkoppen. Het bos of een park was een plek om te spelen en geen vieze-mannetjes-verzamelplek. Als we naar een vriendje gingen, liep je er gewoon naar toe, je hoefde niet aan te bellen en ook geen afspraak te maken. Er ging ook geen volwassene met je mee. Wij aten ook al koekjes en kregen brood met veel boter en confituur en werden toch niet dik. We dronken uit dezelfde fles en beten in dezelfde appel als onze vrienden en niemand werd er ziek van. Wij hadden geen Playstation, Nintendo, X-box, 64 televisiezenders, videofilms, dvd, surround sound, eigen televisie's, computer, Ipods of internet. Wij hadden vrienden! De televisiezender begon pas om 18.00 uur. Dan kwam een uurtje wat leuks voor kinderen, en oh wee als je daarna durfde op te staan om op een knopje van een andere zender te duwen (die zaten toen nog alleen aan het toestel vast). Pa bepaalde wat en hoe lang je daarna nog keek. We hebben ons gesneden, botten gebroken, tanden uitgevallen en hiervoor werd niemand naar de rechter gesleept. Dat waren gewone 'ongelukjes' en soms kreeg je er ook nog zelf een extra pak slaag bovenop. Wij vochten en sloegen elkaar soms groen en blauw. Er was geen volwassene die zich er druk over maakte. Laat staan een lieveheersbeestje op je jas knoopte. Pedagogisch verantwoord speelgoed maakten we zelf; met stokken sloegen we naar ballen, we bouwden zeepkisten en merkten onder aan de berg dat we de rem vergeten waren. We lagen 's zomers dagelijks met tientallen in de beken te ploeteren en te spelen en misten geen kinderopvang of speelterrein. We voetbalden op straat, en alleen wie goed was mocht mee doen; wie niet goed genoeg was moest maar blijven kijken en leren omgaan met teleurstellingen. Op school zaten ook domme kinderen. Zij gingen en kwamen op dezelfde tijd als wij en kregen dezelfde lessen. Zij deden daar soms nog een jaartje over zonder discussies of ouderavonden. Onze ouders wisten meestal niet eens in welke klas we zaten. De meester had altijd gelijk. We smeerden onze boterhammen zelf, met een grote-mensen-mes, en als je ze vergeten was kon je op school niets kopen! Als je de korst niet at had je de rest van de dag een beetje meer honger. Wij gingen met de fiets naar school, helemaal zelf, ook in de winter! Als je moeder aan de huisdeur naar je zwaaide was je een watje! Als je problemen veroorzaakt had waren je ouders het eens met de politie. Ze kwamen wel om je te halen, maar niet om je er uit te lullen. Onze daden hadden consequenties. Dat was duidelijk en je kon je niet verstoppen. Vakanties waren 's morgens vroeg weg en net voor de donker thuis. Wij hadden vrijheid, mislukkingen, succes en verantwoordelijkheid en moesten zelden of nooit beroep doen op pa of ma. Wij losten onze problemen zelf op. We hebben moeten leren er mee om te gaan. Onze generatie heeft veel mensen voortgebracht die problemen kunnen oplossen, innovatief bezig zijn en daarbij risico durven nemen en instaan voor de gevolgen.
Hoor jij ook daar bij? GEFELICITEERD! WIJ WAREN HELDEN! Geboren na 1980? NU WEET JIJ, ZACHTEWATTENKIND, OOK WEER EENS WAT! En ben je een 70-er? KIES JE PRE of NATAAL?
Bij het eerste krieken van het zomerzonnetje haalt mijn vrouw elk jaar de zomerhemdjes uit hun winterslaap. Zoöok dit jaar lagen ze netjes in de kast, naast de boordjes voor bijzondere dagen. Meestal ben ik zo verwend dat mijn kleren netjes op de kapstok de nieuwe week inzetten. Maar indien niet, neem ik het bovenste hemdje van de hoop en zoek er een bijpassende broek bij. Uit de vijf waaruit ik kan kiezen. Dus rap gebeurd. Niet dat ik naar de juiste combinatie zoek. Nee! Zo kleerkieskleurig ben ik nu ook weer niet. Het gebeurt al eens dat ik op gele sokken, een bruin kostuum, een blauw hemd en een groene das contrastrijk het huis uitga. Met schoenen heb ik nooit een probleem. Die zijn altijd zwart. En de keuze beperkt. Om de drie à vier jaren koop ik in de solden drie of vier paar van dezelfde soort. Liefst zonder veters. Met dien verstande natuurlijk: vier linkse en vier rechtse. En heb vooral een hekel aan inlopen en knellen. Dat werkt vreselijk op mijn systeem. Verleden week moest ikzelf inzetten met het zoeken in de beperkte kleerkastruimte die voor mij besteed is. Ik trok het bovenste hemdje aan. Een lichte broek... Allé, aangepast aan het komende warme weer. En iedereen weet hoe de zon die week om ons heen bruinde. 's Middags ontdekte ik dat ik ouder geworden ben. Dat ik behoorde tot een soort van vorige generatie, toen mijn vrouw speels opmerkte dat ik een hemd van de oudste zoon aanhad. Je staat bij zoiets nooit stil. Je woont allemaal samen en de dagelijkse probleempjes en veranderingen in onze familiegeschiedenis merk je niet op en groeien ongemerkt gewoon mee. Zeker niet als je zelden of nooit aan "toen" denkt. Het gebeurt wel eens, als ik mijn foto-albums inkijk of mijn mappen negatieven naga, dat ik even denk van: a ja, toen! Maar met die boeken gaan ook meestal de herinneringen weer dicht. Maar nu! Dat hemdje! Hoe kort ook. Dat bleef hangen. Onder het eten keek ik mijn zoon terloops aan. 14 jaar! Bijna! 10 centimeter groter dan ik. Al dons op zijn wangen en af en toe reeds een volwassen kwinkslag in de ogen. Ook zijn schoenen hebben de mijnen in maten achter zich gelaten en zijn broek heeft pijpen zonder einde. Zijn stem is al enkele jaren geleden van de toonladder gevallen. Ik keek even stiekem rond de tafel. Ook de andere twee leken me vandaag stukken ouder. Mijn vrouw? Nooit anders gekend, dacht ik. Hoe was ze vroeger? Weet ik niet. Ja, op foto's! Natuurlijk zie je dan een verschil. Maar nu! Nee! Je wordt samen oud en ziet het niet. Je kinderen blijven kinderen. Al groeien ze boven je uit. Los laten moet je ze niet meer. Ze zijn dat al jaren voor dat je zelf nog maar de indruk krijgt. Bij een verjaardag blijf ik, buiten de taart en de kadootjes, nooit lang stilstaan. Het is zoiets dat elk jaar terugkomt. Een traditie. Zonder er verder over na te denken. Ook al schuif je dichter naar de geboortedatums van de meeste overlijdensberichten in de krant blijven de bijhorige foto's altijd jong te blijven. Een jaar heeft vier seizoenen. En die volgen mekaar mooi in dezelfde volgorde op. Je zou het niet anders verwachten en weten. Zo was dat vroeger en zo zal het blijven. Daar denk je ook niet over na. Juist lijk de tijd die met de seconde je leven wegtikt. Waar naartoe? Dat vraag je je gewoon niet af. Weg. Gewoon weg. Ik stak een sigaret op en zette me in de zetel. - Veertig jaar, dacht ik. En dat hemdje? Was dat nu omdat het in de verkeerde kast lag? Of moest de vrouw eens naar de oogarts? Mijn vrouw zag dat er iets scheelde en vroeg naar mijn gepieker. - Ik denk nog aan dat hemdje, lachte ik de ernst weg. Van krisis gesproken. Vroeger droegen de kinderen de afgedragen kleren van hun broers, zussen, ouders... Maar nu! Draag ik gewoon een hemdje van de zoon. Ik geloof echt dat de tijden veranderen en wij veel te vlug ouder worden. Tot 20 willen we ouder zijn en vanaf dan heel wat jonger lijken.
KLIK HIER OP JE RADIO & MUZIEKPLAYER NEDERLANDSTALIGE MUZIEK UIT DE TIJD VAN DE 78-TOEREN
Zorg eerst dat je muziek via de net-radio hebt via een van hogergeplaatste players Klik op bovenstaande OUDE PIC-UP en je kunt zelf je lievelingsnummer(s) kiezen uit ruim 4500 oeroude nummertjes uit de jaren 1950-1960 tot 3 nummers per pc.
13-12-2006 Robert LONG (63 jaar) 08-01-2006 Stafke FABRI (71 jaar) 25-04-2005 Francis BAY (90 jaar) 03-12-2004 Willem DUYN (67 jaar) 23-09-2004 André HAZES (53 jaar)
PRIVAAT
Pessimist
Hij zit soms te dromen dat er regen zou komen als de zon hem verwent en zijn toonladder ontstemt
Rondvraag / Poll
Beluister je muziek? Welk genre het liefste?
Gevangen
Voor het slapen gaan kijkt de man in de spiegel naar zijn pyama met strepen
Het nummer ontbreekt er nog aan
Zoeken met Google
Ambitie
In de knop van een bloem zit de vrucht van het leven het zaad van de roem de drang naar het streven vol barsten
een vat kontrasten
VLAAMSE ARTIESTEN ZANG & CABARET DIE IN 1950 en LATER nog OPTRADEN of nog OPTREDEN
FRANS LAMOEN LOUIS BARET TONY BELL BOB BENNY GASTON BERGHMANS KEES BRUG JEF BURM JEF CASSIERS COIS CASSIERS TONY CORSARI BOB DAVIDSE HENK DE BRUIN ROMAIN DECONINCK LA ESTERELLA WILL FERDY CO FLOWER RAY FRANKY JETTY GITARI CHAREL JANSSENS GUST LANSIERS JO LEEMANS JOHN LUNDSTRÖM WILLY LUSTENHOUWER SUZY MARLEEN LEO MARTIN ANTON PETERS BOBBEJAAN SCHOEPEN THEO VAN DEN BOSCH KOR VAN DER GOTEN YVONNE VERBEECK JAN VERBRAEKEN JEAN WALTER
en voor die ik vergeten ben vraag ik jullie hulp. Dank je.